Γιάννης Σύριος: Υπάρχουν φορές που απελπίζομαι και λέω “γέμισε μια βαλίτσα και φύγε μακριά”

Είναι μόλις 23 ετών και είναι ο ηθοποιός που ήρθε στη Θεσσαλονίκη για μία οντισιόν και έγινε ξαφνικά το νέο πρόσωπο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος που όλοι μιλούσαν γι’ αυτόν.

Ο Γιάννης Σύριος πρωταγωνιστεί στον “Επιθεωρητή” σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα που μπορεί να ξεκίνησε πέρυσι, αλλά τότε δυστυχώς σταμάτησε γρήγορα αφήνοντας μονάχα μία ωραία αίσθηση και ένα… σούσουρο στην πόλη για έναν πολύ ταλαντούχο νεαρό ηθοποιό που πρωταγωνιστεί στην παράσταση. Φέτος, επιστρέφοντας στη σκηνή του Βασιλικού Θεάτρου, επέστρεψε κι εκείνο το σούσουρο ενώ προηγήθηκε και μία δεύτερη παράσταση για αυτόν, το καλοκαίρι που πέρασε με σκηνοθεσία της Φρόσως Λύτρα, πάλι σε παραγωγή του ΚΘΒΕ.

Για την απόφαση του, ένα πρωινό να πάρει το λεωφορείο και να έρθει στη Θεσσαλονίκη για τις οντισιόν του Κρατικού, χωρίς πολλές ελπίδες όπως μου λέει, για τους φίλους και την Αθήνα του, που του λείπουν και επιστρέφει κάθε φορά που αναζητά ένα καταφύγιο, για την πρώτη φορά που έζησε μόνος ερχόμενος στη Θεσσαλονίκη, τον έρωτα που ακόμα αναζητά τα νοήματα του και όλα εκείνα που από τη μία μαγεύουν ένα νέο αγόρι αλλά από την άλλη, το προβληματίζουν και το αλλάζουν, μιλήσαμε στη κουβέντα μας.

Ο Γιάννης Σύριος, είναι ο “Επιθεωρητής” σε μία σπουδαία παράσταση για την Θεσσαλονίκη και τα επόμενα χρόνια, θα είναι ο ηθοποιός που θα ερμηνεύσει άλλους μεγάλους ρόλους. Ένας ηθοποιός που ξεκίνησε πριν λίγο καιρό, ανάβοντας μία φλόγα και, είμαι σίγουρος, πως θα την κάνει πυρκαγιά τα επόμενα χρόνια…

Πώς είναι η επιστροφή για δεύτερη σεζόν με τον «Επιθεωρητή»;

Είναι λες και ήμασταν όλοι τρίτη λυκείου και κάνουμε reunion αλλά με πενθήμερη. Έχουμε γυρίσει όλοι με πολύ ενθουσιασμό γιατί πέρυσι παίξαμε πολύ λίγο, οπότε δεν προλάβαμε να την γευτούμε την παράσταση και γυρίσαμε «πεινασμένοι». Έχουν ενσωματωθεί και τέσσερις καινούριοι άνθρωποι που όλοι τους είναι ένας κι ένας. Κι εγώ όμως, το περίμενα με ανυπομονησία γιατί πέρυσι, μόλις είχε αρχίσει μέσα μου κάτι να «κάθεται» και να νιώθω λίγο πιο άνετα, εκεί σταματήσαμε λόγω των κινητοποιήσεων. Φέτος, νιώθω πιο σίγουρος γι’ αυτό που μου συμβαίνει, πιο προσγειωμένος σχετικά με τα ζητούμενα που έχω, πιο ώριμος ίσως. Συνεχίζω όμως στις πρόβες να νιώθω πως είμαι μαθητής, απλά πλέον νομίζω πως έγινα μαθητής μίας μεγαλύτερης τάξης. Νιώθω σαν να έχω ξεκλειδώσει μία καινούρια πίστα φέτος με καινούριες «δυσκολίες» ή αλλιώς καινούρια πράγματα που έχω να διαχειριστώ και να αντιμετωπίσω.

