Γιάννης Πετρίδης: Ο βασιλιάς των ερτζιανών γιορτάζει μισό αιώνα στο θρόνο!

Μια εκπομπή φαινόμενο στα παγκόσμια ερτζιανά συμπλήρωσε 50 χρόνια ζωής. Ο μυθικός παρουσιαστής της, δεν είναι μόνο ο φυσικός δάσκαλος όλων όσων ασχολούμαστε με το ραδιόφωνο, είναι ο άνθρωπος που χάρη στην επιμονή, στις γνώσεις και στην καλλιέργεια του, μετέτρεψε μια ραδιοφωνική εκπομπή σε ένα παγκόσμιο ζωντανό σχολείο μουσικής.

Οι ιστορίες της ζωής του άπειρες και πολλές φορές εξιστορημένες. Εμπνέουν πάντα. Με αφορμή τα ραδιοφωνικά του γενέθλια μια μικρή κουβέντα για την πορεία και το σήμερα.

Βιώνουμε μια νέα εποχή με το AI που σαρώνει τα πάντα. Είναι η νέα εποχή επικίνδυνη για την τέχνη;

Υποψιάζομαι ότι κάποιος της ηλικίας μου το βλέπει με διαφορετική ματιά από έναν ο οποίος είναι κάτω των 30 και θεωρεί ότι είναι μια φυσιολογική εξέλιξη, το ότι μπορεί η τεχνητή νοημοσύνη να συνθέσει και τραγούδια. Αυτό γίνεται αφού πολλές από τις σημερινές επιτυχίες εδώ και καιρό τις συνθέτει ένα κομπιούτερ το οποίο αναμιγνύει παλιά τραγούδια και βγάζει ένα καινούργιο και γι΄ αυτό, άλλωστε πολλά νέα θυμίζουν παλιότερα τραγούδια. Έτσι λοιπόν θα έλεγα ότι δεν είμαι σίγουρος αν η δική μου γνώμη είναι σωστή ή η γνώμη ενός νεότερου. Ναι θα τα σαρώσει όλα η τεχνητή νοημοσύνη νομίζω, αλλά το ευχάριστο είναι πως υπάρχει εκπληκτική εξέλιξη σε επιστήμες όπως η ιατρική. Εγώ είμαι επιφυλακτικός σε αυτά που έχουν σχέση με όσα με μεγάλωσαν όπως το τραγούδι και ο κινηματογράφος, τα βιβλία. Βλέπεις πολλοί σκηνοθέτες ή σεναριογράφοι λένε πως θα χάσουν την δουλειά τους γιατί τα σενάρια θα τα γράφει η τεχνητή νοημοσύνη, στις ΗΠΑ έκαναν μια απεργία τους προηγούμενες μήνες. Επίσης πολλοί καλλιτέχνες κυκλοφόρησαν ως διαμαρτυρία ένα άλμπουμ μονάχα με ήχο, χωρίς τραγούδια, γι΄ αυτό που φαντάζονται ότι έρχεται. Ναι θα σαρωθούν όλα πιστεύω.

Υπάρχουν ηθικοί φραγμοί που θα εμποδίσουν αυτήν την επέλαση, να μην γίνει ανεξέλεγκτη;

Παρατηρώ ότι μερικές από αυτές τις σκέψεις που έχουν κάνει και άλλοι που θα μπορούσαν να επέμβουν, θεωρούνται αναχρονιστικές, λένε ότι ζουν σε μια άλλη εποχή. Στο άμεσο μέλλον πιστεύω ότι αυτό θα διογκωθεί δεν ξέρω αν μπορεί κάτι να το σταματήσει.

Εσύ αισθάνθηκες όταν ξεκινούσες και αποκτούσες δύναμη πώς υπήρχαν άτομα που είχαν επιφυλάξεις για αυτό το καινούργιο που πρέσβευες και το θεωρούσαν επικίνδυνο;

Το αισθάνθηκα, το έβλεπα, δεν μου κάνανε μπούλινγκ ή κάτι για να με θίξει, αλλά έβλεπα ότι αυτήν την νεότερη μουσική που έπαιζα εγώ, πολλοί την έβλεπαν περιφρονητικά, οι μεγαλύτεροι και τους δικαιολογώ από μια άποψη, γιατί και αυτοί είχανε μεγαλώσει με άλλα ακούσματα. Για αυτό και εγώ είμαι επιφυλακτικός για αυτό που συμβαίνει σήμερα εάν αυτή η εξέλιξη είναι η σωστή ή όχι γιατί δεν θα ήθελα να φανώ όπως εκείνοι στην δική μου εποχή.

