Οι ζωές των άλλων: Μάνα θα πάω στα καράβια

του Γιώργου Τσιτιρίδη

Εικόνες: Γιώργος Βραμπάκης

Ο Γιώργος Βραμπάκης είναι 23 ετών και έχει ήδη δύο ταξίδια στο ενεργητικό του. Ναυτικός από επιλογή αλλά και από ανάγκη, μας μιλάει για την ζωή του μηχανικού στα καράβια, μια μέρα πριν φύγει για το τρίτο ταξίδι του που ξεκινάει από την Κίνα. Θα  διαβάσει τη συνέντευξη μόλις πιάσει σήμα και ενώ θα είναι κάπου στην μέση του πουθενά, ίσως.

Φεύγεις λοιπόν το βράδυ. Φεύγω Αθήνα με το βραδινό τρένο, φτάνω το πρωί, θα περάσω από τη ναυτιλιακή εταιρεία απ’ όπου θα με στείλουν σε κάποιους γιατρούς και το απόγευμα πετάω για Σαγκάη  μέσω Κωνσταντινούπολης. Πάντα ένας ναυτικός πριν το ταξίδι πρέπει να περάσει από κάποιες ιατρικές εξετάσεις ρουτίνας όπως ακτινογραφίες, παθολογικές, ίσως ούρων και αιματολογικές.

Υπάρχει δηλαδή περίπτωση να έχει προετοιμαστεί για το ταξίδι και να μείνεις τελικά πίσω; Δύσκολα αλλά καμιά φορά γίνεται αν έχεις κάποιο σοβαρό πρόβλημα και το διαπιστώσουν.

Πώς επέλεξες να πας στην σχολή Εμπορικού Ναυτικού ; Αυτή η σχολή ήταν η πρώτη μου εναλλακτική λύση πιο πολύ για να ξεφύγω από το μέρος που κατάγομαι. Ήθελα να περάσω αρχικά στη Σχολή Ικάρων (ΣΙ) Ιπτάμενοι αλλά δεν είχα γράψει καλά. Το παιδικό μου όνειρο ήταν να γίνω πιλότος αλλά η ζωή τελικά στα φέρνει αλλιώς μερικές φορές.

Και από τον ουρανό κατέληξες στην θάλασσα… Μια μετάβαση που σχετίζεται κατά κάποιο τρόπο γιατί και τα δύο είναι γαλάζια. Η αίσθηση του πιλότου επάνω σίγουρα είναι διαφορετική αλλά και η δική μας κάτω  είναι μια τελείως διαφορετική. Η φύση της δουλείας είναι από μόνη της δύσκολη και θέλει να πληροίς  κάποιες προϋποθέσεις. Στη Σχολή έχεις δυο κατευθύνσεις μηχανικός ή πλοίαρχος. Εγώ επέλεξα την ειδικότητα του μηχανικού γιατί από μικρός ανακατευόμουν με μηχανήματα, ρεύματα και μ’ άρεσε διότι σ’ αυτόν τον τομέα μαθαίνει κανείς πολλά. Δεν τελείωσα… έχω ακόμα την πρακτική τέσσερις μήνες στο νερό, πτυχιακή εργασία, δύο μαθήματα και τα σωστικά προχωρημένου κύκλου.

Έχεις κάνει  όμως  ταξίδια. Τα ταξίδια είναι στα πλαίσια της Σχολής. Το δεύτερο εξάμηνο ξεκινάς πρακτική εκπαίδευση σε πλοίο. Εκεί ξεκαθαρίζεις πολλά πράγματα, αν μπορείς να συνεχίσεις ή όχι. Πολλοί φτάνουν μέχρι εκεί και φεύγουν γιατί τα βρίσκουν πολύ δύσκολα. Έχουν μια λάθος εικόνα νομίζοντας ότι το ταξίδι με καράβι είναι τουρισμός. Μετά το πρώτο ταξίδι κάθεσαι 2 εξάμηνα έξω  και μετά ξαναβγαίνεις  έξι μήνες αν το επιτρέπουν οι συγκυρίες πάντα!  Προσωπικά στο πρώτο ταξίδι έκανα μόνο 5 μήνες και στο δεύτερο 3 γιατί είχα δυσκολευτεί να βρω εταιρεία μιας και είναι λίγο δύσκολο.

