Σταμάτης Κραουνάκης: Δοκιμάζεται η Πίστη μας, η Αντοχή μας, η Ανθρωπιά μας.

Ο Σταμάτης Κραουνάκης ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει το one man show «ΟΛΟΙ ΕΝΑ» – Φίλα με, για τρία μοναδικά βράδια στο Radio City Theater. Mίλησε στον Γιώργο Τούλα.

-Μας έλειψες. Καιρός πια που έχεις να έρθεις στην πόλη…

Έπρεπε. Να πεθυμηθούμε. Καταλάβαινα παρόλες τις παροτρύνσεις φίλων, ότι έπρεπε να αφήσω το χρόνο… να δώσει τις αποστάσεις. Να καταλάβουμε πόσο θέλουμε ο ένας τον άλλον. Αλληλοπληγωθήκαμε. Θύματα μιας παρεξήγησης στα πλοκάμια της προεκλογικής λύσσας. Η αγάπη ειναι δύσκολος δρόμος αλλά είναι ο μόνος. Η ζωή κάνει πάντα τη δουλειά που δεν μπορούν οι άνθρωποι. Και σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να στερηθούν οι Θεσσαλονικείς φίλοι μου, αυτό το ταξίδι στα τραγούδια μου. Πολλά από αυτά θρεμμένα στα στενά και στα στέκια της Θεσσαλονίκης …άλλωστε. Ήταν άρα, έτσι έκρινα, θα δείξει αν έκρινα σωστά. Νομίζω η αγκαλιά θα’ναι δυνατή, με γέλια, με δάκρυα, με αγάπη παντοτινή.

-Τι καινούργιο μας κομίζεις;

Είναι μια λειτουργία αισθήματος. Μια πολύ ωραία σουίτα τραγουδιών μου σε έξι ενότητες γύρω από τον Έρωτα και την κοινωνική του συμπεριφορά… αν κανείς μπορεί να το πει έτσι. Επιχείρησα μια σκηνική σύνθεση φτιαγμένη από τραγούδια που έθρεψαν την κοινή μας πορεία. Έτσι κι αλλιώς στα περιεχόμενα του έργου μου συνολικά ο Έρως πρωταγωνιστεί.

Δυνατή μουσική αφήγηση, δυνατό σενάριο, πολύ λιτή αλλά ουσιαστική ενορχήστρωση και πέντε αστέρια, οι Άγγελοί μου. Χρήστος Γεροντίδης, Σάκης Καραθανάσης, Κώστας Μπουγιώτης, Γιώργος Στιβανάκης, Χάρης Φλεούρας. Και τρεις συνάδελφοί μου εξαιρετικοί. Ο Άρης Βλάχος, μουσική διεύθυνση και πιάνο. Βάιος Πράπας, κιθάρα και μπουζούκι. Γιώργος Ταμιωλάκης, βιολοντσέλο.

Κοίταξα να μπουν τα μουσικά ακριβά μου πονήματα κι εκείνα που’χουν αγαπηθεί πολύ. Στην ουσία με συστήνω και σ’ εκείνους που ίσως δε μ’ έχουν παρακολουθήσει ποτέ, ή δεν ξέρουν καθόλου τη μουσική μου. Ήταν ένα πολύ δυνατό έναυσμα αυτό. Γύρω στα 40 τραγούδια που θρέψανε αισθήματα, νύχτες, έρωτες, χωρισμούς κι αφιερώσεις. Μια ζωή.

-Πως σου φαίνεται η φετινή άνοιξη;

Σκληρή και καθοριστική. Δοκιμαζόμαστε όλοι. Δοκιμάζεται η Πίστη μας, η Αντοχή μας, η Ανθρωπιά μας. Έχω υπομονή όντας βασικά ανυπόμονος, έχω συγχώρεση οντάς βασικά του θυμου. Ξανά προσδιορίζουμε τους εαυτούς μας μέσα στο παγκόσμιο χωριό. Ο καπιταλισμός στην βαρύτατη κρίση του θερίζει κορμιά. Πόλεμος και μια Ελλάδα γονατισμένη αλλά γενναία. Όλοι έχουνε νεύρα, όλοι κρίνουν, για όλα φταίει κάποιος άλλος. Ξεβρακώνεται απλά όλος ο μηχανισμός της διαπλοκής, της παγκόσμιας, όχι μονό της δικιάς μας της φραγκολεβαντινικής. Όλοι κοιτάνε τι θα βρίσουν πάλι σήμερα, εγώ δεν τα κοιτάζω, δεν τα ανακυκλώνω καν. Μ’ ενδιαφέρει να σηκωθεί ο τόπος στη θέση του. Δουλεύω, διαβάζω, πειθαρχώ καθημερινά και στα τυφλά σχεδόν, οδηγώ στην Ανάβαση. Δε γίνεται αλλιώς. Δεν κοιτάζω και δεν ανακυκλώνω τίποτα σιχαμερό. Με φόρα, μονό Ανάβαση και τρυφερότητα στα πληγωμένα μας… πλήρης απαξίωση σε ό,τι μας κατεβάζει σε επίπεδο καθημερινού κουτσομπολιού και κατάμουτρο φτύσιμο …σε ότι διαλύει το ανθρώπινο γένος. Όχι με λόγια …με έργα.

-Δεν διστάζεις να παίρνεις θέση όλο και πιο συχνά για τα καθημερινά μπαίνοντας συχνά σε έριδες που κρύβουν ανθρωποφαγία εις βάρος σου. Πόσο εύκολα το διαχειρίζεσαι αυτό;

Χρειάστηκε να σταθώ όρθιος απέναντι σ’ ένα σύστημα που ρήμαξε τον τόπο, είχα αποφασίσει να μιλάω, είχα δημόσιο καθημερινό βήμα στο ραδιόφωνο «Στο κόκκινο». Σ’ έναν πόλεμο συμβαίνουν αυτά. Με ευκολία θεωρήθηκα Συριζαίος, ένας άνθρωπος που από θέση και πεποίθηση δεν δίνω σε κανένα κόμμα το δικαίωμα να με περιέχει… δεν με είδε κανείς ποτέ πουθενά. Πήγα μόνο στο Στάδιο Ειρήνης και Φίλιας, στη συγκέντρωση του ΚΚΕ, για λόγους απόλυτα συναισθηματικούς. Ότι έκανα το έκανα πάντα μέσα από την τέχνη μου. Βροντοφώναξα τις ιδέες μου και το θυμό μου, μέσα από την τέχνη μου, οπού έπαιζα… Ενόχλησα… και είχα αντίποινα… με ευκολία επιμερίστηκαν λόγια, μονταζιέρες, παρακολουθήσεις, έλεγχοι μέχρις ονύχων στα αεροδρόμια, απειλές στο θέατρο, τηλέφωνα για βόμβες.

Αδειάσαμε το θέατρο δυο φορές πέρσι, ύβρεις, πληρωμένα προφίλ και φυσικά πάντα και αθώοι φίλοι, που ρώταγαν αυτό «γιατί αφού σ’ αγαπάμε», για εκείνους πήρα την ευθύνη να απαντήσω σ’έναν έναν χωριστά …αλλάξαμε κυβέρνηση. Άλλα ελπίζαμε, άλλα γίνανε, άλλα θα γίνουν ενδεχόμενα.

Μου προτάθηκαν δημόσιες θέσεις, έχω αρνηθεί. Η δουλειά μου είναι στην Τέχνη μου. Δεν την συμπαθώ την πολιτική. Κυρίως για το ότι δεν λέγονται όλα και επίσης ότι σε βάζει εχθρό με ανθρώπους που πιθανά στο κατ’ ιδίαν να συμπαθείς. Με Τέχνη απαντώ πάντα.

Το τελευταίο αντιμνημονιακό βράδυ, με το μισό υπουργικό συμβούλιο στις κερκίδες, με κάπιταλ κοντρόλ κι ένα γεμάτο Ηρώδειο, παίξαμε με τη Νικολακοπούλου κι έναν σπάνιο θίασο, Ντάριο Φο, το λόγο της αριστεράς του νότου, την παραμυθία του. Ένας χρόνος προετοιμασίας, με τον Μέγα μπουφόνο στο πλευρό μας, διάβασμα, μεταφράσεις, συγκλονιστική εμπειρία… Την άλλη μέρα  όλα είχαν γίνει παρελθόν.

Το Όχι του κόσμου είναι ακόμα παρόν. Ισχύει. Από το ’10 άρχισαν όλα, εκεί από τους Αχαρνείς. Στη Σαλονίκη. Εκβιασμοί, αποκλεισμοί, μπλακ λιστ. Όλα τα είδα. Δεν κάθισα ήσυχος. Αριστοφάνης,  Βάρναλης, Ντάριο Φο. Κατέφυγα στα «πανεπιστήμια» που μου χάριζαν λόγο κι αφορμή. Δουλειά και συγκέντρωση.

Η αληθινή απολογία του Σωκράτη, του Βάρναλη, πήρε τρεις παρατάσεις, ο Αριστοφάνης μας διαδήλωσε με χορικά του στην Ευρώπη, Πόλη και Δημοκρατία.  Στο Λονδίνο ο σημαντικότερος κριτικός τους έγραψε “παρ όλο που δεν καταλαβαίνεις τι λένε, το μονό που θες είναι να’σαι μαζί τους” …στο σημείο που μίλησα για τα “μάρμαρα”, το θέατρο σηκώθηκε όρθιο. Συγκλονιστικές στιγμές.

Την ώρα που υπογράφτηκε το μνημόνιο από τον Τσίπρα, πήρα άδεια από το «Κόκκινο», μέσα μου είπα «δε θα ξαναγυρίσω, ολοκληρώσαμε το καθήκον μας», μίλησα με τους συνταξιδιώτες μου, κι αποφάσισα αυτό το ΟΛΟΙ ΕΝΑ, το ταξίδι προς τον Σταμάτη, που όλοι μας, και οι φίλοι μου κι εγώ, τον είχαμε αποθυμήσει, μια πενταετία. Εκεί, μέσα στον Αύγουστο, έγραψα και το εναρκτήριο τραγούδι «έρχομαι από ένα μέτωπο, που όσοι σκοτώνουν φτιάχνουν το χάρτη… μοναδική μας πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια…»

Αυτό καθόρισε και το αίσθημα της βραδιάς. Όπως και το κείμενο του Γιώργου Χειμώνα από τους Χτίστες που το φόρεσα σ ένα κοράλ του Αρβώ Παρτ. «Ο κόσμος να γίνει Εικόνα, αυτή θα’ναι η τελευταία ζωή των ανθρώπων,να τους σκεπάσει μια Εικόνα». Με Τέχνη απαντώ, τώρα όσο ποτέ. Με δημιουργία. Μόνο.

Στο «Κόκκινο» ξαναγύρισα μέσα Οκτώβρη, με ζήτησαν οι ακροατές… Έχω μια σχέση πια με τους ακροατές, με τους ανθρώπους που δεν είναι κόμμα, άλλα είναι δημοκράτες αριστεροί, δεν είναι διαπλοκή, πολλούς τους βλέπω, τους ξέρω, με συναντούν, έρχονται στο σταθμό, τηλεφωνούν, έρχονται στις παραστάσεις. Υπάρχει λόγος. Έχω πάρει πολλές φορές στάση αντικυβερνητική. Ειδικά στα πολιτιστικά, εκεί έγινα θηρίο. Θεωρώ ότι η φωνή μου επηρέασε. Αυτό είναι μέρος της δουλειάς μου.

-Πως τη βλέπεις την κατάσταση της χώρας σήμερα;

Δεν απαντιέται αυτό εύκολα. Οι Έλληνες έχουν δείξει ότι είναι πιο δυνατοί από τις κυβερνήσεις τους. Θεωρώ ότι είμαστε πριν την κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει αποτύχει. Είναι φανερό. Από την άλλη έχουμε μια σπουδαία πατρίδα, που όλα τα έχει και που μπορεί να ζήσει μ’ αυτά που έχει. Πιστεύω στη δικαιοσύνη. Επιθυμώ ίση κατανομή του πλούτου. Σεβασμό στους ανθρώπους του μεροκάματου. Κοιτάζω αυτό να είναι και το παράδειγμα ζωής μου.

Τι πιστεύεις, αν έμπαζα δε θα με είχανε βγάλει στα μανταλάκια; Βρίσκανε πάντα να μου χρεώσουν… κάτι, που ήταν ετοιμόρροπο με τη μία. Ο κόσμος ξέρει, ποιος είμαι, πως ζω, πόσα έχω, που συχνάζω, με τι αυτοκίνητο κυκλοφορώ, ένα σκούτερ που έχω αγοράσει εδώ από την Πιάτζιο το ‘10, μισοτιμής, και μ’ αυτό πάω ακόμα… Δε με άφορα ο πλούτος, δε με αφορούσε ποτέ. Αυτο πολεμάω λοιπόν… δε το θέλω το άδικο.

Οποιαδήποτε  παραποίηση  των λόγων μου ή των πράξεων μου, και κυρίως των προθέσεών μου και των αισθημάτων μου, είναι αυταπόδεικτα άκυρη… Όποιος έχει μάτια βλέπει. Μαχήθηκα πάνω στην στραβή, ενώ όλοι μου λέγαν μην απαντάς… όπως κάνουν οι πολίτικοι ποντάροντας ότι ο λαός έχει κοντή μνημη. Δεν έχει κοντή μνήμη, έχει πολλά βάσανα. Αυτό το θυμάμαι πάντα πρώτο. Αυτό σέβομαι, γι’αυτό παλεύω, αυτό θέλω να γιατρέψω με την τέχνη μου.

-Οι Έλληνες είναι συχνά στα κάγκελα τον τελευταίο καιρό. Πόσο επικίνδυνο είναι αυτό;

Μα που να είναι; Kουρντισμένοι σαράντα χρόνια σε μια πλαστή ευτυχία, έφτιαξαν σπίτια, οικογένειες, κατανάλωση, εκπαιδεύτηκαν να μη περιμένουν τέτοια στραβή, τους ήρθε μια τρέλα, ήρθε ξαφνικά η κακιά Γερμανία και τους τράβηξε το χαλί κάτω απ τα πόδια… Θέλει ψυχραιμία, υπομονή κι αλληλεγγύη… Γίνεται συνέχεια προσπάθεια εμφυλιακών καταστάσεων, κάθε μέρα κι ένα θέμα στο διαδίκτυο… Να’χουμε ν’ ασχολούμαστε με τους άλλους, κουτσομπολιό… με την καμπούρα μας γεμάτη με σκουπίδια μιας ζωής,της ζωής μας, μαζεμένα …που λυπόμαστε να τα πετάξουμε λες κι είναι αυτά η ζωή μας. Τα λέω όπως μου’ρχεται. Μόνο μπροστά και μάχιμοι. Θα τα καταφέρουμε. Καμία κυβέρνηση δεν το μπορεί. Κανένας ενδιάμεσος. Δεν τους εμπιστεύομαι τους πολιτικούς. Τώρα με τους πρόσφυγες, οι Έλληνες εδέχθησαν υπεράνω κυβερνήσεων. Συνταρακτικος λαός, ικανός για τα απαίσια καμία φορά, αλλά και ικανός για το θαύμα. Ας συντονιστούμε στο θαύμα. Έτσι λέω. Και τους φίλους μας γύρω μας που επέμειναν στο λάθος τους. Δεν είναι και τόσο εύκολο να ξεταγαρώσεις το λάθος σου. Έχουμε καθημερινά παραδείγματα… Πρώτα την αγκαλιά μας σ’ αυτους. Είναι οι φίλοι μας.

-Καταλαγιάζει η έμπνευση σε δύσκολους καιρούς;

Ίσα ίσα. Το θέμα είναι πώς έχεις συνηθισει. Έχω κάνει πολλά χρόνια πρόβα να το πετυχαίνω  με λίγα. Τώρα όσο ποτέ. Νιώθω τη βρύση μου να έχει νεράκι μέχρι να”τη φύγω”. Χρειάστηκε στη δύσκολη, να καταφύγω στη Μεγάλη Σάτιρα… στον Λόγο των Ποιητών… αυτό με πλούτισε. Μου άνοιξε το στέρνο. Μου ξεσκούριασε εργαλεία που ούτε ήξερα ότι είχα καν.

-Μετάνοιωσες για πράγματα που είπες ή έκανες τα τελευταία χρόνια;

Ναι… η μάχη είναι κι αυτή Τέχνη. Υπήρξαν φορές που έχασα το μέτρο. Όποτε πλήγωσα πάρα τη θέλησή μου, ζήτησα συγγνώμη αμέσως. Αλλά και στα δύσκολα, οι φίλοι που με ξέρουν σ’ όλη την Ελλάδα και με ξέρουν καλά τι σόι αγωνιστής είμαι, στάθηκαν στο πλευρό μου και στα δύσκολα… μίλησαν εξ’ ονόματος μου. Καποιοι που πίστεψαν ότι θα μ’εξαφανίσουν… και κινητοποίησαν τα σκοτάδια τους, είναι αυτή τη στιγμή τελειωμένοι από τους ίδιους τους δικούς τους. Υπάρχει μια δικαιοσύνη που δεν είναι των Ανθρώπων… σ’αυτήν πιστεύω… Μ’ ότι δεν μπορώ με ανθρώπινο τρόπο να τα βγάλω πέρα,το αναθέτω σ’αυτήν την δικαιοσύνη… την συμπαντική να την ονομάσω. Υπάρχει πάντα κάποιος Άγγελός μου να στείλει το μήνυμα… Δε χαίρομαι. Λυπάμαι, που ακόμα υπάρχουν δολοφόνοι ελεύθεροι.

-Δοκιμάστηκαν σχέσεις σου μέσα στην κρίση;

Κι αυτό το κατέγραψα στο τραγούδι της έναρξης:

“Κρίμα τόσος θυμός

Διαγράφουμε φίλους

Σέλφι με σκύλους, πολύς καπνός

Φεύγει γλιστρά ο καιρός

Κράτα με τώρα

Πέρασε η ώρα

Στάχτη ο καημός”.

-Ποιο είναι το πιο ωραίο πράγμα που ένοιωσες φέτος στις παραστάσεις σου;

Το κατέγραψε η δημοσιογράφος και φίλη Χρυσούλα Παπαϊωάννου που ήταν παρούσα, το αποσπώ όπως το’γραψε στο Ποντικι:

“Στο τέλος της παράστασης, βρέθηκα στα καμαρίνια, όπως και πολλοί άλλοι. Μπροστά μου ένα νέο παιδί, περιμένει υποβασταζόμενο υπομονετικά τη σειρά του. Είναι τυφλός. Όταν φτάνει στον Κραουνάκη, τον αγκαλιάζει και του λέει: «Κάθε φορά που σε ακούω, μοιάζω όλο και πιο πολύ, σε αυτό που θα ήθελα να είμαι…”. Σιωπή.

*Ο Σταμάτης Κραουνάκης ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει το one man show «ΟΛΟΙ ΕΝΑ» – Φίλα με, για τρία μοναδικά βράδια στο Radio City Theater.

Τοποθεσία: RADIO CITY theater, Λεωφόρος Βασ. Όλγας 11 και Παρασκευοπούλου 9 (περιοχή Φαλήρου), Θεσσαλονίκη Ημερομηνία: Παρασκευή 1, Σάββατο 2 & Κυριακή 3 Απριλίου 2016 ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ: Παρασκευή και Σάββατο 9.15 μ.μ Κυριακή 8 μ.μ. Τιμές εισιτηρίων: 18€: Γενική είσοδος (Πλατεία Α’ +  Πλατεία Β’+ Θεωρεία) 15€: Φοιτητικό, νεανικό ( έως 26 ετών) & συνταξιούχοι άνω των 65 12 €: Α.Μ.Ε.Α., άνεργοι, πολύτεκνοι, ατέλειες 10€: Εξώστης Προπώληση: Ταμείο RADIO CITY theater / Tηλ.2310 819153 + 824970 Προπώληση από Τρίτη 15 Μαρτίου Ώρες εξυπηρέτησης κοινού 10.30-13.30  &  17.00- 21.30 Πληροφορίες: Tηλ.: 2310 819153, 824970