SOS για τα δελφίνια βακίτα
Μόλις δέκα έχουν απομείνει σε όλον τον κόσμο
Το μικρότερο θαλάσσιο θηλαστικό του πλανήτη, το δελφίνι βακίτα, είναι στα όρια της εξαφάνισης, μετρώντας περίπου 10 μέλη στον μοναδικό βιότοπό του, τον Κόλπο της Καλιφόρνιας στο Μεξικό.
Ερευνητές μελέτησαν την ιστορία του είδους για να μπορέσουν να δράσουν αποφασιστικά και να το σώσουν. Η μελέτη τους δημοσιεύεται στο περιοδικό Science.
Ο μεγαλύτερος εχθρός των βακίτα αποδεικνύεται η παράνομη αλιεία. Οι ψαράδες ρίχνουν κάθετα δίκτυα για να πιάσουν γαρίδες και ψάρια totoaba, που μοιράζονται το ίδιο περιβάλλον με το δελφίνι, ωστόσο θύματα πέφτουν και τα θηλαστικά. Ουσιαστικά είναι μία παράπλευρη, αλλά πολύ σημαντική, απώλεια.
Η αλιεία των ψαριών totoaba, που είναι ιδιαιτέρως δημοφιλή στην Κίνα, έχει κριθεί παράνομη στο Μεξικό και απαγορεύεται δια ροπάλου σε περιοχές όπου ζουν και βακίτα, ωστόσο οι ψαράδες συνεχίζουν ακάθεκτοι.
Η Barbara Taylor, επιστήμονας στο Κέντρο Νοτιοδυτικής Αλιείας της Διοίκησης Ωκεανών και Ατμόσφαιρας στην Καλιφόρνια, και ο Lorenzo Rojas-Bracho, βιολόγος της Εθνικής Επιτροπής Προστατευόμενων Περιοχών στο Μεξικό, μελέτησαν – με ομάδα κι άλλων επιστημόνων – γενετικά μοτίβα από δείγματα ιστών των βακίτα. Τα στοιχεία συλλέχθηκαν μεταξύ 1985 και 2017 από Μεξικανούς ερευνητές.
«Ποιος θα φανταζόταν πως αρκετές δεκαετίες αργότερα, αυτά τα δείγματα θα μπορούσαν να μας πουν τόσα πολλά» σημείωσε ο Rojas-Bracho. «Η γονιδιωματική μάς δίνει στοιχεία για το παρελθόν του είδους, αλλά μας επιτρέπει, επίσης, να δούμε το μέλλον» εξήγησε.
Και, όπως αποδεικνύεται, το είδος έχει ανθεκτικότητα κωδικοποιημένη στο DNA του ώστε να ανακάμψει, αν σταματήσει η αλιεία με δίχτυα.
«Αν επιτρέψουμε σε αυτά τα ζώα να επιβιώσουν, θα κάνουν μόνα τους τα υπόλοιπα» είπε η Jacqueline Robinson, η οποία συμμετείχε, επίσης, στην έρευνα. Η επιστήμονας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, επεσήμανε πως «γενετικά εξακολουθούν να έχουν την ποικιλομορφία που τους επέτρεψε να ευδοκιμήσουν για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, μέχρι να έρθουν τα δίχτυα».
Μικρά αλλά ισχυρά
Τα δελφίνια αυτά πρωτοεμφανίστηκαν πριν από 2,5 εκατομμύρια χρόνια και προσαρμόστηκαν στη ζωή σε ρηχά νερά.
Τα τελευταία 250.000 χρόνια ο πληθυσμός τους είναι μερικές χιλιάδες. Το 1997 ήταν περίπου 570, αλλά τα τελευταία 25 χρόνια έχει μειωθεί δραστικά το νούμερο.
Η μελέτη έδειξε πως έχουν λίγες γενετικές μεταλλάξεις και κάθε νεογέννητο με γονέα που φέρει κάποια μετάλλαξη, συνήθως πεθαίνει.
«Τα ευρήματά μας δείχνουν πως τα βακίτα φέρουν λιγότερες επιβλαβείς μεταλλάξεις μεταξύ του πληθυσμού τους, κάτι που σημαίνει ότι έχουν μεγαλύτερες ελπίδες αναπαραγωγής» σημείωσε ο Kirk Lohmueller, αναπληρωτής καθηγητής οικολογίας και εξελικτικής βιολογίας και ανθρώπινης γενετικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας και συμμετέχων στην έρευνα.
Πώς μπορεί να σωθούν
Το πρώτο και πιο σημαντικό βήμα που πρέπει να γίνει για τη διάσωση του είδους είναι να σταματήσει η αλιεία.
Οι ερευνητές έκαναν προσομοιώσεις, με βάση τις γενετικές πληροφορίες από τα βακίτα, ποιο είναι το καλύτερο σενάριο για την προστασία τους τα επόμενα 50 χρόνια.
Η άμεση απομάκρυνση των διχτυών από τον βιότοπό τους έδωσε τα καλύτερα αποτελέσματα. Δυστυχώς, όμως, ακόμη και η μερική χρήση των διχτυών θα μπορούσε να μειώσει τις ελπίδες επιβίωσης.
«Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, γενετικά, να μπορέσουν να ανακάμψουν, αν τα προστατεύσουμε από τα δίχτυα» δήλωσε ο Phillip Morin, ερευνητής μοριακής γενετικής στο Κέντρο Επιστημών Αλιείας Νοτιοδυτικής Αλιείας της NOAA Fisheries.
Το ευτυχές είναι πως η παρατήρηση του υπάρχοντος πληθυσμού των δελφινιών δημιουργεί αισιοδοξία. Δείχνουν υγιή και μάλιστα κολυμπούν μαζί τους μικρά τους, πράγμα που σημαίνει ότι αναπαράγονται ενεργά.
ΠΗΓΗ: lifo. gr Με πληροφορίες από CNN
