Ο Γιώργος έχει κάνει σημαία τη διαφορετικότητα του και δεν ντρέπεται γι’ αυτό

Ο Γιώργος Τριανταφύλλου γεννήθηκε το 2002 στην Κοζάνη. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, έχει καταφέρει να κάνει πράγματα που άλλοι συνομήλικοί του ίσως θα χρειάζονταν χρόνια για να τα καταφέρουν.

Ανήσυχο και ασυμβίβαστο πνεύμα. Δεν διστάζει να εξωτερικεύσει τις σκέψεις του και τους προβληματισμούς. Να τις κάνει λέξεις ή και παραστάσεις και να τις μοιραστεί με το αναγνωστικό και θεατρικό κοινό.

«Ήμουν, είμαι και θα είμαι αυτιστικός. Έχω κάνει την διαφορετικότητα μου σημαία και δεν ντρέπομαι για αυτό» μας λέει αφοπλιστικά.

Και το αποδεικνύει έμπρακτα!

Αρθρογράφος, μέλος του συλλόγου εθελοντών αιμοδοτών Κοζάνης «Γέφυρα Ζωής», μέλος του οργανισμού «Go Alive» και ήταν υπεύθυνος επικοινωνίας στο πρώτο φεστιβάλ νεολαίας της πόλης, ενώ μέσω του προγράμματος Erasmus απέκτησε εμπειρίες σε ξένα ακαδημαϊκά περιβάλλοντα.

Φοιτητής στη σχολή θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, έχει αγωνιστεί για την ένταξη στο 5% της κατηγορίας του που είναι τα άτομα με αυτισμό στα ΑΕΙ.

Μέσα στη χρονιά που μας πέρασε ανέβασε το έργο «Ρασκόλνικωφ» σε συνεργασία με το Δήμο Θεσσαλονίκης. Μία θεατρική παράσταση κατά της βίας, από φοιτητές του Τμήματος Θεάτρου του Α.Π.Θ. στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο.

Ενεργός πολίτης, δε θα μπορούσε να μην συμμετάσχει στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές ως υποψήφιος μαζί με τον συνδυασμό του Χάρη Κουζιάκη «Κοζάνη-Τόπος Να Ζεις».

Μιλήσαμε με τον Γιώργο για το βιβλίο του «Οι τρεις κόσμοι» που γράφτηκε το 2021 και κυκλοφόρησε τον φετινό Αύγουστο από τις εκδόσεις «Παρέμβαση».

Ένα βιβλίο στο επίκεντρο του οποίου βρίσκονται «παιδιά που δεν θα μάθουμε ποτέ την ιστορία τους, άνθρωποι που δεν γνωρίζουμε τον σταυρό που κουβαλάνε. Μπορεί να μένουν δίπλα μας, να ζουν ανάμεσά μας, αλλά το άγχος της καθημερινότητας δεν μας αφήνει να τους δούμε. Δεν μπορούμε να διακρίνουμε τίποτα έξω από τα προβλήματά μας και αφήνουμε την αδικία να κυριεύει τον κόσμο, χωρίς να ζούμε με ευγνωμοσύνη», όπως διαβάζουμε και στην περιγραφή του βιβλίου.

Πώς λοιπόν ένα νέο παιδί, πριν φτάσει στα 20 του χρόνια, αποφασίζει να εξωτερικεύσει τις σκέψεις του και μάλιστα να τις αποτυπώσει στις σελίδες ενός βιβλίου;

«Εκείνο το διάστημα, συνέβαιναν σημεία και τέρατα στην επικράτεια. Τόσο στην Ελληνική, όσο και στην παγκόσμια σκηνή.

Παρακολουθούσαμε την αλαζονεία και επικινδυνότητα του Τραμπ στην εποχή του covid, τους γιατρούς στο ΕΣΥ να υποφέρουν και εννοείται ανθρώπους να χάνονται και την κυκλοφορία μας να εξαρτάται ένα μήνυμα.

