Ξημέρωσε άνοιξη

Αυτή η άνοιξη είναι διαφορετική. Είναι ιστορικής σημασίας.

Είναι η στιγμή που σταθήκαμε στο ύψος της ανθρώπινης ύπαρξης.

Σήμερα, η άνοιξη ήρθε μέσα από τη μνήμη και την ύψιστη πράξη τιμής και δικαιοσύνης.

Σήμερα, η άνοιξη δεν είναι μόνο μια εποχή.

Είναι το σύμβολο της αναγέννησης μας.

Είναι το ξύπνημα της συλλογικής μας συνείδησης.

Είναι η υπενθύμιση πως τίποτα δεν ξεχνιέται αν υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται.

Είναι η υπόσχεση πως μετά το σκοτάδι και την παγωνιά, έρχεται η ελπίδα και το φως.

Και είναι η φυσική ροή των πραγμάτων, η άνοιξη να διαδέχεται τον χειμώνα.

Έτσι και η κοινωνία, όταν έχει φτάσει στα όριά της, όταν έχει ποτιστεί με θλίψη, οργή και αγανάκτηση, απαιτεί την αλλαγή.

Δεν τη ζητά, την απαιτεί.

Και σε αυτό το ξύπνημα, δεν υπάρχει χώρος για εκείνους που ευθύνονται, που αδιαφόρησαν, που κορόιδεψαν, που συγκάλυψαν, που άφησαν το θάνατο να γίνει μέρος της κανονικότητας.

Σε αυτό το ξύπνημα, η παραίτηση της κυβέρνησης, δεν είναι πλέον απλώς ένα αίτημα. Είναι η φυσική ροή των πραγμάτων.

Και δεν είναι μόνο μια πολιτική πράξη αλλά και η αναγκαία συνθήκη για να μπορέσει η χώρα να ανασάνει ξανά.

Είναι το πρώτο, απαραίτητο βήμα για να μπούμε σε έναν δρόμο που οδηγεί στην κάθαρση.

Δεν μπορεί να υπάρξει άνοιξη αν οι ρίζες παραμένουν σάπιες.

Ο χειμώνας πάντα αντιστέκεται αλλά η άνοιξη πάντα θα βρίσκει το δρόμο της.

Οι ιστορικές συγκεντρώσεις για τη δικαίωση των ψυχών των θυμάτων, του εγκλήματος των Τεμπών και των οικογενειών τους, είναι ο δικός μας σπόρος.

Και οι σπόροι, όταν πέφτουν στη γη, δεν χάνονται.

Περιμένουν την άνοιξη για να ανθίσουν