ΖΕΙ Ο βασιλιάς Αλέξανδρος !

του Γιώργου Γκόζη Διαβάτη που περιδιαβαίνεις την Άνω Πόλη, αν τα βήματά σου σε οδηγήσουν στον Ναό του Οσίου Δαβίδ στη Μονή Λατόμου, στρέψε το βλέμμα σου για ορισμένες μόνο στιγμές προς τα αριστερά, λίγα μόλις βήματα πριν φτάσεις στο προαύλιο του Μοναστηριού. Εκεί, θα αντικρίσεις ένα ετοιμόρροπο κτίσμα που κάποτε μπορεί να ήταν κάποιο νοικοκυρόσπιτο. Τα τούβλα του έχουν πια αποκαλυφθεί σχεδόν όλα και τίποτε δε θυμίζει την παλιά αίγλη του οικήματος και των οικιστών του. Πάνω στον μαντρότοιχο με το μαραμένο κισσό είναι καρφωμένες ολόγυρα τσίγκινες ταμπέλες. Σε αυτούς τους γκαζοτενεκέδες, τους προορισμένους αρχικά να σταδιοδρομήσουν ως συσκευασίες για τυρό τελεμέ είναι σχολαστικά και καλλιτεχνικά βαμμένη με κεφαλαία η φράση:

ΖΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ! Έτσι ακριβώς, με θαυμαστικό στο τέλος αντί ερωτηματικό. Η λαϊκή δοξασία λέει πως η Γοργόνα ρωτούσε με ένταση τους ναυτικούς να μάθει αν ζούσε ο αδελφός της βασιλιάς Αλέξανδρος. Για τους κατοίκους όμως αυτού του φαινομενικά έρημου σπιτιού, είναι μια δεδομένη βεβαιότητα. Ναι, ζει και μαζί με εκείνον, ζουν κι εκείνοι, οι απόγονοί του. Στην κατοικία αυτή δεν έχει κουδούνι να χτυπήσεις για να σου ανοίξει κάποιας την πόρτα και να μάθεις την ιστορία του. Οι ένοικοί της είναι οι διάδοχοι του θρόνου της απέραντης αυτοκρατορίας της Μακεδονίας που φτάνει μέχρι τη Βακτριανή. Είναι εκείνοι που γλύτωσαν το μαχαίρι από τους πολέμαρχους στρατηγούς του γιου του Φιλίππου και από τους σφετεριστές της εξουσίας του. Είναι τρία αδέλφια σε μεγάλη πλέον ηλικία, δυο άντρες και μια γυναίκα όπως λέει ο άλλος, γήινος μύθος, τα οποία από παιδιά μέχρι σήμερα είναι δεμένα μαζί με ένα αόρατο νήμα. Έπαιζαν απο μικρά μαζί, αποτραβηγμένα από την κοινωνικότητα της γειτονιάς. Πήγαιναν σχολείο μαζί αποφεύγοντας τους συμμαθητές. Ενηλικιώθηκαν μαζί. Δεν χώρισαν ούτε και μετά τον θάνατο των γονιών τους. Δεν έκαναν δικές τους οικογένειες. Δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Φρόντισαν να είναι μαζί ακόμα και στον ίδιο επαγγελματικό χώρο, τις αποθήκες και τα γραφεία του Σιδηροδρομικού Σταθμού. Μια ημέρα κάποιον Αύγουστο δεκαετίες πριν και που κανείς δε μπορεί να προσδιορίσει με ακρίβεια πότε, πήραν την καλοκαιρινή τους άδεια μαζί και δε ξαναγύρισαν πίσω. Κλείστηκαν έκτατε στο σπίτι τους και το θωράκισαν με τενεκέδες και λαμαρίνες παλιές, αισιόδοξα υλικά μέσα στη σκουριασμένη, αλλά και πολύχρωμη παρακμή τους. Πάνω τους έγραψαν πολλαπλώς την ίδια και την ίδια και την ίδια φράση, αυτή με το θαυμαστικό, αποφασισμένοι να ζήσουν και να πεθάνουν μαζί, στη σατραπεία της δικής τους Ηγεμονίας. Προσκυνητή ή απλώς επισκέπτη του Όσιου Δαβίδ, στάσου μια στιγμή στην είσοδο του στενοσόκακου που βγάζει στην εκκλησία του να αποτίσεις φόρο τιμής και χαιρετίσματα στα τρία αδέλφια που οδεύουν μοναχικά ανέκαθεν χωρίς ρεύμα, θέρμανση, φως και άλλες αστικές ανέσεις, ως αυθεντικοί χαλκέντεροι κι ολιγαρκείς επίγονοι του Μέγα Στρατηλάτη, με προτεταμένες με συνέπεια τις σάρισες της δικής τους ετερότητας στα Γαυγάμηλα της Άνω Πόλης, στη μάχη του Γρανικού ποταμού στο Τσινάρι, στις επαρχίες του Κουλέ Καφέ. Προσκυνητή, απλέ περαστικέ, μη βιαστείς να τους χλευάσεις. Δια μέσου αυτών, είσαι κι εσύ κοινωνός και συμμέτοχος της ελληνιστικής εποχής, είσαι κι εσύ κατά σάρκα απόγονος του διαδόχου του θρόνου της Μακεδονίας Αλεξάνδρου, που ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει.

*O Γιώργος Γκόζης είναι συγγραφέας, http://www.georgegozis.gr