Ο Θεσσαλονικιός που συστήνει στον κόσμο τη νέα τεχνολογία

Photo credit: Κοσμάς Κουμιανός

Ο Γιώργος Γρηγοριάδης δεν είναι ένα συνηθισμένο μυαλό. Κι αυτό γιατί έχει την απόλυτη επίγνωση του τι γνωρίζει καλά και τι όχι. Γνωρίζει, επίσης, πότε πρέπει να είναι μετριόφρων και πότε όχι. Βλέπει το ποτήρι γεμάτο, αλλά βλέπει και πολύ μπροστά. Επίσης, αγαπάει τον άνθρωπο και τον θέτει πάντα στο επίκεντρο της δράσης και της ύπαρξης του. 

Η εταιρία του Baresquare, που λανσάρει ένα ιδιαίτερα καινοτόμο software, βοηθάει τον κόσμο να κερδίζει χρόνο και κόπο. Και το να εξασφαλίζεις χρόνο σε κάποιον στη σημερινή εποχή, το λες σχεδόν μια πράξη επαναστατική!

Αν και είναι ανορθόδοξο να ξεκινάς από το τέλος, στην περίπτωση του Γιώργου είναι μόνο η αρχή… Όταν η συζήτησή μας ολοκληρωνόταν, του ζήτησα να κάνει μια μίνι πρόβλεψη για το μέλλον… Μου μίλησε για ένα τύπου «βοήθημα αυτογνωσίας». Για τη μετα-πληροφορία. Για το αν θα έχουμε το θάρρος, ανακαλώντας δεδομένα προσωπικά μας, να αξιολογήσουμε, να παραδεχτούμε και να αλλάξουμε πεποιθήσεις μας του παρελθόντος. Αποκάλυψη! «Θα έχουμε τεχνολογίες που θα μας βοηθούν να καταλάβουμε τον εαυτό μας πολύ πιο αισθητά απ’ όσο σήμερα και πράγματα που θάβαμε κάτω από το χαλάκι, να τα βρούμε. Όσο κρατάμε ένα καλό αρχείο της ζωής μας και οι αλγόριθμοι μπορούν να το επεξεργάζονται, αυτή η πληροφορία θα γίνεται ολοένα και πιο διαθέσιμη για εμάς. Αρκεί να θέλουμε να τη δεχτούμε. 

Στο επόμενο επίπεδο, ο κόσμος θα χωριστεί σε αυτούς που θα θέλουν και σε αυτούς που δε θα θέλουν -να αποκτήσουν τη γνώση και να ανασκευάσουν ή να αλλάξουν. Αφού όλα πλέον τα καταγράφουμε, αυτό θα έχει αποθηκεύσει μεγάλα κομμάτια της ζωής μας τα οποία θα ανασύρουμε για να διαπιστώσουμε συμπεριφορές μας. Θα είναι διαθέσιμη η μετά-πληροφορία. Προς το παρόν, η ανθρώπινη λήθη μας βοηθάει».

Ο τρόπος που μιλάει, τα παραδείγματα που σκαρφίζεται στη στιγμή για να εξηγήσει την τεχνολογία, η απλότητα με την οποία περιγράφει δυσνόητες έννοιες τον καθιστούν έναν μικρό μάγο στα μάτια μου. Όπως κι όταν παρακολούθησα την ομιλία του στο TEDx για την Τεχνητή Νοημοσύνη και το τι προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει η αλόγιστη χρήση στην επιλογή δεδομένων. Αποφοίτησε από το Τμήμα Πληροφορικής του Α.Π.Θ. κι αφού εργάστηκε για κάποιο διάστημα ως web developer, έφυγε στο Βέλγιο για MBA.

Η εποχή που επέστρεψε στην Ελλάδα συνέπεσε με την αρχή του κύματος των big data και των digital analytics. Έτσι, γεννήθηκε το 2014 η ιδέα της Baresquare, η οποία μαζί με τους συνοδοιπόρους του, Παναγιώτη Τζαμτζή, Αλέξανδρο Μυλόπουλο και Νίκο Βογιατζή, ανέπτυξαν μια πλατφόρμα που αυτοματοποιεί τη διαδικασία ανάλυσης των δεδομένων, εντοπίζει προβλήματα και συμβάλει στη βελτιστοποίηση της ψηφιακής παρουσίας των εταιριών. Στη λίστα με τους πελάτες της συγκαταλέγονται η Sony, η Condé Nast, μια μεγάλη αμερικανική εταιρία οπτικών κ.ά. Αυτό το διάστημα ξεκινάνε να λειτουργούν τα γραφεία τους στο Σαν Φρανσίσκο. Και παρά την καινοτομία που κατάφερε να δημιουργήσει, εξακολουθεί να θεωρεί πως η επίδραση που έχουν στον κόσμο οι ανθρώπινες σχέσεις δε συγκρίνεται με τίποτα! Αποδεικνύοντας ότι καλός ο μαθηματικός τρόπος σκέψης, αλλά χωρίς την καρδιά και την ενσυναίσθηση όλα δείχνουν πολύ μικρά. Ο Γιώργος μού διηγείται κομμάτια της ζωής και του μικρού του σύμπαντος…