Γιατί είναι δύσκολο; Είναι  δύσκολο γιατί είναι τόσα παιδιά που στράφηκαν στην θάλασσα τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει μεγάλη αύξηση ναυτικών, που δεν είναι απαραίτητα από νησιωτικές περιοχές, όπως θα περίμενε κανείς ν’ακούσει (αυτοί ασχολούνται με άλλα πράματα στο τόπο τους, όπως για παράδειγμα ο τουρισμός).  Από το χωριό μου, στο Σιδηρόκαστρο Σερρών, αν τους μετρήσω είμαστε σίγουρα πάνω από δέκα άτομα.  Είναι  η οικονομική κρίση, το μέλλον είναι αβέβαιο λες, τι να σπουδάσω και αν σπουδάσω θα βρω μετά δουλειά; Αυτό πιστεύω είναι που ωθεί πολλούς νέους τελευταία να στραφούν προς τη θάλασσα. Το  άλλο καλό είναι ότι βγάζεις  χρήματα, η θάλασσα κρατάει ακόμα, αν και πέφτουν και εδώ οι μισθοί αλλά σε σχέση με εδώ έξω τα πράγματα είναι διαφορετικά και αυτό είναι και το μεγαλύτερο πλέον κίνητρο για να πάει κάποιος σ’ένα βαπόρι. Η κρίση είναι αυτή που στρέφει τους νέους προς τα εκεί.

Ήταν και από πάντα στην Ελλάδα δημοφιλές επάγγελμα… Βέβαια… πριν μερικά χρόνια ήμασταν οι πρώτοι παγκοσμίως σε στόλο, τώρα μας ανταγωνίζεται η Κίνα η οποία είναι υπερδύναμη. Οι περισσότερες εισαγωγές πρώτων υλών, και όχι μόνο, πηγαίνουν προς τα εκεί και πάλι όμως είμαστε σε καλό επίπεδο. Ίσως να κρατάμε ακόμα τη πρωτιά σε στόλο παγκοσμίως.

Πώς ήταν η αίσθηση του πρώτου σου ταξιδιού; Σε τέτοια ηλικία, ό,τι και να έχεις μάθει στη θεωρία, όσο και να σε προετοίμασαν, είσαι χαμένος στα χαμένα. Όχι ότι περιμένουν πολλά από σένα, ούτε έχεις πολλές ευθύνες, αλλά θέλουν να δουν σίγουρα μερικά πράγματα… να μη φοβάσαι στη δουλειά, να είσαι καλός χαρακτήρας, να έχεις όρεξη και να μαθαίνεις. Μαθαίνεις από την πρώτη στιγμή ότι κάτω στο μηχανοστάσιο δεν χωράει λάθος,  η ασφάλεια είναι πάνω από όλα αλλά και ο σεβασμός προς όλους. Υπάρχει ιεραρχία αλλά αν είσαι σωστός πρέπει να σέβεσαι και τον ανώτερο και τον κατώτερο.

Ποια ήταν η διαδρομή του πρώτου ταξιδιού. Όταν μπαίνεις  σε ένα καράβι ξέρεις πολύ λίγα πράγματα , τα λεφτά που θα πάρεις τον τύπου του πλοίου ίσως το εμπόρευμα και από πού ξεκινάς. Το πρώτο μου ταξίδι ήταν σε γκαζάδικο –δεξαμενόπλοιο με το οποίο μεταφέραμε αργό πετρέλαιο (crude oil)- και το πήρα από την Νέα Ορλεάνη της Αμερικής. Δεν είδα και πολλά πράγματα μην νομίζεις. Μπορεί να λέω πήγα εδώ, πήγα εκεί αλλά στην ουσία αυτά που βλέπεις είναι λιγότερα από αυτά που πιστεύει ο έξω κόσμος ότι είδες και περιμένουν να ακούσουν. Είναι και αυτό βέβαια μια εμπειρία που υπό άλλες συνθήκες δεν θα ζούσα. Ξημερώματα λοιπόν με πήγαν με τη λάντζα (λάντζα είναι ένα μικρό καραβάκι που μεταφέρει κόσμο σε ένα μεγαλύτερο όταν ένα καράβι βρίσκεται στο αγκυροβόλιο δηλαδή μακριά από τη στεριά) και ανέβηκα από τη σκάλα σε ένα τεράστιο πλοίο 343 μέτρα μήκος και 60 μέτρα πλάτος.. Δεν ήξερα τι να κάνω και που να πάω. Μετά τους δυο μήνες ήταν καλύτερα τα πράγματα εξοικειώνεσαι και μαθαίνεις.

