Οι ζωές των άλλων: Η Σοφία-Αφροδίτη που την έλεγαν Μίχο

του Γιώργου Τσιτιρίδη

Από το Τόκιο στην Αμερική και από κει στις Σερρες. Η Miho Hirano αφού περιπλανήθηκε ανα τον κόσμο ερωτεύτηκε και ακολούθησε τον Απόστολο στην Ελλάδα. Βαφτίστηκε Σοφία – Αφροδίτη και της αρέσει πολύ η Ελλάδα. Γνωριστήκαμε σε ένα κοινό μας ταξίδι στο λεωφορείο προς Βουκουρέστι.

Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια στην Ιαπωνία; Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Τόκιο σε μια μέση αστική οικογένεια, εκεί πήγα σχολείο. Στο σχολείο τα μαθαίνεις όλα δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω να κάνεις. Μετά το μεσημέρι αφού τελειώσει το μάθημα μπορείς να πας στην πισίνα, για ποδόσφαιρο να ασχοληθείς με ό,τι σου αρέσει.

Ήσουν ευχαριστημένη με τη ζωή εκεί; Ναι, πάρα πολύ, άλλωστε οι γονείς μου είναι εκεί, η αδελφή μου, απλά αφού σπούδασα Αγγλική φιλολογία και Ψυχολογία την οποία και δεν τελείωσα ήθελα να συνεχίσω με μεταπτυχιακό στην Αμερική και έτσι έφυγα στο Σαν Φρανσίσκο.

Στην Αμερική τι διαφορές βρήκες σε σχέση με την ζωή που είχες μάθει να κάνεις; Όχι και πολλές, το σύστημα και η οργάνωση είναι περίπου τα ίδια, όπως και τα μαγαζιά. Μεγάλη πόλη το Τόκιο, αρκετά κοντά στην νοοτροπία της Αμερικής. Δεν μου φάνηκε διαφορετικός ο τρόπος ζωής, όσο ο τρόπος σκέψης. Στην Αμερική λένε εύκολα όχι, είναι απότομοι και αγενείς. Εμείς έχουμε μεγαλώσει με το να μην λέμε εύκολα όχι για να μην προσβάλουμε τον άλλο, είμαστε ήρεμοι, ευγενικοί.

Η θρησκεία με την οποία σε μεγάλωσαν στο σπίτι ποια ήταν; Στην Ιαπωνία έχουμε ανεξιθρησκεία με την έννοια ότι δεν υπάρχει επίσημη θρησκεία. Ο καθένας πιστεύει και κάνει ό,τι θέλει. Μεγαλώσαμε πολύ ελεύθερα, πιστεύαμε σε κάτι ανώτερο, πιο δυνατό, αλλά όχι σε κάποια θρησκεία συγκεκριμένα.

Τι δουλειά κάνουν οι δικοί σου; Ο πατέρας μου είναι computer engineer στην Toshiba, η μητέρα μου ασχολούνταν με τα οικιακά και αργότερα έκανε μια μεταφορική εταιρία.

Η σχέση σου με την Ελλάδα πώς ξεκίνησε; Έχω δουλέψει ως ταξιδιωτική οδηγός, μου αρέσουν τα ταξίδια, να γνωρίζω άλλους πολιτισμούς και κουλτούρες. Έχω πάει σε πολλά μέρη, Αλάσκα, Καναδά, Αίγυπτο, Τουρκία. Ελλάδα ήρθα μια φορά για μερικές μέρες, πήγα Αθήνα, Μυκήνες και κρουαζιέρα στα κοντινά νησιά, Πόρο, Αίγινα. Δεν ήξερα τη γλώσσα, δεν είχα ξαναδεί την Ελλάδα και φυσικά δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα κατέληγα να ζω σ’ αυτή τη χώρα.

Με τον Απόστολο πώς γνωριστήκατε;  Η αδελφή μου και ο γαμπρός μου ζουν στην Ιαπωνία, αλλά διάλεξαν να κάνουν το γάμο τους στην Χαβάη. Οπότε πήγα και εγώ εκεί για το γάμο και εκεί συνάντησα τον Απόστολο. Εκείνος είχε έρθει εκεί απ΄το Βανκούβερ, όπου αρχικά είχε επισκεφτεί το θείο του και δούλεψε παράλληλα σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο, που τον έστειλε Χαβάη. Ο Απόστολος μου μίλησε στα φανάρια. Μου είπε γεια σου, τι κάνεις, καλημέρα. Στην Χαβάη δεν είναι περίεργο αυτό, είναι πολύ συνηθισμένο να τους μιλάς όλους στο δρόμο. Ε, του απάντησα, μιλήσαμε λίγο και μου ζήτησε να πάμε για καφέ και αργότερα και για ποτό. Έτσι και έγινε και συνεχίστηκε. Ήδη από τις πρώτες μέρες βγαίναμε και με το θείο του και με την μητέρα μου.(γέλια)