Στην σημερινή όμως άλλαξε ο τρόπος που απολαμβάνουν τη μουσική και το σινεμά οι νέοι.

Όλα αυτά που συμβαίνουν υποβαθμίζουν την αγάπη που είχαν οι παλαιότεροι, είτε για τον κινηματογράφο είτε για την μουσική που την ακούνε πια σαν να είναι ένα μουσικό χαλί, κάτι που με ενοχλούσε πολύ πάντα. Είναι όλη μέρα στα iPhone ή στο iPad και δεν συνειδητοποιούν, απλά ακούγεται μια μουσική. Ο κινηματογράφος βγήκε για να είναι στην μεγάλη αίθουσα, χάνεται όλη η μαγεία του σινεμά όταν το βλέπει κάποιος σε διαστάσεις του iPhone. Αλλά δεν νομίζω να τους ενοχλεί γιατί έτσι μάθανε και μεγάλωσαν μέσω των videogames, όλα είναι σε ένα τηλέφωνο, η διασκέδαση, η επικοινωνία, η ενημέρωση, όλα είναι εκεί.

Από την άλλη είναι και δημοκρατικό. Παλιά έπρεπε να έχεις ένα πικάπ…

Εντάξει όμως πόσο κόστιζε ένα πικάπ, εγώ είχα πάρει ένα φθηνό πικάπ το ακριβό ήταν να αγοράσεις τους δίσκους, εγώ όταν ήμουν έφηβος που δεν είχα λεφτά τα έγραφα ταινίες παλιές για μαγνητόφωνα.

Και σε κασέτες στα δισκάδικα της γειτονιάς.

Ε, μπράβο, ναι. Άρα και αυτό ήταν ένας τρόπος να τα ακούσουνε όσοι δεν τα αγοράζαν δίσκους.

Σήμερα βέβαια έχεις πρόσβαση σε κάθε πληροφορία. Παλιά για να διασταύρωσες κάτι… 

Α, βέβαια, αυτό είναι μαγικό. Εγώ το καταλαβαίνω γιατί πολύ εύκολα κάθε πρωί που μπαίνω στο ίντερνετ μαθαίνω αμέσως ό,τι συμβαίνει στον πλανήτη ενώ τότε το ψάχναμε. Αλλά εμένα μου άρεσε και εκείνη η εποχή επειδή την έζησα. Τώρα δεν ξέρω αν θα ήθελα να την ξαναζήσω με την πληροφορία που έχω τόσο εύκολα μέσω του iPad μου ας πούμε ή μέσω διαδικτύου. Εγώ όμως με το ψάξιμο έγινα έτσι. Το έχουν γράψει και πολλοί ακροατές πάρα πολλοί, χιλιάδες όλα αυτά τα χρόνια ότι εγώ ήμουνα στη μουσική και στην εκπομπή, το διαδίκτυο εκείνης εποχής. Δηλαδή τι μου άρεσε, μου άρεσε που έψαχνα και στα ταξίδια μου, αλλά και στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στα ταξίδια μου να βρίσκω πολλά βιβλία και έχω μια τεράστια βιβλιοθήκη να βρίσκω πληροφορίες για τα σχόλια που ήθελα να κάνω στα τραγούδια. Αυτές ήταν για μένα απίθανες στιγμές στη ζωή μου. Τις θυμάμαι πάντα μέσα σε βιβλιοπωλεία στο Λονδίνο ή στην Αμερική  ή σε δισκάδικα να είμαι χωμένος κάτω από γραφεία για να βρω βιβλία μουσικά και να τα μεταφέρω μετά στο κοινό. Τώρα όμως δεν ξέρω αν μπορώ να το ξανακάνω τώρα που το έχω τόσο εύκολο μέσω του διαδικτύου.

