Η κοσμοθεωρία της Βίκυς Σταυροπούλου

Εικόνες: Άννα Καρμίρη (Η φωτογράφιση έγινε στο θέατρο της Μονής Λαζαριστών και στο Art Cafe-Bar Λαζαριστές)

Με περιμένει στο καμαρίνι της. Ετοιμάζεται καθώς της θυμίζω παλιότερη συνέντευξή της στην πόλη μας και βάζουμε τα γέλια. Περπατάμε στο εσωτερικό του θεάτρου της Μονής Λαζαριστών και στεκόμαστε κάτω από πορτρέτο του Σωκράτη Καραντινού. Η συζήτηση ξεκινά με την προέλευση του έργου, γρήγορά όμως καταλήγουμε στην κοσμοθεωρία της Βίκυς Σταυροπούλου που δεν είναι άλλη από εκείνη που τοποθετεί τη φιλία ως εναλλακτική μορφή οικογένειας. Η Βίκυ γελάει δυνατά, αφουγκράζεται την κάθε στιγμή της ζωής της, ευχαριστεί τους ανθρώπους που της μιλάνε γλυκά, εκπαιδεύεται να διαχειρίζεται τις δυσκολίες της και αντιμετωπίζει με άκρατη σοβαρότητα και σεβασμό τη δουλειά της.

«Θα μπορούσα να έχω επαναπαυτεί στις ευκολίες μου, δεν είναι δύσκολο. Είναι μεγάλη παγίδα για τον κωμικό ηθοποιό, Γιώτα, το γέλιο. Αν είναι κάτι που με κάνει να υπερηφανεύομαι στη φετινή παράσταση είναι ότι δεν καταδέχτηκα να το κάνω αυτό. Θες να κερδίσεις την ουσία και αυτό το καταφέρνουμε και οι 5 ήρωες του έργου.»

«Για Όνομα». Γαλλική ταινία βασισμένη σε θεατρικό σενάριο. Όταν παίχτηκε το 2010 στο Παρίσι το είδε ο συνεργάτης μου, ο Θοδωρής Πετρόπουλος και ενθουσιάστηκε, οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε αυτή τη μεταφορά και στην Ελλάδα, σ’ ένα θεατρικό, δηλαδή, που παίζεται για πρώτη φορά στη χώρα μας. Μόλις το διάβασα, μου άρεσε τόσο πολύ γιατί πρόκειται για ένα έργο που πραγματεύεται τόσα πολλά θέματα και κυρίως τις σχέσεις των ανθρώπων που είναι αναμφισβήτητα ένα θέμα όχι αποκλειστικά γαλλικό αλλά παγκόσμιο. Αυτό φαίνεται περίτρανα και από την αποδοχή του ελληνικού κοινού. Επτά μήνες στην Αθήνα, ήμασταν η παράσταση της χρονιάς τόσο καλλιτεχνικά όσο και εισπρακτικά. Ο ρόλος μου με κέντρισε γιατί με έκανε να μετατοπιστώ. Δεν ήταν ένας ρόλος αμιγώς κωμικός που έχω κάνει μέχρι τώρα, με αγάπη βέβαια και σεβασμό χωρίς να υποβιβάζω κάποιον, αλλά απόλαυσα την ευκαιρία που μου δόθηκε να δείξω και μια άλλη πλευρά του υποκριτικού μου χαρακτήρα. Με συγκίνησε πολύ η Ελιζαμπέτ γιατί θεωρώ ότι αποτελεί το ψυχογράφημα της σύγχρονης γυναίκας. Μια καταπιεσμένη γυναίκα που προσπαθεί να κρατάει τις ισορροπίες, ένας κυματοθραύστης, που καταπίνει, καταπίνει και κάποια στιγμή μια λεπτομέρεια της δίνει την αφορμή να προβεί στο προσωπικό της ξέσπασμα και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Να πει αυτά που συσσώρευε όλα τα χρόνια της ζωής της. Οι γυναίκες έχουμε την τάση να συσσωρεύουμε μικρά, ασήμαντα πράγματα που στην καθημερινότητά μας φαντάζουν  άνευ σημασίας που όμως όταν πολλαπλασιαστούν γίνονται βουνό. Γίνονται ένα σπυρί που έχεις ανάγκη να το σπάσεις. Συγκινούμαι με τον τρόπο που οι γυναίκες αντιλαμβάνονται και χειροκροτούν το μονόλογο. Ήρθε μια κυρία και μου είπε, ότι ταξίδεψε από Θάσο στην Αθήνα για να δει το έργο, επέστεψε σπίτι της και είπε τα τελευταία λόγια του μονολόγου. Ξαναήρθε να δει την παράσταση για δεύτερη φορά με τις φίλες της. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να συνειδητοποιείς πόσο αγγίζει ο ρόλος που ερμηνεύεις. Το έργο έχει συνεχείς ανατροπές και κατά τη διάρκεια της παράστασης αποδομούνται οι συμπαγείς δεσμοί των χαρακτήρων και πέφτουν οι μάσκες.

