Δύο ελληνόπουλα που μας έκαναν περήφανους στους Special Olympics

Στους Special Olympics στο Βερολίνο η Άννα και ο Ιάσωνας έπαιξαν μπάτμιντον κατέκτησαν την πρώτη θέση και απέδειξαν ότι όταν θες να κυνηγήσεις τα όνειρα σου και να τα κάνεις πράξει, κανένα εμπόδιο και καμία δυσκολία που θα βρεθεί στο δρόμο σου δεν μπορεί να σε σταματήσει.

Οι οικογένειες τους, δίπλα σε αυτήν την τεράστια προσπάθεια που έδωσαν τα παιδιά, τους είδαν με περηφάνια να ανεβαίνουν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου και να βάζουν στο στήθος τους το χρυσό μετάλλιο, με τη γαλανόλευκη να κυματίζει στο φόντο.

Η parallaxi δίνει το λόγο στους μεγάλους πρωταγωνιστές της επιτυχίας αυτής, την Άννα και τον Ιάσωνα, καθώς και στην Άννα Δαμακούδη, μία εκ των προπονητριών τους.

Μιλούν για τα συναισθήματά τους μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου, αλλά και τον χρόνο που περνούν καθημερινά για να προπονηθούν.

Την ίδια ώρα, η κα. Εύη και η κα. Ιωάννα, μητέρες της Άννας και του Ιάσωνα, μιλάνε για την αδιαφορία που δείχνει η Πολιτεία απέναντι στους νεαρούς αθλητές, παρά τις τεράστιες επιτυχίες που φέρνουν και δηλώνουν ότι θα κάνουν ότι είναι δυνατόν για να στηρίξουν τα παιδιά τους στην προσπάθεια που κάνουν για να φτάσουν ακόμα ψηλότερα!

H Άννα είναι 24 ετών, έχει σπουδάσει ηχοληψία και μουσική παραγωγή και ασχολείται με το μπάντμιντον 15 χρόνια.

“Ήταν δύσκολο να φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα αλλά τα καταφέραμε! Εγώ ξεκίνησα το μπάντμιντον το 2009, είχε επισκεφθεί το σχολείο μου η κ. Άρτεμις από τους “Special Olympics” και με ζήτησε αποκλειστικά, θεώρησε πως το συγκεκριμένο άθλημα μου ταιριάζει πολύ!

Ήταν καρμικό, από την πρώτη στιγμή το λάτρεψα, αγαπάω την ομαδικότητα και την στήριξη που έχουμε μεταξύ μας οι συναθλητές. Υπήρχαν στιγμές που ήθελα να τα παρατήσω, κυρίως όταν συμβαίνει κάτι που με επηρεάζει ψυχολογικά, πριν λίγο καιρό έχασα την γιαγιά μου και τον παππού μου, έλειπα από τις τελικές προπονήσεις, δεν είχα διάθεση, αλλά τελικά τα κατάφερα και είμαι εδώ! Η προετοιμασία πήγε πολύ καλά, είχαμε φοβερούς προπονητές, τους έχουμε εμπιστοσύνη και τους αγαπάμε πολύ, αυτό θέλαμε κι εμείς για να κερδίσουμε.

Το τελευταίο διάστημα προπονούμουν 2 με 3 ώρες την ημέρα, η κούραση ήταν μεγάλη, για να μπορέσουμε να φτάσουμε εδώ περάσαμε πολλά, εγώ τελείωνα την σχολή μου, την εξεταστική μου και με τις προπονήσεις ο χρόνος μου ήταν περιορισμένος. Η χώρα μας είναι ικανή να στηρίξει και τα Special Olympics και τα παραολυμπιακά αθλήματα. Αλλά, θέλει καλή οργάνωση και οικονομική στήριξη για τους αθλητές.

Είμαι πολλά χρόνια στα Special και εντοπίζω τα προβλήματα, εγώ έχω την ομάδα μου αν θέλω να το δω επαγγελματικά, επίσης έχω την στήριξη από την οικογένεια μου μπορεί όμως άλλα παιδιά να μην την έχουν. Δεν υπάρχουν αρκετοί αγώνες μέσα στον χρόνο, εμείς κάνουμε ότι μπορούμε για να δίνουμε το παρόν αλλά από ‘κει και πέρα πρέπει να ανοίξει κι άλλο το άθλημα να γίνει πιο γνωστό στον κόσμο. Δεν το περίμενα πως θα κατακτήσουμε την πρώτη θέση, μου ήρθε ξαφνικό το χθεσινό, έχω στα χέρια μου το μετάλλιο και δεν καταλαβαίνω ότι το πήραμε, μετά από 15 χρόνια στο άθλημα, τα κατάφερα. Μακάρι να γίνουμε πρωταθλητές σε όλο τον κόσμο!” Ο Ιάσωνας είναι 23 ετών έχει σπουδάσει  μαγειρική και ζαχαροπλαστική και τώρα τελειώνει δεύτερη ειδικότητα στον τομέα της προπονητικής, ασχολείται με το μπάντμιντον από το 2012.