Πώς ένιωσες για όλα αυτά τα εξαιρετικά σχόλια που έχουν πει για σένα από πέρυσι και λένε μέχρι τώρα;

Επειδή όλα έγιναν πάρα πολύ γρήγορα, άργησα να τα καταλάβω. Είχαμε πρόβες, είχα να διαχειριστώ μια μεγάλη, επαγγελματική παράσταση, οπότε άργησα να αντιληφθώ τι γινόταν έξω από το θέατρο. Έβλεπα τον κόσμο να χειροκροτά, αλλά άργησα να πω πως όντως κάτι πήγε πολύ καλά. Το συνειδητοποίησα κάποια στιγμή μέσα στο καλοκαίρι. Ήταν σαν να έχω μπροστά μου τον μικρό Γιαννάκη και να του λέω «κοίτα, αυτό που ονειρευόσουν έγινε».

Πώς είναι για ένα νέο παιδί που μόλις τελειώνει τη σχολή του, να βρίσκει δουλειά σε αυτό που αγαπάει ως πρωταγωνιστής μάλιστα και με έναν αλλά να πρέπει να αλλάξει πόλη γι’ αυτό. Τον επηρεάζει; 

Νομίζω πως δεν είμαι ο κατάλληλος να το απαντήσω αυτό αλλά εγώ θεωρώ πως όχι. Παλιά αυτό το έκρινα πολύ και μετά είπα πως ίσως κάποιοι άνθρωποι που το βιώνουν αυτό, να μπορώ να τους καταλάβω. Κι αυτούς που απαιτούν καλές συνθήκες τους καταλαβαίνω. Ξέρεις, κάνουμε μια δουλειά που άμα δεν την κάνεις με μεράκι κι εσύ ο ίδιος δεν την πιστεύεις, ε πώς θα το κάνεις καλά; Αναγνωρίζω στην εποχή μας πως η επιλογή είναι πολυτέλεια κάπως. Το άλλο, το ψώνιο όμως, που ξαφνικά αισθάνεσαι κάτι σπουδαίο, δεν το έχω αισθανθεί ακόμα μέσα μου και σε αυτό νομίζω παίζει ρόλο ότι έχω ανθρώπους γύρω μου που με κρατάνε στη γη. Οι παρέα μου, οι γονείς μου, αλλά και οι άνθρωποι που είναι στον χώρο με κρατάνε στη γη. Και σε αυτή την παράσταση, οι άνθρωποι που ήταν κοντά μου, με πρώτο από όλους τον Γιάννη Κακλέα, μου έμαθαν πως το ζητούμενο είναι η δουλειά. Εγώ εκεί μέσα νιώθω κάτι πολύ γεμάτο.

Υπάρχουν στιγμές που μπορεί το θέατρο και όσα έχεις μάθει να σε βοηθήσουν στην καθημερινότητα σου;

Σπάνια συμβαίνει αυτό. Αν κάτι με έχει επηρεάσει, νομίζω πως είναι το άθλημα που ασχολιόμουνα πριν το θέατρο, η ξιφασκία. Αυτό με έχει γαλουχήσει ως άνθρωπο και ως επαγγελματία στο θέατρο.

Σε ενόχλησε που ακούστηκαν τόσα πολλά για τον χώρο σου λόγω του metoo. Άλλαξε κάτι μετά την δημοσιοποίηση των περιστατικών;

Τότε εγώ ήμουν ακόμα μέσα στη Σχολή, ήμουν στο τρίτο έτος. Ήταν την περίοδο της καραντίνας. Θυμάμαι μάλιστα πως εκείνη την εποχή κάναμε πολλές ώρες διαδικτυακά συνελεύσεις και το συζητούσαμε. Ξέρεις, όλο αυτό δεν με φόβισε καθόλου τότε. Το πήρα πολύ «επαναστατικά», κάπως δηλαδή πως τώρα ερχόμαστε εμείς να αλλάξουμε τον χώρο.

