Δύο ζωγράφοι φέρνουν χρώμα και ένταση στον εικαστικό κόσμο της Θεσσαλονίκης

Λέξεις: Ευθυμία Πολυμενίδου

Στον κόσμο της τέχνης δεν υπάρχουν όρια και «πρέπει». Στον κόσμο της τέχνης κυριαρχεί ο αυθορμητισμός, η φαντασία και η μοναδική ιδιοσυγκρασία του κάθε καλλιτέχνη. Τουλάχιστον αυτή είναι η δική μας άποψη την οποία και διαμορφώσαμε μέσα από μια κουβέντα που είχαμε με δύο γυναίκες ζωγράφους.

Η Νάσια Λουκοπούλου-Τζωρτζίδη και η Σταυρούλα Σβε είναι οι δύο γυναίκες ζωγράφοι που φέρουν την δική τους καλλιτεχνική φωνή στην εικαστική σκηνή της Θεσσαλονίκης.

Δύο ξεχωριστές προσωπικότητες όπου η καθεμία ακολουθεί το δικό της εικαστικό μονοπάτι διεκδικώντας το χρώμα και την προσωπική έκφραση πάνω στον καμβά.

Ας γνωρίσουμε παρακάτω την καθεμία ξεχωριστά.

Νάσια Λουκοπούλου-Τζωρτζίδη    

Θεματική: Χρώματα και μουσική

H Νάσια Λουκοπούλου-Τζωρτζίδη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσε το Αμερικανικό Κολλέγιο «ΑΝΑΤΟΛΙΑ» το                 Τμήμα Διοίκησης και Οργάνωσης του Πανεπιστήμιου Μακεδονίας Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών και το Μεταπτυχιακό Τμήμα Δημοσιογραφίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Είναι Υπάλληλος του Υπουργείου Πολιτισμού και έχει τρία παιδιά.

Έχει κάνει διάφορες εκθέσεις ζωγραφικής ατομικές με τελευταία την ατομική έκθεση Ζωγραφικής στη γκαλερί Ρω, τα «Cosmic Gardens» με τα 30 άτιτλα έργα της τελευταίας τριετίας 2022-2025 μικτής τεχνικής (λάδι-ακρυλικό) με κύριο χαρακτηριστικό τα ακαθόριστα εξπρεσιονιστικά σχήματα και την έκρηξη των  χρωμάτων.

«Το χρώμα είναι συναίσθημα ..και  κάθε συναίσθημα  έχει  τη δική του  συγκεκριμένη εικόνα στον νου μου ».  Όπως και « στα έργα μου δεν δίνω τίτλους αντί για τίτλους τα επενδύω με μουσική». Και πραγματικά αισθάνεσαι, να σου έρχονται μελωδίες να ξεπηδούν μέσα από τα χρώματά της.

Πότε και πώς ξεκίνησε η σχέση σας με την ζωγραφική;

Η ζωγραφική κατέχει μια πολύ σημαντική σχέση στη ζωή μου από πολύ μικρή ηλικία. Η πρώτη μου επαφή ήταν όπως συμβαίνει σε όλα τα παιδάκια που μουτζουρώνουν ένα χαρτί με ό,τι υλικό βρουν μπροστά τους και μετά  συνεχίστηκε στα σχολικά μου χρόνια που είχα την τύχη να έχω εξαιρετικούς ξένους καθηγητές που με μύησαν σ’ αυτό τον μαγικό κόσμο των εικαστικών.

