Μανώλης Μητσιάς: 50 χρόνια στο ελληνικό τραγούδι

Ο Μανώλης Μητσιάς είναι χείμαρρος, με μια ειλικρίνεια ενός ολοκληρωμένου ανθρώπου που μετά από σχεδόν 50 χρόνια πορείας στο ελληνικό τραγούδι επιθυμεί να παραμένει άνθρωπος. Άνθρωπος στην πολιτική, στο αληθινό τραγούδι, στη ζωή. «Είμαι από τα Δουμπιά Χαλκιδικής, θυμάμαι τις πρώτες μπουάτ της Θεσσαλονίκης, μπλέχτηκα με τα πολιτικά στη δικτατορία, φυλακίστηκα. Μια περιπέτεια. Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα…». Δίνει ραντεβού με τη Θεσσαλονίκη στις 27 Μαΐου, για μια και μόνο εμφάνιση, για να ενώσει το ιστορικό παρελθόν με το σήμερα, την δική του περιπέτεια μέσα από τα πιο σημαντικά τραγούδια της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού με το παρόν.

Σχεδόν 50 χρόνια στο ελληνικό τραγούδι.  Σχεδόν. Μια ολόκληρη ζωή. Κύλησαν με κόπο, με αγωνία αλλά τόσο ενδιαφέροντα. Όλα αυτά τα χρόνια μου δόθηκε απλόχερα  η ευκαιρία να συνεργαστώ με πολύ μεγάλους Έλληνες. Το Νίκο Γκάτσο, το Μίμη Θεοδωράκη, το Μάνο Χατζηδάκι, τον Σταύρο Ξαρχάκο, το Χρήστο Λεοντή, τον Άκη Πάνου, Θάνο Μικρούτσικο, Γιάννη Σπανό, Λευτέρη Παπαδόπουλο, Λίνα Νικολακοπούλου, με  όλους αυτούς και με άλλους τόσους. Συνεργάστηκα και έγινα φίλος μαζί τους, όπως με το Λουκιανό Κελαηδόνη. Σαν μια ταινία προβάλλεται όλη η ζωή μου.

Εμβληματικά τραγούδια στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Από τα πρώτα βήματά μου στις μπουάτ της Θεσσαλονίκης αλλά και μετέπειτα στην Αθήνα ήμουν εναρμονισμένος σ’ αυτό το πνεύμα των τραγουδιών. Δεν υπήρξα ποτέ ο τραγουδιστής στις μεγάλες πίστες με τα πιάτα και τα λουλούδια παρόλο που είχα αναρίθμητες προτάσεις. Τις απέρριπτα όλες αυτές τις προτάσεις και στρεφόμουν σε τραγούδια που εμπεριείχαν  τέχνη, ποίηση και αληθινή μουσική. Δεν επεδίωξα τα εμπορικά τραγούδια, με την αρνητική έννοια εμπορικά, καθώς τα τραγούδια μου είναι περισσότερο αληθινά εμπορικά από αυτά που ονομάζουμε εμπορικά. Πρόκειται για τραγούδια που αντέχουν 50 χρόνια και όχι ένα εξάμηνο.

Η εποχή των μπουάτ. Θυμάμαι την μπουάτ 107, τη Barbarella. Ένας άλλος κόσμος με ολότελα διαφορετική κουλτούρα γέμιζε αυτά τα μαγαζιά.

Καταγωγή. Από τα Δουμπιά της Χαλκιδικής, εκεί μεγάλωσα και πηγαινοερχόμουν στη Θεσσαλονίκη όπου γράφτηκα στη Λέσχη Γραμμάτων και Τεχνών Βορείου Ελλάδος. Μπλέχτηκα με τα πολιτικά στην περίοδο της δικτατορίας, με συνέλαβαν με την υπόθεση Χαλκίδη και έζησα μια περιπέτεια. Μια ευχάριστη περιπέτεια που θα τη ζούσα πάλι από την αρχή. Μέσα από την ιδεολογία μου, ερμήνευσα τα τραγούδια μου.

Φύσει και θέσει πολιτικοποιημένος. Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα. Η εποχή μας διέψευσε παντελώς τα κόμματα. Τα κόμματα αναμορφώνουν ανθρώπους που νοιάζονται για το προσωπικό τους συμφέρον και όχι για την πατρίδα τους. Όταν είσαι σωστός άνθρωπος στη ζωή σου, ανήκεις σε όλα τα κόμματα, είσαι και αριστερός και δεξιός αλλά με την καλή έννοια. Αυτό το αναφέρω γιατί έχω δει ανθρώπους να λένε ότι είναι αριστεροί και να είναι χειρότεροι από τον κάκιστο δεξιό και δεξιούς να είναι καλύτεροι από τους αριστερούς. Ο Χατζιδάκις τι ήταν; Τον έλεγαν δεξιό. Τρίχες κατσαρές. Ο ίδιος γελούσε με αυτά. Οι πράξεις του απέδειξαν ότι ήταν ένας άνθρωπος πέραν του αριστερού. Ας σταματήσουν λοιπόν οι ψεύτικες ταμπέλες, «είσαι αριστερός, είσαι δεξιός». Είσαι άνθρωπος; Τότε ανήκεις σε όλα τα κόμματα. Αυτά τα λέω μετά από 50 χρόνια σκέψης, εμπειρίας, παιδείας και έχοντας συναναστραφεί με όλους γι’ αυτό εκφέρω άποψη για τη συμπεριφορά τους. Στην πράξη φαίνεται ο ιδεολόγος και όχι στις ταμπέλες. Πώς είσαι ιδεολόγος όταν καταπατάς τον διπλανό σου για να αναρριχηθείς; Τότε δεν είσαι άνθρωπος, είσαι φασίστας. Αυτός είναι και ο λόγος που έχω απομακρυνθεί από όλα αυτά. Κάποια στιγμή είχα πει «ναι» στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά κατέληξα ότι πρόκειται για ένωση κεφαλαιούχων. Δεν πιστεύω σ’ αυτήν την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν μ’ ενδιαφέρει. Αυτή η ισοπέδωση των λαών δεν μ’ ενδιαφέρει.

Τραγούδι ως αντίσταση. Το τραγούδι ήταν πάντα μια αντίσταση. Το καλό τραγούδι, σε όλα τα προβλήματα που είχαμε, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, ατομικά. Μ’ ένα τραγούδι στα χείλη μας, πηγαίναμε στην αντίπερα όχθη. Ξεχνάμε κάτι! Η Χούντα πώς έπεσε; Μ’ ένα τραγούδι, μπήκαν οι φοιτητές και τραγουδούσαν τη ρωμιοσύνη. Δεν έπεσε με τα όπλα η Χούντα. Το τραγούδι είναι μεγάλη δύναμη και το έχουν περιφρονήσει όλες οι κυβερνήσεις. Ένα τραγούδι 3 λεπτών ισοδυναμεί με ένα βιβλίο 250 σελίδων, μου έλεγε μια φίλη μου λογοτέχνης. Ένα τραγούδι έχει τη δύναμη να σπάσει τα τείχη.

Η κατάσταση του ελληνικού τραγουδιού.  Όσο η ελληνική μουσική κατευθύνεται, θα πηγαίνει προς το χειρότερο. Υπάρχουν διαπλεκόμενα συμφέροντα, επιχειρηματίες, μάνατζερ. Δεν υπάρχουν παραγωγοί τραγουδιών. Κάποτε υπήρχαν μεγάλοι παραγωγοί, ονειροπόλοι, όπως ο Τάκης Λαμπρόπουλος με την Columbia, ο Πατσιφάς με τη Lyra.

«Εξ’ αδιαιρέτου». Το «εξ’ αδιαιρέτου» στη ζωή μας, μεταφράζεται στη φιλία μας με τον άλλο, στην οικογένειά μας, στη συνεργασία με νέους καλλιτέχνες. Επιδιώκω να δουλεύω με νέους καλλιτέχνες και να έχουν ίση μεταχείριση. Πρέπει να βγουν μπροστά και να αποδείξουν την αξία τους, αν δεν αξίζουν θα το καταλάβουν μόνοι τους. Πολλούς καλλιτέχνες τους έχει αλλάξει το μικρόφωνο. Στόχος είναι να παραμείνεις ο ίδιος, όπως τόσα χρόνια πριν στη Θεσσαλονίκη.

Σταύρος Σιόλας, Γεωργία Νταγάκη. Δυο νέοι, άκρως ταλαντούχοι άνθρωποι. Ο Σταύρος γράφει τραγούδια και έχω τραγουδήσει κι γω κάποια από αυτά. Τον άκουσα το χειμώνα και τον ξεχώρισα. Η Γεωργία παίζει εκπληκτική λύρα. Τραγουδούν ωραία, είναι καλά παιδιά. Ε, τι άλλο να θέλεις για μια συνεργασία;

Θεσσαλονίκη. Το χωριό μου. Οι συγγενείς μου, οι φίλοι μου. Με λύπη καρδίας έφυγα από τη Θεσσαλονίκη αλλά τότε δεν είχα άλλη επιλογή. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι εκεί, τότε υπήρχε μόνο ένα ραδιόφωνο.

Στιγμές απομόνωσης. Στη Άφυτο στη Χαλκιδική και στο νησί της γυναίκας μου στη Σύρο. Ένα αρχοντικό, ιστορικό νησί. Έχει χορωδίες και έντονη πολιτιστική κίνηση. Συμβιώνουμε με τη γυναίκα μου 40 χρόνια και είμαστε καλά. Δεν τσακώνομαι, βάζω μπροστά τη λογική.

Ένα τραγούδι για τη Θεσσαλονίκη. Την «Πιρόγα», γιατί ήταν η πόλη που το ανέδειξε και το αγάπησε πολύ αυτό το τραγούδι.

 *Παρασκευή 27 Μαΐου, Μέγαρο Θεσσαλονίκης, Ο Μανώλης Μητσιάς επανέρχεται στη Θεσσαλονίκη και αυτή τη φορά ενώνει το χθες με το σήμερα και μοιράζεται τη σκηνή, «Εξ Αδιαιρέτου», με δυο νέους καλλιτέχνες τους Σταύρο Σιόλα και Γεωργία Νταγάκη.Ώρα Έναρξης: 21:00. Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ*, 20 ευρώ, 25 ευρώ, 35 ευρώ * Τιμές εισιτηρίων για μαθητές, φοιτητές, κατόχους κάρτας ανεργίας, ΑμεΑ

Πληροφορίες – Προπώληση 2310 895 938 – 9, Εκδοτήρια Μεγάρου Μουσικής, Πλατεία Αριστοτέλους και www.tch.gr

 

 

–