“Ξεκίνησα να παίζω μπάντμιντον το 2012 στην πόλη που μεγάλωσα και γεννήθηκα στην Ξάνθη, από το 2018 μέχρι και σήμερα παίζω στην Θεσσαλονίκη όπου και μένω. Στην αρχή αντιμετώπιζα δυσκολίες, δυσκολευόμουν να καταλάβω κάποιες τεχνικές και ορισμένους κανόνες, ωστόσο αυτό άλλαξε. Η Ελλάδα μπορεί να στηρίξει τα αθλήματα, έτσι θέλω να πιστεύω, εγώ είχα την σωστή καθοδήγηση από τους προπονητές μου μέχρι σήμερα με βοήθησαν να ξεπεράσω τις δυσκολίες μου. Δεν σκέφτηκα ποτέ μέχρι σήμερα να τα παρατήσω, ονειρευόμουν και είχα στο μυαλό μου πως μία ημέρα θα πετύχω.

Στο μέλλον θα ήθελα να γίνω βοηθός προπονητή και μετά προπονητής, όπως ακριβώς ο προπονητής μου ο κ. Γιάννης. Η εμπειρία μου στο Βερολίνο ήταν εξαιρετική, η προετοιμασία είχε πίεση, προπονούμουν 5 φορές την ημέρα από 2 ώρες, ήταν εξαντλητικό αλλά το ήθελα πολύ! Στο μέλλον θέλω να το δω πιο επαγγελματικά, το όνειρο μου είναι να γίνω ένας από τους καλύτερους προπονητές στον κόσμο, αλλά το αποτέλεσμα θα το δούμε.

Είμαι πολύ χαρούμενος με τη νίκη μας και πιστεύω πως μπορούμε να κάνουμε πολλά!”

Η Άννα Δαμακούδη είναι η μία εκ των δύο προπονητών των παιδιών και αυτή την στιγμή βρίσκεται μαζί τους στην Γερμανία.

“Είμαι πολύ περήφανη και πολύ χαρούμενη για τα παιδιά, δουλέψαμε σκληρά δύο χρονιές μαζί, ήταν πολύ συνεπείς, ήρθαμε στο Βερολίνο και τους είδα να δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό. Είμαστε πολύ ωραία ομάδα οι τρεις μας, για έμενα είναι πρωτόγνωρη εμπειρία τα παιδιά έχουν συμμετάσχει στους αγώνες, εμένα είναι η πρώτη μου συμμετοχή και γι αυτόν τον λόγο τα συναισθήματα μου είναι ακόμη πιο έντονα. Μέσω των Special Olympics είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε στην Γερμανία, η ομοσπονδία και η χώρα δεν στηρίζει το άθλημα μας, λίγοι το γνωρίζουν στην Ελλάδα και αυτό γιατί δεν ακούγεται.

Η στήριξη από την χώρα λείπει, τα παιδιά κάνουν προπονήσεις σε συγκεκριμένους χώρους, δεν υπάρχουν υποδομές, αυτό μας στεναχωρεί, δεν γίνονται πρωταθλήματα για να έχουν επαφή με τους αγώνες, και είναι πρόβλημα αυτό, Μέσω των Special Olympics έχουν την δυνατότητα να παίξουν στο πλαίσιο αγώνων. Μέσα στην χρονιά δεν υπάρχουν αθλητικά event έστω για να συναντιούνται οι αθλητές, ανά τέσσερα χρόνια έχουν την ευκαιρία να αγωνιστούν.

Για την Άννα και τον Ιάσωνα δεν έχω λόγια, ήρθαν Θεσσαλονίκη για σπουδές, επέλεξαν την ομάδα μας, μία ομάδα που πραγματικά προσαρμόστηκαν και έγιναν ένα με τα υπόλοιπα παιδιά τυπικής ανάπτυξης. Το θέλουν πολύ και δουλεύουν συνεργατικά, για εμάς ήταν πολύ ευχάριστο που ήρθαν στην ομάδα μας. Η εμπειρία των Special Olympics ήταν μοναδική, υπήρχε οργάνωση στο άθλημα μας. Τώρα διαγωνιζόμαστε στο μονό οπότε περιμένουμε τους τελικούς και εκεί.”

Η μητέρα της Άννας, η κ. Εύη αναφέρει πως οι Special Olympics, σαν θεσμός, δεν στηρίζονται από το ελληνικό κράτος.

“Είναι πολύ δύσκολο για τους γονείς, γιατί η στήριξη του παιδιού προέρχεται αποκλειστικά από την οικογένεια, αν η οικογένεια δεν έχει την οικονομική δυνατότητα τα παιδιά παραμένουν στα σπίτια τους, είναι σημαντικό για εμάς όλα τα παιδιά να έχουν αυτή την διέξοδο, να μπορούν να πάρουν μέρος στα Special Olympics. Οι παροχές που δίνονται για λογοθεραπείες και εργοθεραπείες είναι μηδαμινές. H προπόνηση των παιδιών μπορεί να γίνεται και καθημερινά, όλες τις ώρες της ημέρας, η Άννα πήγαινε 3 με 4 φορές την εβδομάδα. Τα παιδιά προπονούνται με την ευγενική χορηγία των προπονητών που είναι σε ομάδα τυπικής εκπαίδευσης.