Πώς σου φάνηκε ο Απόστολος; Μου έκανε αίσθηση από την αρχή, ήμουν πολύ άνετη μαζί του, δεν είχα κάποιο πρόβλημα. Στην συνέχεια ήρθε και μου έκανε έκπληξη στο Σαν Φρανσίσκο, επέμενε, δεν τα παράτησε, πήγα κι εγώ στο Βανκούβερ για λίγο. Όταν τελείωσα με τις σπουδές, πήγα πίσω Ιαπωνία, ήμασταν ένα χρόνο χωριστά στα τηλέφωνα. Μετά μου είπε να έρθω Ελλάδα, περάσαμε ένα δοκιμαστικό στάδιο 6 μήνες να δούμε αν μπορούμε να είμαστε μαζί, γιατί είναι ωραία στις διακοπές, πρέπει όμως να δεις αν μπορείς να είσαι με τον άλλον και στην καθημερινότητα. Αρχικά, πριν πάμε Σέρρες, μέναμε Θεσσαλονίκη. Και μετά παντρευτήκαμε.

Οι δικοί σας πώς αντέδρασαν στο γάμο αυτό; Τους φάνηκε λίγο παράξενο στην αρχή, αλλά ο Απόστολος έχει συγγενείς στο εξωτερικό, οπότε δεν τους είναι τόσο άγνωστος τόπος οι μικτοί γάμοι. Και στην Ιαπωνία είναι περίεργο να παντρεύεσαι έναν Έλληνα και όχι έναν Γιαπωνέζο, αλλά επειδή είχα φύγει Αμερική και άλλαζα μέρη, οι δικοί μου ήξεραν ότι δεν θα μείνω εκεί, το περίμεναν. Δεν έχουμε στην κουλτούρα μας και τόσο μεγάλο πρόβλημα με το αν ο άλλος είναι ξένος, είναι ελεύθερα τα πράγματα. Η μητέρα μου άλλωστε τον είχε γνωρίσει από την αρχή, δεν της ήταν άγνωστος.

Στην Ελλάδα ρατσισμό έχεις βιώσει; Όταν ήρθαμε και μείναμε Θεσσαλονίκη, δεν είχα παρέες να βγω έξω, δεν ήξερα τη γλώσσα και δεν ένιωσα ρατσιμό, είναι και μεγάλη η πόλη. Στις Σέρρες το αισθάνθηκα πιο πολύ. Με κοιτούσαν περίεργα παράξενα, έλεγαν δες μια Κινέζα. Και αυτό που με ενοχλεί πολύ είναι να λένε ότι είμαι Κινέζα. Τους έλεγα ότι είμαι από την Ιαπωνία και μετά από λίγο με ρωτούσαν πάλι «είναι δύσκολα τα Κινέζικα;» και «πώς είναι στην Κίνα;». Αυτό μου φάνηκε παράξενο και ενοχλητικό. Στην Ελλάδα νομίζουν όλοι ότι η Κίνα και η Ιαπωνία είναι το ίδιο πράγμα και η ίδια χώρα. Βλέπουν όλους τους Ασιάτες ίδιους και τους βάζουν μια ταμπέλα. Είναι σαν να πιστεύει κάποιος ότι όλες οι Βαλκανικές χώρες είναι μια χώρα. Δεν έχουμε καμία σχέση με τους Κινέζους, σαν πολίτευμα, κουλτούρα, πολιτισμό. Με ενοχλούσε που με μπέρδευαν και όσο και να το διόρθωνα συνέχιζαν να λένε το ίδιο.

Σου ήταν δύσκολο να συνηθίσεις στην Ελλάδα; Σε μερικά πράγματα, ναι. Ας πούμε η ευγένεια και η τυπικότητα είναι κάτι με το οποίο μεγαλώνουμε στην Ιαπωνία και είναι στην κουλτούρα μας να είμαστε πολύ τυπικοί. Αν έχεις ραντεβού στις 10 η ώρα πρέπει να είσαι εκεί, είναι νόμος για εμάς. Επίσης στα μαγαζιά οι υπάλληλοι δεν χαμογελάνε, δεν είναι εξυπηρετικοί. Για μας ο πελάτης είναι ο βασιλιάς, αν δεν μπορώ να σε εξυπηρετήσω ή να βρω κάτι που θέλεις, κάνω πολύ μεγάλη προσπάθεια για να το καταφέρω και αν δεν σε εξυοηρετήσω σου λέω και χίλια συγνώμη. Υπάρχουν όμως πράγματα που δεν κάνουμε εμείς, τα οποία συνάντησα εδώ και μου αρέσουν. Ο Eλληνας είναι έξω καρδιά, εξωτερικεύει τα συναισθήματα του. Στην Ιαπωνία υπάρχει ο χώρος των 30 cm απόστασης, πρέπει να σέβεσαι τον διπλανό σου, δεν αγγίζουμε εύκολα ο ένας τον άλλο, δεν εκφραζόμαστε έξω ή στο δρόμο.

Συνήθισες δηλαδή; Σ’αρέσει εδώ; Ναι, μ’ αρέσει. Έχω τα χόμπι μου, κάνω Aργεντίνικο χορό, παίζω πιάνo, ασχολούμαι με τη μουσική, έχω τα παιδιά που μου απορροφούν χρόνο. Έχουμε τρία αγόρια 10, 8 και 6 ετών.

