Υπάρχει έγκλημα δίχως τιμωρία;
Οι συνειδήσεις μας διαπνέονται από ψεύτικα ιδανικά καλοβολεμένα για τα γούστα φαινομενικά “καλών παιδιών” που όμως η καλοσύνη τους δεν ήταν αρκετή για να καταπνίξει τα πατριαρχικά ιδεώδη.
Λέξεις: Ιωάννα Ιακωβάκη
Άραγε υπάρχει έγκλημα χωρίς να έχει επιβληθεί στον θύτη η αντίστοιχη τιμωρία;
Στους πυλώνες της αποκάλυψης ακόμα ενός στυγερού και ανατριχιαστικού εγκλήματος, την έκβαση του οποίου έχουμε συναντήσει σε ακραίες υποθέσεις κινηματογραφικού πλαισίου, που φαντάζουν παράγωγα μιας καλπάζουσας φαντασίας του σκηνοθέτη, εκφράσεις και επιφωνήματα που υποδηλώνουν το ανέλπιστο αυτού που μόλις γίναμε θεατές συνοδεύουν περίτεχνα καλλιτεχνικά δημιουργήματα. Μέχρι τη αμήχανη αλλά γεμάτη ειλικρίνεια στιγμή που μετά τους τίτλους τέλους ακολουθεί η φράση “η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα”.
Τι συμβαίνει ξαφνικά όταν επέρχεται αυτή η δυστυχής διαπίστωση της πραγματικότητας; Ποιος καλείται να αναλάβει τις ευθύνες των πεπραγμένων του και ποιος είναι σε θέση να απονείμει δικαιοσύνη. Κάθε έγκλημα δυστυχώς δεν άπτεται και μιας καθόλα ισάξιας τιμωρίας. Κάθε μάχη σώμα με σώμα και κάθε αγώνας για το δίκαιο καταπατάται στο βωμό των ωφελημάτων των λίγων και ισχυρών. Οι πεσόντες μια μάχης πάντοτε προέρχονται από τους καλούς που διεκδικούν ιδανικά. Και για αυτά τιμωρούνται. Ποιος τιμωρεί όμως τον δολοφόνο των πολλών και αδυνάτων;
Ποικίλα αστυνομικά ρεπορτάζ μας επιβεβαιώνουν πως η καθόλα αξιοπρεπής και ακριβοδίκαιη κοινωνία μεριμνεί υπέρ της αποκατάστασης της αδικίας του θύτη. Τραγική ειρωνεία; Μάλλον η τραγικότητα της πραγματικότητας. Για μία κοινωνία που κάθε μορφή εγκλήματος διαιωνίζεται αλλά σπανίως τιμωρείται επάξια είναι παράλογο κανείς να αναζητά τα φυσικά κίνητρά κάθε εγκληματικής πράξης σε ερμηνευτικά σχήματα ψυχιατρικοποίησης του εκάστοτε θύτη. Για μία κοινωνία που η παραβατικότητα θεωρείται της μοδός, η ανομία αντικαθιστά τους κανόνες δικαίου και ηθικής που διδασκόμαστε στα σχολεία, για να ενσωματωθεί πιο ομαλά κάποιος από το συννεφάκι της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, στον σκληροτράχηλο κόσμο της ενηλικίωσης, ποιος ύστερα είναι ακέραιος να διανείμει την δικαιοσύνη;
Στο βωμό της διεκδίκησης αγαθών και με το μότο “για να εξελιχθείς σήμερα πρέπει να πατήσεις επί πτωμάτων” κανείς δεν θα διστάσει να θυσιάσει καμία του αξία για λίγα περισσότερα αγαθά πολύτιμα του καπιταλιστικού μοντέλου. Μοντέλο ζωής που εξαγοράζει κάθε τι απτό αλλά μη ουσιαστικό, κάθε τι πρόσκαιρο και ευκαιριακό. Διδασκόμαστε να διεκδικούμε και να αναλωνόμαστε σε μοτίβα ζωής που κυνηγούν την μανία για χειροπιαστή απόδειξη της αξίας.
Τι συμβαίνει όταν η αξία αυτή συγκρίνεται με τις πραγματικές αξίες; Το τοπίο θολώνει. Για πρώτη φορά στο πεδίο της μάχης η διεκδίκηση και το αποτέλεσμα μετρά. Τα ψεύτικα ακριβοπληρωμένα ιδανικά χάνουν την λάμψη τους στην όψη της ηθικής της ισοτιμίας και της αξιοπρέπειας. Αυτό είναι το αποτέλεσμα των πολύχρονων κοινωνικών διδαγμάτων. Η ζωή, ο αυτοσεβασμός, η ακεραιότητα μοιάζουν φθηνά ανταλλάγματα των αδικοχαμένων πολύτιμων αντικειμένων.
Τι πιο πολύτιμο από τον σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή!
Είναι μάλλον η κατάλληλη στιγμή για τον επαναπροσδιορισμό των αξιών
Η γυναικοκτονία, που λανθασμένα θεωρούσαμε πως πολεμούσαμε για χρόνια με τις άκαρπες προσπάθειες για διεκδικήσεις σε διάφορους τομείς της ζωής, είναι βαθιά ριζωμένη μέσα στο πρόγραμμα ανατροφής των ανερχόμενων γενεών. Οι συνειδήσεις μας διαπνέονται από ψεύτικα ιδανικά καλοβολεμένα για τα γούστα φαινομενικά “καλών παιδιών” που όμως η καλοσύνη τους δεν ήταν αρκετή για να καταπνίξει τα πατριαρχικά ιδεώδη. Όσο μακρινά παιδιά μιας άλλης κοινωνικο-πολιτισμικής πραγματικότητας και αν μοιάζουν δυστυχώς δεν είναι στη πραγματικότητα.
Η ανοχή και προσπάθεια συγκάλυψης τέτοιων γεγονότων, θα επιτύχουν μόνο να διαιωνίσουν το πρόβλημα με μια επιφανειακή δικαιολόγηση που θα δώσει χώρο στους μελλοντικούς πιθανούς φανατικούς του πατριαρχικού ιδεώδους να δράσουν ανενόχλητοι.
Δεν είσαι εσύ που θεωρείς πως λανθασμένα έχεις απαιτήσεις από τον κόσμο να σε σέβονται και να σε υπολογίζουν. Είναι ψιλά γράμματα για όσους νομίζουν πως το κομμάτι αυτό της ύλης δεν ήταν στα sos από λάθος κρίση του “δασκάλου” του.
Έτσι προτίθεται απόψε στη συνείδηση όλων άλλη μια αδικοχαμένη ψυχή που πίστεψε στο ιδανικό του πραγματικού συναισθήματος και στην ελπίδα της ισότητας και των αγαθών αισθημάτων. Ανίκανη μόνη της να εναντιωθεί με παγιωμένες αξίες που ήρθαν να την εκδικηθούν.
Ας είναι εδώ το τέλος!
*Η Ιωάννα Ιακωβάκη είναι φοιτήτρια του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ
