Ζούμε τη ζωή με την ψυχή στο στόμα

Στην Ελλάδα σύμφωνα με έρευνα του ΕΚΚΕ η γενιά μου (Gen Z) είναι η δεύτερη πιο δυστυχισμένη στην Ευρώπη.

Αυτό είναι ένα fact το οποίο επικρατεί τον τελευταίο χρόνο στο μυαλό μου, χωρίς να το έχω επιβεβαιώσει, μέχρι που ήρθαν τα στοιχεία στα χέρια μου. Στις ομαδικές συνομιλίες με τους φίλους μου, κάθε εβδομάδα κάποιος θα μας πει πως βρίσκεται σε απόγνωση, πως παθαίνει burn out “δεν μπορώ να δουλέψω, νιώθω πως το μυαλό μου κολλάει”, “δεν θέλω να βγω παιδιά, σόρι, θα κάτσω σπίτι να κάνω ταβανοθεραπεία”, “δεν μου φτάνουν οι ώρες τις ημέρας, δουλεύω όλη μέρα και πάλι ο μήνας δεν βγαίνει”, αυτά είναι κάποια από τα μηνύματα που ανταλλάσσουμε καθημερινά μεταξύ μας.

Ας ξεκινήσω όμως με την κοινωνική απομόνωση, ανήκουμε στην γενιά που γνώρισε τα κινητά στην εφηβεία, ευτυχώς ζήσαμε την παρέα, ανήκαμε σε αγέλες, βγαίναμε και παίζαμε σε αλάνες, γνωρίσαμε τα παιχνίδια που έγραψαν ιστορία στα παιδικά χρόνια των γονιών μας και είμαστε τυχεροί γι’ αυτό.

Αργότερα, στο Λύκειο, το κινητό ξεκίνησε να γίνεται προέκταση του χεριού μας, γνωρίσαμε από εκεί τις σχέσεις μας, βγαίναμε με τους φίλους μας και αναρτούσαμε κάθε μας στιγμή. Και φτάνοντας στο τώρα, αισθανόμαστε την ανάγκη της απομόνωσης, μειώνουμε τις βαθιές συζητήσεις με την παρέα ή τον σύντροφο μας και αποκαλύπτουμε τα μυστικά μας στην τεχνητή νοημοσύνη.

Ζητάμε από το chatGPT να μας δώσει συμβουλές για την διατροφή μας, να μας διαγνώσει τους πόνους στην κοιλιά, του εξιστορούμε έναν καυγά που είχαμε στην δουλειά για να μας πει την γνώμη του, τον ρωτάμε ακόμη και πως να χωρίσουμε. Όσο λιγότερο επικοινωνούμε με τους ανθρώπους τόσο καλύτερα αισθανόμαστε. Α

Αποφεύγουμε ακόμη και τα τηλέφωνα, είτε γιατί μας κάνουν να νιώθουμε άβολα, είτε γιατί θέλουμε όλα να τα έχουμε γραπτά, είμαστε καχύποπτοι.

Κάνουμε καλή μας φίλη την μοναξιά – ανεξαρτήτως αν δεν την αντέχουμε – γιατί είναι τέλος του μήνα και δεν έχουμε χρήματα να ακολουθήσουμε την παρέα μας, δεν θέλουμε να τους πιέσουμε να μείνουν σπίτι, οπότε λιώνουμε σε σειρές που στην πραγματικότητα δεν παρακολουθούμε γιατί το μυαλό μας τρέχει και δεν μπορεί να συγκεντρωθεί. Είμαστε εκτεθειμένοι 12-14 ώρες ο καθένας σε χιλιάδες πληροφορίες που μας καίνε τον εγκέφαλο και δεν διαθέτουμε καν ένα δίωρο να συγκεντρωθούμε σε κάτι που μπορεί να μας απαλύνει την ψυχική κούραση και την εργασιακή εξουθένωση.

Συζητάμε περισσότερο με τους συναδέλφους και τους εργοδότες μας παρά με τους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει να αγαπάμε. Πλησιάζει το Σάββατο και πλέον δεν αντέχουμε τα μαγαζιά με την πολυκοσμία, ψάχνουμε να βρούμε ένα ήσυχο καφέ για να γυρίσουμε νωρίς στο σπίτι να βυθιστούμε στον ύπνο.

Μας ζητούν συνέχεια φρέσκες ιδέες όμως, είμαστε σε μία χώρα που ρημάζει, το ένα κατάστημα κλείνει μετά το άλλο, οι φίλοι μας προσπαθούν να ανοίξουν τις δικές τους επιχειρήσεις και αντέχουν με τον ζόρι έναν χρόνο πριν φάνε την απογοήτευση στα μούτρα.

Κάνουμε τις ίδιες διαδρομές κάθε μέρα και δεν παρατηρούμε πια νέες εικόνες, παρά μόνο σοβάδες που πέφτουν από τα κτίρια μίας εποχής που λεφτά υπήρχαν. Δυσκολευόμαστε να συγκεντρωθούμε για πολλή ώρα συνεχόμενα, γιατί στο μυαλό μας κάνουμε υπολογισμούς για το πως θα βγει ο μήνας.

Η απόγνωση ξανά και ξανά μας χτυπά την πλάτη γνωρίζοντας πως μας ακολουθεί κάθε στιγμή της ημέρας, ξαπλώνει δίπλα μας αιωρείται στις συζητήσεις μας, μας περιπαίζει στην δουλειά.

Μπορεί να εργαζόμαστε χρόνια σε μία εταιρία, και φοβόμαστε να ζητήσουμε αύξηση, παραμένουμε με τον βασικό ενώ αξίζουμε παραπάνω. Συνεργαζόμαστε με την γενιά που τραβάει τα ψυχολογικά των προηγούμενων και τα βγάζει πάνω μας. Ακούμε συνέχεια πόσο τεμπελιάζουμε μα μένουμε στο σπίτι μας ένα τέταρτο ίσα για να καταβροχθίσουμε μονομιάς μακαρόνια τριών ημερών.

Οι περισσότεροι από εμάς δίνουμε 200 ευρώ τον μήνα στον ψυχολόγο, για ευθύνες που δεν είναι δικές μας. Επιλέγουμε να αποφύγουμε την αγάπη γιατί δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε σωστά. Δεν ξέρουμε ακόμη-ακόμη πως να αντιδράσουμε στα καλά σχόλια που δεχόμαστε ή σε μία αγκαλιά. Ζούμε την ζωή με την ψυχή στο στόμα. Περιτριγυρισμένοι από τραγικές ειδήσεις, σχόλια μίσους και ιδανικά video για τις ζωές που ποτέ δεν θα καταφέρουμε να φτιάξουμε. Ψάχνουμε ακόμη να βρούμε την εμπιστοσύνη στους θεσμούς και στην δικαιοσύνη, από τις συζητήσεις των γονιών μας όταν ήμασταν μικροί μέχρι σήμερα.

Μα εξάλλου μεγαλώσαμε με την ματαιότητα αλά μπρατσέτα. Πώς να μην είμαστε δυστυχισμένοι; Και ξέρω ορισμένοι θα γράψετε – σκεφτείτε “καλά κι εμείς στην ηλικία σας”, το θέμα είναι πως μετά από τόσα χρόνια δεν θα έπρεπε να περνάμε τα ίδια και χειρότερα με εσάς, οπότε μην υπερηφανεύστε γι’ αυτό.

*Υ.Γ. Μεγαλώσαμε και γίναμε η χειρότερη γενιά, όπως γράφει ο ΛΕΞ.