Απόψε η Γιώτα Φέστα αναμετριέται με την ποίηση της Κικής Δημουλά

Η Γιώτα Φέστα πρωταγωνιστεί στη μουσική παράσταση της ταλαντούχας Σοφίας Καμαγιάννη «Πέρασα…» που βασίζεται στην πολυπρισματική ποίηση της Κικής Δημουλά. Η ηθοποιός με όχημα το λόγο της μεγάλης ποιήτριας, τη μουσική σύλληψη της Σοφίας Καμαγιάννη και την ερμηνεία των τραγουδιών από τη Θεοδοσία Σαββάκη μας αποκαλύπτει έναν πολυδιάστατο κόσμο που οδηγεί σε μια έξαρση συναισθημάτων. Η επιβλητική υποκριτική μεστότητα της ηθοποιού τοποθετεί την τέχνη στην πραγματική ζωή με μια απόλυτη φυσικότητα.

«Η τέχνη δεν είναι κάτι απαραίτητο στη ζωή αλλά είναι απαραίτητη για τη ζωή μας. Ένα έργο τέχνης γεννιέται από ένα πάθος, μια εμμονή και πρέπει να σχετίζεται από μια επιθυμία.»

Συνδυάζει τη μουσική με τη μουσική με την ποίηση, μας εξηγεί η ηθοποιός Γιώτα Φέστα. Πρόκειται για μια ιδέα της Σοφίας Καμαγιάννη για την οποία προσπάθησε έναν ολόκληρο χρόνο για να καταφέρει να γίνει παράσταση, καθώς συνάντησε πολλές δυσκολίες και αρνήσεις. Είχε γράψει τη μουσική γιατί είναι συνθέτης, μουσικός και παίζει πιάνο επί σκηνής. Η πρωτότυπη, λοιπόν, μουσική της συνδυάζεται με αποσπάσματα ποιημάτων αλλά και πεζών κειμένων της Κικής Δημουλά. Είχαμε συνεργαστεί στην «Αναγνώριση» στο ηχητικό τοπίο της παράστασης, μας πληροφορεί η ηθοποιός για τη συνεργασία της με τη Σοφία Καμαγιάννη.

Για τη Γιώτα Φέστα δυο κόσμοι συνυπάρχουν αρμονικά επί σκηνής. Υπάρχουν δύο κόσμοι πάνω στη σκηνή, ένας κόσμος χειροπιαστός αυτός που εκπροσωπώ και δίπλα ο μουσικός, ο άυλος. Αυτός ο κόσμος αντιπροσωπεύει τη φαντασίωση της ηρωίδας. Τις περισσότερες φορές λέμε πάρα πολλά για την παράσταση και κανείς δεν πρέπει να ξεχνά να τα επαληθεύει όλα αυτά. Επίσης, υπάρχει και ένα ηχογραφημένο υλικό που είναι η Κική Δημουλά. Ένας μικρός θησαυρός τα λόγια της μεγάλης ποιήτριας μετατρέπονται σε κινητήρια δύναμη για τη θεατρική παράσταση. Τα επιλεγμένα κομμάτια είναι εξαιρετικά διαλεγμένα και δημιουργούν μια αφήγηση. Η δική μου ηρωίδα αρχίζει από ένα σημείο και τελειώνει σε κάποιο άλλο, περνώντας από διάφορα στάδια.

Ο ίδιος ο τίτλος της παράστασης μαρτυρά μια εξελικτική πορεία, ένα πέρασμα. Η δομή της παράστασης είναι ποιητική. Είναι ένα αφήγημα, μια «ιστορία». Είναι μια μεγάλη πρόκληση η παράσταση αυτή.

Η γνώριμη ποίηση της Κικής Δημουλά συνετέλεσε στην αποδοχή της παράστασης από το κοινό. Η Κική Δημουλά είναι μια ποιήτρια που συγκαταλέγεται στους μεγάλους ποιητές αυτής της χώρας. Αυτό το σύμπαν που κουβαλάει στα ποιήματά της, προσπαθήσαμε με έναν τρόπο να μεταφέρουμε σκηνικά.