Αν βρισκόσουν σήμερα στην Αμερική θα αγόραζες ή θα σκεφτόσουν ότι δεν έχει νόημα να το κάνεις;

Εδώ είναι μια  ερώτηση την οποία την έχω απαντήσει το τελευταίο καιρό την εποχή της πανδημίας. Όπως θα έχεις καταλάβει αν άκουγες εκπομπές έκανα πάρα πολλά ταξίδια μέχρι τότε. Και στην Αμερική και στην Ευρώπη και αυτό που είμαι το οφείλω σε αυτά τα ταξίδια όχι μόνο σε όσα είδα, αλλά και σε όσα βρήκα και τις βαλίτσες με δίσκους φορτωμένους που έφερνα τότε και τα βιβλία που πήρα και όλα τα υπόλοιπα. Στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας έβλεπα σιγά σιγά ότι φεύγει όλη αυτή η εποχή. Το καταλάβαινα για δέκα χρόνια καθώς έβλεπα να κλείνει το ένα μετά το άλλο τα καταστήματα δίσκων στις Ηνωμένες Πολιτείες  ή στο Λονδίνο. Να λιγοστεύουν και να συρρικνώνονται, να εξαφανίζεται το φυσικό προϊόν. Είχε ήδη ξεκινήσει το streaming. Αυτό λοιπόν με έχει κάνει αλλιώς, έχω συμπληρώσει και τη δισκοθήκη μου από αυτά που ήθελα, τα έχω όλα. Ελάχιστα πράγματα είναι που θα μπορούσα να θέλω. Δεν με διαφέρει πια το ψάξιμο. Εδώ και καιρό και ιδιαίτερα πράγματα όπως ο κορονοϊός ο οποίος με φόβισε πάρα πολύ και με τα ταξίδια. Έτσι λοιπόν το ψάξιμο πια δεν υπάρχει στο μυαλό μου έχει φύγει πια. Έζησα αυτά που ήθελα να δω. Γιατί όταν πήγαινα στην Αμερική εγώ ήμουν σαν ένας τρελός μουσικόφιλος δεν πήγαινα μόνο στα μουσεία αλλά στα σπίτια αυτών που ήξερα που έχουν ζήσει ας πούμε. Όταν πήγαμε στο Λίβερπουλ με τον Κώστα Ζουγρή περάσαμε όλη την ημέρα στους δρόμους που ξέραμε ότι από εκεί είχε περάσει ο Μακάρντεϊ, ο Λένον και οι άλλοι. Αυτά τα έχω δει. Δηλαδή είδα όλα αυτά που ενέπνευσαν τους ήρωες μου.

Από τα υπόλοιπα πράγματα που είδες σε όλα αυτά τα ταξίδια τι άλλο σε επηρέασε;

Από την αρχή δεκαετίας του ’70 έμαθα την αποδοχή του διαφορετικού και των διαφορετικών φυλών. Έβλεπα στο Λονδίνο τόσες διαφορετικές φυλές στο subway – στα είκοσι μου χρόνια από μία συντηρητική Ελλάδα- που ήταν εντελώς διαφορετική από αυτή που ζούμε τώρα που ακόμα έχει όμως ακόμα τον συντηρήσιμό της. Με ενοχλεί ότι ένα μεγάλο μέρος αυτού υπάρχει στην πόλη σας, μια πόλη που έβγαλε τις Τρύπες και τα Σπαθιά, υπάρχει συντηρήσιμός που ξαναφουντώνει. Στην Αμερική με φιλοξένησαν  στα πρώτα μου ταξίδια  μέσω ενός Έλληνα μία παρέα μαύρων στην καρδιά του Los Angeles και βέβαια με βοηθήσαν και κατάλαβα πως όλοι είμαστε το ίδιο τι σημασία έχει το χρώμα και το χρώμα και το φύλο και όλα τα υπόλοιπα.

Όταν επέστρεφες όλο το αποτύπωμα πως το έβγαζες προς τα έξω; 

Από την πρώτη στιγμή δειλά-δειλά το έβγαζα γιατί φοβόμουν τις αντιδράσεις του κοινού που ήταν συντηρητικό, εδώ έβλεπα διάφορα μηνύματα που ερχόντουσαν και επίσης ήμουν στο Πρώτο Πρόγραμμα που είναι πιο πολύ για ενήλικες. Αλλά απ’ την άλλη με ενοχλεί, θα πρέπει να το πω αυτό, μία τάση που πάει πια στο extreme τώρα.

Οι μαύροι που είχαν όχι απλώς παραμεριστεί, αλλά τους είχαν τυραννήσει για 200 τόσα χρόνια, το ίδιο και οι ομοφυλόφιλοι το ίδιο και οι γυναίκες αγωνίζονται. Αυτό που με ενοχλεί ότι μερικοί το έχουν κάνει απλά μόδα αυτό. Τα κινήματα καλά έκαναν και έγιναν και θα πρέπει να υπάρχει ισότητα σε όλους. Όμως βλέπω σε εκπομπές της τηλεόρασης να λέγονται ανοησίες από διάφορους σε πάνελ οι οποίοι φαίνεται ότι το κάνουν για τη συμπάθεια του νέου κοινού. Και ξέρεις τι με φοβίζει ότι αυτό ήδη φαίνεται να γυρίζει ανάποδα, π.χ. στην Αμερική αυτά που γίνονται με τους ομοφυλόφιλους όπου δεν τους στέλνουν στο στρατό, δηλαδή πάμε πάλι προς τα πίσω ολοταχώς στην Αμερική αλλά και στην Ευρώπη όπου βλέπουμε την άνοδο αυτών των ακροδεξιών.

Το σινεμά είναι άλλη μεγάλη σου αγάπη. Πώς βλέπεις σήμερα τις ταινίες που παράγονται; 

Πιστεύω πώς δεν μπορεί να ξαναγίνουν σήμερα μεγάλοι σκηνοθέτες, τελείωσαν δεν υπάρχουν. Βλέπουμε στους κινηματογράφους τι κυριαρχεί, όλα αυτά τα χρόνια είναι οι ήρωες της Μάρβελ και βγαίνει κάποια ταινία ευτυχώς κατα καιρούς όπως το Οπενχάιμερ ή το Brutalist πόσοι μιλάνε για αυτό πολλοί. Ήταν μια καλή ταινία αλλά έφυγε, πήρε ο πρωταγωνιστής το όσκαρ και τελείωσε. Παλιότερα όλα αυτά μένανε περισσότερο και για αυτό έχουν γίνει κλασικά, τώρα είναι όλα φαστ φουντ. Δεν υπάρχουν και δημιουργοί πια είναι όλοι αναλώσιμοι παραγγέλνουν τα στούντιο πράγματα. Είναι διεκπεραιωτές πιστεύω γι αυτό οι μεγάλοι οι σκηνοθέτες όπως ο Ταραντίνο νομίζεις ότι είπε ότι θα κάνει την τελευταία του ταινία, γιατί βλέπει τις δυσκολίες που υπάρχουν για τους σκηνοθέτες πλέον να κάνουν μια ταινία στο χόλιγουντ. Φαντάσου τους παλαιότερους που έχουν πεθάνει πως θα αισθανόντουσαν σήμερα γιατί και αυτοί πέρασαν μια μεταβατική περίοδο στο Χόλιγουντ. Θα υπήρχε ο Χίτσκοκ; Αποκλείεται δεν θα υπήρχε καν δεν θα γεννιόνταν. Παρόλα αυτά υπάρχουν προτάσεις, βλέπεις εδώ και εκεί πράγματα που γίνονται από ταλαντούχα παιδιά που το πάνε αλλού το πράγμα και είναι ευχάριστο για να μην είμαστε απαισιόδοξοι.

Έχω στο νου μου και κινηματογραφικά διαμάντια όπως το Adolescence που είναι ένα ενδιαφέρον πράγμα κινηματογραφικά.

Aκριβώς, αλλά αυτό δεν είναι κρίμα που έγινε μέσω της τηλεόρασης για μια σύντομη σειρά; Πόσο καιρό έχει μια κινηματογραφική ταινία να κάνει τόσο θόρυβο όπως αυτό; Εγώ στην ζωή μου ήμουν πάντα ανοιχτός μεγάλωσα σε μια καταπληκτική γενιά των 60 που από την μια έβλεπα τον Μπέρκμαν, τον Φελίνι τον Παζολίνι, όλο τον Γαλλικό και Ιταλικό κινηματογράφο, το νέο κύμα, αλλά από την άλλη έβλεπα και το μιούζικαλ Μαίρη Πόπινς για παράδειγμα ή και τα γουέστερν που υπήρχαν τότε. Τώρα μπορεί να βλέπουμε πως υπάρχει μια ποικιλία, αλλά αυτή η ποικιλία δεν έχει την ποιότητα που υπήρχε σε αυτές τις ταινίες, όμως είναι προτάσεις. Πολλά από αυτά. Ειδικότερα βλέπω πως υπάρχουν πολλές προτάσεις στο θέατρο, στην σκηνή υπάρχουν πάρα πολλοί νέοι και στην Ελλάδα και έξω που έχουν την δική τους πρόταση για τα πράγματα.

