Xmas Journal: email από το χωριό

Περί χωριού, ελληνικής επαρχίας και άλλων δαιμονίων. Τελικά «είχαμε και στο χωριό μας». Και όσο και αν χτυπιόμαστε, οι πόλεις μας στήθηκαν από κάτι οργισμένα νιάτα που τα πρωινά πάλευαν στα χωράφια και τα βράδια άκουγαν Elvis Presley μαζεμένοι στον ένα του χωριού που είχε ηχοσύστημα. Αυτά τα Χριστούγεννα πήρα μία τυχαία δόση από το παράλληλο σύμπαν που τρέχει  στην επαρχία ταυτόχρονα με αυτό των αστικών κέντρων και ήταν κάπως ωραία. Επίσης ο Βασιλιάς όχι μόνο ζει, αλλά βασιλεύει κρυμμένος σε επαρχιακές αποθήκες. Και δεν κάνει ούτε κιχ!

Τρεις ημέρες και δύο νύχτες στο χωριό. Με εσένα να θέλεις να γυρίσεις γονατιστός σαν τάμα πίσω στην εθιστική μη κανονικότητα της αστικής σου ζωής και με εκείνους να σου θυμίζουν πως ό,τι και να κάνεις πάντα θα σε περιμένει μια ξύλινη καρέκλα με λιονταρίσια πόδια, μπροστά από ένα γεμάτο κορεσμένα λιπαρά τραπέζι.

Η αποκέντρωση δεν θα γίνει ποτέ πραγματική τάση όσο υπάρχουν τα καθαρόαιμα παιδιά των άστεων. Γενετικά σχεδιασμένα να μην αντιλαμβάνονται καμία έννοια η οποία δεν περιέχει την λέξη πόλη. Είναι αλήθεια. Τρέχουμε στις εξοχές γιατί το επιβάλει η τάση ή οι πιο σκληροπυρηνικοί γιατί θέλουμε να δοκιμάσουμε τα όριά μας και χάνουμε πανηγυρικά. Στην 3η ημέρα αποκέντρωσης περπατάμε νευρικά πάνω στην ελληνική χλωρίδα ψάχνοντας απεγνωσμένα εξάτμιση αυτοκινήτου να πάμε να κολλήσουμε το πρόσωπό μας για μια τζούρα αστικής ανάσας.

Κάτι τέτοιες μέρες όμως αν βρεθείς εκεί συμμετέχεις σε ένα -τρόπο τινά- λαογραφικό πρότζεκτ  το οποίο ναι μεν δεν θα σε κάνει να θες λιγότερο διοξείδιο ή τεκίλες αλλά θα καθυστερήσει λίγο την ανάγκη σου για αυτά. Θα σε μπερδέψει και θα σ’αρέσει.

Υπάρχει και μία αθέατη ελληνική πραγματικότητα, έξω από τα όρια της πόλης, η οποία ξυπνάει χαράματα για να πάει στην Εκκλησία να κάνει Χριστούγεννα. Μία Ελλάδα η οποία αν παρατηρήσεις καλά θα δεις να αναβοσβήνουν  ακόμα πίσω από της κουρτίνες της, φωτεινοί χιονάνθρωποι  που δίνονταν προ εικοσαετίας δώρο μαζί με διάσημα απορρυπαντικά πλυντηρίου.

Για τον –όποιο- Θεό, υπάρχει μία ελληνική πραγματικότητα που δεν γνώρισε ποτέ τον καπιταλισμό και εξακολουθεί να δίνει μελομακάρονα στα παιδιά που λένε τα κάλαντα. Που πηγαίνει για αυθεντικά brunch τα οποία περιλαμβάνουν αυγά, πίτες και μαρμελάδες μπροστά σε αναμμένα τζάκια και σόμπες. Κυριολεκτικά.

Υπάρχει μία ελληνική πραγματικότητα στην οποία, όποιος κατεβαίνει στην πόλη παίρνει μαζί του λίστες παραγγελίες από τους γείτονες. Που ανταλλάσει βιβλία- νέες κυκλοφορίες στόμα με στόμα και χρησιμοποιεί τις νέες τεχνολογίες για να ψάχνει ποικιλίες φυτών. Μία Ελλάδα που εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ως το πιστό κοινό της Κρατικής Τηλεόρασης γιατί συνήθισε τα χρόνια πριν την ψηφιακή εποχή να έχει πρόσβαση χωρίς ηλεκτρονικά  ασπρόμαυρα χιόνια μόνο σε τρία τηλεοπτικά κανάλια. ΕΤ1, ΝΕΤ, ΕΤ3. Και τα τοπικά κανάλια. Τα οποία σημειωτέον είναι εξαιρετικά δομημένα με ένα απίθανο πρόγραμμα και ροή αλλά και με την ατζέντα τους γεμάτη μοναδικής παραγωγής θέματα. Εντυπωσιακό αν σκεφτείς το πρόγραμμα ακόμα και το –ανύπαρκτο- πρεστίζ  των τοπικών καναλιών σε μεγάλες πόλεις.

Μία ελληνική πραγματικότητα που αν ανοίξεις τις αποθήκες της θα βρεις απομεινάρια της πιο ροκ εν ρολ γενιάς στην χώρα η οποία μεγάλωσε πάνω σε χλωρίδες και ανάμεσα σε πανίδες. Τα πρωινά τέτοιες μέρες ξυπνούσε για να πάει στις εκκλησίες και τα βράδια μαζεύονταν στο δωμάτιο του τυχερού από το χωριό που είχε ηχοσύστημα για να καταστρώσει τα πλάνα της για το μέλλον. Μία γενιά που έφυγε από το τότε κέντρο της  με πάθος και ανάγκη για να δημιουργήσει ένα νέο και τώρα επιστρέφει τιμητικά σε ό,τι ονόμασε η ίδια αποκέντρωση. Για να ξαναζήσει την αίσθηση του να βρίσκεσαι πάλι πίσω, έστω για λίγο, στο δωμάτιο του τυχερού που καταστρώθηκαν τα πλάνα ενός φευγιού και μιας ολόκληρης ζωής.

Τα Χριστούγεννα στην ελληνική επαρχία είναι αλλιώς γιατί αν δεν το δεις, δεν το ζήσεις, δεν θα μπορέσεις ποτέ να κατανοήσεις πώς πρώτον  πραγματικά 365 μέρες τον χρόνο υπάρχει μία Ελλάδα που τρέχει σε ένα παράλληλο σύμπαν ταυτόχρονα με το δικό σου και δεύτερον δεν θα είσαι σε θέση ποτέ να εκτιμήσεις πως η «πόλη» σου δημιουργήθηκε άτσαλα αλλά με όποιο τρόπο υπήρχε, από τις οργισμένες εφηβείες αυτής της Ελλάδας.

Για τον Θεό, δίνετε χρήματα στα παιδιά για τα κάλαντα. Με τα μελομακάρονα δεν κάνουμε δουλίτσα και οι μικροσκοπικοί άνθρωποι το ξέρουν πλέον καλά. Πήγαινε για brunch, πάρταρε και χαρού τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων. Και στην άστοχη ερώτηση αν «είχες και στον χωριό σου;» απάντα αποστομωτικά «ναι». Γιατί όπως φαίνεται πραγματικά είχες.

Υγ. Το μότο μετά από αυτά είναι ένα: Mind the DNA. DNA a.k.a Deathless Narratively Archive.