Πώς είναι να είσαι σε ένα κλειστό χώρο στην μέση του πουθενά για τόσο πολύ καιρό; Μπορείς να το παρομοιάσεις σαν μία φυλακή. Είμαι εγώ, ο εαυτός μου και τα άτομα του πληρώματος ξέροντας από το πρώτο καιρό ότι έχω να παλέψω με τα πάθη μου, είμαι με κάποια άτομα που δεν τα ξέρω και δεν είναι επιλογή μου και η φύση της δουλειάς δεν είναι δουλεύω ένα 8ωρο, το οποίο τελειώνεις και πας σπίτι σου, πας για καφέ, βόλτα ή για ένα ποτό και ξεχνιέσαι. Είσαι συνέχεια με τα ίδια και τα ίδια άτομα, η προσωπική σου ζωή είναι περιορισμένη… δεν υπάρχει.. έχεις βέβαια το χώρο σου, την καμπίνα σου αλλά περιορίζεσαι σ’ αυτά που σου παρέχει. Η διασκέδαση είναι οι ταινίες που μετά από κάποιο διάστημα τις είχαμε δει όλες, κανένα βιβλίο και ο υπολογιστής. Λέω καμιά φορά πώς την παλεύανε οι παλαιότεροι που δεν τα είχανε όλα αυτά αλλά αυτοί κάνανε άλλη ζωή. Η μεγαλύτερη δυσκολία που έχεις να αντιμετωπίσεις είναι η στέρηση  και δεν μιλάω για την στέρηση από γυναίκες αλλά ότι δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, δεν μπορείς να πάρεις τηλέφωνο όποτε θέλεις και ό,τι ώρα θέλεις ένα φίλο, ένα συγγενή  σου. Είναι οι ώρες διαφορετικές, είσαι μακριά , επίσης δεν μπορείς να ανοιχτείς εύκολα σ αυτούς που είναι στο καράβι διότι οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων εκεί είναι «με όλους καλά και με κανέναν πολλά πολλά».

Φιλίες δηλαδή δεν κάνεις; Μπορείς να κάνεις,  ξεχωρίζεις κάποιους που ενδεχομένως να έχεις τα ίδια ενδιαφέροντα και μερικές φορές κρατάνε σαν το στρατό αλλά πάλι μετά χάνεσαι. Ο ναυτικός είναι μια εδώ, μια εκεί οπότε και να θέλεις να βρεις κάποιον ή να σε βρει ίσως να μην μπορεί. Μπορεί να είσαι έξω, αυτός μέσα ή το αντίθετο. Άλλοτε πάλι μπορεί να είστε καλά μέσα αλλά να μείνει ως εκεί.

Σε φουρτούνα ή σε δύσκολη κατάσταση έχεις έρθει; Φοβήθηκες; Να σου πω την αλήθεια δεν φοβήθηκα χωρίς να το παίζω κάτι, αλλά δε φοβήθηκα ίσως γιατί το κλίμα ήταν τέτοιο. Είχαμε  τύχει 12αρι μποφόρ στο Κέιπ Τάουν που είναι μια περιοχή που πιάνει τέτοια κύματα αλλά ξέροντας ότι όσο πιο μεγάλο το καράβι και με τους σωστούς χειρισμούς του είναι δύσκολο να βουλιάξει! Ήταν βλέπεις γκαζάδικο. Φορτίο σε υγρή μορφή μεταφέρει, οπότε και να πάρει νερό δεν έχει τόσο θέμα. Εγώ το διασκέδαζα να σου πω την αλήθεια είχε το μπότζι –το κούνημα που λέμε εμείς –αλλά δεν ήταν αυτό το άσχημο κούνημα που έχουν τα επιβατικά, λόγω του συστήματος (stabilizer) που διαθέτουν, το οποίο τείνει να επαναφέρει το πλοίο σε μια μέση κατάσταση αλλά συνήθως είναι λίγο απότομο και μπορεί καμιά φορά να δεις ακόμα και ναυτικό να ζαλίζεται. Το κούνημα είναι πιο απαλό και όσο πιο μεγάλο είναι το πλοίο δεν έχει και τόσο φόβο.

