Ζητούνται φοιτητές…

Φοιτήτρια πιά. Αρπάζω κάθε ευκαιρία που μου παρουσιάζεται. Και για μένα η προκύρηξη θέσεων μερικής απασχόλησης φοιτητών του ΑΠΘ ήρθε την κατάλληλη στιγμή που έψαχνα και εγώ όπως και πολλοί συμφοιτητές μου μια ευκαιρία εργασίας. Η ελληνική πραγματικότητα όμως δεν διαχωρίζεται, ούτε σταματά στα πλαίσια της πανεπιστημιακής κοινότητας και συνεχίζει να εκπλήσσει (;) δυσάρεστα.

Στις 3 Οκτωβρίου του 2011 οι Πρυτανικές Αρχές του ΑΠΘ, προκύρηξαν θέσεις μερικής απασχόλησης για φοιτητές στις νέες δομές που αναπτύσσονται, στο χώρο του πανεπιστημίου (κυλικεία, e-shop, εκδοτικοί οίκοι και ενοικιάσεις ποδηλάτων). Τοποθετόντας την προθεσμία στις 17 Οκτωβρίου του 2011, καθιστούσαν σαφές στους αιτούμενους ότι τα αποτελέσματα θα εκδίδονταν στις αρχές του επόμενου μήνα. Όμως όπως φαίνεται ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος ούτε των ελληνικών πανεπιστημίων, με αποτέλεσμα τέλη Ιανουαρίου, του νέου έτους, οι αποφάσεις ακόμα να εκκρεμούν, ενώ οι αρμόδιοι διαβεβαίωναν ότι οι επιλεχθέντες θα ανακοινωθούν μέσα στο Δεκέμβρη κι αυτό λόγω του όγκου αιτήσεων. Μα ο Δεκέμβριος έγινε Ιανουάριος και είναι σχεδόν σίγουρο, πως δεν θα δυσκολευτεί να γίνει και Φεβρουάριος και έπειτα Μάρτιος.

Η προκύρηξη ήταν ιδανική ευκαιρία για φοιτητές που ήθελαν να εργαστούν και να συνεισφέρουν οικονομικά στις οικογένειές τους. Μα η πανεπιστημιακή κοινότητα, με αυτή την αδικαιολόγητη καθυστέρηση της, προτίμησε τον αργό μηχανισμό της που δεν σέβεται την ανάγκη να ενημερωθούν οι ενδιαφερόμενοι έγκαιρα για το αποτέλεσμα, προκειμένου να προγραμματίσουν πρός τα πού θα στρέψουν την προσοχή τους για εύρεση εργασίας.

Η ειρωνεία της καθυστέρησης, όμως, εντείνεται, αφού στην ανακοίνωση, όπως αναφέρεται ρητά, η βασική προϋπόθεση είναι, “να μην απασχολούνται οι αιτούμενοι σε άλλη θέση εργασίας”. Μάλλον, ο πανεπιστημιακός κόσμος όπως ορίζεται από τον Πρύτανη του ΑΠΘ, τον Αντιπρύτανη του Οικονομικού Προγραμματισμού και Ανάπτυξης, της Αντιπρυτάνεως Ακαδημαικών Υποθέσεων και Προσωπικού και της Αντιπρυτάνεως Έρευνας που συνυπογράφουν στη δεδομένη προκύρυξή δεν δύναται να φέρει εις πέρας την υποχρέωση που ανέλαβε.

Και κάπου εδώ τελειώνει η ιστορία. Να μου θυμίζει την αγωνία εκείνων των ημερών να προλάβω το χρονικό περιθώριο. Τότε ήταν Οκτώβρης και είχε ακόμα ζέστη. Ίδρωνα για να πάω από το ένα γραφείο στο άλλο. Μα ήμουνα γεμάτη θέληση και όρεξη να διεκδικήσω μια τέτοια προσφορά. Κάποιοι δεν υπολόγιζουν μάλλον ούτε τον ιδρώτα, ούτε το χρόνο. Μεγάλο πράγμα η συνέπεια.

* Η Κατερίνα Χατζηαναστασίου είναι 18 ετών, πρωτοετής στη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ.