Αχιλλέας Θεοφίλου: Η μεγάλη των παραγωγών σχολή

Η είδηση διαπέρασε όλο το ελληνικό τραγούδι, από κορυφαίους ερμηνευτές, στιχουργούς και συνθέτες, ως ηχολήπτες, γραφίστες, διαφημιστές, ανθρώπους που δούλεψαν “pr”, επικοινωνία, ακόμη και «υποδοχή» στα studio ‘s και τα γραφεία των κάποτε κραταιών δισκογραφικών εταιριών.

«Πέθανε ο θρυλικός μουσικός παραγωγός Αχιλλέας Θεοφίλου».

Από αργά τη νύχτα της Τρίτης, γέμισαν τα “time line” των social, οι δημοσιεύσεις των ηλεκτρονικών εκδόσεων εφημερίδων και περιοδικών, τα siteς. Και μετά οι ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές.

Πρωί Τετάρτης μιλάμε με τον Γιώργο, «γράψε κάτι για τον Θεοφίλου»- «εγώ αργά αντιδρώ, αργά γράφω, δύσκολο να έχεις κάτι από μένα σήμερα…»

Ωστόσο, κατόπιν σκέφτηκα ότι ακόμη κι αργά, και αργότερα, το να γράψεις κάτι, όχι ειδικά για τον Αχιλλέα Θεοφίλου- άλλωστε έγραψαν τόσες, τόσοι που τον γνώριζαν από κοντά, έζησαν μαζί του, που η δική μου άποψη και σχέση περιττεύει- μπορεί να πάει παραπέρα..

Με αφορμή αυτό το «φαινόμενο» σύλληψης, οξυδέρκειας, αντίληψης, πρόβλεψης, δημιουργικής επέμβασης σ’ αυτό που λέμε διαδικασία, του να γίνει ένα «γρατζούνισμα» στην κιθάρα, μια φοβισμένη, αδύναμη ερμηνεία, ένα άτεχνο χλωμό demo, δίσκος χρυσός, «επιτυχιάρα» στην τελική μορφή κι έκδοση, ναι, έχει ένα λόγο, μια προσφορά!

Δύσκολος ρόλος. Ο Παραγωγός είχε την ευθύνη απέναντι στον εταιριάρχη για τη δημιουργία δίσκων! Ρόλος αρχηγικός, μαγευτικός, ενίοτε αντιπαθής στους καλλιτέχνες- δημιουργούς αλλά και με τεράστια ρίσκα κι απαιτήσεις. Έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα σε «μόδες» εποχής, τραγουδιστή, ρεπερτόριο, μουσικούς, ενορχηστρωτή, studio, ακόμη και «ύφος» «σχολή» κι επομένως ακροατήριο- αγοραστές όπου θα πετύχαινε περισσότερο ο δίσκος.

«…Οι περισσότεροι ακροατές δεν γνωρίζουν τους παραγωγούς των εταιριών δίσκων και ίσως δεν αντιλαμβάνονται ότι πίσω από κάθε τραγούδι, πίσω από κάθε δισκογραφική δουλειά, πίσω από κάθε καλλιτέχνη, υπάρχει ένας άνθρωπος που επωμίστηκε μια μεγάλη ευθύνη για τη συναρμολόγηση ενός δίσκου που έπρεπε να διεκπεραιωθεί με επιτυχία.» έγραφε ένας ακόμη παραγωγός, ο Στέλιος Ελληνιάδης (άρθρο «Η δισκογραφία στράβωσε», 7/7/2021.)

Γι’ αυτή λοιπόν, την μεγάλη σχολή, μεγάλη «φυλή» των ανθρώπων που, δεν γράφουν- κάνουν απαραίτητα κάτι καλλιτεχνικό οι ίδιοι (ή κι αν γράφουν, δεν το λένε ή το εκδίδουν) ωστόσο «οσμίζονται» ταλέντα, τάσεις, είναι ένας παράξενος συνδυασμός ονειρευτή και πραματευτή, οραματιστή κι εμπόρου κι ονομάζονται «Παραγωγοί», αξίζει κάτι να ειπωθεί παραπάνω να γραφτεί και να μείνει επίσης κάτι….

Σ’ αυτή την κλασική παλαιά σχολή, παλαιά «κοπή» ανήκε ο Θεοφίλου. Όπως και πολλοί ακόμη στα ένδοξα και εύφορα χρόνια της ελληνικής δισκογραφίας.( Άλλωστε μόνο σ’ αυτή μπορώ να αναφερθώ από ενασχόληση κι από εμπειρία.)

Αναρωτιέμαι τί θα ήταν η ελληνική δισκογραφία και οι εταιρίες, χωρίς τον Αχιλλέα Θεοφίλου, τον Γιώργο Μακράκη, τον Τάσο Φαληρέα, τον Στέλιο Φωτιάδη, τον Μάνο Ξυδούς, τον Ηλία Μπενέτο, τον Άγγελο Σφακιανάκη, τον Γιώργο Κυβέλο, τον Γιώργο Μανίκα, τον Παρασκευά Καρασούλο …και τόσους άλλους.

Αλλά και, για να το φέρω στα της Θεσσαλονίκης, στα πιο «δικά μας» τι θα ήταν η παραγωγή- «Σχολή Θεσσαλονίκης», χωρίς την Ντόρα Ρίζου, για τη Λύρα, τον Σωκρατίδη της Polygram, τον Στεφανίδη με τις παραγωγές του Μύλου, τον Καζαντζή, με τις παραγωγές του «Πολύτροπον», το Νίκο Μοδιώτη και φυσικά το Νίκο Παπάζογλου…

Υ.Γ. Ο ρόλος των «Παραγωγών» σήμερα πια, έχει απομειωθεί και μεταλλαχθεί… Οι ίδιοι οι καλλιτέχνες γίνονται παραγωγοί των εαυτών τους ή σε δουλειές νεότερων δημιουργών μέσα από studio, εταιρίες και label- ετικέτες εκδόσεων που έχουν φτιάξει.

Ο «Αχός» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, αλλά και οι παραγωγές του Γιώργου Νταλάρα, του Φοίβου Δεληβοριά, του Σωκράτη Μάλαμα, του Θανάση Συλιβού, οι μικρές «οάσεις» μουσικής δημιουργίας που εκφράζονται μέσα από τις ετικέτες «Όγδοο», «Μικρή Άρκτος», «Puzzlemusic» , «Μικρός Ήρως» «Μετρονόμος» διατηρούν και συνδυάζουν ακόμη  κάποια από τα χαρακτηριστικά του Παραγωγού.

Καλό, «Μεγάλο ταξίδι», Αχιλλέα Θεοφίλου…