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ντεπό Θεσσαλονίκης. Θυμάμαι τον μεγάλο μου αδελφό, Γρηγόρη. Από τα 5 μου, που όταν έφευγε, του έξυνα κάθε μέρα τα μολύβια και μια μέρα βρήκε κάτι μολυβάκια μικρούτσικα κι έγινε χαμός, μέχρι σήμερα έχουμε μια εξαιρετική σχέση και είμαι πολύ χαρούμενος που την έχουμε διατηρήσει. Με πρόσεχε πολύ, με βοήθησε να νιώσω ότι είναι κάποιος δίπλα μου όταν οι γονείς μας ήταν απασχολημένοι με τη δουλειά τους.

Στο σχολείο, οι τρόποι να εκπαιδεύουμε τα παιδιά έδειχναν ότι ξέφτισαν κι ότι ερχόταν μια νέα συνθήκη. Διάβαζα πολύ όσα είχα μάθει να μου αρέσουν κι ενώ είχα μια συγκλονιστική αγάπη για τη γλώσσα, δεν ξέρω να κλίνω το «εστί». Νομίζω απλώς συνέβη στη Γ’ Δημοτικού. Όταν λύνεις γρήγορα μια άσκηση, κάποιος σου χτυπάει την πλάτη κι αυτό ξαφνικά γίνεται ένας ωραίος, καινούριος τρόπος για να βλέπεις ότι ο κόσμος σε αναγνωρίζει και σε πάει προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ήμουν καλός στα μαθηματικά, αλλά ήμουν καλύτερος στη Φυσική. Μου άρεσε πολύ γιατί εξηγούσε περισσότερο από τα Μαθηματικά πώς λειτουργούσε ο κόσμος.

Ο χώρος της μουσικής και του ραδιοφώνου με μάγευε. Πέρασα αρκετά βράδια, από τις αρχές του ’90, ακούγοντας ραδιοφωνικούς σταθμούς, που, αν το σκεφτείς, ήταν περισσότερο μια αίσθηση παρά η μουσική η ίδια. Το τι λέγανε οι άνθρωποι, πώς το μοιράζονταν, οι αφιερώσεις. Ήταν περισσότερο ένας τρόπος επικοινωνίας. Η μουσική ήταν ένας κόσμος από μόνος του.

Το να πάω στο πανεπιστήμιο ήταν ένα εύκολο επόμενο βήμα. Αυτό που περιμένει ο κόσμος να κάνεις. Διάλεξα τη σχολή της Πληροφορικής χωρίς να ξέρω τι είναι. Υπολογιστή είδα στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου! Μπήκαμε σ’ ένα εργαστήριο με 20 υπολογιστές κι έναν καθηγητή. Είπε: «Ανάψτε τους υπολογιστές», κι εγώ έκλεισα την οθόνη!

Δεν τα πήγαινα καλά στους υπολογιστές στο πανεπιστήμιο, αλλά αυτό το οποίο ανακάλυψα ήταν ότι κάτι μου άρεζε πολύ στην πληροφορία. Από μικρή ηλικία είχα καταλάβει ότι είναι σημαντικό να ξέρεις, για παράδειγμα, τι καιρό κάνει. Αυτό θα καθορίσει το αν θα περάσεις καλά ή όχι. Ή τι ώρα κι αν θα παίξεις με τους φίλους σου μπάλα. Το να έχεις αίσθηση του τι συμβαίνει σε αυτό που πας να κάνεις είναι πάρα πολύ σημαντικό.

Δε θεωρώ ότι είμαι κάτι το εξαιρετικό όσον αφορά στην ευφυία. Μπορεί να έχω μια κλίση στα Μαθηματικά, αλλά σημασία έχει πώς μαθαίνει κανείς να σκέφτεται. Χάνεται, δηλαδή, στα βάθη του χρόνου της δική μου ζωής ο μαθηματικός τρόπος σκέψης. Έμαθα να δουλεύω με αυτόν. Αν μάθαινα με τη μουσική, θα ήταν κάτι άλλο. Ήταν μια έφεση.

