Ε.Ζουγανέλη |small talk με το παθιασμένο κορίτσι της σκηνής
Όσα μας είπε λίγο πριν ανέβει στην σκηνή για την τελευταία της παράσταση.
ΟΗ GIRL Ελεονώρα Ζουγανέλη
Smalltalk πριν την τελευταία της παράσταση. Διακριτικό πάθος κανείς;
Το κορίτσι που αγαπάει να λιώνει ξυπόλητη την σκηνή χαρίζοντας ανεξάντλητες νότες πέραν των προγραμματισμένων, αποφάσισε να κλείσει ένα δυνατό κύκλο το Σάββατο από την Θεσσαλονίκη και να αποτραβηχτεί για ένα διάστημα δίνοντας στην «Ελεωνόρα» την ευκαιρία να συνειδητοποιήσει όσα το κοινό της φωνάζει σε κάθε της εμφάνιση. Στο μεταξύ μας μίλησε, καταφέρνοντας σύντομα και περιεκτικά να ανατρέψει την λογική που θέλει αφενός το πάθος να ισούται θορύβου με τα όνειρα να μην γίνονται πραγματερή – πραγματικότητα και αφετέρου εσένα να προγραμματίζεις οτιδήποτε άλλο για το επικείμενο Σαββατόβραδο στην πόλη.
Γεννημένη στην πιο υποσχόμενη φάση του κόσμου όπως τουλάχιστον τον ξέραμε, η Ελεονώρα ήταν από τα τυχερά παιδιά που πρόλαβαν να απαντήσουν στην ερώτηση «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις». Όταν μεγάλωσε δεν έγινε τελικά αυτό που φανταζόταν, όχι γιατί δεν το κατάφερε αλλά γιατί έγινε κάτι περισσότερο .
«Φανταζόμουν το τραγούδι ή το θέατρο. Ήταν οι μεγάλες μου αγάπες. Ξεπέρασα πολύ αυτό που ήθελα να γίνω όταν ήμουν μικρή. Το είχα πιο απλό και τώρα ανακάλυψα πόσο μεγάλο είναι. Το ξεπέρασα όχι από άποψη «αποδοχής» αλλά από άποψη «ονείρου».
Μυημένη στον ήχο από μικρή θα περίμενες η πρώτη της συνάντηση με το τραγούδι να προέρχεται στεγνά από την μενταλιτέ μιας οικογενειακής καλλιτεχνικής προϊστορίας, όμως το πρώτο της ερέθισμα γεννήθηκε αλλιώς.
«Παραμύθια … τα Άμπρα- Κατάμπρα τότε, μου τα διάβαζε η μαμά μου και μετά άρχισα να τα διαβάζω μόνη μου ηχογραφώντας την φωνή μου σε κασέτες και θυμάμαι να τα βάζω στο κασετόφωνο να τα ξανακούω με την φωνή μου αυτή τη φορά. Ήμουν 4 χρονών περίπου. Τότε ήταν το πρώτο-πρώτο ερέθισμα που μπορώ να θυμηθώ. Θυμάμαι μετά άρχισα να γράφω δικά μου και να τα ηχογραφώ, να τραγουδάω και να τα ακούω…»
Από τότε έχουν περάσει χρόνια, το κορίτσι των Άμπρα Κατάμπρα μεγάλωσε, κάνει δίσκους, περνάει στα στόματα στίχους που δυναμητίζουν «Επιμονές», προκαλούν «Μετακομίσεις», δικαιώνουν «νυχτικά κλάματα οδήγηση» και ταιριάζουν «μπάσταρδους» που όταν «αγαπούσαν …άνθιζε». Αν ταξίδευες μαζί της σε ένα road trip Αθήνα-Θεσσαλονίκη η playlist θα είχε 504 χιλιόμετρα κλασικής μουσικής, ολοκληρωμένων δίσκων αγαπημένων της καλλιτεχνών που δεν είχε την ευκαιρία να απολαύσει πέραν μεμονωμένων κομματιών τους και ίσως έργων προς εκπαίδευση ή έμπνευση του επόμενου βήματός της. Όπως όμως χαρακτηριστικά λέει, «μπορεί και τίποτα από όλα αυτά, αν είχε ήλιο ή βροχή».
Mακριά από κονσεπτικές σκέψεις και σοβαροφάνεια, όταν την ρωτήσεις ποιο θα ήθελε ιδανικά να είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κάποιος στο άκουσμα «Ελεονώρα Ζουγανέλη» θα σου απαντήσει αφοπλιστικά .
«Θα ήθελα να σκέφτεται μια τραγουδίστρια με πάθος. Μια γυναίκα που κάνει αυτό που αγαπάει με πάθος.»
Τι συμβαίνει όμως όταν το πάθος, το ταλέντο η δημιουργικότητα και η ψυχαγωγία, έρχονται σε επαφή με την σύγχρονη πραγματικότητα της Ελλάδας; Όταν η Τέχνη αναγκάζεται να φέρει στο προσκήνιο την χαρά του παιχνιδιού, η μουσική έχει χώρο για έμπνευση ή για επιβίωση;
«Η Τέχνη θα ήταν καλό να υπάρχει στις ζωές όλων μας, αν γινόταν να είμαστε όλοι «καλλιτέχνες» καθημερινά. Έμπνευση και επιβίωση παράλληλα. Όταν η ψυχολογία, η σκέψη, τα συναισθήματα η λογική έχουν μπλεχτεί… όταν ουσιαστικά ζητάμε να μας προκαλέσουν συναισθήματα και έμπνευση, ταυτόχρονα μπλέκεται και η επιβίωση. Όλα είναι μπλεγμένα σήμερα στην καθημερινότητά μας, οπότε σίγουρα μπλέκονται και αυτά τα δύο».
Στην μπλεγμένη εποχή που βοά και ξεκουφαίνει, η Ελεωνόρα βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη για μία τελευταία εμφάνιση «Κόντρα Ντουέτο», ολοκληρώνοντας «με τα καλύτερα συναισθήματα και ίσως με θλίψη για το τέλος του κύκλου» τις εμφανίσεις που έκαναν αίσθηση και επιβραβεύτηκαν έμπρακτα όσες λίγες από το κοινό, με την Φωτεινή Βελεσιώτου. Αυτός είναι και ο στόχος για την τελευταία εμφάνιση στην σκηνή του Fix Factory όσο για εκείνα που μπορεί να περιμένεις είναι «ένα πρόγραμμα γεμάτο τραγούδια αγαπημένα, τόσο δικά μας όσο και αγαπημένων μας καλλιτεχνών. Κομμάτια και ήχους αντίθετους μεταξύ τους που όσο μπλέκονται, προκαλούν συναισθήματα και στο τέλος καταλαβαίνεις ότι ακόμα και αν είναι «κόντρα», μοιάζουν».
Με την εμφάνιση στην Θεσσαλονίκη δεν ολοκληρώνεται μόνο η συνεργασία του Ντουέτο Κόντρα αλλά για ένα χρονικό διάστημα ολοκληρώνεται και η καλλιτεχνική ατζέντα της Ελεονώρας. Το next big thing όπως αποκάλυψε η ίδια δεν θα έρθει σύντομα καθώς πέραν ίσως από κάποιες επιλεγμένες συμμετοχές σε συναυλίες φίλων της προς το τέλος της καλοκαιρινής σεζόν, το προσωπικό της «coming soon» θα αργήσει από επιλογή, βρίσκοντάς την αποτραβηγμένη από την σκηνή και τα φώτα έπειτα από ένα μεγάλο διάστημα ασταμάτητης δουλειάς.
«Ήρθε η ώρα να αποτραβηχτώ για λίγο, να ξεκουραστώ πνευματικά και να καταλάβω όλο αυτό που μου έχει συμβεί. Διακοπές δεν σημαίνει μόνο ξάπλα και άραγμα. Νομίζω ότι το έχω ανάγκη».
-Ελεονώρα, αν η Θεσσαλονίκη ήταν τραγούδι σου, ποιο θα ήταν ; – «Μ’αγαπούσες κ’άνθιζε η πόλη».Είναι τεράστια η αποδοχή, κάθε φορά, είναι ανοιχτοί και διαθέσιμοι να δεχθούν συναισθήματα, γνωρίζουν το υλικό μου, κάθε προσωπικής μου δουλειάς. «Μ’αγαπούσες κ’άνθιζε». Σίγουρα»
*To Σάββατο 26 Μαρτίου, η προτελευταία εμφάνιση της Ελεονώρας Ζουγανέλη με την Φωτεινή Βελεσιώτου στο Fix Factory of Sound καθώς λόγω αυξημένης ανταπόκρισης από το κοινό η παράσταση έλαβε παράταση και για το Σάββατο 2 Απριλίου.
*κεντρική φωτογραφία : ideart photorgraphy