Μετάνιωσες για κάτι που είπες διθυραμβικά λόγια ή για κάποιον που αδίκησες;

Ναι μπορεί, θα έχουν υπάρξει τέτοιες περιπτώσεις, ποιος είναι τέλειος; Κανένας. Νομίζω υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις, υπάρχουν αρκετές. Δεν ήμουνα θετικός, νόμιζα πως θα περάσει, πώς ήταν μια μόδα η Μαντόνα και είχα μεταφέρει και κάτι που είχα ακούσει από έναν άλλον στην Αμερική, τότε με τα πρώτα τραγούδια που έβγαλε, ότι θα είναι κάτι που θα είναι σύντομο. Τότε ναι και γω είχα πει, άλλη μια τραγουδίστρια της σειράς και τώρα είναι η super star των τελευταίων 50 χρόνων, 40 χρόνων. Γιατί έχει κάτι. Δεν είναι ότι έχει ιδιαίτερη φωνή έχει όμως ένα ταλέντο να αλλάζει το στυλ της με τα χρόνια και να διαλέγει καταπληκτικούς συνεργάτες. Αν δει κανείς με ποιους έχει συνεργαστεί καταλαβαίνει κανείς ότι όλοι αυτοί της έδιναν μια καινούργια πνοή στα τραγούδια της. Δεν άλλαξα γνώμη ότι σαν τραγουδίστρια δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά την παραδέχομαι σαν μια γυναίκα που άλλαξε την μουσική βιομηχανία. Δηλαδή η Whitney Houston είναι κλάσης ανώτερη, όμως περισσότερο έχει επηρεάσει η Μαντόνα.

Πως ανέπτυξες κριτήριο; 

Το καλλιέργησα στις δεκαετίες του ’60 ακούγοντας ελληνικούς και ξένους ραδιοφωνικούς σταθμούς και ευτυχώς από μια άποψη που δεν είχα κάποιους καθοδηγητές, εκτός από κάποιους πολύ καλούς κριτικούς κινηματογράφου, που με βοήθησαν πραγματικά, για να μάθω ότι αυτά είναι καλά και εκείνα σκουπίδια. Υπάρχουν εκατομμύρια σκουπίδια και στη μουσική όμως ένα τραγούδι που το αγαπάει ο κόσμος δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Μέχρι και αυτά τα ποπ τραγουδάκια του ’70 ή του ’80 είναι παντού. Ακόμα και εκείνοι που άκουγαν προοδευυτική μουσική θέλανε να ακούσουν και άλλη την μουσική. Όπως για παράδειγμα στους γάμους δεν τους βλέπεις τι κάνουν στους γάμους, χορεύουν τα πάντα. Ο κάθε ένας έχει έναν τρόπο ας πούμε να μαζεύει πληροφορίες και τις διαμορφώνει ανάλογα με το μυαλό του.

Υπάρχουν προσωπικότητες που γνώρισες που σε απογοήτευσαν;

Δεν θα πω ποιοι με απογοήτευσαν γιατί δεν  μου αρέσει αυτό, ναι υπάρχουν, κυρίως για ένα στυλ ας πούμε, λίγο αλαζονικό. Με έχει ενθουσιάσει Πίτερ Χάμιλ, γιατί είναι ένας ιδιαίτερος και καταπληκτικός άνθρωπος, ο Πίτερ Γκάμπριελ, όταν είχαν έρθει στην Αθήνα τον γνώρισα αρκετά και ήταν κάτι πολύ σπουδαίο για μένα και με ενθουσίασε ο χαρακτήρας, όπως και ο Μπρους Σπρίνγκστιν, τότε.

Το δημοτικό τραγούδι το έχεις μελετήσει καθόλου; 

Δεν το έχω μελετήσει αλλά μ΄αρέσει πολύ και έλεγα πάντοτε, ειδικά τότε που είχα ακούσει δεν ξέρω αν ξέρετε ένα συγκρότημα που είχε βγει στις αρχές του ‘80 νομίζω, τις Le mystere des voix bulgares, τις φωνές της Βουλγαρίας, αναρωτιόμουν γιατί δεν γίνεται κάτι ανάλογο με το ελληνικό τραγούδι με κάποιον παραγωγό, έψαχνα και γω να βρω κάποιον να κάνει κάτι ανάλογο ώστε να έχουμε μια παρουσία.

Παρόλο που ο Βαγγέλης Παπαθανασίου είχε κάνει με την Ειρήνη Παππά ένα δίσκο με δημοτικά τραγούδια, θα μπορούσε να ήταν και για εμάς ένας τρόπος για να ακουστούμε περισσότερο. Μ΄ αρέσει το δημοτικό τραγούδι παρόλο που το ‘60 εγώ άκουγα ας πούμε το λαϊκό, το έντεχνο τότε που ήταν στη φόρα του ή το ξένο τραγούδι δεν μπορούσα να τα ακούω όλα τότε στην αρχή, με τα χρόνια όμως άνοιξα άνοιξα τα παράθυρα και στο δημοτικό τραγούδι.

Θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό άνθρωπο, έτσι δεν είναι;

Θα πεθάνω ευτυχισμένος δεν θέλω τίποτα άλλο στην ζωή μου πια. Αλλά όλα αυτά τα έκανα με μεγάλη προσπάθεια και δουλειά , δηλαδή αφοσιώθηκα σε αυτό. Σου είπα πριν δεν με ενδιαφέρουν τα πολιτικά γιατί ήμουν αφοσιωμένος σε αυτό, άκουγα συνέχεια μουσική. Κι αν διαμόρφωσα αυτό το γούστο που έχω, λυπάμαι για όσους είναι κοντόφθαλμοι και βλέπουν μόνο ένα είδος μουσικής δηλαδή ότι δεν παρουσίασα πανκ, δηλαδή αυτό είναι τρελό. Ο άνθρωπος ο οποίος κυκλοφόρησε τους Sex Pistols στην Ελλάδα ή ακόμα όταν έπαιξα τους Ramones πριν. Έλεγα λοιπόν ότι ακούγοντας τα διαφορετικά είδη καταλαβαίνεις πάρα πολλά πράγματα και αυτό επιβεβαιώνεται όταν βλέπουμε καλλιτέχνες που είναι rock and roll και να κάνουν δίσκους τώρα με τραγούδια που θα έκαναν οι crooners τα έχουμε δει αυτά. Έχεις ακούσει φαντάζομαι τον Bryan Ferry τα τραγούδια που λέει τελευταία, θυμήσου όταν τον άκουγες με τους Roxy Music…

Πώς θυμάσαι τόσα πολλά πράγματα;

Τι να πω. Εντάξει, δεν τα θυμάμαι μερικές φορές . Δυσκολεύομαι και στην εκπομπή όπως όλοι μερικές φορές να θυμηθώ ονόματα. Ξέρεις ότι δεν θυμάμαι αριθμούς τηλεφώνων, ούτε καν το τηλέφωνο μου. Είχα καταφέρει την μνήμη μου να αποθηκεύει αυτά που ήθελα. Πράγματα τα οποία ο άλλος τα παίζει στα χέρια του εγώ δεν τα ξέρω. Αφομοίωνα σαν σφουγγάρι αυτά που μου άρεσαν. Μουσική και κινηματογράφος κυρίως.

Πόσες ώρες την μέρα δούλευες στη ζωή σου; 

Ξυπνούσα στις 7 η ώρα το πρωί, τώρα ξυπνάω αργότερα γιατί μ΄ αρέσει ο ύπνος που τον έχω χάσει, αμέσως έμπαινε μουσική πριν κάνω οτιδήποτε για να μη χάσω ώρα, και κοιμόμουν 12 το βράδυ ενδιάμεσα συνεχώς δούλευα. Ήμουν ευτυχισμένος δεν χρειαζόμουν τίποτα άλλο, ο Γιάννης ήταν ένα ευτυχισμένο παιδί.

Η δεκαετία που σε καθόρισε, το 60, τα πράγματα ήταν ενδιαφέροντα, ήταν και φοβιστικά; Έζησες και την Χούντα στην Ελλάδα για παράδειγμα 

Ε τα έζησα ναι εντάξει, ήταν φοβιστικά και βέβαια ήταν φοβιστικά. Ήταν καταπίεση που την αισθανόσουν γιατί είχαν αποφασίσει ότι αν έκανες κάτι που δεν τους βόλευε σε πιάνανε. Ο νέος αισθανόταν ότι δεν μπορεί να κάνει πράγματα, δεν έχει το δικαίωμα να κάνει. Πρέπει να είναι μέσα σε ένα καλούπι. Ήταν καταπίεση. Και εδώ όμως ήταν μια διαφυγή η μουσική μου.