Στα χρόνια της σχολής, όταν η διαχείριση της πληροφορίας δεν ήταν τόσο σημαντική, βρέθηκα να μου αρέσουν οι βάσεις δεδομένων. Αργότερα, επειδή δεν έβρισκα κάτι να μου αρέσει, έκανα ένα ΜΒΑ στις Βρυξέλες, που με οδήγησε στα μέσα του 2000 να συλλέγω πληροφορίες σ’ ένα μικρό σάιτ που είχε η Sony. Και από το 2007 – 2017, επικράτησε ο προβληματισμός «μαζεύουμε τα σωστά πράγματα, μπορούμε να δείξουμε στους ανθρώπους γρήγορα τη σωστή πληροφορία, μπορούμε να τους βοηθήσουμε να λύσουν τα προβλήματα που έχουν σε μια ψηφιακή εμπειρία»; Το 2017, που ήμουν στη Θεσσαλονίκη, γνωρίσαμε μία κάποια εμπορική επιτυχία. Δηλαδή, ο κόσμος άρεσε τις υπηρεσίες μας και ξαφνικά ήμασταν υπεύθυνοι για τα δεδομένα της Ευρώπης, μετά όλων των ηπείρων. Μεγάλωνε ο όγκος της δουλειάς. Κι ενώ συνέβαινε στην Ελλάδα όλο αυτό με την κρίση, δίνω την ομιλία στο TedX για το τι κάνει η Τεχνητή Νοημοσύνη και τι προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει η αλόγιστη χρήση στην επιλογή δεδομένων. Με είχε απασχολήσει πολύ.

Το 2017, ίδρυσα στην Αγγλία μια ελληνική εταιρία software, την Baresquare, κάτι που ήταν δύσκολο στην Ελλάδα. Πλέον, φτιάχναμε εμείς τα εργαλεία για άλλους. Το 2019, πηγαίνω στη Νέα Υόρκη γιατί ήμασταν έτοιμοι να πουλήσουμε το προϊόν μας. Το software μας αντί να αναγκάζει τους ανθρώπους που είναι υπεύθυνοι για ένα σάιτ, ένα application, μια digital experience, να παίρνουν δεδομένα και να τα μελετάνε, τους λέει ότι κάπου υπάρχει πρόβλημα το οποίο πρέπει να λύσουν. Στην πραγματικότητα, κάτι που κρυβόταν για έναν μήνα και εξαιτίας αυτού οι χρήστες υποφέρουν, μπορείς να το δεις από την πρώτη μέρα.

Η εταιρία είναι παγκόσμια. Έχουμε παντού ανθρώπους. Στη Θεσσαλονίκη, όμως, έχουμε το 60% του δυναμικού μας. Και το έκανα πολύ ενσυνείδητα. Τα πρώτα χρόνια χρειαζόταν πολύ, καθώς δεν είχαμε δουλειές. Τώρα, τα πράγματα είναι καλύτερα. Ένας άνθρωπος μπορεί να βρει απομακρυσμένες δουλειές, αρκεί να γνωρίζει ότι υπάρχουν. Μεγάλο κομμάτι της τεχνολογίας μας γράφεται στην Ελλάδα. Σύντομα, όμως, η εταιρία μπορεί να γίνει αμερικανική, ώστε να μπορέσει να δουλέψει σε συγκεκριμένες αγορές και να αναπτυχθεί με τους τρόπους που θέλει. Αυτό που κάνουμε εμείς δεν έχει γίνει σημαντικό ακόμα γιατί δεν έχει την αναγνώριση. Θα γίνει σημαντικό αν ο κόσμος μάθει έναν άλλον τρόπο να δουλεύει με την πληροφορία. Ειδάλλως, θα είναι μια ευχάριστη ιδέα σ’ ένα συρτάρι.

Είμαι καλός στο να είμαι αισιόδοξος, αποφασιστικός και δουλευταράς. Επίσης, είμαι πολύ τυχερός. Σκέφτομαι τελευταία ότι οι άνθρωποι που είναι επιτυχημένοι -ό,τι κι αν σημαίνει επιτυχία σε αυτό που κάνουν- πιστεύουν πολύ στη σκληρή δουλειά και οι άνθρωποι που δεν είναι, πιστεύουν πολύ στην τύχη. Ο κόσμος μας θα ήταν λίγο καλύτερος αν συνέβαινε το αντίθετο. Εγώ πιστεύωπερισσότερο στην τύχη.