 Υπάρχει κάποια στιγμή έμπνευσης πριν τη δημιουργία ενός έργου; Υπάρχει αυθορμητισμός στη δική σας ζωγραφική;

Η έμπνευση, η προσήλωση αλλά και ο αυθορμητισμός είναι βασικά στοιχεία της δημιουργικής διαδικασίας. Έμπνευση μπορώ να πάρω από το οτιδήποτε παρατηρώ γύρω μου όπως και από οποιοδήποτε εσωτερικό ερέθισμα που προκύπτει από την καθημερινή αλληλεπίδρασή μου με τους άλλους. Μόνο η έμπνευση δεν αρκεί για να μετουσιωθεί η ιδέα σε έργο χρειάζεται και επίμονη δουλειά. Ο αυθορμητισμός είναι διάχυτος στην δημιουργική πορεία γιατί αρκετές φορές αλλιώς ξεκινάει μια αρχική  ιδέα για ένα έργο και αλλιώς αυτό καταλήγει, είναι κάτι ρευστό που μεταβάλλεται διαρκώς.

Παρατηρούμε στα έργα σας έντονες εκρήξεις χρωμάτων και δυναμικά σχήματα. Ποιο είναι το μήνυμα επικοινωνίας που θέλετε να στείλετε μέσα από αυτά;

Τα έντονα χρώματα είναι για μένα ροή συναισθήματος. Χρώματα και σχήματα δυναμικά συνήθως αλλά και πιο μαλακά αναπαριστούν εκάστοτε συναισθηματικά τοπία. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν υπάρχει ποτέ ένα συγκεκριμένο μήνυμα που στέλνεται στον αποδέκτη του έργου, μάλλον πολλά και διαφορετικά μηνύματα ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες του κάθε ξεχωριστού θεατή και τον αντίκτυπο που έχει το κάθε έργο στα δικά του εσωτερικά στιγμιότυπα. Εξάλλου επιλέγω  τα έργα μου να είναι πάντα άτιτλα. Ο καθένας είναι ελεύθερος να δει αυτό που θέλει και να νιώσει αυτό που αισθάνεται.

Ποια είναι τα συναισθήματα που βιώνετε την στιγμή που το κοινό παρατηρεί τα έργα σας;

Η ζωγραφική είναι μια πολύ μοναχική και εσωστρεφής διαδικασία την ώρα της δημιουργίας. Όταν έρχεται η ώρα της εκάστοτε έκθεσης μετατρέπεται σε εξωστρεφή διαδικασία σε μια προσπάθεια επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης. Είναι ένα ρίσκο από πλευράς του δημιουργού και σαν τέτοιο εμπεριέχει σίγουρα ένα βαθμό ανασφάλειας για το πώς ο απέναντι θα εκλάβει αυτή την προσπάθεια και κατά πόσο αυτή θα τον αγγίξει που είναι και το βασικό ζητούμενο.

Ποιο είναι το συναίσθημα που θα θέλατε να νιώθει κάποιος μετά από μια έκθεσή σας;

Δεν είναι ένα το συναίσθημα είναι πολλά. Τα άτιτλα έργα μου αποτελούν πομπούς μιας συναισθηματικής  επικοινωνίας που επιζητούν τους αποδέκτες τους και καταδεκτικά τους καλούν να νιώσουν με ελευθερία. Όλα τα συναισθήματα συνυπάρχουν αρμονικά. Πληρότητα, γαλήνη, κατάθλιψη, τάξη, χαρά, μετάβαση, συνειδητοποίηση, ευτυχία, ελευθερία, ελπίδα, δύναμη ανθεκτικότητα, μεταμόρφωση…

Στο κοντινό μέλλον, ετοιμάζετε κάποια νέα έκθεση ή κάποιο νέο έργο;

Η ψυχοθεραπευτική και βασική μου ανάγκη της ενασχόλησης με τη ζωγραφική δεν σταματάει ποτέ στα πλαίσια πάντα μιας απαιτητικής καθημερινότητας. Πάντα και συνέχεια κάτι δημιουργώ.

Κάθε ολοκλήρωση μιας έκθεσης είναι καθαρτική και απαιτεί ένα σεβαστό διάστημα αποσυμπίεσης και «αγρανάπαυσης» όπως μου αρέσει να την αποκαλώ. Είναι η περίοδος που γεννιούνται πολλές νέες ιδέες για τα επόμενα project. Δεδομένου ότι η προηγούμενη πέμπτη ατομική έκθεσή μου ήταν μόλις τον περασμένο Μάρτιο θα με ξαναδείτε όχι σε κοντινό διάστημα.

Σταυρούλα Ζβε

Θεματική: Χρώματα και ποίηση 

Η Σταυρούλα Ζβε γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1975. Σπούδασε Αρχαιολογία στο τμήμα Ιστορίας Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (1994-1999). Το 2004 πήρε δίπλωμα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Α.Π.Θ. στη Βυζαντινή Αρχαιολογία με ειδίκευση στη ζωγραφική και το 2021 δίπλωμα Μεταπτυχιακών Σπουδών στη Διοίκηση στην Εκπαίδευση στη Φλώρινα. Εργάστηκε στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ., στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Πραγματοποίησε ατομικές εκθέσεις στο Meganet Cafe το 2000, στο Προπύλαιο, bistrot Τέχνης και Λόγου το 2013 και στην γκαλερί «Ρω» το 2015, 2018 και 2023.

Η ζωγραφική της Σταυρούλας Ζβε μας κατευθύνει σε μία τέχνη αυθόρμητη με τα χρώματα που εναλλάσσονται  ονειρικά και ποιητικά  γεμάτα  φαντασία και μυστικισμό.

«Όπως σημείωσε και η Έλενα Ρόσιου Ιστορικός της Τέχνης «Στα έργα της Ζβε υπάρχουν και σαφείς ή λιγότερο σαφείς λογοτεχνικές αναφορές. Το πορτρέτο του Brandon Lee μας παραπέμπει στο Κοράκι, το ποίημα του αυτοκαταστροφικού Edgar Allan Poe, όπου το «Ποτέ πια», η βασανιστικά αδιάκοπη επωδός του κορακιού, κάνει φρικτή τη συνειδητοποίηση του θανάτου. Ο Poe θεωρεί την αλήθεια και την ποίηση δύο έννοιες ασυμβίβαστες, θεώρηση που έχει και η ίδια η Ζβε για την αλήθεια και τη ζωγραφική. Στον αντίποδα του θανάτου βρίσκεται η ζωή, η αρχή, το ξεκίνημα. Με τη σειρά των Νησιών η καλλιτέχνης στέκεται στη στιγμή της Δημιουργίας και αποτυπώνει στον καμβά εικόνες του νου εμπνευσμένες από το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη.»

Πώς ξεκίνησε το ταξίδι σας στον κόσμο της τέχνης;

Το ταξίδι μου στον κόσμο της τέχνης ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία. Περνούσα πολλές ώρες στο σπίτι της γιαγιάς μου, που ήταν ζωγράφος.

Τη θυμάμαι να ζωγραφίζει ελαιογραφίες σε καμβά ή σε υφάσματα, με τα σύνεργά της απλωμένα σ’ ένα τραπέζι και μουσική να παίζει από το ραδιοφωνάκι της. Παρατηρούσα με προσεκτικά τον τρόπο που χειριζόταν τα υλικά, τα στάδια της δημιουργίας, πώς σιγά σιγά γεννιόταν ένα έργο. Το δωμάτιό της ήταν γεμάτο πίνακες.

Η τεχνική που ακολουθώ σήμερα είναι τελείως διαφορετική από τη δική της, αλλά εκείνη φύτεψε τον σπόρο μέσα μου.

Στο πατρικό μου σπίτι υπήρχαν βιβλία με ζωγράφους από διάφορα καλλιτεχνικά ρεύματα, τα οποία ξεφύλλιζα με περιέργεια και θαυμασμό. Η έντονη επιθυμία μου για ζωγραφική εκδηλώθηκε στο γυμνάσιο.

