Ένα σύγχρονο Requiem
Η Δήμητρα Σιάχου μαζί με την ομάδα τέχνης Oberon, μας συστήνει το έργο του Ισπανού συγγραφέα Φερνάντο Ρενχίφο, Requiem.
Η Δήμητρα Σιάχου μαζί με την ομάδα τέχνης Oberon, μας συστήνει το έργο του Ισπανού συγγραφέα Φερνάντο Ρενχίφο, Requiem, τα Δευτερότριτα στο Blackbox. Ο Φερνάντο Ρενχίφο (Fernando Renjifo),σύγχρονος θεατρικός συγγραφέας, ποιητής και σκηνοθέτης, μας παρασέρνει σε ένα ταξίδι μνήμης, ανασκόπησης, που έχει αφετηρία τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας και τερματικό σταθμό την αδυσώπητη καθημερινότητα και τα βασανιστικά ερωτήματα του σύγχρονου ανθρώπου. Γιατί “…δεν υπάρχει μοίρα που να μη νικιέται με την περιφρόνηση”. Ένα τραπέζι ,τέσσερις καρέκλες και ένα μικρόφωνο, συνθέτουν το σκηνικό. «Η ουσία αυτού του κειμένου για να ειπωθεί και να ακουστεί ήθελε ακριβώς αυτήν την απλότητα και λιτότητα.»
Οberon και καλλιτεχνικός στόχος.«Το όνομα Oberon, το δανειστήκαμε από έναν ήρωα του Σαίξπηρ, τον Oberon, ο οποίος στο έργο του, « Όνειρο Θερινής Νυκτός», ήταν ο βασιλιάς των ξωτικών. Είμαστε μια ομάδα που συστάθηκε το 2009, με στόχο να αναζητήσουμε, να μελετήσουμε και να πειραματιστούμε πάνω σε διαφόρων ειδών κείμενα ,με αλήθεια και συνέπεια.»
Θεσσαλονίκη και θεατρικές ομάδες.«Ισχύει ότι υπάρχουν πολλές θεατρικές ομάδες, και γενικότερα μια καλλιτεχνική ανησυχία. Είναι μια ενεργή πόλη και η αλήθεια είναι ότι γίνονται προσπάθειες αλλά οι περισσότερες είναι ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Η πόλη πρέπει να επενδύσει περισσότερο στις ομάδες, θεατρικές και μη, δίνοντας βήμα να ακουστούν, χώρο να εκφραστούν και αξία.»
Θεατρικά κείμενα και καλλιτεχνική ματιά της ομάδας.«Τα ίδια τα κείμενα γεννάνε μια ιδιαιτερότητα. Und, Crave, Καρακορουμ, είναι έργα περισσότερο αντισυμβατικά που σε ωθούν σε μιαν άλλη τύπου επικοινωνία με αυτά. Από κει και πέρα η ματιά μας είναι σίγουρα μινιμαλιστική τόσο στο τεχνικό όσο και στο αισθητικό κομμάτι. Αυτό που επιδιώκουμε είναι να μπορούμε να επικοινωνούμε τη δουλειά και την έμπνευσή μας μέσω της δικής μας οπτικής, του δικού μας κώδικα.»
Ρενχίφο και θέματα με τα οποία καταπιάνεται. «Ο Φερνάντο Ρενχίφο είναι ένας νέος σύγχρονος συγγραφέας όπου έργα του έχουν παρουσιαστεί σε διάφορα σημεία του κόσμου. Φαίνεται ότι στα κείμενά του επηρεάζεται από φιλοσόφους όπως ο Γκαίτε και ο Καμύ, κάτι το οποίο μάλλον συνδέεται με το γεγονός ότι και ο ίδιος σπούδασε φιλοσοφία. Τόσο στο Ρέκβιεμ, όσο και στο Βέρθερος- Σκια, βλέπουμε κείμενα που πραγματεύονται θέματα όπως ο έρωτας, η μοναξιά, η ζωή, η ματαιότητα, ο χρόνος, η μνήμη, η απώλεια. Είναι κείμενα που απασχολούν, που προβληματίζουν, που επηρεάζουν.»
Κείμενο και σκηνοθετική οπτική. «Αυτό που με κέρδισε είναι το ίδιο το κείμενο. Είναι τόσο άμεσα γραμμένο, τόσο σύγχρονο, τόσο ρεαλιστικό, που δεν μπορούσε να μου περάσει απαρατήρητο. Είναι ένα κείμενο το οποίο σε βάζει σε μια ουσιαστική διαδικασία ανασκόπησης, αμφιταλάντευσης, εξομολόγησης και αναθεώρησης κυρίως τα πραγμάτων. Θεώρησα πρωταρχικό στόχο να ακουστεί το ίδιο το κείμενο και η ουσία του, (εξ ου και το σκηνικό-ένα τραπέζι ,τέσσερις καρέκλες και ένα μικρόφωνο) πιστεύοντας ότι η ουσία αυτού του κειμένου για να ειπωθεί και να ακουστεί ήθελε ακριβώς αυτήν την απλότητα και λιτότητα.»
Το Requiem του Φερνάντο Ρενχίφο. «Το Requiem είναι το ταξίδι της μνήμης. Είναι ο χρόνος που περνά, είναι αυτά που αφήνει πίσω του, αυτά που παίρνει μαζί του. Το Requiem είναι η διαδρομή από την παιδική ηλικία ως την ωριμότητα, είναι όλα τα όμορφα και άσχημα, είναι η καθημερινότητα, η ρουτίνα, ο έρωτας, η έλλειψη, η αδυναμία. Είναι η ίδια η ζωή, με τα πολλά και τα λίγα της, με τις συναισθηματικές επάρκειες και ανεπάρκειες, τις ελπίδες και τις ματαιώσεις της.»
Τρεις άνδρες, τρεις παρουσίες. «Το κείμενο ουσιαστικά είναι ένας μονόλογος. Διαβάζοντας το έργο, είδα τρία πρόσωπα. Με ενδιέφερε η ύπαρξη ενός ξεκάθαρου κεντρικού αφηγητή και άλλα δύο πρόσωπα σκέψεις, που κινούνται στον άξονα του χρόνου, πότε σαν καθοδηγητές της δράσης, πότε σαν προέκταση της αφήγησης. Είτε τον οδηγούν είτε τον αποσπούν από τη μνήμη, παρελθοντικές, παροντικές, παροδικές, ωστόσο σκέψεις που ο κεντρικός ήρωας δεν συνομιλεί, δεν απαντά.»
Θεμελιώδες ερώτημα της φιλοσοφίας. «Ο Καμύ περισσότερο στοχάζεται πάνω στην έννοια της αυτοκτονίας. Οπότε ίσως δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν θεμελιώδες ερώτημα της φιλοσοφίας κάτι τέτοιο, όπως θεωρείται παραδείγματος χάριν η ψυχή, η ελεύθερη βούληση ή το αν υπάρχει θεός ή το σύμπαν. Θεωρώ ότι και εδώ ο συγγραφέας θέλει περισσότερο να αναρωτηθεί και να αναλογιστεί ο αναγνώστης σχετικά με την ποιότητα της ζωής και την αξίας της, την αναγνώριση, την αποδοχή της. Έτσι και εμείς κατ’ επέκταση προσπαθούμε μέσω της παράστασης να θέσουμε αυτά τα ερωτηματικά σχετικά με την ποιότητα που προανέφερα και ο καθένας, εξαρτάται φυσικά και τη συνθήκη στην οποία βρίσκεται, θα απαντήσει ανάλογα.»