Θεωρείς πως έχουν βελτιωθεί από τότε τα πράγματα;

Ναι, θεωρώ πως έχουν γίνει κάποια σημαντικά βήματα. Σίγουρα έβαλαν το χεράκι τους και οι νεότερες γενιές αλλά είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων. Ζούμε όμως σε μια σάπια κοινωνία και κάποιοι νέοι επαναστάτες δεν είναι εύκολο να φέρουν την αλλαγή. Πρέπει να γίνουν κι άλλα πράγματα, που γίνανε, γιατί κάτι άρχισε να βρωμάει πολύ, ταραχτήκαν και κουνηθήκαν πολλές θέσεις. Υπάρχει σίγουρα πλέον μία μεγαλύτερη προσοχή όσο αφορά την εκμετάλλευση, τη συμπεριφορά. Προς το παρόν όλο αυτό στηρίζεται στον φόβο, αλλά ελπίζω κάποια στιγμή να γίνει νοοτροπία και συνείδηση.

Σε επηρεάζουν ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη όσα συμβαίνουν γύρω μας;

Με θυμώνουν βασικά. Είναι φορές που λέω μέσα μου «πάμε τώρα να τα διαλύσουμε όλα» και είναι και φορές που απελπίζομαι τρομερά και έχω μέσα μου δύο επιλογές, αυτή που μου λέει γέμισε μία βαλίτσα και φύγε μακριά και αυτή που λέει πως ο μόνος τρόπος να έχω έναν τρόπο να έχω έναν λόγο είναι αυτό που κάνω, η τέχνη.

Ποια νοήματα κρατάς από το έργο και θέλεις να προσέξουν οι θεατές που θα έρθουν;

Ο Γκόγκολ κάνει μία πολύ ιδιαίτερη σάτιρα που νομίζω πως μόνο αυτός μπορεί να το κάνει αυτό. Γράφει τόσο ακραίες συνθήκες και οριακά τόσο ακραίους χαρακτήρες – οριακά μπορεί κάποιος να πει πως είναι κλόουν οι χαρακτήρες του – που όμως, δεν είναι, είναι βαθιά ρεαλιστικοί χαρακτήρες. Απλά, έχει βρει έναν τρόπο αυτόν τον βαθύ ρεαλισμό να τον σατιρίζει και να τον πετάει μπροστά στα μούτρα σου, να σε κάνει, ως πρώτη αντίδραση, να γελάς και μετά, χωρίς να το καταλαβαίνεις, να βάζεις τα κλάματα. Γιατί με έναν πολύ έξυπνο τρόπο, σου παρουσιάζει μπροστά σου ακριβώς αυτό που συμβαίνει. Οπότε τα νοήματα του Γκόγκολ είναι εκεί μπροστά σου, δε χρειάζεται να τα ψάξεις. Κι αυτή είναι η μαγεία του. Ο Γκόγκολ λέει πως δεν πρέπει να αλλάξουμε μία κατάσταση μόνο, αλλά θα πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς. Να αλλάξουν οι άνθρωποι. Σου προτείνει μία εσωτερική μεγαλειώδη επανάσταση.

Αγαπάμε να λέμε και να ακούμε παραμύθια. Γιατί;

Κοίταξε, εγώ πιστεύω πως κι αυτό είναι μία μορφή εσωτερικής επανάστασης το παραμύθι. Και το να κάνεις όνειρα, πάλι είναι επανάσταση. Όση καταπίεση και να υφίστασαι, το όνειρο κανείς δεν μπορεί να σου το αφαιρέσει. Όμως, όταν μάλιστα ζεις σε μία τόσο λάθος δομημένη κοινωνία με τόσο λάθος παραδείγματα, το παραμύθι τελικά καταλήγει να γίνεται κι αυτό τρομακτικό. Από την άλλη, όταν ακούς έναν παραμυθά, σου μετατοπίζει το παραμύθι του. Δεν ξεκουνιέσαι εσύ από μόνος σου, οπότε επαναπαύεσαι. Αλλά δεν πρέπει να είναι έτσι. Στην πραγματικότητα, αν παρασυρθείς από το παραμύθι και αυτό είναι σαθρό, θα χάσεις πολλά. Κάθε νέος παραμυθάς είναι πιο επικίνδυνος.

Η εμπειρία σου από την τηλεόραση στο “Αυτή η νύχτα μένει” πώς ήταν;

Πολύ όμορφη. Ήταν μια μεγάλη παραγωγή, με πολλούς μεγάλους ηθοποιούς και πολλούς νέους καλούς ηθοποιούς. Ήταν μια ωραία συνάντηση γενιών. Ήταν μία πολύ ωραία διαδικασία που σίγουρα θα το ξαναέκανα αν οι συνθήκες ήταν τέτοιες. Μιλάμε για κάτι πολύ διαφορετικό από το θέατρο, αλλά με μία διαφορετική μαγεία.

Τι σου άφησε ο «έρωτας» του Σαίξπηρ το περασμένο καλοκαίρι;

Νομίζω ότι με ανέβασε ένα σκαλοπάτι, σχετικά με τη δουλειά. Γιατί ήταν μία πολύ διαφορετική συνθήκη από τον «Επιθεωρητή», ένας πολύ διαφορετικός ρόλος και ένα πολύ διαφορετικό κείμενο αν σκεφτείς πως ο Σαίξπηρ είναι μία κοινωνική συνθήκη από μόνος του. Ήταν σε ένα πολύ ιδιαίτερο, ανοιχτό, χώρο, εντελώς αντιθεατρικό. Ναι μεν πολύ όμορφος χώρος, αλλά τεχνικά είχε πολλά θέματα αλλά βρήκαμε τρόπο και το αντιμετωπίσαμε. Ένιωσα πως πρόσθεσα έτσι μία εμπειρία μέσα μου και με μεγάλωσε. Όσο αφορά τη βουτιά που έκανα στο έργο, κάτι είδα για τον έρωτα που πριν δεν το είχα δει συνειδητά. Ένα που σε κάνει ο έρωτας να βγεις εκτός κέντρου και μπαίνεις σε μία δίνη που ούτε καταλαβαίνεις πότε σε συνεπαίρνει.

Η θέση του έρωτα στη ζωή σου;

Είναι υπό διαπραγμάτευση. Βρίσκομαι σε ένα διάλογο με τον έρωτα αυτή την περίοδο. Θα μπορούσα να πω πως είμαι σε μία κατάσταση παρατηρητικότητας, βουτώντας βέβαια σε αυτό αλλά με μία παρατήρηση παραπάνω από πριν. Κάποια στιγμή μου είχε πει η Φρόσω Λύτρα «σου εύχομαι να μην ωριμάσεις ποτέ στον έρωτα» και το έχω κάνει σημαιάκι κάπως στο μυαλό μου γιατί πέρασα και μια μικρή συνθήκη φόβου σχετικά με τον έρωτα, γιατί βουτάω με τα μούτρα σε αυτόν και τα τρώω όπως καταλαβαίνεις όπως όλοι, αλλά τον σέβομαι πάρα πολύ. Μου έχει φερθεί πάντως μέχρι στιγμής πολύ καλά ο έρωτας.

Θυμήσου πώς έρχεται πρώτη φορά το θέατρο στη ζωή σου;

Είχα πάει σε μία παιδική παράσταση της Κάρμεν Ρουγκέρη με τη μητέρα μου όταν ήμουν τεσσάρων ετών και βλέπαμε την παράσταση και κάποια στιγμή είχε μία πάρα πολύ αστεία σκηνή. Θυμάμαι πως ένας χαρακτήρας φοράει στο κεφάλι ενός άλλου χαρακτήρα μία κιθάρα κι εγώ σκάω στα γέλια. Εκείνη τη στιγμή μέσα μου,  είπα πως αυτό θέλω να κάνω. Κι έτσι ξεκίνησα στα εργαστήρια της κ. Ρουγκέρη από την επόμενη χρονιά. Είναι όμως μία εικόνα αυτή, που την έχω μπροστά μου μέχρι και τώρα. Πάντα ήμουν μετά σε κάποιο εργαστήρι.

Οπότε, ήταν κάτι φυσικό για τους δικούς σου που επέλεξες το θέατρο;

Ναι, ήταν. Οι γονείς μου τουλάχιστον το είχαν πάρει χαμπάρι από μικρός όταν ήμουν. Στο γυμνάσιο και λύκειο ήμουν σε καλλιτεχνικό κι εκεί το πήραν απόφαση.