Ως έχων ocd (σ.σ Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή ή ΙΨΔ ή Μανιοπαρορμητική Διαταραχή) η τραγική κατάσταση ενός συμμαθητή μου, οι απώλειες που βίωσε και η απώλεια ενός άλλου νέου, με έκαναν να εμβαθύνω στην αναλγησία του κόσμου – και τη δική μου- και εννοείται την προοπτική της φιλανθρωπίας. Έτσι δημιούργησα τον τρίτο χαρακτήρα του έργου, φαινόταν απίθανο να τα καταφέρω. Το έκανα όμως για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι οι εμμονές μου είναι κάτι δημιουργικό. Και ναι, τα κατάφερα».

Ένας άρρωστος, ένας ορφανός, και ένα πλουσιόπαιδο. Πώς ο ίδιος κατέληξε στους χαρακτήρες του βιβλίου του;

«Ο άρρωστος συμβολίζει τον φόβο μας για να μην αρρωστήσουμε και όσα καταλαβαίνει κανείς όταν φτάνει στο κρεβάτι του πόνου. Πώς αρχίζει να εκτιμά την ζωή και να ζει αυθεντικά και όμορφα ενώ παλεύει.

Ο δεύτερος συμβολίζει τις απώλειες του COVID και την ανάγκη για στήριξη όσων μένουν ξεκρέμαστοι σε αυτήν την ανάλγητη κοινωνία , κάτι που προσπαθήσαμε το 2021 με την Καλλιόπη Βεττα, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ για μια παρόμοια περίπτωση που συνέβη θέλοντας να στηρίξουμε ένα ορφανό άτομο.

Το τρίτο δείχνει ένα άτομο που έχει μεγαλώσει μες στον υλισμό και την αναλγησία και μένει να δούμε πώς θα πάει αυτό, τα δυο άκρα δηλαδή. Το τέλος εννοείται είναι ανατρεπτικό και όμορφο».

Δεν θα μπορούσαμε φυσικά να μην τον ρωτήσουμε και για την θεατρική παράσταση που «ανέβασε» στη Θεσσαλονίκη τους περασμένους μήνες, καθώς στο επίκεντρο βρίσκεται το θέμα της βίας που δυστυχώς τείνει να γίνει… συνήθεια στην καθημερινότητά μας. Για ποιο λόγο όμως φτάσαμε σε αυτό το σημείο και τι μηνύματα ήθελε να περάσει ο ίδιος μέσα από το έργο του;

«Γιατί πολύ απλά ζούμε σε μια εποχή του φαίνεσθαι που πρέπει να αναδειχθούμε για να έχουμε μια ποιοτική ζωή. Μόνο στην τέχνη μπορείς να μιλήσεις χωρίς να δεχθείς κριτική καθώς η τέχνη προέρχεται από την φαντασία, δηλαδή το ασυνείδητο, αυτό που φοβόμαστε να βγάλουμε προς τα έξω για να μην πέσουμε θύματα κριτικής.

Έτσι κάπως ξεδιπλώνεις τον εαυτό σου, τον γνωρίζεις, αποκτάς αυτογνωσία και αυτοπεποίθηση. Αυτό καταφέρνω γράφοντας, μαθαίνω εμένα και τον κόσμο έτσι και λιγότερο διαβάζω. Και μακάρι μια μέρα να βιοποριστώ από αυτό.

Ένας τύπος σαν εμένα που ένιωθε άβολα για τις σκόρπιες σκέψεις του και βασανιζόταν, σίγουρα γουστάρει να τις βλέπει να βγάζουν νόημα, και ως κάτι παραγωγικό που μπορεί να περάσει μηνύματα. Από τα ελαττώματα προσπαθώ να αναδείξω την αξία μου. Μακάρι να αγαπηθεί το έργο μου και να γίνει και ταινία που λέει ο λόγος.

