Ο Γιώργος Νανούρης σε ένα ΠιξΕΛ

Εiκόνα: Δημήτρης Πιτσάκης

Τον γνωρίσαμε μέσα από το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, το «Γαλάζιο φόρεμα» που απέσπασε 6 κινηματογραφικά βραβεία. Για τον Γιώργο Νανούρη, θέματα ταυτότητας, αποδοχής, σεξισμού, εξακολουθούν να είναι διαπραγματεύσιμα στην ελληνική κοινωνία που αξιώνει ίδιες υποχρεώσεις από τους ανθρώπους της χωρίς να παρέχει ίδια δικαιώματα. Μας μιλά για τη δεύτερη θεατρική σεζόν της παράστασης, «Κατερίνα» του Kορτώ που κατάφερε να λειτουργήσει σαν θαύμα στη ζωή του. Ο Γιώργος Νανούρης μέσα από την εκπομπή ΠίξΕλ, ευελπιστεί να προβάλλει μια άλλη φωνή στην τηλεόραση γεμάτη από καλλιτεχνικές συναντήσεις με σύμμαχο τη σύγχρονη τεχνολογία.

Πρώτη κινηματογραφική σας δουλειά, το «Γαλάζιο φόρεμα» με 6 κινηματογραφικά βραβεία. Ήταν μια δουλειά που νιώσατε εξαρχής ότι θα αγγίξει;

Δεν ξέρω πόσο και ποιους άγγιξε. Ξέρω μόνο πως ήταν ένας ρόλος που σίγουρα ήθελα πάρα πολύ να κάνω. Ό,τι κι αν νιώθεις για κάτι που ξεκινάς, πότε δεν ξέρεις τι έκβαση θα έχει τελικά. Η εννιάμηνη ενασχόληση με ένα τόσο ιδιαίτερο θέμα με άλλαξε πολύ και ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη. Ήταν μια απ τις δυσκολότερες και συνάμα πιο συναρπαστικές περιόδους της ζωής μου.

Το έργο πραγματεύεται θέματα ταυτότητας, αποδοχής, σεξισμού, συντηρητικά κατάλοιπα της ελληνικής οικογένειας. Είναι ακόμα ανοιχτά και διαπραγματεύσιμα με την ελληνική κοινωνία;

Δυστυχώς ακόμα διαπραγματεύσιμα είναι, ενώ στην πραγματικότητα δε θα έπρεπε καν να τίθεται θέμα διαπραγμάτευσης. Τo πιο κανονικό, αυτονόητο πράγμα, όπως το να ζήσει ο καθένας τη ζωή του όπως θέλει, είναι ακόμα διαπραγματεύσιμο το 2015 ενώ θα έπρεπε να είναι δεδομένο. Προσπαθώ να καταλάβω πως ζούμε σε μια κοινωνία που ζητά ίδιες υποχρεώσεις από τους πολίτες της, χωρίς όμως να τους δίνει αντιστοίχως ίδια δικαιώματα.

Πότε ένας ηθοποιός νιώθει έτοιμος ή ώριμος να σκηνοθετήσει;

Δεν έχω ιδέα. Δεν θυμάμαι να έχω νιώσει έτοιμος. Απλώς ακούω το ένστικτό μου. Πάντα φοβάμαι και  αγωνιώ ότι δε θα τα καταφέρω. Χάνω τον ύπνο μου. Όμως, όσο δυσβάσταχτη κι αν είναι η ευθύνη, άλλο τόσο με ενθουσιάζει, με τροφοδοτεί, με κινητοποιεί και μου δίνει φτερά. Ακούγεται οξύμωρο, κάπως έτσι είναι όμως.

Εικόνα: Γιάννης Μπουρνιάς

Οι σκηνοθετικές σας δουλειές εμπεριείχαν νεανική ορμή, ρίσκο και επιτυχία. Συνδυάζονται καλά αυτά τα στοιχεία;

Λέξεις όπως επιτυχία και αποτυχία είναι τόσο σχετικές αλλά και τόσο βαρύγδουπες που αποφεύγω να τις χρησιμοποιώ. Δεν ξέρω ακριβώς πως φαίνονται προς τα έξω οι δουλειές μου γιατί εγώ τις βιώνω εντελώς διαφορετικά. Υπάρχει μια κάποια απήχηση ναι, αλλά αυτό με εκπλήσσει τρομερά, είναι σαν να μη συμβαίνει σε εμένα. Αισθάνομαι ότι πρέπει διαρκώς να αποδεικνύω στον εαυτό μου και στους άλλους ότι μάλλον μπορώ να έχω μια θέση και γω στο θέατρο. Είμαι σε μια περίοδο που τρέχω κυριολεκτικά όλη μέρα και δε μπορώ να με δω απ έξω και να καταλάβω ακριβώς πως γίνονται όλα αυτά. Απλώς τα κάνω.

Η «Κατερίνα» του Κορτώ με δική σας διασκευή και σκηνοθεσία συνεχίζει απτόητη για δεύτερη χρονιά. Ποιο στοιχείο της μαγνητίζει κοινό και κριτικούς;

Προφανώς είναι μια συνισταμένη παραγόντων και όχι ένα πράγμα μόνο. Νομίζω πως αυτή η δουλειά είχε αυτό που λέμε “άστρο”. Δουλέψαμε πάρα πολύ με αφοσίωση και αγάπη. Όμως απ την άλλη σκέφτομαι πως πάντα έτσι δουλεύω. Μακάρι λοιπόν να ήξερα τι ακριβώς συνέβη εδώ, ώστε να το επαναλάβω στην επόμενη παράσταση για να έχω το ίδιο αποτέλεσμα! Αλλά αυτό ακριβώς -το ότι δεν ξέρουμε πότε και αν θα μας συμβεί κάτι τόσο δυνατό- είναι που κάνει τόσο ενδιαφέρουσα, μυστηριώδη και μαγική αυτή τη δουλειά. Για μένα η Κατερίνα είναι ένα θαύμα που μου άλλαξε τη ζωή και ξέρω πως δεν γίνονται συχνά θαύματα.

Οι περισσότεροι συνάδερφοί σας  μιλούν για μια τηλεόραση κρίσης ή  για μια τηλεόραση ως αναγκαίο κακό. Για σας τι είναι;

Κρίση υπάρχει έτσι κι αλλιώς παντού, όχι μόνο στην τηλεόραση. Αναγκαίο κακό απ την άλλη δεν νομίζω πως είναι πια, εφ όσον δεν έχει χρήματα.  Για μένα είναι ένα δυνατό -ακόμα- μέσον που δυστυχώς  δεν αξιοποιείται σωστά.

Η εκπομπή ΠίξΕλ συνεχίζει σε νέα τηλεοπτική στέγη. Είναι καλλιτεχνικές συναντήσεις με σύμμαχο την τεχνολογία;

Θέλω να είναι ένας απλός, καθημερινός, και όσο πιο κανονικός  τρόπος γίνεται -στα πλαίσια μιας τηλεοπτικής εκπομπής φυσικά- για να δείξω στο κοινό τη δουλειά  αγαπημένων συναδέλφων μου. Ταυτόχρονα το ΠίξΕλ είναι μια προσπάθεια να δοθεί λίγος χώρος στην τηλεόραση για να ακουστεί και μια άλλη φωνή. Και ναι, η τεχνολογία είναι αναπόσπαστο μέρος της εκπομπής μας, όπως είναι πια και της ζωής μας.

Με τι κριτήριο επιλέγετε τους καλλιτέχνες που θα συναντήσετε στην εκπομπή;

Σχεδόν με όλους έχω προσωπική επαφή, είτε φιλική είτε επαγγελματική, και όλοι είναι άνθρωποι των οποίων τη δουλειά εκτιμώ. Κάνω αυτή την εκπομπή ως ένας καλλιτέχνης που συναντά έναν φίλο καλλιτέχνη, οπότε μιλάμε για πράγματα κοινά, που αφορούν τις ζωές και τη δουλειά μας.

Σε κρίσιμες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες υπάρχουν καλλιτέχνες που επιλέγουν να μιλήσουν ανοιχτά για πολιτικά ή κοινωνικά ζητήματα και άλλοι απλά να εκφραστούν μέσα από το έργο τους. Για σας τι είναι πιο ηχηρό;

Και τα δύο μπορούν να είναι ηχηρά και αποτελεσματικά, ανάλογα με τον τρόπο που θα τα χρησιμοποιήσεις. Κάθε άνθρωπος προσπαθεί με ό,τι του επιτάσσει το μυαλό και η καρδιά του.

Μια φίλη σας συνάντησε σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη και σας περιέγραψε σαν ένα χαρακτήρα γαλήνιο, εξαιρετικά ευγενικό και οικείο. Αυτοορίζεστε μέσα από τα μάτια  και την εικόνα των άλλων για σας;

Κοιτάξτε, όλοι μας έχουμε πολλές εκφάνσεις. Μπορεί μια άλλη φίλη σας να με δει σε μια άλλη στιγμή και να  είμαι εντελώς διαφορετικός, οπότε εκείνη να σας μεταφέρει άλλα πράγματα. Αυτό που θέλω να πω είναι πως οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας τα πάντα και μπορούμε να  είμαστε και ευγενικοί και αγενείς, δύσκολοι ή εύκολοι, οικείοι, δυσπρόσιτοι, αστείοι, σοβαροί κ. ο κ. Αυτό όμως που αλλάζει στον καθένα είναι η δοσολογία. Στο δικό μου σύστημα αξιών λοιπόν, υπερισχύει η ευγένεια, η καλοσύνη, η ηρεμία και η κανονικότητα. Και προσπαθώ να το τηρώ όσο περισσότερο μπορώ. Και τις περισσότερες τα καταφέρνω ευτυχώς. “Μην κάνεις στους άλλους αυτό που δε θέλεις να σου κάνουν”. Αυτός είναι ο οδηγός μου εμένα. Ξέρω ότι από πολλούς η ευγένεια θεωρείται αφέλεια, αλλά τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή.

Εικόνα: Ιωάννα Χατζηανδρέου