Μετάφραση- διασκευή, Θοδωρής Πετρόπουλος. Έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, είναι αριστοτεχνικός ο τρόπος με τον οποίο καταπιάστηκε με το κείμενο. Είναι τόσο σημαντικό ένα καλό κείμενο, εν αρχή είναι ο λόγος. Ο Θοδωρής χειρίζεται το λόγο χωρίς εκπτώσεις, χωρίς φτήνιες, χωρίς ανόητα αστεία με αυτοσκοπό να γελάει ο άλλος. Το έργο είναι ένα κοκτέιλ  χαράς και συγκίνησης.

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης παρών κατά τη διάρκεια της παράστασης. Έχω χαρεί πολύ τη συνεργασία μου με τον Κωνσταντίνο. Συμβαίνει συχνά να δουλεύεις με σκηνοθέτες και να μη διαβάζεις το ίδιο έργο. Με τον Κωνσταντίνο διαβάσαμε το ίδιο έργο. Σκηνοθέτησε εύστροφα, ουσιαστικά και to the point, όπως λέμε και στο χωριό μου, έπιασε το δραματουργικό κουκούτσι του έργου και οδήγησε τους χαρακτήρες σε μια εσωτερικότητα που εγώ προσωπικά την είχα πολύ ανάγκη. Από τη φύση μου είμαι ένας πληθωρικός άνθρωπος και εδώ έπρεπε λίγο να το μαζέψω, να χτιστεί πιο γλυκά το τελικό ξέσπασμα της ηρωίδας. Θα μπορούσα να έχω επαναπαυτεί στις ευκολίες μου, δεν είναι δύσκολο. Είναι μεγάλη παγίδα για τον κωμικό ηθοποιό, Γιώτα, το γέλιο. Αν είναι κάτι που με κάνει να υπερηφανεύομαι στη φετινή παράσταση είναι ότι δεν καταδέχτηκα να το κάνω αυτό. Προτίμησα να χτίσω τον ρόλο, όπως ακριβώς είναι από γραφής. Όταν αντιμετωπίζεις με εντιμότητα και σοβαρότητα τη δουλειά σου, δεν καταδέχεσαι να πέσεις σε αστεϊσμούς προκειμένου να κερδίσεις ένα γελάκι. Θες να κερδίσεις την ουσία και αυτό το καταφέρνουμε και οι 5 ήρωες του έργου. Ο Κωνσταντίνος μας συντροφεύει, είναι το από κάτω μας κείμενο, το subtext. Έχει κάνει μια δουλειά βασισμένη σε γερά θεμέλια και στη συνέχεια μας έχει αφήσει να απολαμβάνουμε την εξέλιξη του κάθε χαρακτήρα μέσα στη ζωή του ρόλου. Ήταν αυτός που έπρεπε γι’ αυτόν τον ρόλο.

Ρόλος ούτε αμιγώς πρωταγωνιστικός ούτε ολότελα κωμικός. Είναι 5 χαρακτήρες καθαρογραμμένοι, ίσως από γραφής οι 3 αντρικοί ρόλοι είναι πιο αβανταδόρικοι. Δεν με απασχόλησε, όμως, αυτό ποτέ. Δεν θεωρώ ότι υπάρχουν  πρώτοι και δεύτεροι ρόλοι, μικροί και μεγάλοι αλλά αντιθέτως υπάρχουν καλοί ρόλοι και καθένας  παίρνει στην σκηνή όπως και στη ζωή αυτό που του αξίζει. Μπορεί να κάνεις ένα μικρό πέρασμα και να κλέψεις την παράσταση ή να είσαι πάνω στην σκηνή 2 ώρες και να μην ανοίξει ρουθούνι. Το ότι ο ρόλος δεν είναι αμιγώς κωμικός, είναι ξεκάθαρα αυτό που με κέντρισε και το θεώρησα μια καινούργια δοκιμασία. Μου δίνει ιδιαίτερα χαρά, μετά την παράσταση να μου λένε ότι θα ήθελαν να με δουν και σε πιο δραματικούς ρόλους. Δεν σου κρύβω ότι αυτό ήταν μια αγωνία μου. Όταν ο κόσμος έχει συνηθίσει να γελάει μαζί σου, λες, κι αν κάτι διαφορετικό δεν του αρέσει; Η επιτυχία της παράστασης και η προσωπική μου επίτευξη είναι ο κόσμος να απολαμβάνει κι αυτόν τον ρόλο κι ας μην κατουριέται από τα γέλια.

Υπόθεση έργου κοντά στην ελληνική πραγματικότητα. Είναι ένα έργο για τις ανθρώπινες σχέσεις και κυρίως για τη φιλία, αυτή τη βαθειά ριζωμένη στη ψυχή μας, παιδική φιλία. Στη δική μου ζωή, στην πυραμίδα των σχέσεων, η φιλία είναι η εναλλακτική μορφή οικογένειάς μου. Είναι αυτή που έχω επιλέξει για να μοιραστώ τη ζωή μου. Είμαι ένας άνθρωπος τυχερός που κρατάει ακόμα στη ζωή του ένα παιδικό παρεάκι, είμαστε 3 κορίτσια και 3 αγόρια από μηδέν ηλικία, οπότε η αγωνία μου ήταν αν θα καταφέρουμε να μεταφέρουμε στην σκηνή την ατμόσφαιρα μιας παρέας. Είναι οι ιδιαίτερες εκείνες στιγμές που συνεννοείσαι με τον άλλο με τα μάτια και καταλαβαίνει τι σκέφτεσαι. Αυτό, φαίνεται να συμβαίνει χάρη στο δυναμισμό και το ταλέντο των συναδέλφων μου.

Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης ως συνοδοιπόρος ζωής. Είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί ένας τέτοιος άνθρωπος στη ζωή ενός ατόμου, ειδικά αν κάνεις και την ίδια δουλειά μ’ αυτόν. Ο Χρήστος είναι ο άνθρωπος που με προετοίμασε να δώσω εξετάσεις στη Σχολή του Κιμούλη. Είναι ένας πολύ δοκιμασμένος μου φίλος, τον εκτιμώ και τον θαυμάζω απίστευτα και νιώθω τεράστια σκηνική ασφάλεια μαζί του. Είναι ένας ζωντανός ηθοποιός που είναι 100% πάνω στην σκηνή και αυτό για μένα αποτελεί ένα δίκτυ ασφαλείας.

Τυχερό παιδί της τηλεόρασης. Τέλειωσα τη σχολή και ένα χρόνο μετά μου δόθηκε η ευκαιρία πάλι από τον Θοδωρή Πετρόπουλο να πρωταγωνιστήσω στη σειρά, «Είσαι το ταίρι μου».  Ήταν μια σειρά που έκανε μεγάλη επιτυχία και μου άνοιξε ένα δρόμο σπαρμένο με ροδοπέταλα. Ο τρόπος που διαχειριζόμαστε την τύχη μας, οι επιλογές που κάνουμε από κει και πέρα και η ψυχραιμία που δείχνουμε είναι κάτι που εξαρτάται από το χαρακτήρα του καθένα. Με βοήθησε ο χαρακτήρας στην πορεία μου, αν αναλογιστούμε ότι χαρακτήρας, ετυμολογικά σημαίνει, χαράσσω το δρόμο με τις επιλογές που κάνω. Ευγνωμονώ την τύχη μου και τους ανθρώπους που με βοήθησαν στο ξεκίνημά μου.

Ο τηλεοπτικός ρόλος στη σειρά, «Είσαι το ταίρι μου», έφερε μια μικρή αλλαγή στα επιβεβλημένα στερεότυπα. Νομίζω ότι έβαλε το λιθαράκι του σε κάποιες μικρές αλλαγές γιατί το ένιωσα στο πετσί μου. Πήγαινα σε μπαρ και έβλεπα όλες τις παχουλές να αναβαίνουν στο μπαρ και να κάνουν το «φτου ξελεφτερία». Είχα πάει να ψωνίσω σ’ ένα σουπερ- μάρκετ και με πλησιάζει μια κοπελίτσα αρκετά στρουμπουλή, «τον βλέπεις αυτόν τον κούκλο, τον ήθελα 4 χρόνια σαν τρελή, ήταν φίλος μου και δεν τολμούσα να του πω κάτι. Όταν είδα τη σειρά, του το είπα και από τότε είμαστε μαζί.» Αυτό δεν είναι τρομερή χαρά; Είναι σημαντικό να δίνεις την ευκαιρία στον άλλο να αντιληφθεί την ομορφιά της ψυχής γιατί αυτή είναι πιο διαχρονική.

Taxi-girl. Σωστό ή λάθος. Γιώτα, στο λέω με ειλικρίνεια δεν έχω μετανιώσει για ό,τι έχω κάνει γιατί έπραττα βάση ενστίκτου και σκέψης, δεν κάνω τίποτα τυχαία. Δεν έχω κάνει πολλά πράγματα στην τηλεόραση, 3 σειρές και από παιχνίδια το «Taxi- girl». Μου φάνηκε πρωτότυπο το τηλεπαιχνίδι αυτό, γιατί δεν ήταν σε studio αλλά έξω στο δρόμο. Μην ξεχνάμε ότι ο Έλληνας είναι από τη φύση του ένας παιχνιδιάρης λαός, οπότε γούσταρα όλο αυτό το παιχνίδι μεταξύ μας και όπως έδειξαν τα πράγματα λειτούργησε κιόλας. Φυσικά, το έκανα και για οικονομικούς λόγους.

Τι ιδιαίτερο έχουν οι μονογονεϊκές οικογένειες. Δεν υπάρχει συνταγή ούτε για το πώς να κάνεις σωστά μια οικογένεια ούτε για το πώς να μεγαλώσεις σωστά ένα παιδί. Όταν διαπίστωσα ότι με τον μπαμπά της Δανάης η σχέση μας είχε νεκρωθεί, οπότε βρισκόμασταν σε αδιέξοδο, προτίμησα με πάρα πολύ μεγάλη ψυχολογική δυσκολία να πω την αλήθεια και σε εκείνον και σε μένα και στο παιδί. Επέλεξα να πορευτούμε γνωρίζοντας ότι μόνο με την αλήθεια πηγαίνεις μπροστά κι αυτό αντανακλάται και στο έργο. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να φροντίζουμε να είμαστε εμείς καλά μέσα μας γιατί αν εμείς είμαστε καλά μέσα μας θα είναι κατά συνέπεια και το παιδί μας και ο πρώην σύντροφός μας και οι φίλοι μας. Δεν είναι εύκολες οι μονογονεϊκές οικογένειες αλλά σε διαβεβαιώνω ότι το δικό μου παιδί είναι πολύ πιο ευτυχισμένο από μιας γειτόνισσάς μου η οποία διατηρεί μια οικογένεια «κανονική» για τα μάτια του κόσμου, αλλά μόλις κλείνει η πόρτα καταπιέζονται και όλα αυτά γράφουν στο παιδί.  Αυτό που με αφορά και θεωρώ πολύ σημαντικό σα συμβουλή, αν μας διαβάζουν γυναίκες χωρισμένες, είναι να μην κατακρίνουμε τον πατέρα του παιδιού. Το παιδί είναι ικανό, είναι σφουγγάρι, εισπράττει την αλήθεια, καταλαβαίνει και θα’ ρθει η στιγμή που μόνο του θα καταλάβει. Το παιδί θέλει αγάπη και για το ίδιο αλλά και για το μπαμπά του ό,τι κι αν έχει συμβεί. Αγάπη και ελευθερία είναι η συμβουλή μου.

Οι μεγάλοι κωμικοί έχουν υπάρξει βαθειά καταθλιπτικά άτομα. Κάθε άνθρωπος κουβαλάει το σταυρό του. Δεν αφήνω να με καταβάλλει η λύπη. Ακόμα και όταν βυθίζομαι στη λύπη, κατεβάζω ρολά, προσπαθώ να το αιτιολογήσω και να δω τι έγινε, πού έφταιξα. Δεν θέλω να περιφέρω τη λύπη μου, θέλω να περιφέρω τη χαρά μου. Όπως αναφέρει και η Κική Δημουλά, που είναι η αγαπημένη μου ποιήτρια, «Ν’ αντέξουμε, προσπαθούμε, κάθε τι που μας πονάει, παραιτούμενοι από το να το κατανοήσουμε. Επειδή δεν κατανοείται το επώδυνο», άρα προσπαθώ να το αντέξω και πορεύομαι μ’ αυτό. Η άλλη οπτική γωνία της κωμωδίας είναι το δράμα, θα’ πρεπε να ήμουν τρελή για να σου πω ότι η ζωή μου έχει μόνο χαρές, αλίμονο, έχει πολλές λύπες τις οποίες προσπαθώ να τις διαχειριστώ, δεν τις πετάω, είναι μέσα μου, συμβάλλουν σ’ αυτό που είμαι.

Η Δανάη ως βοηθός σκηνοθέτη. Η Δανάη είναι ένα παιδί που έχει μεγαλώσει στα θέατρα και διαθέτει μια τρομερή θεατρική αντίληψη. Σαφώς θα σκεφτείς, μαμά είμαι, τι θα πω; Το λέω, όμως, γιατί μου το επισημαίνουν οι άνθρωποι με τους οποίους έχει συνεργαστεί. Παρόλο που τώρα τελειώνει τη σχολή έχει ήδη δουλέψει σαν βοηθός σκηνοθέτη σε 3 παραστάσεις, τα έχει πάει εξαιρετικά καλά. Αυτό που μου δίνει μεγάλη χαρά στη Δανάη είναι ότι έχει ανοιχτές προσλαμβάνουσες, ότι είναι ένα ευαίσθητο και έξυπνο παιδί άρα αυτός ο συνδυασμός λογικά θα αποφέρει ένα καλό αποτέλεσμα.

Κάθε φορά που τελειώνει η παράσταση. Αισθάνομαι, κοίτα στο λέω και ανατριχιάζω, είναι εξαιρετικά συγκινητικό αυτό το αλισβερίσι της ενέργειας που έχουμε στο θέατρο, κάτι που δεν το έχουμε στην τηλεόραση, «το ευθύς αμέσως». Είναι σημαντικό να παράγεις την ανθρώπινη ζωή στον ενεστώτα χρόνο. Αυτό κάνουμε στο θέατρο.  Οπότε κάθε φορά που τελειώνει η παράσταση και αισθάνομαι αυτό το ζεστό χειροκρότημα, νιώθω γεμάτη, ότι κερδίσαμε και σήμερα το στοίχημα. Κερδίσαμε εκατομμύρια σπερματοζωάρια για να βγούμε και να απολαύσουμε αυτό το θαύμα που λέγεται ζωή. Δεν μπορώ να μιζεριάζω, θέλω να εστιάζω στα όμορφα, όσο μπορώ. Αυτό είναι ζωή.

 

info

H πιο πολυσυζητημένη παράσταση της Αθήνας, “ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ….” των Matthieu Delaporte & Alexandre de la Patellière σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στο Θέατρο της Μονής Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη!

Ο Βικτόρ (Φάνης Μουρατίδης) περιμένει το πρώτο του παιδί. Η αδερφή του Ελιζαμπέτ (Βίκυ Σταυροπούλου) και ο άντρας της Πιερ (Χρήστος Χατζηπαναγιώτης) τον καλούν στο σπίτι τους για δείπνο μαζί με τη σύζυγό του Άννα (Μαρία Κωνσταντάκη) και τον παιδικό τους φίλο Κλοντ (Αντώνης Λουδάρος). Κι ενώ περιμένουν την ως συνήθως αργοπορημένη Άννα και κουβεντιάζουν περί ανέμων και υδάτων, κάποια στιγμή η κουβέντα στρέφεται γύρω από το μωρό και ο Βικτόρ τους αποκαλύπτει ότι είναι αγόρι! Όταν τον ρωτούν ποιο όνομα έχει διαλέξει για να δώσει στο παιδί, η απάντησή του θα αναστατώσει την παρέα και θα προκαλέσει μια σειρά από αλυσιδωτές ανεξέλεγκτες αντιδράσεις που θα φέρουν το απόλυτο χάος! Μυστικά που ήταν καλά κρυμμένα για χρόνια αποκαλύπτονται. Ψέματα που «προστάτευαν» σχέσεις και φιλίες έρχονται στο φως. Και επιβεβαιώνεται το μότο του έργου: ένα παιδί φέρνει την ευτυχία. Αλλά το όνομα που θα του δώσεις… μπορεί να φέρει μεγάλους μπελάδες.

Η κωμωδία «Για όνομα…» είναι μια από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες στη Γαλλία και υποψήφια για έξι βραβεία Molière. Την ίδια τεράστια επιτυχία γνώρισε και η κινηματογραφική της μεταφορά που ξεπέρασε διεθνώς τα  2,5 εκατομμύρια εισιτήρια.

*Παράταση μέχρι τις 29/5, Ώρα έναρξης 21:30, Θέατρο Μονής Λαζαριστών, τηλ. 211 1000 365