Υπό καθεστώς πατριαρχικής ομηρίας

Το τελευταίο διάστημα, με ποικίλες αφορμές τόσο της εγχώριας, όσο και της διεθνούς ειδησεογραφίας ανακύπτει συνεχώς το ίδιο ερώτημα: εάν σημειώνεται ρεαλιστική πρόοδος στα σύγχρονα αιτήματα της γυναικείας χειραφέτησης; 

Εκ προοιμίου, καλούμαι να επισημάνω πως αν και τα τωρινά δεδομένα προκαλούν ένα αίσθημα ανησυχίας και δυσφορίας, καθώς η πραγματικότητα είναι συχνά ιδιαίτερα σκληρή στις θηλυκότητες, δεν παύω να είμαι θέσει αισιόδοξη και να πιστεύω αυτό που είχε διατυπώσει η διανοητική μητέρα μας, Simone de Beauvoir «Οι γυναίκες θα νικήσουν».

Το πρόσφατο γεγονός της δημοσιοποίησης της εισαγγελικής πρότασης για απαλλαγή των κατηγοριών στην υπόθεση βιασμού της Γεωργίας Μπίκα, αλλά περαιτέρω και της «τιμωρητικής» κάλυψης των δικαστικών εξόδων από την ίδια, καθώς απασχόλησε ψευδώς την δικαιοσύνη, εγείρει δικαίως το αίσθημα κοινωνικής αδικίας και στιγμιαίας ανασφάλειας για τον βαθμό πραγματικής προστασίας των θυμάτων έμφυλης βίας στην Ελλάδα! 

Όμως, ακόμη η έκβαση της υπόθεσης δεν έχει κριθεί, καθώς αναμένεται το βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, το οποίο θα λάβει και την τελική απόφαση για την πιθανή ή μη παραπομπή της υπόθεσης σε δίκη! 

Έπειτα από σοβαρές παραλείψεις: την έλλειψη σαφών οδηγιών από το τοπικό Α.Τ., την μεταγενέστερη χρονικά λήψη των απαραίτητων ιατροδικαστικών εξετάσεων, την εύρεση διανυκτερεύοντος φαρμακείου και την αγορά ουροσυλλεκτών από ατομική της προαίρεση, η κατηγορία κρίνεται από την εισαγγελική πρόταση ως ανυπόστατη και αναληθής. 

Προσωπικά, αρνούμαι να προβώ στο επαγωγικό συλλογισμό πως η ελληνική δικαιοσύνη ασκείται με ταξικό πρόσημο και τρόπο, καθότι σε μια ευνομούμενη πολιτεία το κράτους δικαίου εγγυάται την καθολική ισότητα των ανθρώπων ενώπιον του νόμου και κατ’ επέκταση την ακώλυτη πρόσβαση στους αρμόδιους φορείς της δικαιοσύνης και την ορθή διεξαγωγή των απαραίτητων προδικαστικών και μετέπειτα δικαστικών προϋποθέσεων. 

Λαμβάνοντας υπόψιν και την περιρρέουσα κοινωνική ατμόσφαιρα, ο δευτερογενής επανατραυματισμός των θυμάτων και των επιζωσών έμφυλης βίας συλλογικά και ατομικά αποτελεί μια άλλη μορφή συναισθηματικής και ψυχολογικής κακοποίησης, με τη μόνη διαφορά ό,τι η βλαπτική συμπεριφορά προέρχεται αυτή τη φορά από την ίδια την κοινωνία. Γι΄αυτό το λόγο, θα ήταν καλό να αναρωτηθούμε το ψυχολογικό, κοινωνικό και συναισθηματικό στίγμα, που καλούνται να αντιμετωπίσουν τα θύματα και οι επιζώσες έμφυλης βίας, πέραν βέβαια των πρωτογενών συνεπειών της επίθεσης .