Πώς φαντάζεσαι τον Γιάννη δέκα χρόνια μετά;

Τον φαντάζομαι να έχει ένα ωραίο σπίτι κάπου στον Λυκαβηττό και να γυρνάει αργά το βράδυ επειδή από το πρωί είναι μέσα σε ένα θέατρο. Τα ρούχα του να έχουν αυτή τη μυρωδιά που έχει το θέατρο μέσα.

Θα είσαι μόνος σου σε αυτό το σπίτι;

Ελπίζω πως όχι. Είμαι αρκετά συντροφικός άνθρωπος. Σκέψου ότι στη Θεσσαλονίκη παλεύω για να είμαι εντάξει που ζω μόνος μου.

Τι είναι το θέατρο για σένα;

Είναι ένας ασφαλής τόπος που μπορεί να με δεχτεί ακριβώς έτσι όπως είμαι. Ένας ασφαλής τόπος που φαινομενικά μπορείς να πεις ότι αρνείσαι την πραγματικότητα αλλά κάπως χωρίς να το καταλαβαίνεις σε φέρνει απόλυτα στο εδώ και στο τώρα. Τόσο απόλυτα που πολλές φορές είναι και αποκαλυπτικό. Κάπως με ξυπνάει το θέατρο. Κάτι μου δημιουργεί μία ενέργεια εκρηκτική. Με μετακινεί απόλυτα. Κάποτε μας είχε πει μία καθηγήτρια στη σχολή, «Να αξιώνεστε τα έργα με τα οποία θα έρχεστε σε επαφή να αποτελούν για εσάς συνάντηση». Πάντα προσπαθώ με ό, τι έργο έρχεται στα χέρια μου, κάτι να παίρνω από αυτό.

*Ο “Επιθεωρητής” του Νικολάι Γκόγκολ σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα επέστρεψε για 2η χρονιά στο Βασιλικό Θέατρο. | ΄Ώρες παραστάσεων: Τετάρτη: 18.00 & 21.00, Πέμπτη-Παρασκευή: 21.00, Σάββατο: 18.00 & 21.00, Κυριακή: 19.00 | Προπώληση: ntng.gr |viva.gr | 11876 | Πληροφορίες – κρατήσεις στο Τ. 2315 200 200 και στα εκδοτήρια του ΚΘΒΕ

Η πλούσια παραγωγή του ΚΘΒΕ «Επιθεωρητής» σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ και σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, που αγαπήθηκε από το φιλοθεάμον κοινό της Θεσσαλονίκης, επιστρέφει για δεύτερη χρονιά στη σκηνή του Βασιλικού θεάτρου για να μας μεταφέρει σε μια επαρχία της Ρωσίας όπου επικρατούν η κοινωνική διαφθορά, η γραφειοκρατία και η κατάχρηση εξουσίας.

Η κοινωνική σάτιρα του Νικολάι Γκόγκολ· αναδεικνύει χαρακτηριστικά και αδυναμίες, της προεπαναστατικής Ρωσίας που συναντούμε ακόμα και σήμερα, όπως η αδικία και ο δεσποτισμός.

«Ο επιθεωρητής» ανέβηκε για πρώτη φορά το 1836. Ο Νικολάι Γκόγκολ γράφει μια κωμωδία η οποία στηλιτεύει τις σχέσεις υποταγής και εξουσίας που χαρακτηρίζουν την προεπαναστατική Ρωσία, και όχι μόνο… Επικεντρώνεται για άλλη μια φορά στους ανθρώπους που μαραζώνουν ανάμεσα στον φόβο της ιεραρχίας , στις περιορισμένες τους φιλοδοξίες,  τις ανάγκες και τις μικρότητές τους. Ως γνήσιος ρεαλιστής και με την απόσταση που του διασφαλίζει η κωμωδία, το επιτυγχάνει με ακρίβεια και νηφαλιότητα.