Παρενέβη κανείς στη δουλειά σου;

Όχι δεν υπήρξε παρέμβαση ποτέ. Απλά μια εποχή εκεί στην δεκαετία του ’80, όταν βγήκε το ΠΑΣΟΚ έκανα την εκπομπή μέρα παρά μέρα για να μη παίζουν πολλά τραγούδια αμερικανικά, αυτό με είχε στεναχωρήσει, αλλά εκείνο που με ανέβασε στα σύννεφα είναι ότι λίγους μήνες μετά ήρθε ο διευθυντής ραδιοφωνίας ο Ιάκωβος Καμπανέλης, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στον ελληνικό πολιτισμό και άνθρωπος της Αριστεράς. Και όταν είδε που είμαι μέρα παρά μέρα μου είπε είναι απαράδεκτο αυτό που γίνεται θα είσαστε κάθε μέρα. Αυτό λοιπόν δηλαδή τι είναι, τι άλλη ικανοποίηση θα μπορούσα να έχω όταν ένας από τους ήρωες μου που άκουγα στίχους που είχε γράψει σε τραγούδια και έβλεπα τα έργα που είχε γράψει στον κινηματογράφο. Ε και μετά βέβαια ένα άλλο αυτό το έγκλημα που έγινε και έκλεισε η Κυβέρνηση Σαμάρα την ΕΡΤ. Kάτι το οποίο ήταν πρωτοφανές δεν έχει ξαναγίνει , αυτό το πράγμα.

Η πολιτική μιας σε απασχολούσε ποτέ Γιάννη

Όχι ποτέ ποτέ ποτέ ποτέ γελοιότητα δεν με ενδιαφέρει καθόλου δεν με ενδιαφέρει κανένας τίποτα. Ήμουν τόσο απορροφημένος με τις ταινίες μου τα βιβλία μου και τη μουσική που δεν είχα γιατί να ασχοληθώ με αυτά με γέμιζαν τα άλλα.

Φαντάζομαι όμως ότι θα γνώρισες και πολιτικούς αρκετούς στη ζωή σου και θα προσπάθησες να σε κάνουν φίλο τους.

Ναι και πάντοτε αρνιόμουν, βλέπεις δεν ήθελα ποτέ και με κανέναν να συναναστρέφομαι, δεν με ενδιαφέρουν γιατί βλέπεις ας πούμε ότι για κάποιους που πιστεύεις ότι κάτι θα γίνει, σε ένα χρόνο έχουν αναιρέσει εντελώς τους εαυτούς τους. Συνεχώς τόσα πράγματα ιδιαίτερα στον καιρό μας καταρρίπτουν το ένα πρόσωπο μετά το άλλο

Τα υπόλοιπα ζητήματα της χώρας την οποία έζησες σε αφορούσαν, δηλαδή μεγάλα κοινωνικά ζητήματα;

Και βέβαια με αφορούσαν αλλά δεν ήξερα δεν ήμουνα από τους ανθρώπους που είχαν έργο ας πούμε κοινωνικό έτσι πολιτικό το είπα και πριν ήμουνα πολύ απορροφημένος από τα δικά μου ενδιαφέροντα και πέρασα καλά αλλά με ενδιαφέρουν και στεναχωριέμαι όταν βλέπω όλα αυτά που γίνονται εδώ και πάρα πολλά χρόνια στη χώρα μας που δεν είναι ας πούμε συμβατά με έναν κόσμο που θα ήθελα εγώ να είναι ένας κόσμος ελευθερίας απόλυτης ισότητας, να μπορεί ας πούμε κάποιος να πηγαίνει στο νοσοκομείο και να μην κάθεται στις ουρές και βέβαια με στεναχωρούν και τα έχω περάσει και εγώ αυτά πως μπορεί να μην με στεναχωρούν;

Για τα Τέμπη, ένα θέμα που απασχολεί εδώ και καιρό την Ελλάδα θα έπαιρνες θέση σε εκπομπή σου; 

Η θέση μου είναι ότι πρέπει να τιμωρηθούν αυτοί οι οποίοι είναι υπεύθυνοι όποιοι και να είναι, η θέση μου είναι ότι έπρεπε να είχε παραιτηθεί την επόμενη μέρα ο υπουργός Συγκοινωνιών τότε και δεν το έκανε και όχι μόνο αυτό θα πω πως θα ήθελα να πήγαινε ένας reporter και να έπαιρνε συνεντεύξεις στις Σέρρες και να ρωτήσει μετά την εκλογή γιατί ξανά ψηφίστηκε τι ήταν αυτό που τους έκανε μετά από αυτό που συνέβη να τον ξαναβγάλουν βουλευτή. Δεν έχω τίποτα με τον συγκεκριμένο αλλά από τη στιγμή που έγινε αυτό πρέπει κάποιος να είναι υπεύθυνος.

