Ζώντας ανάμεσα στην φρίκη και την ασφυξία

Τελευταία βάρδια πριν την καλοκαιρινή άδεια και να πω την αλήθεια είναι η πρώτη φορά που θέλω να κλείσω όλες τις οθόνες γύρω μου για τουλάχιστον 2 εβδομάδες. Αν ήμουν από την πλευρά των αναγνωστών θα το είχα κάνει καιρό τώρα. Η επικαιρότητα είναι δαίμονας αυτή την περίοδο. Σε ρίχνει στα αντικαταθλιπτικά.

Ξυπνάς και βλέπεις: “Γυναικοκτονία στην Κρήτη”, πίνεις μία γουλιά καφέ και πέφτεις στον εξής τίτλο “17χρονός αυτοκτόνησε”, πλένεις το πρόσωπο σου ξανακάνεις το λάθος να ανοίξεις το κινητό, σου έρχεται ειδοποίηση “αστυνομικός φέρεται να βίασε ανήλικη” και η μέρα κυλά κάπως έτσι, “αστυνομική καταστολή”, “καίγονται σπίτια”, “έδειρε έγκυο”, “σκότωσε την γυναίκα του”, “αυτοκτόνησε”, “ελεύθερος μέχρι την έφεση ο βιαστής ανηλίκων”, “υπόθεση Πάτρας”. Με μία παρόμοια σειρά που απλώς αλλάζει και επαναλαμβάνεται καθημερινά. 

Η μία φρίκη μετά την άλλη, άνθρωποι που κλαίνε στις ειδήσεις γιατί τα σπίτια τους τυλίχθηκαν στις φλόγες, πλάνα από τα σπίτια των δολοφονημένων γυναικών και οι εικόνες τους -διότι καμιά φορά δεν σεβόμαστε καν την φρίκη της είδησης θέλουμε να την μετατρέψουμε σε ασφυξία- είδωλα για αναπαραστάσεις των φρικτών εγκλημάτων. Μία μόνιμη μάχη με την διαφυγή, με την διαφυγή προς κάτι αισιόδοξο, ασχέτως που δεν υπάρχει πια. 

Πρόκειται για έναν συμβιβασμό με το ανθρώπινο αίμα, τον πόνο, που σταματά να γεννά ερωτηματικά, να μας ξαφνιάζει, να αναρωτιόμαστε πόσο ακόμη, είμαστε εξοικειωμένοι με όλες τις φρικαλεότητες, και τα βράδια τα σεντόνια γίνονται θηλιές, μας ιδρώνουν και πως να μην; Οι σκέψεις των τίτλων έρχονται και καρφώνονται σαν πρόκες στα μάτια, πονάνε. Και πονάνε όχι γιατί πλέον ξέρεις τι συμβαίνει στο δίπλα σπίτι αλλά γιατί σε φρικάρει η συχνότητα όλων αυτών. 

Αναρωτιέσαι αν είσαι η επόμενη, η οικογένεια στον πάνω όροφο δεν τα βγάζει πέρα, αν πάρει φωτιά το χωριό μου, αν, αν, αν. Μία μόνιμη αμφιβολία, ένα μόνιμο σκοτάδι και ξέρεις πια πως οι φωτεινοί καιροί είναι μακριά. 

Δεν μπαίνεις καν στην διαδικασία να τους αναζητήσεις, φαινομενικά προς τους άλλους είσαι εντάξει, μα οι γύρω παρέες σου συζητούν όλα τα γεγονότα της ημέρας, αντικρίζεις πάλι την ασφυξία. Ζωντανοί νεκροί απέναντι σε απλούς τίτλους, εγκλήματα, αδικία, αμφισβήτηση, φρίκη. 

Κάποτε αν κάποιος μου έλεγε δεν βλέπω ειδήσεις θα τον κατέκρινα, σήμερα όμως δεν βρίσκω τον λόγο να το κάνω, αυτή τη στιγμή το μόνο που με νοιάζει είναι να κλείσω το laptop, και να βουτήξω στην θάλασσα για μέρες, να χαθώ από την πραγματικότητα όσο ουτοπικό και να ακούγεται. 

Εσύ πόσο συχνά νοιώθεις πως πνίγεσαι τα τελευταία χρόνια;