Βαφτίστηκες χριστιανή… Αυτό το έκανα γιατί μου το πρότεινε ο Απόστολος, δεν με πίεσε, μου είπε αν θέλεις το κάνεις και παντρευόμαστε με θρησκευτικό γάμο γιατί το θέλω, αν όχι θα ακολουθήσουμε άλλη οδό. Αν δεν μου το ζητούσε, δεν θα το έκανα. Πιστεύω στην αγάπη και ο χριστιανισμός είναι μια θρησκεία αγάπης, έκανα κάποια μαθήματα κατήχησης και μετά από 3 μήνες μου είπε ο παπάς «είσαι έτοιμη» και μετά βαφτίστηκα.

Γιατί πήρες δύο ονόματα; Το πρώτο, το Αφροδίτη, γιατί διάβαζα μικρή ελληνική μυθολογία και έλεγα πάντα τι ωραίο όνομα. Πού να ‘ξερα τι θα γινόταν. Έπρεπε όμως να έχω και ένα χριστιανικό όνομα. Μια μέρα που πίναμε καφέ στη Θεσσαλονίκη, στην Αγίας Σοφίας, ρωτάω τον Απόστολο τι είναι αυτή η εκκλησία, μου λέει η Αγία Σοφία, μου εξήγησε και τι είναι σοφία. Του λέω οκ αυτό θέλω να είναι το άλλο μου όνομα, μ’ αρέσει.

Παντρευτήκατε λοιπόν με θρησκευτικό γάμο; Στην εκκλησία του αγίου Παύλου κανονικά. Ήρθαν και οι δικοί μου. Αυτό που φάνηκε περίεργο στη μητέρα μου είναι που όλοι οι καλεσμένοι, συγγενείς, φίλοι είναι σε ένα δωμάτιο και γίνεται χαμός. Μιλάνε, γελάνε, πίνουν, φωνάζουν. Είναι έντονοι οι γάμοι στην Ελλάδα.

Σου φάνηκε περίεργο ότι εμείς πετάμε στην εκκλησία ρύζι; Λίγο, ναι, αλλά και εμείς πετάμε λουλούδια στους γάμους, υπάρχουν πάντα κάποια κοινά πράγματα.

Για τα παιδιά η ζωή πώς είναι; Δεν μπορώ να πω ότι έχουν κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Κάποιοι θα τους πουν «να τα κινεζάκια» αλλά αυτό για την Ελλάδα δεν είναι κάτι τόσο κακό. Αντιθέτως, τους ρωτάνε, θέλουν να μάθουν για την Ιαπωνία, λένε η μαμά σου είναι από εκεί, πώς είναι εκεί κτλ. Δεν έχουν οι Έλληνες πρόβλημα με τους Ιάπωνες.

Επαφή με την ιαπωνική κοινότητα έχεις; Όχι κάτι συγκεκριμένο. Υπάρχουν δυο ακόμα Γιαπωνέζες στης Σέρρες, παντρεμένες και αυτές εδώ, αλλά είναι λίγο μακριά και δεν μπορούμε να βρεθούμε και να κάνουμε παρέα.

Στα παιδιά σου διδάσκεις την ιαπωνική γλώσσα και κουλτούρα; Ναι, ο μεγάλος ξέρει τη γλώσσα και πήγαμε και ταξίδι εκεί, τον πήρα μαζί μου και λέει από τώρα ότι θέλει να πάει να ζήσει εκεί. Τους κάνω και γιαπωνέζικα φαγητά όποτε μπορώ, τους μαθαίνω πράγματα.

Επαγγελματικά τι κάνεις; Κάνω μαθήματα Ιαπωνικών. Ο κόσμος ενδιαφέρεται να μάθει τη γλώσσα, ειδικά αυτοί που ασχολούνται με τεχνολογία και manga, και κάνω και μεταφράσεις.

Μετάνιωσες για την επιλογή σου να έρθεις εδώ; Δεν είχα τα πρώτα χρόνια πολύ χρόνο να το σκεφτώ. Είχα τα παιδιά, έκανα ένα σωρό πράγματα. Αν το σκεφτόμουν, μπορεί και να το μετάνιωνα. Τώρα όμως όχι, δεν μετανιώνω, περνάω πολύ καλά, έχω συνηθίσει, είμαι Ελληνίδα όσο και Γιαπωνέζα.

Λόγω της κρίσης δεν σκεφτήκατε να φύγετε Ιαπωνία; Δεν υπάρχει ακόμα τόσο άμεση ανάγκη, αλλά πάντα υπάρχει στο μυαλό μας το ενδεχόμενο και αυτή η επιλογή θα υπάρχει πάντα για εμάς.

Το όνομα σου Miho τη σημαίνει στα Ιαπωνικά; Ευδοκιμία.

Άρα και Ευδοκιμία και Αφροδίτη και Σοφία… Έτσι ακριβώς.