Οκτώ πρόσωπα που έγραψαν την ιστορία της νύχτας

Στο νυχτερινό ταξίδι της πόλης, κάποια πρόσωπα έγραψαν μικρές ή μεγάλες ιστορίες που συνέθεσαν την ιστορία της μεγάλης νύχτας της πόλης. Από την παρακάτω λίστα λείπουν φυσικά εκατοντάδες ή και χιλιάδες επώνυμοι κια ανώνυμοι πρωταγωνιστές που έβαλαν τη σφραγίδα τους στην θεσσαλονικιώτικη νύχτα. Διαλέξαμε 8 πρόσωπα από το χθες και το σήμερα που λάτρεψαν τη δουλειά που έκαναν στο κτίσιμο του μύθου της νυχτερινής Θεσσαλονίκης.

Μπάμπης Ζουμπούλης Θα τον θυμόμαστε για πάντα για το Basement, για όλα τα Mobil σε όλες τις εκδοχές τους, στη Θεσσαλονίκη και τη Χαλκιδική, που θεωρούνται το πιο αβαν γκαρντ πράγμα στην πόλη στη δεκαετία του 80 και όχι άδικα. Η συνεργασία του με αρχιτέκτονες σαν τη Ράνια Σταματάκη στη δημιουργία τους, το στιλ που επέβαλε, οι καινοτομίες που εισήγαγε θεωρούνται από όλους, φίλους και ανταγωνιστές ως σημείο αναφοράς. Το Cocos, η Amnesia, o Θερμαϊκός, μπαρ-θρύλος στην παραλία είναι λόγοι για να θυμάται κανείς έναν αληθινό πρωταγωνιστή της νύχτας, που ο πρόωρος χαμός του στέρησε την πόλη και από άλλες μεγάλες ιδέες.

Μιχάλης Καρδαχάκης (στην αρχική φωτογραφία δεξιά) Στις αρχές των 80ς, στην εποχή που πολλά γίνονταν out of the blue, έστησε, χωρίς και ο ίδιος να το πολυκαταλάβει, το FLOU. Δεν έψαξε πολύ να βρει ορισμούς ή τραβηχτικούς τίτλους. Η διάθεση, η μουσική, οι άνθρωποι που περνάνε, όλα, είτε λίγο είτε πολύ, είναι FLOU. Είναι κάτι σαν ορόσημο για αυτούς που μεγάλωσαν πάνω στα μικρά του σταντ και συγκινούνται κάθε φορά που έρχονται μετά από χρόνια. Άσε που θα δεις και τα παιδιά τους μέσα. Ελάχιστα πράγματα άλλαξαν στο μαγαζί αυτά τα άπειρα χρόνια. Σε μια περιοχή που πέρασε διάφορες φάσεις, η μόνη σταθερή αξία είναι ένα μπαρ που μεγαλώσαμε μαζί του.

Θόδωρος Παπαδόπουλος (στην αρχική φωτογραφία αριστερά) Η πιο καλτ μορφή της νύχτας της πόλης. Το συναντάμε πάντα να πίνει ένα πρωινό καφέ στις 10 πριν πάει για ύπνο αφού έχει στείλει στα σπίτια τους και τους τελευταίους θαμώνες που είδαν άλλη μια ανατολή ηλίου βγαίνοντας από την πόρτα του Berlin. Δημιουργός του απόλυτα after μαγαζιού της πόλης, που όσο παλιώνει τόσο κατεβάζει το μέσο όρο των ηλικιών του, ξενύχτισε γενιές και γενιές και τώρα πια τα παιδιά των πρώτων θαμώνων του είναι εκεί. Το μυστικό της απόλυτης επιτυχίας του είναι το μην αλλάξεις τίποτε. Μουσική, χώρο, κόνσεπτ. Απλά βάλε συναίσθημα. Τα καταφέρνει πάντα, ακόμα και όταν τα πράγματα στο μαγαζί αγριεύουν. Μορφή.

Γιώργος Καράογλου Έψαχνες πάντα μέσα στο «Sante». Το φυλλάδιο μιας παράστασης, την αφίσα μιας συναυλίας, την πρόσκληση μιας έκθεσης, κάτι. Ο ζωγράφος Γιώργος Καράογλου ξεκίνησε το 1978 ένα από τα πρώτα μπαράκια της Θεσσαλονίκης δανειζόμενο στοιχεία από τις pub του εξωτερικού. Με αριστερή διάθεση, μουσική ανάλογη με τις τάσεις της εποχής και επιτελείο αποτελούμενο, σχεδόν ολοκληρωτικά, από καλλιτέχνες, το «Sante» μπορεί να μην πέτυχε οικονομικά, αλλά άγγιξε την ψυχή της πόλης. Ψυχή του μαγαζιού ο Κίκης, όπως τον ξέρει η πόλη, κέρδισε το παιχνίδι χάρη στην πρωτοτυπία της διακόσμησης, του ύφους, των θεματικών πάρτι, και των μεταμορφώσεων.

