Η υιοθεσία και η αναδοχή είναι πράξεις αγάπης

Λέξεις: Ελένη Χοντολίδου

Η υιοθεσία στην Ελλάδα είναι το «κουτί με τα σκουλήκια», που λένε οι Εγγλέζοι. Οι υιοθεσίες αργούν, γίνονται παράνομα, και πολύ συχνά τα παιδιά δίνονται σε ακατάλληλους γονείς γιατί τα κριτήρια είναι σαφώς ταξικά. Λες και οι φτωχοί άνθρωποι δεν είναι καλοί γονείς.

Η Θεανώ Φωτίου με το νομοσχέδιο που ευτυχώς πέρασε, επιχειρεί να βάλει σε τάξη τα εξής θέματα:

• Όλοι οι υποψήφιοι γονείς αναδοχής ή υιοθεσίας παρακολουθούν μαθήματα και παρακολουθούνται για πολλά χρόνια μετά.
• Οι ανάδοχοι γονείς ελέγχονται και εκπαιδεύονται συστηματικά προκειμένου να γίνουν «επαγγελματίες» (βλ. τις «μητέρες» στα Παιδικά Χωριά SOS).
• Ψηφιακή καταγραφή των παιδιών που υπάρχουν για υιοθεσία σε ΟΛΑ τα ιδρύματα (κρατικά, ιδιωτικά και εκκλησιστικά)
• Υπάρχει διαφάνεια και συντόμευση των διαδικασιών και υιοθεσίας και αναδοχής
• Διευρύνεται ο αριθμός των κοινωνικών λειτουργών
• Καθιστά την αναδοχή ΚΑΙ επαγγελματική (είναι δοκιμασμένο στο εξωτερικό και δουλεύει καλά)
• Δίνει τη δυνατότητα ΚΑΙ σε ζευγάρια με σύμφωνο συμβίωσης (ομόφυλα ή ετερόφυλα) να πραγματοποιήσουν αναδοχή.

Τα ανάπηρα παιδιά (κινητικές δυσκολίες, νοητική υστέρηση, δυσμορφία, σύνδρομο down…) δεν τα θέλει κανένας γιατί το παιδί είναι, δυστυχώς, η προέκταση του άθλιου και εγωπαθούς εαυτού μας. Είναι τραγικό να μένουν αυτά τα παιδιά στα ιδρύματα. Κυρίως ανάδοχες οικογένειες είναι ταπεινοί άνθρωποι με παιδιά αλλά που χρειάζονται οικονομική βοήθεια. Τα παιδιά σε αναδοχή κάποια στιγμή ίσως γυρνάνε σπίτι τους και τότε ο επαγγελματίας παίρνει το επόμενο παιδί. Πρόκειται για μία πράξη αγάπης και αντοχής.

Αυτά όλα τα γνώριζε και ο νομοθέτης όταν χρόνια πριν καθιέρωσε την υιοθεσία σε μεμονωμένα άτομα και ορθώς έπραξε όταν ο μόνος άνθρωπος θέλει παιδί.

Τα επιχειρήματα που ακούστηκαν ήταν χαμηλότατου επιπέδου. Ο κλήρος στο σύνολό του σχεδόν εξέφρασε για μια ακόμη φορά τη θλιβερή του άποψη ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι άρρωστοι, μιάσματα, παρά φύσιν. Και το σαθρό επιχείρημα ότι η κοινωνία είναι ανέτοιμη για υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Αλίμονο εάν ο νομοθέτης ακολουθούσε την κοινωνία (και ποιο κομμάτι της κοινωνίας ακριβώς;). Σε δημοκρατικά καθεστώτα ο νομοθέτης προηγείται και ευτυχώς. Δείχνει τον δρόμο των δικαιωμάτων, γιατί περί αυτού πρόκειται στην πραγματικότητα: τα δικαιώματα των παιδιών.

Η αναδοχή και η υιοθεσία είναι μια πράξη αγάπης που έχει σχέση με την επιθυμία, το κουράγιο και τα ψυχικά αποθέματα και όχι με τον σεξουαλικό προσανατολισμό του μελλοντικού γονιού. Όλα τα κακοποιημένα παιδιά από ετερόφυλα ζευγάρια τι αποδεικνύουν;

Εάν τα ομόφυλα ζευγάρια βγάζουν gay παιδιά, τότε πώς τα ετερόφυλα ζευγάρια βγάζουν ΚΑΙ gay παιδιά; Είναι κρυφό gay; Ή μήπως ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονιών δεν παίζει ρόλο στον σεξουαλικό προσανατολισμό των παιδιών;

Εάν δεν υπήρχε ο εξ ορισμού προβληματικός και αμφίσημος θεσμός της οικογένειας, ο οποίος έχει την ανθεκτικότητα κατσαρίδας, οι ψ δεν θα είχαν δουλειά. Ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού οι γονείς είναι σε θέση να κάνουν πολύ κακό στα παιδιά τους.

Είναι στη φύση της σχέσης: οι γονείς να καθοδηγούν, να προστατεύουν, να φροντίζουν και τα παιδιά να αντιστέκονται στην αυθεντία των γονιών. Και όταν ενηλικιωθούν τα παιδιά έρχεται η συμφιλίωση. Και, ενίοτε, όπως λέει ο Γκανάς «λέω να γίνω ο πατέρας του πατέρα μου».

Όλα αυτά έχουν σχέση με ωριμότητα, με μία γνησιότητα επαφής με τα παιδιά, με την επιθυμία να είσαι γονιός, να δώσεις με ανιδιοτέλεια τον χρόνο σου, να αγωνιάς πάνω από το κρεβάτι του παιδιού σου και να σφίγγεις την καρδιά σου όταν ανοίγει τις φτερούγες του και φεύγει μακριά σου. Όλα αυτά δεν έχουν σχέση με τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Ξέρω πολλά ετερόφυλα ζευγάρια που θα ήθελα να τους πάρω τα παιδιά τους και έχω πολλούς gay φίλους που θα ήταν πολύ καλοί γονείς.

ΥΓ Μαθαίνω ότι εκατοντάδες ομόφυλα ζευγάρια είναι ήδη στη διαδικασία αναδοχής. Αυτή η κοινωνία βαδίζει προς τον όλεθρο, αγαπητοί μου ιεράρχες.