Ζώντας το ελληνικό παράδοξο

Λέξεις: Τάσος Παπαδόπουλος

Τη στιγμή που το “μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού και η παγκόσμια συνεισφορά του” αποτελεί τη μόνιμη επωδό στα χείλη κυβερνώντων και λοιπών πολιτικών προσώπων, τα τελευταία χρόνια ζούμε μια εποχή πλήρους απαξίωσης όλων των πολιτιστικών δομών, καθώς και των ανθρώπων που εργάζονται σχετικά και γύρω από αυτές.

Μετά τους ηθοποιούς και τους καλλιτέχνες, στο στόχαστρο μπήκαν τα πέντε μεγάλα μουσεία της χώρας, στα οποία θεωρήθηκε ορθό να αλλάξει το νομικό τους καθεστώς ώστε να μετατρέπουν σε ΝΠΔΔ. Αυτός όμως ο νομικός όρος, αλλάζει τα πάντα σχετικά με τη μελλοντική διαχείριση των μουσείων, και τις αλλαγές αυτές θα τις δούμε άμεσα -ή λίγο αργότερα μόλις καταλαγιάσει ο θόρυβος- μπροστά μας.

Τα πέντε μεγάλα μουσεία αποτελούν την πολιτιστική ναυαρχίδα της χώρας. Πρόκειται για κιβωτούς του ελληνικού πολιτισμού που στα σπλάχνα τους διαφυλάσσουν κορυφαία πολιτιστικά τεκμήρια από την παλαιολιθική μέχρι τη μεταβυζαντινή εποχή.

-Έχουν προβλήματα;

-Ναι, έχουν!

Ειδικά το πιο σπουδαίο μουσείο της χώρας, το Εθνικό Αρχαιολογικό, έχει προβλήματα που χρονίζουν και θα έπρεπε να έχουν επιλυθεί από καιρό.

-Πως λύνονται αυτά τα προβλήματα;

Κάποιος καλοπροαίρετος θα έλεγε ότι θα έπρεπε να υπάρξει μια κεντρική πολιτιστική πολιτική, επικοινωνία μεταξύ του ΥΠΠΟ με τους διευθυντές και τους αρχαιολόγους των μουσείων για την εξεύρεση των καλύτερων δυνατών λύσεων, νέες μελέτες και χρηματοδότησεις,

ΑΝΟΙΓΜΑ των μουσείων στο ευρύ κοινό, περισσότερες ημέρες με δωρεάν είσοδο (τα μουσεία ξέρετε είναι και για τον ελληνικό λαό, όχι μόνο για τους τουρίστες), νέα επικοινωνιακή πολιτική, δημιουργικές συνέργειες και η λίστα τελειωμό δεν έχει.

-Έγινε κάτι τέτοιο;

-Όχι.

Το υπουργείο πιστεύει ότι τα μεγάλα μουσεία μας θα λειτουργήσουν καλύτερα με “νέα διορισμένα διοικητικά συμβούλια” που θα περιλαμβάνουν μέλη που δεν θα προέρχονται απαραίτητα από την αρχαιολογική υπηρεσία και τα οποία θα είναι υπεύθυνα για τη λειτουργία των μουσείων από εδώ και πέρα, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

Δηλαδή, για να το πούμε απλά, μάνατζερς…

Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες αλλά δεν θα το κάνω, όποιος/α θέλει να ενημερωθεί μπορεί να μάθει εύκολα όλες τις λεπτομέρειες με μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο.

Η άποψη μου είναι ότι για τα όποια προβλήματα των ελληνικών μουσείων δεν υπήρξε ποτέ καμία πολιτική βούληση που θα έρχονταν να τα θεραπεύσει. Αντιθέτως, έρχεται σαν χιονοστιβάδα η απαξίωση τους, που φαίνεται ότι αποτελεί το 1ο βήμα πριν από την ιδιωτικοποιήση τους.

ΠΡΟΣΟΧΗ! Δεν λέω ότι θα πουλήσουν τα εκθέματα των μουσείων σε ιδιώτες, πιθανότατα όμως για να “λειτουργήσουν καλύτερα” και να μην έχουν τα “προβλήματα του δημοσίου”, θα ανατεθεί η λειτουργία τους από το δημόσιο (καλό ε…) σε ιδιώτες…

Αν ήμουν καλός στο Photoshop θα αντικαθιστούσα το πρόσωπο του Πάνα που τραβάει βίαια την Αφροδίτη, η οποία βέβαια ετοιμάζεται να τον κοπανίσει με το σανδάλι της, με αυτό αγαπημένης υπουργού.

Είναι πραγματικά παράδοξο να ζεις, να μεγαλώνεις και να πεθαίνεις σε μια χώρα που από το πρωί μέχρι το βράδυ διατυμπανίζει τον πλούτο του πολιτισμού της και την ίδια στιγμή να αντιμετωπίζει αυτή την κληρονομιά σαν εμπόρευμα, απαξιώνοντας την συνεχώς.

*Ο Τάσος Παπαδόπουλος είναι ξεναγός