Έχει επικινδυνότητα το επάγγελμα; Μεγάλη, αν και πλέον για να βουλιάξει ένα καράβι θα είναι από απροσεξία πιο πολύ, από αντίξοες καιρικές συνθήκες (π.χ. να μπει σε έναν τυφώνα), αλλά κυρίως από κάποιο σοβαρό ανθρώπινο λάθος ή από κάποιο σοβαρό πρόβλημα το οποίο δε μπορεί να λυθεί. Αυτό που προσπαθείς είναι να αποφύγεις τα λάθη και πόσο μάλιστα τα μεγάλα λάθη. Αλλά πέρα από αυτό έχει επικινδυνότητα γιατί έχεις να κάνεις με μηχανήματα, με λαμαρίνες, με σκουριά, λάδια, πετρέλαια, χημικά, οπότε αν δε προσέχεις, επόμενο και εύκολο είναι να πάθεις κάτι, όπως να πέσεις, να γλιστρήσεις, να πάθεις κάποιο ατύχημα γενικά! Οπότε προσέχεις για να έχεις, αν και καμιά φορά προσέχεις και πάλι τη παθαίνεις… Με τον καιρό μαθαίνεις  όλο και πιο πολύ να προστατεύεσαι. Επίσης η ζέστη στο μηχανοστάσιο  πολλές φορές δε παλεύεται. Ένα μέρος του μηχανοστασίου είναι μέσα στην θάλασσα και κάτω από το επίπεδό της. Το πλοίο όσο μέρος του είναι έξω απ΄το νερό, άλλο τόσο περίπου είναι μέσα στο νερό. Εκεί, τίποτα να μην κάνεις από δουλειά, μια βόλτα μόνο, έχεις γίνει μούσκεμα, ειδικά αν είσαι σε θερμές περιοχές, δηλαδή στον ισημερινό, Περσικό Κόλπο, Αφρική. Εκεί είναι λες και είσαι στη κόλαση! Σε τέτοια μέρη πολύ δύσκολα παλεύεται η κατάσταση πέρα του ότι είναι και βαριά η δουλειά.

Αν αρρωστήσεις τι γίνεται έχει γιατρό; Γιατρό δεν έχει παρά μόνο σε πλοία κρουαζιέρας, αν δε κάνω λάθος. Βέβαια έχεις ένα ιατρείο με αρκετά φάρμακα το οποίο έχουν όλα τα καράβια αλλά αν πάθεις κάτι σοβαρό είναι λίγο μπέρδεμα, οπότε προσέχεις! Σε κάποιες περιπτώσεις, ανάλογα με τη φύση του ατυχήματος, είναι ο πλοίαρχος ή ο γραμματικός (υποπλοίαρχος) που θα σου δώσουν τα βασικά σε πρώτες βοήθειες. Αν πάθεις κάτι σοβαρότερο, καλό θα είναι να είσαι κοντά σε στεριά έτσι ώστε να σε μεταφέρουν άμεσα έξω με κάποιο ταχύπλοο, ελικόπτερο ή να περιμένεις μέχρι να πιάσεις λιμάνι. Γενικά αν είσαι στην μέση του πουθενά, τα πράματα δυσκολεύουν περισσότερο. Σε διάφορες περιπτώσεις επικοινωνούν με τον Ερυθρό Σταυρό, έτσι ώστε να τους καθοδηγήσουν στο τι πρέπει να κάνουν.

Τόσους μήνες σεξουαλική στέρηση… Για τους ναυτικούς ακούγονται πολλά. Τελικά σεξουαλική εκτόνωση υπάρχει; Ακούγονται   και γίνονται  διάφορα. Για τους Φιλιππινέζους, με τους οποίους ας πούμε δουλεύουμε, ξέρω ότι δεν το έχουν και σε τίποτα μερικοί από αυτούς να πάνε με έναν άντρα, δεν είναι ταμπού ή κάτι περίεργο όπως εδώ, ακόμα και παντρεμένος να είναι. Δεν βάζουν ταμπέλες αυτοί. Αν τους πιάσει, μπορεί να κάνουν τα πάντα για να εκτονωθούν.  Το λένε στο καράβι: αυτός κάνει τη γυναίκα ή ότι είναι ομοφυλόφιλος, πάμε σ αυτόν…