Ηρακλής Δούκας Η μεγάλη μορφή των 80ς άνοιξε το Μπανάλ στην Κορομήλα σε εποχές με συντηρητικά ήθη, εισάγοντας το drag queen show και αφήνοντας άφωνο το κοινό. Μια νύχτα τον είδαμε να κατεβαίνει τη σκάλα με μπανάνες στο κεφάλι ως Κάρμεν Μιράντα και μια άλλη ντυμένος Άννα Βερούλη να φιλάει ευλαβικά το ακόντιο. Θεϊκές βραδιές. Στα 90ς δημιούργησε στη Γιαννιτσών το Μαρόκο και αργότερα σε μια ταράτσα στον Εύοσμο το καλοκαιρινό Μαρόκο, ενώ δεν έπαψε ποτέ να διακοσμεί, να στήνει σπίτια και μαγαζιά καθώς και σόου ή παραστάσεις, καθώς η θητεία του στο θέατρο είναι μακριά.

Λάκης Ραπτάκης Στο 2ο γυμνάσιο της Ικτίνου, απ’ όπου αποφοίτησε, τον ήξεραν όλοι. Δημοφιλής, αρχηγικός, πλακατζής και φιλόδοξος δανείστηκε από συγγενείς για να ανοίξει το πρώτο του μαγαζί. Το 1978 ξεκινάει το Tiffany’s και τραβάει όλον τον κόσμο του κέντρου. Ακουλουθούν το ομώνυμο μπαρ-εστιατόριο, η Disco 51 (κατά το νεοϋορκέζικο Studio 54) στην Κορομηλά, το Prive, καλοκαιρινό και χειμωνιάτικο, το Loft σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, η μετατροπή του παλιού εργοστασίου της Αλυσίδας σε κλαμπ, το Φιξ.  Ό,τι πιάνει στα χέρια του γίνεται χρυσός. Ταξιδεύει συνέχεια και ό,τι βλέπει στο εξωτερικό, το φέρνει πρώτος στην Ελλάδα, ακόμη ιδέα του να βάζει το προσωπικό του να μετράει με μηχανάκια πόσες γυναίκες μπαίνουν στα μαγαζιά του (οι άντρες έπρεπε πάντα να είναι λιγότεροι). Το άνοιγμά του στη Νέα Υόρκη όμως τον αφήνει με τεράστια χρέη και από τότε ξεκινάει η οικονομική του παρακμή. Τώρα πια διαχειρίζεται μόνο κάποια μαγαζιά στην Αθήνα και αν και πριν από λίγα χρόνια είχε δηλώσει ότι θα κάνει comeback στη Θεσσαλονίκη, κανένας δεν τον είδε και κανένας δεν τον άκουσε… προς το παρόν. Κανείς όμως δεν μπορεί να γνωρίζει αν και πότε θα ξαναχτυπήσει ο Ραπτάκης.

Δημήτρης Φίστας Όταν η Σοφούλη ήταν νεκροταφείων ηλικιωμένων ελεφάντων ο Φίστας ονειρεύτηκε το Lala’s Island. H αυστηρή του πόρτα και το στιλ που λάνσαρε το έκαναν θρύλο. Το Ακρόαμα αποτελεί τη χρυσή στιγμή του. Ο Λάκης Λαζόπουλος, η Μαρινέλα, οι παίκτες της Εθνικής Μπάσκετ ήταν μερικοί από τους χιλιάδες που προσκύνησαν και συμμετείχαν σε μία από τις τρεις εκδοχές του, χειμερινές και θερινή. Ο Μύλος πέρασε στα χέρια του αφού δημιούργησε το Κόκκινο Φιλί. Το social, το Ιφίσταμαι, το Εμπάργκο, το Loft, τον Ελλήσποντο και πολλά ακόμα πετυχημένα μαγαζιά, όπως το Polloc.

Νίκος Στεφανίδης Το κυριότερο προσόν του είναι πως ξέρει να δημιουργεί παρέες και να τους εμφυσεί ένα όραμα που το κάνουν γρήγορα δικό τους. Το ξεκίνησε  στο Παραρλάμα, το έκανε επιστήμη στο Μύλο, το συνέχισε στο Όριεντ, το Πρίνσιπαλ και το Πανελλήνιον, το Γαία . Ο 88,5 υπήρξε το αγαπημένο του παιδί, όπως και της πόλης, ενώ μερικοί από τους κορυφαίους Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες θεωρούν τιμή τους να τον αποκαλούν φίλο τους. Έχει απρόβλεπτες ιδέες, όπως το να επιχειρήσει μαζί με το Σταύρο Μαρτινίδη και τους Δάπηδες στο υποβαθμισμένο Βαρδάρη το περίφημο Νανί-Νανί.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα σημαντικά και γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.