Παναγιώτης Καραΐσκος: Ο αθλητής που πρώτα νίκησε τον θάνατο και μετά τον Μαραθώνιο

Ήταν το σωτήριο έτος του 1985, όταν ο Γιάννης Αγγελάκας και οι Τρύπες μελωποιούσαν το τραγούδι «Άσχημο Όνειρο», το οποίο μέσα από τους στίχους του περιγράφει τον δύσκολο δρόμο της χρήσης ναρκωτικών. «Τελείωσαν οι μέρες που μπορούσα να γελάω στους δρόμους, ακούω ανυπόφορες στριγκλιές. Όπως κι αν το δω, δεν έχει αξία βαρέθηκα να ζω σε ένα άσχημο όνειρο».

Ο Παναγιώτης Καραΐσκος, ο αθλητής του ΓΣ Ηρακλής που ήρθε πρώτος στον πρόσφατο Μαραθωνίου της Αθήνας, είναι από τους ανθρώπους που χρειάστηκε να βιώσουν πρώτα το «Άσχημο Όνειρο», που έφτασε δύο βήματα προτού ο θάνατος κόψει πρώτος το νήμα της ζωής του, μέχρι το όνειρο να γίνει όμορφο και τελικά να κόψει ο ίδιος το νήμα μιας μεγάλης διαδρομής.

Μέσα από τη συνέντευξη του στην parallaxi, ο αθλητής του Ημίθεου περιγράφει όλους τους μεγάλους αγώνες που έδωσε προτού κρεμάσει στο στήθος του το μετάλλιο της μεγάλης του διάκρισης, προτού το απόγευμα της Κυριακής αποθεωθεί από ένα κατάμεστο Ιβανώφειο, προτού παραλάβει την τιμήτική αναμνηστική πλακέτα από τα χέρια του δημάρχου Θεσσαλονίκης, Στέλιου Αγγελούδη στο ημίχρονο του μπασκετικού αγώνα ανάμεσα στον Ηρακλή και τον Κολοσσό Ρόδου.

«Μετά από μια υπερβολική δόση έφτασα να ξύσω τον πάτο του βαρελιού, να αγγίξω τα όρια του θανάτου. Εκεί ήταν που είπα τέλος, δεν έχει παρακάτω. Μέσα σε έξι χρόνια. Είχα δοκιμάσει τα πάντα. Δεν υπήρχε ουσία που δεν ήξερα πως δρα στο σώμα μου. Είδα πολύ άσχημες εικόνες, είχα πολύ δύσκολα βιώματα. Είχα δικαστήρια, έχασα αγαπημένα πρόσωπα δικά μου και άλλα που μπήκαν φυλακή. Οπότε δεν πήγαινε άλλο. Είπα “στοπ”, γιατί εκεί έβλεπα τον εαυτό μου κι εγώ. Οτί τελικά δεν ελέγχω τίποτα και πως αργά ή γρήγορα εκεί θα καταλήξω κι εγώ. Ή νεκρός ή στη φυλακή» τονίζει χαρακτηριστικά και προσθέτει ότι ακόμη και αυτός ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα.

«Δεν ήταν εύκολο. Χρειάστηκε να κάνω κάποιες προσπάθειες μόνος μου για να τα καταφέρω, αλλά αποδείχθηκε πως αυτό δεν γινόταν. Ήμουν όμως αποφασισμένος να κόψω από τις ουσίες κι έτσι ζήτησα βοήθεια. Μπήκα σ’ ένα πρόγραμμα και τα κατάφερα. Ξέρετε όμως; Σαφέστατα και το πρόγραμμα βοήθησε και βοήθησε πολύ, όπως και η οικογένεια μου που ήταν δίπλα σε όλα και θα την ευχαριστώ για πάντα. Όμως το πιο σημαντικό ήταν τελικά, ότι περισσότερο από όλους ήθελα εγώ να καθαρίσω» περιγράφει.

Και μιλώντας περαιτέρω για τη στιγμή που “έπιασε πάτο”, ο Παναγιώτης εξιστορεί: «Μαζεύτηκαν όλα μαζί. Οι εικόνες, τα άσχημα βιώματα, η στιγμή που κι εγώ ο ίδιος πλησίαζα στο τέλος. Οπότε μετά από overdose, ξυπνώντας την επόμενη μέρα γεμάτος φόβο και άγχος, είπα μέσα μου ότι δεν πάει άλλο. Πρέπει να ζητήσω βοήθεια. Πήγα λοιπόν με κλάματα στους γονείς μου και τους είπα, έχω πρόβλημα ναι το παραδέχομαι, θέλω την βοήθειά σας. Ήξερα ήδη ότι και οι ίδιοι είχαν απευθυνθεί σε κάποιο πρόγραμμα για το πώς μπορούν να με βοηθήσουν. Οπότε μπήκα στο πρόγραμμα και βρήκα τη μισή λύση του προβλήματος».

Απευθυνόμενος στα παιδιά που βρίσκονται στο ίδιο σταυροδρόμι της ζωής και συχνά παλεύουν με τους “δαίμονες” μέχρι να φτάσουν σε έναν δρόμο επιτυχίας, ο αθλητής του Ηρακλή λέει «πως καλό είναι να υπάρχει η πρόληψη πριν φτάσουν αυτά τα παιδιά σε αυτό το σταυροδρόμι των ουσιών. Ποτέ κανείς δεν θα έρθει από μόνος του να σου δώσει το οτιδήποτε. Σίγουρα κάτι υπάρχει μέσα σου, το οποίο σε ωθεί να δοκιμάσεις. Οπότε σε αυτά τα παιδιά θα ήθελα να ζητήσω πριν κάνουν κακό στον εαυτό τους -μπορεί να μην είναι απαραίτητα η χρήση, μπορεί να είναι κάποια άλλη εξάρτηση – να μιλήσουν γι’ αυτό σε κάποιον που εμπιστεύονται. Να το επικοινωνήσουν. Το καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο. Είναι δύσκολη και η ηλικία αλλά είναι δύσκολο και να το αποφασίσεις. Εμένα όμως αυτό με βοήθησε. Να μιλήσω δηλαδή για εμένα, να εκφράσω τα συναισθήματά μου, να συζητήσω όλα τα ψυχολογικά ζητήματα που έκρυβα, να μαλακώσει το μέσα μου και να βρω έναν άλλον τρόπο να διαχειρίζομαι τον εαυτό μου κι όχι με τη χρήση. Και επαναλαμβάνω ότι εκτός από τη χρήση ουσιών, υπάρχει ο τζόγος, το αλκοόλ, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, το κάπνισμα.

Κι αν κάποιο παιδί είναι ήδη σε αυτόν τον δρόμο, θα τον συμβούλευα να ζητήσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα βοήθεια από ένα πρόγραμμα, από έναν άνθρωπο εμπιστοσύνης. Έχω δει πάρα πολύ κόσμο να παίρνει βοήθεια μέσα από την κόλαση και να αλλάζει. Ακόμη και πιο δύσκολα περιστατικά από εμένα. Μοιάζει λίγο με αυτό που λέμε: Όταν πονάει το δόντι μας, πρέπει να πάμε στον οδοντίατρο. Έτσι και όταν έχεις πρόβλημα με τις ουσίες, πρέπει να μπει σε ένα πρόγραμμα απεξάρτησης».

Παρά το γεγονός ότι διηγείται μια κατάσταση δύσκολη, η περιγραφή του δεν είναι αφοριστική. Αντιμετωπίζει τα δύσκολα βιώματά του, ως κάτι που το ξεπέρασε και ανήκει το παρελθόν. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς πανηγυρισμούς. Άραγε αυτά του βιώματα αποτελέσαν “σπουδή” γι’ αυτόν ή αν μπορούσε να γυρίσει πίσω το χρόνο θα πατούσε ένα οριστικό delete σ’ αυτά; Ο ίδιος λέει: «Ξέρεις, αυτή είναι μια ερώτηση που μου γίνεται συχνά και είναι και λίγο δύσκολη γιατί φοβάμαι να μην παρερμηνευθούν όσα θα πω. Σίγουρα έτσι εξελίχθηκε η ζωή μου, μπορώ να πω ότι ήμουν και τυχερός. Διότι εκτός από βοήθεια χρειάζεσαι πάντα και κάτι παραπάνω για να μην έχεις επιπλοκή από όλα αυτά τα χρόνια χρήσης. Και κακά τα ψέματα, ελαφριές ουσίες δεν υπάρχουν. Είναι όλες ουσίες και μπορεί με μία δοκιμή να επέλθουν μη αναστρέψιμες καταστάσεις.

Εγώ ωστόσο, δυνάμωσα μέσα από όλο αυτό. Πάτησα γερά στα πόδια μου και διαμορφώθηκα σε αυτό που είμαι σήμερα. Και πολύ μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε και το τρέξιμο στη ζωή μου. Μέσα από αυτό, είδα ότι Παναγιώτης γίνεται καλύτερος άνθρωπος. Αποτέλεσε ψυχοθεραπεία για εμένα. Το ξεκίνησα σε μια φάση που ήμουν ναι μεν καθαρός, αλλά ήμουν στην επανένταξη και το διάστημα που είχα βγει από το πρόγραμμα ήταν μικρό. Δεν πάταγα ακόμη 100% στα πόδια μου. Οπότε όλα αυτά μαζί, λειτούργησαν όντως σαν σπουδή. Ξέρεις όμως, επειδή πάω και μιλάω και σε σχολεία και βλέπουν τον Παναγιώτη, ο οποίος έπινε έξι χρόνια, μπορούν να το μεταφράσουν ότι άρα “μπορώ κι εγώ να πιω δυο χρόνια και μετά να παίξω ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο”. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να περάσω αυτό το μήνυμα, γιατί ακόμη και μία φορά μπορεί να αποβεί μοιραία».