Ένα βράδυ πάλι ένιωσα άσχημα με την ζωή μου , που κολλάω τόσο πολύ και με πιάνουν ψυχοσωματικά και ήταν το βράδυ που σκότωσαν τον Αλκή γιατί νόμιζα ότι θα μπορούσα να είμαι στη θέση του. Μονολογούσα στον ύπνο μου και έγραφα και άλλους μονολόγους. Για την έμφυλη βία, τον εκφοβισμό στα σχολεία. Και ζήτησα από το Δήμο και τους συμφοιτητές μου να γίνει έργο. Έτσι έγινε και περάσαμε τα μηνύματα του ότι «όλοι έχουμε ένα κτήνος μέσα μας και πρέπει να το χαλιναγωγούμε» και εννοείται «το τραύμα του θύματος καθορίζει την ζωή του» για αυτό ας μαζευόμαστε πού και πού».

Ο Γιώργος έχει ταξιδέψει πολύ. Έχει αποκτήσει εμπειρίες και βιώματα από το εξωτερικό, όχι μόνο σε ακαδημαϊκό επίπεδο, αλλά και σε θέματα της καθημερινότητας.

«Έχω ταξιδέψει πολύ , γνωρίζω ωραίους τύπους και εννοείται παίρνω έμπνευση για τα βιβλία μου. Γράφω 4ο τώρα , πήγα Σουηδία και τους έκανα θεατρικά, Ρουμανία, Ισπανία, Βουλγαρία, Ουγγαρία και έμαθα για το θέατρο των καταπιεσμένων.

Βέβαια, εκεί δεν πέρασα καλά γιατί εμφάνιζα συμπτώματα κατάθλιψης με την οποία διαγνώστηκα πρόσφατα.

Όμως έχω ωραίες εμπειρίες και μπορώ να πω ότι στην Ευρώπη ο κόσμος σκέφτεται συμπεριληπτικά. Και ότι στην Σουηδία δεν κάνουν πολύ σεξ».

«Άτομα με αυτισμό, παιδιά ενός κατώτερου θεού;» είχε γράψει κάποτε ο ίδιος, δίνοντας έναν μεγάλο αγώνα για την ένταξη ατόμων με αυτισμό στις ευεργετικές διατάξεις για εισαγωγή στην τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Αν εκείνο ήταν μια μικρή νίκη, πόσα ακόμη πράγματα οφείλουν να αλλάξουν για να μην μιλάμε πλέον για την περιθωριοποίηση ατόμων με μια αόρατη αναπηρία;

«Ήμουν, είμαι και θα είμαι αυτιστικός. Έχω κάνει την διαφορετικότητα μου σημαία και δεν ντρέπομαι για αυτό. Επειδή παρά πολύ απλά έτσι γεννήθηκα όσο και αν κάποιες φορές νιώθω ενοχές.

Τα καταφέραμε, μπήκαμε στις λίστες, έκανα υπόμνημα προς τον πρωθυπουργό και μάζεψα πολλές υπογραφές.

Ο αυτισμός είναι αυτός που με έκανε να γράψω βιβλίο! Παλεύω κάθε μέρα και βλέπω ότι τα καταφέρνω».

Τι να περιμένουμε από τον Γιώργο το επόμενο διάστημα;

«Έχω στα σκαριά το «μυστήριο της νουγκατίνας» ένα μυθιστόρημα φαντασίας με πολύ πάθος. Είναι αστυνομικό και μεγάλο. Το έγραψα εμπνευσμένος από την ευρηματικότητα της γιατρού που είχαμε στην κατασκήνωση και δείχνω μια πράκτορα με ύφος που μάχεται κατά της διαφθοράς και έναν bisexual νέο που μάχεται να αποδείξει ότι δεν είναι τρελός απέναντι σε δολοφόνους.

Ένα άλλο έργο με την τοξική σχέση μιας μάνας και γιου και εννοείται το 4ο που γράφω τώρα, και μιλάει για την καταπίεση της lgbt και την αναπηρία.

Η παράσταση Ρασκόλνικωφ θα ανεβεί ξανά σύντομα!».

Εμείς δεν έχουμε παρά να του ευχηθούμε καλή επιτυχία σε κάθε βήμα του και να συνεχίσει να είναι το ίδιο δημιουργικός και ακόμη περισσότερο!

*