Είναι εύκολο να έχεις δεσμό ή να είσαι παντρεμένος; Να έχεις κόσμο να σε περιμένει στη στεριά; Είναι σημαντικό να ξέρεις και να έχεις ανθρώπους που ξέρεις ότι σε περιμένουν. Από την άλλη είναι πολύ δύσκολο. Αν έχεις βρει τον άνθρωπο σου και είναι εντάξει απέναντι σου και εσύ απέναντι του, πιστεύω ότι μπορείς να αντεπεξέλθεις, αλλά 6 μήνες, 7 μήνες μακριά από τα παιδιά και τη γυναίκα σου είναι πολύ  δύσκολο για σένα και γι’ αυτούς. Εδώ σχέση έχεις και είναι πολύ δύσκολα, πόσο μάλλον τα παραπάνω!

Είσαι πολύ καιρό μέσα στην θάλασσα και ξαφνικά βλέπεις στεριά… Τα  μεγάλα καράβια φορτώνουν ξεφορτώνουν μέσα στην θάλασσα δεν πιάνουν λιμάνια και συνήθως βλέπεις την στεριά με τα κιάλια η πας σε βιομηχανική περιοχή που δεν προλαβαίνεις να κατέβεις. Στο μηχανοστάσιο επίσης τα φώτα είναι ίδια δεν ξέρεις και δεν έχεις την αίσθηση αν είναι μέρα η νύχτα ή τι ώρα είναι, χάνεις λίγο το χρόνο. Βλέπεις συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Όταν λοιπόν έχεις να δεις στεριά μέρες, μπορεί και μήνες, αγαλλιάζει η καρδιά σου διότι είναι σαν όαση στην υγρή έρημο. 

Όταν τελειώνει το ταξίδι και βγαίνεις σε κάποιο λιμάνι ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις; Για τους για τους ναυτικούς λένε ότι ψάχνουν γυναίκες.. Ψάχνουν αυτά που στερούνται μέσα. Όταν ακούνε ότι έρχεται καράβι και ναυτικοί είναι το σύστημα τέτοιο που σε παίρνουν και σε πάνε απευθείας σε ένα μπουρδέλο, seaman’s club το λεγόμενο, το οποίο και υπάρχει γι’ αυτό το λόγο. Εγώ προσωπικά θέλω να πιω τον καφέ μου ή το ποτό μου, να δω δυο-τρία μέρη στη πόλη, είμαι και λίγο άλλης φιλοσοφίας. Θέλεις ουσιαστικά να κάνεις τα απωθημένα σου. Πράγματα  απλά, καθημερινά, που τα ζούμε τώρα που μιλάμε. Εγώ στερήθηκα το πιο απλό πράγμα, μια βόλτα έξω και γύρω μου να έχει κόσμο ή να περπατήσω σε στέρεο έδαφος, κάτι που μπορεί σε κάποιον απ’έξω να ακούγεται παράλογο.

Είσαι μικρός. Δεν νιώθεις ότι στερείσαι πράγματα σε σχέση με άλλα παιδιά της ηλικίας σου; Ότι δεν ζεις; Σίγουρα στερείσαι πολλά πράματα σε σχέση με άλλους από το πιο απλό μέχρι το πιο μεγάλο! Καθένας όμως κάνει τις επιλογές του και εφόσον είπα αυτό θα κάνω, έστω για κάποιο διάστημα, θα προσπαθώ να το κάνω καλά και όσο μπορώ καλύτερα.