Για τη Γιώτα Φέστα η ποίηση είναι το λυτρωτικό της αποκούμπι. Η ποίηση ήταν πάντα για μένα ένα καταφύγιο γιατί πέρασα μια πολύ δύσκολη εφηβεία αλλά υπήρξε καταφύγιο και αργότερα στην καθημερινότητά μου. Την Κική Δημουλά δεν την ήξερα μέχρι πριν από κάποια χρόνια που με κάλεσαν να διαβάσω κάποια ποιήματά της και εκεί άρχισα να την ανακαλύπτω.

Ένα από τα πιο δυνατά της χαρακτηριστικά είναι το γνώριμο ηχόχρωμα της φωνής της. Είχα μια πολύ βραχνή φωνή στο παρελθόν, χρειάστηκε να κάνω μια εγχείρηση πολύποδα και νιώθω ότι η χροιά της έχει αλλάξει πολύ.

Η ηθοποιός επιστρέφει συχνά σε μονολόγους και εξομολογείται ότι έχει βιώσει μοναξιά μέσα σ’ αυτούς. Στο θέατρο έχω την επιθυμία να μοιράζομαι εμπειρίες, γνώσεις, αναμνήσεις. Είναι μεγάλη χαρά για μένα η επικοινωνία με τους άλλους. Προσπαθώ να είμαι παρούσα μαζί με τους άλλους και όχι μόνη μου. Είναι ευτυχία να μοιράζομαι τη σκηνή. Εδώ, τη μοιράζομαι με μια εξαιρετική νέα συνάδελφο, τη Θεοδοσία Σαββάκη που τραγουδάει υπέροχα και ερμηνεύει με ένα μαγικό τρόπο τα τραγούδια που έχει μελοποιήσει η Σοφία Καμαγιάννη. Μοιράζομαι, ακόμα, τη σκηνή με τρεις μουσικούς που είναι εκπληκτικοί και ταυτόχρονα μια μεγάλη ανακάλυψη για μένα. Ζηλεύω πολύ τον κόσμο της μουσικής, θα ήθελα να ξέρω μουσική. Είναι ο Όσβαλντ Αμιράλης που παίζει κοντραμπάσο, ο Τάσος Γουσέτης που παίζει βιολί και ο Φίλανδρος- Μάριος Καρράς με το κλαρινέρο. Κάθε φορά είναι μικρή ευτυχία να συνυπάρχω μαζί τους. Αυτοί οι δύο κόσμοι στη σκηνή έχουν μια αλληλεπίδραση. Επηρεάζω με το λόγο μου το κομμάτι της μουσικής και η μουσική με τη σειρά της επιδρά σε μένα.

Ο πετυχημένος κύκλος παραστάσεων δεν επαναπαύει την ηθοποιό. Κάθε παράσταση μου δημιουργεί ένα τεράστιο τρακ και μια μεγάλη αγωνία. Πάντα είναι για μένα μια νέα αρχή.

Οι κριτικές δεν ορίζουν την υποκριτική της ταυτότητα. Με επηρεάζουν οι κριτικές, τις σκέφτομαι πολύ συχνά και αναρωτιέμαι που υπάρχει ένα κομμάτι και αλήθειας και πού όχι. Αλλά δεν ορίζομαι από αυτές. Περί ζωής και τέχνης, η Γιώτα Φέστα σχολιάζει, η τέχνη δεν είναι κάτι απαραίτητο στη ζωή αλλά είναι απαραίτητη για τη ζωή μας. Ένα έργο τέχνης γεννιέται από ένα πάθος, μια εμμονή και πρέπει να σχετίζεται από μια επιθυμία.

Στο τέλος, μας απαγγέλλει τον αγαπημένο της στίχο από την παράσταση. «Το λάθος αίσθημά μου κι ο κόσμος του όλος ειν’ ο σωστός μου κόσμος» (Η ομορφιά του απογοητευτικού).

*Σάββατο 25 Νοεμβρίου (ώρα έναρξης:  21:00) στην Αίθουσα ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΡΙΑΔΗΣ Μ2.