Μια ζωή «με τέχνη και με πάθος»!
Ένα κείμενο βαθιάς αγάπης και θαυμασμού.
Η Βάνα Χαραλαμπίδου, προσωπική φίλη του Ντίνου Χριστιανόπουλου για δεκαετίες είχε γράψει στην parallaxi τον Ιανουάριο του 2012 ένα κείμενο βαθιάς αγάπης και θαυμασμού.
Κάθε πόλη έχει την προσωπική της μυθολογία. Και η Θεσσαλονίκη υπήρξε ιδιαιτέρως τυχερή στη δική της. Γεννά και θρέφει εδώ και δεκαετίες μυθικά πρόσωπα του ελληνικού χώρου, ιδιαιτέρως στους τομείς των γραμμάτων και των τεχνών. Μυθικά ως φυσιογνωμίες, ως έργο, ως προσφορά, ως στάση ζωής. Φιγούρες που περπατούν ανάμεσά μας στους δρόμους της, ανασαίνουν την αύρα της, εμπνέονται από την ατμόσφαιρά της, εμπνέουν τις νεώτερες γενιές, δημιουργούν και αφήνουν τις παρακαταθήκες τους. Κι εμείς οι τυχεροί ζούμε για χρόνια μαζί τους.
Ο Ντίνος είναι ένας απ’ αυτούς τους μύθους. Μόνο που για όσους έχουμε την τύχη να τον γνωρίζουμε από κοντά, ο Ντίνος δεν είναι απλώς ένας μύθος, αποτελεί και ένα μεγάλο κεφάλαιο. Όχι μόνο ως εξαιρετικός φιλόλογος. Όχι μόνο για τη ρηξικέλευθη ποίησή του, τα πεζά κείμενα ή τα κριτικά του δοκίμια. Όχι μόνο επειδή ανέδειξε και στέγασε στη Μικρή Πινακοθήκη Διαγώνιο και το ομώνυμο περιοδικό του μια πλειάδα νέων ποιητών, συγγραφέων, καλλιτεχνών. Όχι μόνο για τα κατασταλάγματα της σοφίας του, απόρροια της ευρύτατης μόρφωσης και του αξιοθαύμαστου μνημονικού του. Ούτε για την εκπληκτική αποθησαύριση στοιχείων από την πνευματική ζωή του τόπου, στην οποία με αυταπάρνηση αφιέρωσε μεγάλο μέρος του έργου του. Ο Ντίνος αποτελεί σταθερή αξία κυρίως ως άνθρωπος.
Άνθρωπος με μια απόλυτα αξιοπρεπή, ασυμβίβαστη και περήφανη στάση ζωής, που εκφράζεται με κάθε τρόπο.
Με την πεισματική αποποίηση εκ μέρους του και της ελάχιστης πολυτέλειας και μια καθημερινότητα υποδειγματικά λιτή, αρκούμενη σε ψίχουλα.
Με την αποφασιστική, την ανένδοτη και γενναία άρνηση του σε ποικίλες ευκολίες, κρατικές ενισχύσεις, συναλλαγές με ανταλλάγματα, ανταποδοτικές εντάξεις, κομματικά στηρίγματα, δημοσιοϋπαλληλικές εξασφαλίσεις, κολακείες με μελλοντικές αποδόσεις.
Με τη συστηματική αποφυγή κάθε είδους τελετής απόδοσης «τιμών» και διακρίσεων.
Με την καταφανή ανοχή του στις επίμονες πολιορκίες όσων ποικιλοτρόπως επωφελούνται από τη δημοφιλία του, αλλά και στις επιπόλαιες κατακρίσεις όσων συμπλεγματικών αντιστρατεύονται τη μοναδικότητά του.
Με την ευθύτητα της έκφρασης και το θάρρος της γνώμης του, ακόμη και στη δημόσια διατύπωση ακραίων θέσεων, ιδιότητες που ελάχιστοι διαθέτουν.
Με τη θαρραλέα, απροσχημάτιστη, την απροκάλυπτη κατάθεση κάθε προσωπικής και ιδιαίτερης αδυναμίας και τη σαφή διαφοροποίηση του από τα κατεστημένα.
Με τη συνειδητή επιλογή της μοναξιάς του διανοητή, που επέλεξε να ζει με το θρόισμα της έμπνευσης και τη σιωπηλή τρυφερότητα των γάτων.
Με την απερίσπαστη προσήλωση του σε ό, τι διακονείται «με τέχνη και με πάθος».
Ο Ντίνος επιμένει και κατορθώνει να μην ενδίδει, να απαρνείται όσα οι «ομότεχνοί» του μετά μανίας επιδιώκουν, να υπεραμύνεται της ουσίας των πραγμάτων στα ανθρώπινα, να επιβάλλει τις αξίες του, να υμνεί ακατάπαυστα την ομορφιά, και τελικά να διασώζει την ψυχή του από την «…πολλή συνάφεια του κόσμου…», των «…σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία…».
Και με τον τρόπο του δεν παύει να μας διδάσκει…
Για όλα αυτά και πολλά άλλα δεν μπορούμε παρά να τον ευγνωμονούμε.
26/1/2012
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