« Τα έργα μου τότε είχαν μια ατμόσφαιρα επηρεασμένη από τη σουρεαλιστική ματιά του παραμυθιού Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων».

Ο πατέρας μου διέκρινε κάτι το ιδιαίτερο σε αυτά και με ενθάρρυνε να συνεχίσω.

Αργότερα, κατά τη φοίτησή μου στο Ιστορικό και Αρχαιολογικό Τμήμα στα Ιωάννινα, παρακολούθησα μαθήματα Ιστορίας της Τέχνης. Εκεί γνώρισα τον εξπρεσιονισμό, που με εντυπωσίασε και επηρέασε τις συνθέσεις μου.

Ποια είναι η λέξη ή φράση που εκφράζει την καλλιτεχνική σας ιδιοσυγκρασία;

Υπάρχουν πολλές λέξεις που με εκφράζουν: «πάθος», «ονειρικότητα», «μητρότητα». Αν έπρεπε να διαλέξω μία φράση, θα ήταν: «Η παντοδυναμία του ονείρου».

Ποιο έργο ή ποια έκθεσή σας θεωρείτε σημείο καμπής στην πορεία σας;

Το έργο Χάος 1 και τρεις ατομικές εκθέσεις με τίτλο “For God’s sake keep that sunlight out of sight”, “Red Dragon” και “Η δημιουργία της ζωής”. Η πρώτη περιλάμβανε πολλά έργα που φιλοτέχνησα έως το 2015, η δεύτερη είχε ως θέμα το κινέζικο ωροσκόπιο και η τρίτη τη μητρότητα. Σε αυτή  ένα κεντρικό έργο μεγάλων διαστάσεων, μητέρα σε εμβρυακή στάση πλαισιωνόταν από μικρότερα με βρέφη στην ίδια στάση.

Στη σημερινή εποχή που η εικόνα κυριαρχεί παντού, ποιος είναι ο ρόλος ενός χειροποίητου έργου;

Το χειροποίητο έργο είναι για μένα μια πράξη αντίστασης. Σε έναν κόσμο όπου η εικόνα καταναλώνεται γρήγορα και συχνά επιφανειακά, το χειροποίητο κουβαλάει την αργή διαδικασία της δημιουργίας, το ίχνος του ανθρώπινου χεριού, την ατέλεια που γίνεται μοναδικότητα. Δεν είναι απλώς αντικείμενο· είναι εμπειρία, αφήγηση, παρουσία. Μας καλεί να σταθούμε, να παρατηρήσουμε, να νιώσουμε. Ενώνει τον δημιουργό με τον θεατή, το παρελθόν με το παρόν, την ύλη με το πνεύμα. Ο ρόλος του είναι βαθιά υπαρξιακός – μας υπενθυμίζει ότι η τέχνη δεν είναι μόνο για να τη βλέπουμε, αλλά για να τη ζούμε.

Πώς φαντάζεστε την εξέλιξη της δουλειάς σας τα επόμενα χρόνια; Θα δούμε σύντομα κάποια νέα έκθεση ή έργο σας;

Ελπίζω να έχω την έμπνευση και τη διάθεση να δημιουργήσω νέα έργα. Πιστεύω πως αυτά θα έχουν περισσότερες λεπτομέρειες και νέους χρωματικούς συνδυασμούς. Μια επόμενη έκθεση είναι στα σχέδια μου, αλλά δεν γνωρίζω αν θα πραγματοποιηθεί στο άμεσο μέλλον.

Ποια είναι η συμβουλή που θα δίνατε σε έναν καλλιτέχνη που ξεκινά τώρα;

Να ζωγραφίζει αυτό που θέλει ο ίδιος και όχι αυτό που νομίζει ότι περιμένουν οι άλλοι. Αλλιώς, κινδυνεύει να χάσει τον εαυτό του.

*Η Ευθυμία Πολυμενίδου είναι αρθρογράφος – δημοσιογράφος