Από τη στιγμή που απευθύνεται σε παιδιά μέσα από τον δρόμο του διαλόγου στα σχολεία, η άποψή του ποια είναι συνολικά; Η κοινωνία βοηθά στην πρόληψη, είναι κοντά στους ανθρώπους με εξαρτήσεις, σε σχέση με αυτό που ο ίδιος βίωσε;  «Κι άλλη δύσκολη ερώτηση. Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει πάρα πολύ από τότε που ήμουν εγώ σε χρήση. Έχουν αλλάξει οι ουσίες, έχουν αλλάξει τα ηλικιακά όρια, έχουν αλλάξει όλα. Τώρα πια, μπορείς να βρεις παντού το οτιδήποτε. Οπότε θέλει προσοχή. Επίσης μπορώ να σου πω ότι το γεγονός ότι μιλάω γι’ αυτό με γεμίζει πολύ. Και δεν πηγαίνω μόνο στα σχολεία. Πηγαίνω σε δομές, σε φυλακές, σε εταιρείες, σε αμφιθέατρα. Είναι και για μένα θεραπεία, αλλά η Πολιτεία δεν ξέρω κατά πόσο είναι κοντά σε όλο αυτό».

Πως μπήκαν οι μακρινβές αποστάσεις στη ζωή του

Φεύγοντας από το κομμάτι της πιο δύσκολο κομμάτι της ζωής του, μπήκαμε με τον Παναγιώτη σε άλλες εικόνες. Όμορφες. Εικόνες θριάμβου της ζωής. Στις εικόνες νίκης του Μαραθωνίου. Στις εικόνες της αποθέωσής του από ένα γεμάτο κλειστό γυμναστήριο. Στις εικόνες κατάκτησης μεταλλίων και τιμητικών διακρίσεων.

Πως μπήκε ο στίβος στη ζωή του Παναγιώτη Καραΐσκου; Πώς κατάφερε από εκεί που ο θάνατος απήχε μόλις δύο βήματα, να κόψει τελικά πρώτος το νήμα μιας διαδρομής 42 χιλιομέτρων; «Κι αυτό τυχαία μπορώ να σου πω ότι συνέβη. Ο στίβος μπήκε στη ζωή μου μόλις το 2013, μετά από πρόταση ενός φίλου που μου ζήτησε να το κάνουμε μαζί. Έτσι, χωρίς να ξέρω τι με περιμένει, χωρίς να περιμένω ούτε εγώ κάτι από αυτό, έτρεξα εκείνο το έτος στον πρώτο μου Μαραθώνιο και από τότε μέχρι σήμερα που μιλάμε ασχολούμαι με αυτό. Εντάξει, χρειάστηκε να κάνω όλα τα βήματα σιγά – σιγά μέχρι να φτάσω σε αυτό το σημείο, όμως μετά από πολλές και σκληρές προπονήσεις, τα κατάφερα.

Τώρα αν με ρωτάς γιατί Μαραθώνιο, γιατί μεγάλες αποστάσεις; Γιατί αυτό μου πρότειναν τότε. Δεν ήξερα ότι υπάρχει και Ημιμαραθώνιος και 10αρι και 5αρι. Οπότε έκανα αυτό κι επειδή ήταν δύσκολο και επίπονο κι ο τερματισμός ήταν μέσα στο Καλλιμάρμαρο, αυτό που ένιωσα ήταν ένα δέος, κάτι μοναδικό. Με κέρδισε. Κι επίσης μετά τον πρώτο μου τερματισμό, ήμουν πολύ δύσκολα. Ήμουν εντελώς απροπόνητος, δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτό, την επόμενη χρονιά αποφάσισα να προπονηθώ και να το δοκιμάσω ξανά. Δεν είχα φτάσει βέβαια σε κανένα επίπεδο πρωταθλητισμού, αυτά ήρθαν μετά. Στην αρχή δεν είχα τίποτα τέτοιο στο μυαλό μου».