Ορόσημα στη ζωή μου ήταν όταν ο αδελφός μου πήγε για μεταπτυχιακό και οι γονείς μας με πίεσαν να πάω στην Αγγλία. Εντελώς διαφορετική ζωή αν δεν είχα κάνει αυτό το ταξίδι. Το ότι είχα αυτόν τον αδελφό, επίσης. Με πίεσε να κάτσω αντί επτά ημέρες, ενάμιση μήνα. Όλοι οι άνθρωποι που είναι στενοί μου συνεργάτες είναι τυχαίο το πώς βρεθήκαμε. Υπάρχει μια ωραία ιστορία για τον καθένα. Όλοι έχουν πολύ συγκυριακά πράγματα στη ζωή τους. Το θέμα είναι αν διαλέξεις να τις δεις ή όχι. Σαν άνθρωπο, με άλλαξε η εποχή που η Ελλάδα δεν τα πήγαινε καθόλου καλά, 2007-2017. Πώς μπορεί να λέει κάποιος «εγώ πιστεύω ότι μπορεί να γίνει κάτι εδώ», ενώ ο κόσμος γύρω του να λέει: «Όχι»! Αν τυχόν πάει λίγο καλά, αυτό με ποιον τρόπο μπορείς να το πεις και με ποιον δεν πρέπει; Αυτές τις ζυμώσεις δεν μπορώ να τις κάνω καλά, αλλά ήταν καθοριστικές. Σίγουρα μ’ έχει διαμορφώσει το γεγονός ότι οι γονείς μου είναι ακόμα υγιείς και δεν έχω βιώσει την “απώλεια”. Έχω νιώσει φιλικές και συναισθηματικές απώλειες, αλλά ούτε καν μπορώ να φανταστώ τι σημαίνει απώλεια ανθρώπινης ζωής.

Η ζωή μου έμαθε ότι όταν προσπαθείς κάτι πάρα πολύ, αυτό δε σημαίνει απαραιτήτως κάτι. Δεν είμαι καλός στη μουσική, αλλά την αγαπάω πολύ. Κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια. Δεν ήμουν καλός. Τα παράτησα. Μου άλλαξε πολύ το πώς σκέφτομαι όταν αποφάσισα να παρατήσω την κιθάρα. Επίσης, ήταν πολύ ωραίο μάθημα όταν αργότερα άρχισα να παίζω πάλι μουσική, αλλά μ’ έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Χωρίς να υπάρχει στόχος. Απλώς με βοηθάει περισσότερο όταν σκέφτομαι να γρατζουνάω κάτι.

Σίγουρα έχω ανησυχήσει με το πόση αφιλτράριστη πληροφορία έρχεται στον εγκέφαλο. Ή με το πώς στρατευμένα φιλτραρίσματα στέλνουν πληροφορία στον εγκέφαλο. Δεν ανησυχώ για τη νωθρότητα που ενδεχομένως προκληθεί στον εγκέφαλο με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, ούτε για το αν η AI μας υποδουλώσει. Ανησυχούσα για το περιβάλλον, μέχρι που ήρθε ο Covid και μας θύμισε ότι όταν θέλουμε συντονισμένα να κάνουμε κάτι, έχουμε πλέον εντελώς διαφορετικές δυνατότητες. Γίνανε τόσα συγκλονιστικά πράγματα, επειδή υπήρχε ένα κοινό πρόβλημα. Νομίζω ότι αυτό έχει δημιουργήσει ένα κεκτημένο ανθρώπινο, που τώρα θα κινητοποιήσει τον κόσμο μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο και θα δούμε από τη μια, τεχνολογίες να αλλάζουν τα δεδομένα και από την άλλη, συμπεριφορές να αλλάζουν.

Το μυαλό κανενός δε σταματάει ποτέ να δουλεύει. Απλά πηγαίνει κάπου αλλού. Το να πηγαίνει ο λογισμός συνέχεια στο ποια είναι η σχέση που έχω με τους φίλους, τη σύντροφο, τον αδελφό μου είναι θεωρείς λιγότερο από τη δουλειά; Ίσα-ίσα, αυτό κάνει τον κόσμο καλύτερο. Περισσότερο impact έχει να φτιάχνεις τις προσωπικές σου σχέσεις και να γίνεσαι καλύτερος στο περιβάλλον σου. Εμένα με γοητεύουν όσοι βάζουν ενέργεια στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Είναι μαγικό.

Πιστεύω ότι είναι πολύ ωραίο να ζεις τη ζωή σου σαν να υπάρχει σχέδιο κι,επίσης, να θυμάσαι ότι είναι και τυχαίο αν αυτό δεν πετύχει. Γιατί αν δεν έχεις και σχέδιο, σαφώς, δεν μπορείς να πας προς τα κάπου. Είμαι ανάμεσα σε ανθρώπους που μ’ έχουν εμπιστευθεί να πάρω αποφάσεις για να έχουμε μια πραγματική αλλαγή στο τι συμβαίνει αυτήν τη στιγμή τεχνολογικά και να δώσουμε αυτό το κομμάτι της γνώσης και της δυνατότητας στους ανθρώπους με πιο φρέσκο τρόπο. Αυτό το θέλω πολύ!