Στην αναμονή για την άφιξη ενός ανώτατου δημοσίου υπαλλήλου, που έρχεται με σκοπό να επιθεωρήσει τη λειτουργία της κρατικών ιδρυμάτων σε μια επαρχιακή πόλη της Ρωσίας, ο Χλεστακόφ, ένας ασυνείδητος και χαραμοφάης νεαρός από την Πετρούπολη, παριστάνει τον επιθεωρητή και επωφελείται από τη «μικρή» αυτή παρεξήγηση. Οι υπάλληλοι της πόλης, βουτηγμένοι στη διαφθορά, στην προσπάθειά τους να κερδίσουν την εύνοιά του, επιδίδονται σε κολακείες, ικανοποιούν τις ανάγκες του και πέφτουν θύματα μιας μεγαλύτερης απάτης αποκαλύπτοντας έτσι την αποσύνθεση της κρατικής μηχανής και των λειτουργών της.

Διανομή: Μαίρη Ανδρέου (πόρνη, υπάλληλος πανδοχείου, καλεσμένη) | Νεφέλη Ανθοπούλου (πόρνη, δασκάλα πιάνου, γυναίκα του σιδερά, καλεσμένη) | Χαρά Γιώτα (χορεύτρια, καλεσμένη) | Δημήτριος Δανάμπασης (Μίσκα – υπηρέτης του Επάρχου) | Δημήτρης Διακοσάββας (Πιότρ Ιβάνοβιτς Ντομπίνσκι- Εισοδηματία) | Μαρία Ελευθεριάδη (Μαρία Αντόνοβνα – κόρη του Επάρχου) | Αλέξανδρος Ζαφειριάδης (Κρίστιαν Γκύμπνερ – γιατρός Γερμανός) | Στέλιος Καλαϊτζής (Ιβάν Κουσμίτς Σπιόκιν – Διευθυντής του ταχυδρομείου) | Νίκος Καπέλιος (Πιότρ Ιβάνοβιτς Μπομπίνσκι- Εισοδηματίας) | Κωστής Καπελλίδης (θαμώνας, υπάλληλος πανδοχείου, καλεσμένος) | Άγγελος Καρανικόλας (θαμώνας, υπάλληλος πανδοχείου, Αστυνομικός, καλεσμένος) | Δημήτρης Καρτόκης (Αμός Φιοντόροβιτς Λιάπκικν – Δικαστής) | Γιώργος Καύκας (Αντόν Αντόνοβιτς-  Έπαρχος σε μια επαρχιακή  πόλη της Ρωσίας), | Φαίη Κοκκινοπούλου (Άννα Aντρέγιεβνα –  Γυναίκα του Έπαρχου) | Θάνος Κοντογιώργης (Ποιητής, Αστυνομικός, Καλεσμένος) | Χρήστος Μαστρογιαννίδης (Θαμώνας, Πανδοχέας, Αστυνομικός, Καλεσμένος) | Δημήτρης Μορφακίδης (Λούκα Λούκιτς Χλοπόφ- Επόπτης εκπαιδευτικών | Γρηγόρης Παπαδόπουλος (Αρτέμι Φιλίπποβιτς Ζεμλιάνκα – Επίτροπος Κοινωφελών Ιδρυμάτων) | Στέφανος Πίττας (Θαμώνας, Υπάλληλος πανδοχείου, Αστυνομικός, Καλεσμένος) | Γιάννης Σύριος (Ιβάν Αλεξάντροβιτς Χλιεστακόφ: «ο επιθεωρητής», Κατώτερος δημόσιος υπάλληλος στην Πετρούπολη) | Θεοφανώ Τζαλαβρά (Τραγουδίστρια, Καλεσμένη) | Χρήστος Τσάβος (Οσίπ- Ο φίλος του Χλιεστακώφ) | Γιάννης Τσιακμάκης (Σβιστούνωφ- Διευθυντής της αστυνομίας) | Μαρία Χατζηιωαννίδου (Πόρνη, Γυναίκα Χλοπόφ, Γριά εμπόρισσα)

*Ο “Επιθεωρητής” κέρδισε δύο σημαντικές υποψηφιότητες στα βραβεία που θα απονείμει η Ελληνική Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών για τη θεατρική περίοδο 2022-2023. Για το Βραβείο Ερμηνείας υποψήφιος είναι ο ηθοποιός Γιώργος Καύκας, για τον ρόλο του Αντόν Αντόνοβιτς, ενώ για το Βραβείο Ενδυματολογίας η ενδυματολόγος και σκηνογράφος Ηλένια Δουλαδίρη.