Κωνσταντίνος Ρήγος: Ανάμεσα στον σκηνοθέτη και στον χορογράφο

Ο ταλαντούχος Κωνσταντίνος Ρήγος σκηνοθετεί το έργο του Άκη Δήμου, «Το κενό αυτοπροσώπως». Μας μιλά για την ιδιαίτερη γραφή του Άκη Δήμου, ιεραρχεί τις ιδιότητές του και δηλώνει αμετανόητα δοσμένος στο θέατρο. Για τον ίδιο, η επιτυχία μιας παράστασης κρίνεται σ’ αυτό το κάτι, την ιδιαίτερη σκέψη που θα αφήσει στο θεατή.

Το ραντεβού μας δόθηκε λίγο πριν τις 14:00, από τις 14:00 και μετά, κάθε μέρα, μοιράζεται μεταξύ πρόβας και δημιουργίας.

Η γραφή του Άκη Δήμου στο έργο, «Το κενό αυτοπροσώπως». «Διαθέτει ένα ιδιαίτερο χιούμορ. Πρόκειται για μαύρη κωμωδία που παρά τους αστείους διαλόγους διακρίνεται για ένα σκοτεινό χιούμορ. Σε κάνει να γελάς με την ανθρώπινη ψυχολογία στην κρίση, με όλη την τρέχουσα κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας. Είναι ένα εξαιρετικά επίκαιρο έργο που επικεντρώνει σε μια γενιά με όνειρα, στόχους και ελπίδες που συνειδητοποιεί ότι η ελπίδα χάθηκε. Δυο γενιές ανθρώπων συναντιούνται, ο Δάνης Κατρανίδης γύρω στα 50 και κάτι, η Παναγιώτα Βλαντή γύρω στα 40 και τα δύο νέα παιδιά της παράστασης, Ειρήνη Σταματίου, Διονύσης  Χριστόπουλος. Σε ένα μεσοαστικό σπίτι  καλούνται να ξεκαθαρίσουν πολλά πράγματα από το παρελθόν που φυσικά αγγίζουν και το μέλλον. Αυτό είναι το σχέδιο πάνω στο οποίο κινείται το «Το κενό αυτοπροσώπως». Την ίδια στιγμή πρόκειται για το κενό που υπάρχει μέσα μας και τον τρόπο που επιλέγει να το διαχειριστεί ο καθένας από μας.»

Χορογράφος, σκηνοθέτης, εικαστικός καλλιτέχνης. «Τα τελευταία χρόνια αισθάνομαι περισσότερο σκηνοθέτης παρά χορογράφος. Η ιδιότητα του χορογράφου είναι δύσκολο να βγει από μέσα σου, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Η μάχη, λοιπόν, θα δινόταν ανάμεσα στον σκηνοθέτη και στον χορογράφο. Τα υπόλοιπα τα βάζω σε δεύτερη μοίρα. Είναι όλα διαφορετικοί τρόποι έκφρασης, κάτι που μ’ ενδιαφέρει. Το θέατρο είναι κάτι που κινείται, επηρεάζει, διαμορφώνει και φεύγει για να επανέλθει. Η φωτογραφία είναι κάτι που παγώνει το χρόνο και μένει ανεξίτηλη στο χρόνο. Η αγάπη μου παραμένει το θέατρο και ο χορός.»

Από τη σκηνοθεσία σπουδαίων παραστάσεων στη σκηνοθεσία video-clip γνωστών καλλιτεχνών. «Είναι μια ευκαιρία για να εκφράσω και κάποια άλλα πράγματα πιο κοντινά, πιο διασκεδαστικά ίσως και πιο απελευθερωμένα. Δεν μ’ απασχολεί τόσο η κριτική αφού στην ουσία πρόκειται για έναν τρόπο της δικής μου έκφρασης. Είναι σα να βγάζω στο θέατρο και στο χορό το σκοτάδι και στη μουσική το φως. Κάπως έτσι επιθυμώ να το βλέπω και να πορεύομαι μ’ αυτό. Τον τελευταίο όμως καιρό όλο και ελαχιστοποιώ τα πράγματα που κάνω εκτός θεάτρου και  παραμένω ολότελα δοσμένος στο θέατρο.»

Σκηνοθετική οπτική της παράστασης. «Μέλημά μου είναι να κρατήσω τη συμπεριφορά και τον χαρακτήρα των ηρώων.  Να σκιαγραφήσω την προσωπικότητά τους και να δημιουργήσω τις απαραίτητες σχέσεις ώστε να μοιάζει και σ’ αυτούς ότι είναι η ιστορία τους. Όλα αυτά με ένα γρήγορο και ενεργητικό ρυθμό που ανήκει στην κωμωδία. Γίνεται και η χρήση βίντεο στην παράσταση που λειτουργεί σαν μια μεγεθυμένη τηλεόραση. Το έργο διαδραματίζεται τον Αύγουστο του 2015, μια δύσκολη στιγμή για την Ελλάδα όπου η τηλεόραση λειτουργεί σαν  ένα παράθυρο στον κόσμο. Ο κόσμος ήταν κολλημένος στις οθόνες του και παρακολουθούσε τη Βουλή καθώς και τα διάφορα πολιτικά γεγονότα που λάμβαναν έδαφος καθημερινά.»

Κωμωδία για την ήττα και η ικανότητα να γελάμε με τις ματαιώσεις και την απελπισία μας. «Νομίζω πια ότι μόνο μ’ αυτά μπορούμε να γελάμε. Κάνουμε απανωτά λάθη. Οι άνθρωποι οφείλουν όχι μόνο να μαθαίνουν από τα λάθη τους αλλά και να γελούν μ’ αυτά.»

Ταμπέλες όπως «ανατρεπτικός», «out of the box». «Νομίζω ότι για την κοινωνία είναι απαραίτητο να μπαίνουν κάποιοι κώδικες. Εκφράζομαι με έναν τρόπο που εμένα μου φαίνεται φυσιολογικός.»

Η συνεργασία με Δάνη Κατρανίδη και Παναγιώτα Βλαντή. «Πρώτη φορά συνεργάζομαι μαζί τους και πρόκειται για μια μαγευτική εμπειρία. Είναι αφοσιωμένοι και δημιουργικοί στην πρόβα και ταυτόχρονα εξαιρετικά αποτελεσματικοί ο καθένας με το δικό του τρόπο.»

2001-2005, υπεύθυνος καλλιτεχνικός υπεύθυνος χοροθεάτρου ΚΘΒΕ. «Τη νοσταλγώ την περίοδο που έμενα στη Θεσσαλονίκη, ήταν μια ευχάριστη και δημιουργική περίοδος. Το χοροθέατρο κατάφερε να σημειώσει τεράστια επιτυχία τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Αναμφισβήτητα, επιστρέφοντας στην Αθήνα είχαν ανοίξει πολλοί δρόμοι και διάλεξα μια άλλη πορεία, αυτή του θεάτρου. Πάντα νοσταλγώ όμως τη ζωή μου στη Θεσσαλονίκη και νιώθω υπέροχα όταν ανεβαίνει κάποιο έργο που σκηνοθετώ εκεί.»

Άγχος για την αποδοχή της παράστασης. «Όχι, μια παράσταση είναι πάντα μια παράσταση. Ή θα την αποδεχτεί το κοινό είτε όχι. Αυτό που επιθυμώ είναι να επικοινωνηθεί η παράσταση στο θεατή και κυρίως να αφήνει κάτι σ’ αυτόν. Δεν θέλω απλώς να βλέπει κάτι έτσι για να το δει. Και στη δική μας κωμωδία ο θεατής θα αποχωρήσει με μια σκέψη.»

Διαβάστε περισσότερα για την παράσταση εδώ