Ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν

Πριν λίγες μέρες φιλοξένησα μια φίλη μου δημοσιογράφο από την Ν. Υόρκη. Καθώς η ζωή της τρέχει ανάμεσα σε διάφορες Μητροπόλεις του κόσμου οι αφηγήσεις της ήταν άκρως αποκαλυπτικές για τον τρόπο που ξεδιπλώνεται η καθημερινότητα των ανθρώπων σε διάφορα σημεία της γης.

Εκεί όμως που στάθηκε όμως το μυαλό μου ήταν όταν μου διηγήθηκε την επίσκεψη της σε ένα γιατρό ψυχολόγο πριν από περίπου 4 χρόνια.  Καθώς λοιπόν ήταν σκυμμένος στον υπολογιστή του και έγραφε το ιστορικό της, έφτασε και στο ερώτημα «τι φάρμακα παίρνετε;». Η απάντηση της ήταν «κανένα». Έκπληκτος ο γιατρός έβγαλε τα γυαλιά του, σηκώνει το βλέμμα του από τον υπολογιστή και της απαντάει: «μα αυτό δεν γίνεται, όλοι παίρνουν κάποιο φάρμακο». «Μα είμαι μια χαρά» απαντά η φίλη. «Ήρθα εδώ να λύσω κάποια θέματα με το παρελθόν μου όπως πολλοί άλλοι». Στην διήγησή της κατέληξε ότι στην Αμερική δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην παίρνει φάρμακα.

Είναι πολλά τα λεφτά που γυρίζουν  γύρω από τα φάρμακα και πολλές οι αντιθέσεις που γεννάνε. Λαοί του δυτικού κόσμου που έχουν να τα πληρώσουν,  εθίζονται στην ανάγκη τους,  και οι φτωχοί του νότου που  πραγματικά τα χρειάζονται δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη τους, στερούμενοι ακόμα και την ίδια τους τη ζωή.

Κι αν δεν υπάρχουν ανάγκες στον δυτικό κόσμο, πρέπει να εφευρεθούν, γιατί εκεί γίνεται το παιχνίδι του μεγάλου κέρδους. Eνα παράλληλο χρηματιστήριο. Μια καλοστημένη βιομηχανία σχεδιάζει συνεχώς τις ανάγκες γεννώντας καινούργιες ασθένειες, ψυχικές, σωματικές, αυτοάνοσες, για κάθε μια απ αυτές και μια σειρά φαρμάκων. Μέχρι τώρα το ρολόι δούλευε μια χαρά, όσο τα κράτη, μέσω των ασφαλιστικών ταμείων που τροφοδοτούσαν οι ίδιοι οι ασφαλισμένοι, είχαν λεφτά, τα φάρμακα έρρεαν άφθονα  προσφέροντας τεράστια κέρδη στους εμπλεκόμενους της υγείας. Από τη στιγμή  όμως που τα ταμεία άδειασαν θα πρέπει να εφευρεθεί ένας νέος τρόπος ώστε να συνεχιστεί αυτή η κερδοφόρος βιομηχανία. H κρίση είναι η χρυσή ευκαιρία. Η κατανάλωση φαρμάκων για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης και του άγχους αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο στα δυτικά.

Στον καιρό της κρίσης, της φτώχιας και της απόγνωσης που γεννά η ανεργία, της ελλιπούς ή κακής διατροφής και υγιεινής, τα συμπτώματα της κατάθλιψης αυξάνονται και η κακή ψυχοσωματική διάθεση πολλαπλασιάζει τις ασθένειες. Ο καρκίνος βασιλεύει, τα καρδιαγγειακά προβλήματα πληθαίνουν, τα αυτοάνοσα νοσήματα που έπονται αντιμετωπίζονται ως  παιδικές αρρώστιες,  και επιστρέφουν ξεχασμένες στο παρελθόν επιδημίες.

Νέοι πελάτες εμφανίζονται, αλλά  πολλές φορές χωρίς ρευστό, για να αγοράσουν φάρμακα. Η κοινωνική πολιτική του κράτους φθίνει, ανίκανη να αντιμετωπίσει τη διαχείριση μιας ολοένα αυξανόμενης ζήτησης. Καθώς οι φαρμακοβιομηχανίες, σαν τις τράπεζες αρνούνται και τρίζουν τα δόντια τους στις πιστώσεις, οι νέοι φόροι έρχονται να δώσουν προσωρινή λύση στην ένδεια του κοινωνικού κράτους, ενώ στην ουσία η λεγόμενη διόρθωση θα γίνει από την ίδια τη ζωή. Αφού η δαιμόνιες φαρμακοβιομηχανίες θα θερίσουν ό,τι εχουν σπείρει, αποσύρωντας τα αναγκαία φάρμακα για πιο κερδοφόρες αγορές κάνοντάς τα ακόμα πιο περιζήτητα.

Η ζωή είναι εκείνη που θα καθορίσει την προσφορά και τη ζήτηση των φαρμάκων. Έρευνες λένε ότι το προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα θα μειωθεί 7 με 10 χρόνια. Η πενιχρή σύνταξη για όσους καταφέρουν να πάρουν στα 67 φυσικά και δεν θα φτάνει για φάρμακα οδηγώντας τους γρήγορα στο θάνατο.  Έτσι το πουγκί των ταμείων θα γεμίζει με τις εισφορές των κορόιδων που δεν θα ζήσουν στην τελική  με αξιοπρέπεια τα γηρατειά τους, θα γεμίζει η κάβα και τα φάρμακα θα καταναλώνονται   μόνο από αυτούς που μπορούν να τα πληρώσουν.