Τι σου έμαθε η θάλασσα; Βρίσκεις τον εαυτό σου καλύτερα. Για  να βρεις τον εαυτό σου πρέπει να μείνεις μόνος σου, όταν μένεις μόνος σου παλεύεις με τον εαυτό σου, με τα πάθη σου βλέπεις τις αντοχές σου σε διάφορα πράματα, όπως από την παγωνιά να είσαι στη ζέστη, με τις τόσες διαφορετικές κλιματικές αλλαγές που επικρατούν από χώρα σε χώρα, σκληρή σωματική δουλειά, ψυχολογική πίεση, βλέπεις την κόλαση με τα μάτια σου και προσπαθείς όλα αυτά να τα βάλεις σε μια σειρά και να αντεπεξέλθεις στη κάθε απαίτηση. Η θάλασσα σου μαθαίνει να ξεχνιέσαι, να ξεχνάς, μιας και είναι αλλοπαρμένη και σε συνεπαίρνει. Δεν  πρέπει να την εμπιστεύεσαι διότι είναι πλανεύτρα. Εκεί που είναι ήρεμη αγριεύει και εκεί που είναι άγρια γαληνεύει και σου περνά ανάμικτα συναισθήματα. Όταν είσαι πάνω στο καράβι, λόγω πίεσης, λες πότε θα σηκωθώ να φύγω, όταν όμως κατέβεις και κάθεσαι καιρό  στη στεριά, λες άντε πότε θα ταξιδέψω ψιλοξεχνώντας τα δύσκολα! Είναι μια φάση λίγο σαν στρατός, φυλακή και μοναστήρι μαζί.

Υπάρχει ναυτική γλώσσα; Ναι φυσικά υπάρχει! Έχει διαμορφωθεί κατά κάποιο τρόπο παίρνοντας αρκετά στοιχεία από την αγγλική δημιουργώντας ένα σύμπλεγμα μεταξύ αγγλικής-ελληνικής. Υπάρχει και η ναυτική ορολογία όπως σε κάθε επιστήμη. Πολλές φορές συναντάς αυτά τα απλουστευμένα αγγλικά κυρίως επειδή οι παλιοί  δε γνωρίζανε καλά την αγγλική και πολλά τα κόβανε ή τα προσαρμόζανε στα μέτρα τους. Για παράδειγμα τα ρέλια είναι τα κάγκελα από το rails, κρένι-α (γερανός-οι) από το cranes. Επίσης δε λες στέντ μπάι (Stand By), λες σταμπάη στα καραβίσια αγγλικά  και άλλα τέτοια. Με τον καιρό τα μαθαίνεις όλα αυτά λίγο πολύ, θέλοντας και μη.

Πώς βλέπεις το μέλλον σου; Αβέβαιο από την μία γιατί δε σκέφτομαι να το κάνω μια ζωή! Η μάνα μου όταν πρωτοπήγα δεν ήθελε να πάω γιατί έχουμε το θείο μου που ήταν μηχανικός στα καράβια και τον έχουμε σαν κακό παράδειγμα γιατί δεν έκανε οικογένεια, άσχετα αν έβγαλε του κόσμου τα λεφτά, δεν κράτησε τίποτα, δεν παντρεύτηκε και δεν άφησε τίποτα πίσω… παίρνει μια σύνταξη τώρα και ζει στο χωριό έχοντας αφήσει πίσω τη ζωή που έκανε.

Τι στόχους έχεις εσύ; Για την ώρα σκέφτομαι διάφορα, τόσα που στη τελική μπορεί να μην κάνω τίποτα απ’ όλα αυτά. Σκέφτομαι να δώσω κατατακτήριες στο Πολυτεχνείο, το οποίο είναι ένα άλλο  όνειρο μου, ίσως στο Ανοιχτό πανεπιστήμιο, για ένα από τα δύο τμήματα που με ενδιαφέρουν ή να ασχοληθώ με τη μουσική… Γενικά ψάχνομαι με διάφορα σαν ανήσυχο πνεύμα που είμαι…

Φεύγεις αύριο… Ναι και λέω να κάνω 4 μήνες στο νερό να στο πω έτσι χύμα.

Έχεις ημερολόγιο; Μ’ άρεσε από μικρός να γράφω διάφορα που συνήθως τα κρατούσα σε προσωπικό επίπεδο. Είχα κάνει μια προσπάθεια κάποτε και είχα κρατήσει ημερολόγιο και τώρα φέτος μου ξαναήρθε η επιθυμία, για το 2014, να κάνω το ίδιο.  Θα σου πω και τι γίνεται στο ταξίδι μου, αρκεί να έχουμε ίντερνετ και να μιλήσουμε, αλλιώς θα σας δω τον Ιούνιο. Θα προσπαθήσω να σας διαβάζω όποτε μπορώ και να έχουμε επικοινωνία. Την συνέντευξη αν μπορείς βάλτην μέχρι τον Απρίλιο που έχω τα γενέθλιά μου, θα είναι σαν δώρο για μένα να με διαβάζετε.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.