Το ζήτημα είναι ότι κάθε τι που λες μπορεί να παρεξηγηθεί έτσι λοιπόν με φοβίζει, ήμουν πάντα ένας τύπος που σκεφτόμουν ας πούμε ακόμα και αν πω κάτι να στεναχωρήσω κάποιους άλλους, να τώρα αυτό που είπα ότι θα ήθελα να πάω να ρωτήσουν όλους αυτούς που το ψήφισαν και πάλι στεναχωριέμαι γιατί μπορεί να έχουν τους λόγους τους αυτοί που να μην τους ξέρω εγώ δεν ξέρω για ποιο λόγο και συμβαίνει όχι μόνο στην Ελλάδα, παντού δεν είναι μόνο εδώ, παντού και στην Αμερική και σε όλες τις χώρες απλά με διαφορετικό τρόπο.

Aκούς καθόλου ραδιόφωνο Γιάννη;

Tώρα πια δεν ακούω, δεν ακούω γιατί δεν έχω χρόνο με τα καινούργια. Είναι δύσκολο να ακούσω ραδιόφωνο. Ακούω μόνο λίγο στο αυτοκίνητο. Με ενδιαφέρουν για να ξέρω τι γίνεται και κοινωνικοπολιτικά οι εκπομπές λόγου. Ακόμα ακούω για να βλέπω και προς τα πού πάει και εκπομπές στις 5 η ώρα που γυρίζω που βγαίνουν οι φίλαθλοι και μιλούν, πώς σκέφτονται. Αν και πια η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο έχει εντελώς εξαφανιστεί με την κατάντια που έχει η ομάδα που κάποτε υπεράσπιζα. Άκουγα παλιά εκπομπές σαν «Το θέατρο στο μικρόφωνο» με καταπληκτικούς ηθοποιούς από την παλιά κοπή. Μου έχει μείνει ας πούμε η Κατίνα Παξινού να διαβάζει την Φόνισσα, μια απίθανη ανάγνωση αυτού του έργου. Τέτοια πράγματα άκουγα αλλά άκουγα και μουσικά διάφορα. Ναι κυρίως όμως έβαζα το ραδιόφωνο αμερικάνικο μουσικό σταθμό για να ενημερώνομαι για τα καινούργια,

Έχει πια το ραδιόφωνο δύναμη;

Έχει μειωθεί πάρα πολύ παρόλα αυτά θα μένει διότι κατάφερε να ενσωματωθεί και στο διαδίκτυο με τους σταθμούς που είναι στο διαδίκτυο και είναι πάρα πολύ πια όπως ξέρεις. Και μη γελιόμαστε τι είναι τα podcast, δεν είναι ραδιοφωνικές συνεντεύξεις; Απλώς τους έδωσαν έτσι ένα μοντέρνο και χαριτωμένο όνομα . πραγματικά είναι εκπληκτικό το πώς ακόμα καταφέρνει να επιβιώνει με τόσες άλλες Δεν υπάρχουν νέοι ακροατές και το ξέρουμε , δεν υπάρχουν, κάποια νεότερα παιδιά ακούνε

Πώς θα ήθελες να σε θυμούνται οι άνθρωποι μετά από 50 χρόνια;

Θέλω να με θυμούνται ως αυτός που έλεγε ιστορίες για τα τραγούδια. Γιατί πάντοτε αυτό έκανα. Και εκείνο που καταλαβαίνω ιδιαίτερα ακούγοντας τα λόγια που είπαν και ο Ξαρχάκος και ο Δεληβοριάς και ο Κραουνάκης και η Αλέξιου και άλλοι, στην εκπομπή αυτή του Πάνου, αυτοί που θαυμάζω και που άκουγα και εκτιμώ που έκαναν τόσα πράγματα για το ελληνικό τραγούδι, έχουν αυτή τη γνώμη για μένα και δεν μου χρειάζεται τίποτα άλλο. Δεν μου χρειάζεται που γράφει ένας ότι δεν έπαιξα progressive ή δεν έπαιξα ή δεν έπαιξα πανκ…