Πολλές φορές σε αυτά τα 15 χρόνια, έχει τύχει να διακόψει για μικρά χρονικά διαστήματα, αυτό συνέβαινε σε καταστάσεις που την πίεζαν ψυχολογικά, aλλά πάντα ανακάλυπτε πως αυτή είναι η διέξοδος της και αμέσως επέστρεφε στο μπάντμιντον μόνη της και χωρίς πίεση. Είμαστε όλη η οικογένεια δίπλα της, εκείνη μας δίνει την δύναμη για να την στηρίζουμε. Η Άννα, είναι πολύ δυνατή ξέρει πολύ καλά να αμύνεται σε αυτά που συμβαίνουν γύρω της, γνωρίζει πολύ καλά πως είναι η κοινωνία.

Eμάς ο στόχος μας είναι μόνο το μέλλον της, εμείς παλεύουμε γι αυτό από τότε που γεννήθηκε, θέλουμε να είναι ανεξάρτητη, να μπορέσει να συνεχίσει την ζωή της αργότερα με μία ελάχιστη επιτήρηση. Στοχεύουμε στην επαγγελματική αποκατάσταση όλων αυτών των παιδιών, χρειαζόμαστε βοήθεια από την κοινωνία. Ta παιδιά μας μπορούν να δουλέψουν, έχουν την δυνατότητα να κάνουν πολλά πράγματα, αλλά πρέπει να τους δοθεί η ευκαιρία. Η Άννα έχει σπουδάσει ηχοληψία και μουσική παραγωγή, το όνειρο της είναι να γίνει dj. Θέλω να την δω να δουλεύει σε μουσικό σταθμό, να έχει ένα σίγουρο εισόδημα, να κάνει κάτι που αγαπάει γιατί σίγουρα θα το κάνει καλά. Θέλω να την βλέπω χαρούμενη να ζει με αξιοπρέπεια. Και είμαι περήφανη για εκείνη.”

Η κ. Μαρία είναι η μητέρα του Ιάσωνα και όπως λέει είναι δύσκολο να πετύχει κάποιος στο Μπάντμιντον.

“Στο συγκεκριμένο άθλημα πετυχαίνει πολύ δύσκολα κάποιος, όχι μόνο στο πλαίσιο των Special Olympics, γενικά δεν υπάρχουν υποδομές, το άθλημα δεν είναι γνωστό οπότε οι δήμοι δεν παραχωρούν χώρους, οπότε το γήπεδο είναι δυσεύρετο. Πρέπει να σημειωθεί όμως πως υπάρχουν προπονητές και μεγάλο ενδιαφέρον από τον κόσμο. Για την δική μας οικογένεια, ήταν εύκολο το να στηρίξουμε τον Ιάσωνα στην επιλογή του, οι σύλλογοι παίρνουν κάτι μεταξύ του 20-30 ευρώ, ενώ η καλές ρακέτες κοστίζουν γύρω στα 70 ευρώ, κοστίζουν φυσικά τα αθλητικά ρούχα και τα παπούτσια, αλλά δεν είναι από τα πιο ακριβά αθλήματα.

Επίσης, επειδή παίζουμε όλοι οικογενειακώς, δεν είναι ένα δύσκολο άθλημα, παίζεις από την πρώτη στιγμή που πιάνεις την ρακέτα. Για την επιτυχία του στο Βερολίνο θέλω να πω πως είναι μία εξαιρετική στιγμή για όλη την οικογένεια. Ο Ιάσωνας δεν μιλούσε μέχρι τα 5 του, όταν έγινε 18 χρονών και είχε γίνει ήδη δεκτή η αίτηση του το για την συμμετοχή στους παραολυμπιακούς αγώνες, όμως δεν είχε γήπεδο να προπονηθεί, έπρεπε να φύγει από την Ξάνθη και να πάει στην Θεσσαλονίκη για να έχει την δυνατότητα προπόνησης.

Το κόστος για την οικογένεια ήταν τεράστιο, έπρεπε να φύγω κι εγώ μαζί του και να μείνει πίσω ο άντρας μου με τον γιο μου ο οποίος τότε ήταν μικρός. Αν δω την πορεία του Ιάσωνα μέσα στα χρόνια του έδωσε μία τρομερή αυτοπεποίθηση να ανταπεξέρχεται καθημερινά σε ότι αντιμετωπίζει.

Τώρα ζει μόνος του, για εμάς αυτό είναι επιτυχία, δεν το φανταζόμασταν. Θα ήθελα να φύγει το στίγμα από τα παιδιά, να ανοίξει η κοινωνία, να μπορέσουν να ενταχθούν γιατί έχουν τρομερές δυνατότητες και φυσικά υπάρχουν προγράμματα που τρέχουν, ο γιος μου ξεκίνησε ήδη και δουλεύει part time με ένα πρόγραμμα ένταξης. H κοινωνία οφείλει να είναι δεκτική και να μας κοιτά με αγάπη, έτσι οι γονείς θα αντέξουν περισσότερο και θα κάνουν καλύτερη δουλειά με τα παιδιά τους.”