Η εικοστή γυναικοκτονία εντός του χρονικού διαστήματος των δεκαεπτά μηνών στη πόλη της Καβάλας, με «αιτία» της απροκάλυπτης δολοφονίας – η προσπάθεια εύρεσης «αιτίας νομιμοποίησης» του εγκλήματος είναι προβληματική, καθώς δεν υπάρχει κανένας λόγος που να δικαιολογεί την αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής -το αίτημα διαζυγίου της άτυχης γυναίκας, αποδεικνύει για ακόμη μια φορά το πόσο ασήμαντες και υπολειπόμενες είναι οι ζωές των γυναικών, καθώς αφαιρούνται με μεγάλη ευκολία, χωρίς ιδιαίτερες αναστολές από τους θύτες, οι οποίοι, ως επί το πλείστον, έπειτα από την αποτρόπαια πράξη τους υποδύονται τα «εξαπατημένα» θύματα μιας γυναίκας, η οποία πια δεν βρίσκεται σε θέση να αρθρώσει φωνή, ώστε να μάθουμε και τη δική της οπτική! 

Ας προστεθεί στο κάδρο, η αποκάλυψη συνολικά πέντε παρελθοντικών περιστατικών ενδοσυντροφικής βίας, έπειτα βέβαια από την εν ψυχρώ δολοφονία της συζύγου του! Ενώ, δηλαδή ο δράστης είχε ένα βεβαρυμμένο ιστορικό με την τέλεση παρόμοιων περιστατικών άσκησης βίας, τα οποία για καλή τύχη των γυναικών αυτών δεν έφτασαν στο ακραίο στάδιο της αφαίρεσης ζωής, ο ίδιος πέραν της καταδίκης των ασφαλιστών μέτρων σε μια από τις πέντε υποθέσεις, δεν έλαβε κάποια άλλης μορφής κύρωση ή σύσταση, όπως πχ την παρακολούθηση από ειδικό ψυχικής υγείας, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά το μέγεθος της έκθεσής μας σε εν δυνάμει κακοποιητές.

Ακόμη και οι υπάρχουσες δομές φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών, στις οποίες καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια από το προσωπικό τους, δηλώνεται επαλειμμένα η πληρότητα κλινών και η αναγκαιότητα δημιουργίας νέων ξενώνων ανά γεωγραφική περιφέρεια. 

Η Ελλάδα βρίσκεται υπό αξιολόγηση το τρέχον διάστημα από την Ειδική Επιτροπή Grevio, η οποία ως εξειδικευμένο όργανο ελέγχει την λήψη θετικών μέτρων και την εφαρμογή των κανόνων της Συμβάσης για την Πρόληψη και Καταπολέμηση της Βίας κατά των Γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας (Σύμβαση Κωνσταντινούπολης). 

Αξίζει να επισημανθεί, πως η χώρα μας ακόμη και σήμερα σιωπά στην παροχή επίσημων στατιστικών στοιχείων, σχετικά με τον αριθμό των περιστατικών βίας κατά των γυναικών. Παρά την αρχικά καλή προαίρεση, είναι προκλητικό να δηλώνεται πως η δημιουργία σχετικής εφαρμογής στα κινητά μας τηλέφωνα, θα συμβάλλει στον περιορισμό του φαινομένου της ενδοοικογενειακής-ενδοσυντροφικής βίας, ενώ τα ληφθέντα μέτρα ανάσχεσης του φαινομένου δεν αποφέρουν δραστικές διαφοροποιήσεις αποκλιμάκωσης των περιστατικών. 

Υπάρχει η μεγάλη πιθανότητα, στο πραγματικό χρόνο της επίθεσης το θύμα ενδοοικογενειακής-ενδοσυντροφικής βίας να αδυνατεί να εντοπίσει στο χώρο τη συσκευή της, ώστε έπειτα να καταφέρει να συνδεθεί με την εφαρμογή και να προβεί στις απαραίτητες ενέργειες, καταγραφής του περιστατικού. 

Στη πλειονότητα των περιπτώσεων, ο δράστης βρίσκεται μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, δεν είναι άγνωστο πρόσωπο! Η επίθεση είναι ακαριαία και συχνά μη-αναμενόμενη. Ας προσθέσουμε στην γενικότερη σκιαγράφηση και την ψυχολογική αντίδραση του θύματος τη στιγμή της επίθεσης, η οποία ποικίλει ανάλογα με την ψυχοσύνθεση του ατόμου. Ενώ, οι δράστες ζουν και δρουν αβίαστα, οι γυναίκες χωρίς τη θέλησή μας έχουμε επωμιστεί ένα δυσβάστακτο και ανισομερές φορτίο φαινομενικής προστασίας των εαυτών μας, μεγαλύτερου μέρους του οποίου στην πραγματικότητα ανήκει εξ ολοκλήρου στις αρρενωπότητες, καθώς αφορά την επιλογή των αρχών της ατομικής τους ύπαρξης και συμπεριφοράς! Ωστόσο, καλούμαστε, όπως και στο παρελθόν, να αντιμετωπίσουμε ένα «βαρύ σύμπτωμα» ενός χρόνιου άρρωστου συστήματος, το οποίο όχι μόνον δεν υπολογίζει τη ζωής των γυναικών, αλλά αντιθέτως ρίχνει στις γυναίκες, το βάρος εξάλειψής του. 

Η τοξική αρρενωπότητα απόρροια του καλοκουρδισμένου πατριαρχικού συστήματος αποτελεί κεντρικό πυρήνα της διαιώνισης του φαινομένου της έμφυλης βίας, καθόσον προωθεί ένα συγκεκριμένο τύπο αρρενωπότητας, με λυπηρές συνέπειες.

Ακόμη και σήμερα δυστυχώς η γυναικεία ύπαρξη βρίσκεται υπό πατριαρχική ομηρία, καθώς όσο και αν προσπαθούμε ατομικά και συλλογικά να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και να διεκδικήσουμε ένα βιωσιμότερο παρόν, σκοντάφτουμε ξανά και ξανά στις ακλόνητες πατριαρχικές αντιλήψεις, οι οποίες μας τοποθετούν αυτομάτως σε μια αδύναμη θέση χωρίς την προσωπική μας επιλογή μας ,αφού μας λογίζουν ως αντικείμενα και όχι ως υποκείμενα της ίδιας μας της ζωής! 

Με νοητική διαύγεια και καθαρότητα, μπορούμε πια να αντιληφθούμε σε ποιο ιστορικό σημείο βρισκόμαστε και γνωρίζω πως η συνειδητοποίηση αυτή αρχικά πονά και θλίβει, όμως παρά τις εξωτερικές αντιξοότητες, είμαστε παρούσες είτε ατομικά είτε συλλογικά στον καθημερινό αγώνα αποτίναξης από τα δεσμά που μας κρατούν στάσιμες και αυτό το στοιχείο δίνει στην γυναικεία χειραφέτηση φωνή, ύπαρξη και εξέλιξη! 

Ξέρω, πως αυτές οι λέξεις «δεν χρυσώνουν το χάπι» και ούτε έχω την προαίρεση να το πράξω, καθώς το νόημα δεν κρύβεται σε μια επίπλαστη κατάσταση, μα αντιθέτως ενυπάρχει σε μια ρεαλιστική αποτίμηση. 

Η ουσιαστική βίωσης της ζώσας πραγματικότητας, νομιμοποιεί τον συνεχή και συνεχιζόμενο αγώνα εντατικοποίησης και ενίσχυσης των βασικών αιτημάτων μας για την δυναμική διεκδίκηση της εφαρμογής των ρητών συνταγματικών κανόνων, αναφορικά με την ισότητα των φύλων και την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας. 

Ο δρόμος σίγουρα είναι ανηφορικός και τραχύς, με μεγάλη πιθανότητα πρόσκαιρης ήττας, μα δεν υπάρχει μεγαλύτερη ήττα από μια ζωή ανοίκεια! Τίποτα δεν χάνεται, εάν εμείς οι ίδιες δεν επιτρέψουμε να χαθεί!