Λίγα χρόνια αργότερα, έρχεται και η μεταγραφή στην ιστορική ομάδα του Ηρακλή. Ο οποίος εδρεύει στην Θεσσαλονίκη κι ο Παναγιώτης μένει μόνιμα στην Αθήνα μέχρι και σήμερα. «Η αλήθεια ήμουν ότι δέκα χρόνια πριν τον Ηρακλή, ήμουν στον Πανελλήνιο. Είχα φτάσει όμως σε ένα σημείο που ψαχνόμουν, καθώς στον σύλλογο που ήμουν είχαν επέλθει πολλές αλλαγές και υπήρχαν ζητήματα με τη διοίκηση. Εγώ από την άλλη ήθελα να ανέβω επίπεδο. Και ψυχολογικά και οικονομικά. Τότε, τελευταία στιγμή έτυχε – και πάλι η τύχη εδώ – να μιλήσω με τον Ιάσωνα τον Ιωαννίδη, τον νυν προπονητή του αγωνιστικού τμήματος του Ηρακλή και Ομοσπονδιακού τεχνικού παράλληλα. Σε αυτόν απευθύνθηκα και του ζήτησα να μου προτείνει έναν σύλλογο. Δεν με ένοιαζε το οικονομικό, το πόσα δηλαδή θα εξασφαλίζω, αρκεί να τα παίρνω σίγουρα και να είμαι καλά ψυχολογικά. Αυτό με ενδιέφερε. Χωρίς να διστάσει καθόλου μου είπε: Ηρακλής. Με το που μου το είπε, δεν είχα άλλους ενδοιασμούς. Δεν έκανα δεύτερες σκέψεις. Είπα το “ναι” και νιώθω και τυχερός γιατί ήρθα σε ένα τέτοιο σωματείο. Έναν ιστορικό σύλλογο που έχει βγάλει τα πάντα στο στίβο. Ολυμπιονίκες, πρωταθλητές, τα πάντα».

Η στιγμή της βράβευσης από τον Στ. Αγγελούδη στο κατάμεστο Ιβανώφειο

Την περασμένη Κυριακή, ο Παναγιώτης Καραΐσκος έζησε ίσως μια από τις πιο έντονες στιγμές της ζωής του, καθώς στο ημίχρονο του αγώνα μπάσκετ ανάμεσα στον Ηρακλή και τον Κολοσσό Ρόδου, παρέλαβε τιμητική πλακέτα από τον αντιδρόπεδρο της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Στέλιο Αγγελούδη μπροστά σε ένα κατάμεστο Ιβανώφειο, το οποίο τον αποθέωσε.

«Πριν λίγα χρόνια, ούτε καν που φανταζόμουν μία τέτοια στιγμή. Ούτε όταν βίωσα αυτά που σου περιέγραψα, ούτε καν και όταν αποφάσισα να μεταγραφώ στον Σύλλογο. Ηταν μια πολύ δυνατή και ωραία στιγμή για εμένα. Ένα ολόκληρο γήπεδο, γεμάτο από κόσμο να φωνάζει ρυθμικά το όνομα το δικό μου και της Ματίνας (σ.σ. Νούλα) ήταν κάτι μαγικό. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ» σημειώνει ο ίδιος.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Karaiskos Panagiotis (@panagiotis_karaiskos_)

Όσο για τους επόμενους στόχους που έχει θέσει στην καριέρα του; «Κοίτα, πάντα μετά από έναν αγώνα, είτε έχω πετύχει τον στόχο μου είτε όχι, ξεκινά μια καινούργια προετοιμασία και μπαίνει ένας νέος στόχος. Τώρα αυτό που έχω στο μυαλό μου είναι σίγουρα το Ευρωπαϊκό στο Μπέρμιγχαμ. Στο πλαίσιο αυτό θέλω να τρέξω σε κάποιους αγώνες Ημιμαραθωνίου και σε 10αρια προκειμένου να μαζέψω πόντους για το ranking και φυσικά έχω κλείσει ήδη κάποιες προετοιμασίες στο εξωτερικό για προπονήσεις σε υψόμετρο.

Θέλω να τρέξω στο Ευρωπαϊκό ενόψει Ολυμπιάδας μήπως και καταφέρουμε να κάνουμε κάτι, αν και είναι πάρα πολύ δύσκολο. Σε Ευρωπαϊκό έχω συμμετάσχει μέχρι τώρα άλλες τρεις φορές και είναι κάπως πιο βατό, αλλά για διακρίσεις δεν το συζητάμε γιατί το επίπεδο είναι πάρα πολύ υψηλό στο συγκεκριμένο αγώνισμα. Έχει ξεφύγει δηλαδή και στους άνδρες και στις γυναίκες βλέπουμε απίθανους χρόνους. Όμως η συμμετοχή και μόνο είναι πολύ σημαντική. Ε, τώρα αν καταφέρεις και κάνεις και κάποιο ατομικό ρεκόρ, τότε μιλάμε για μεγάλη επιτυχία».

Τέλος, περιγράφοντας το που τελειώνει αυτός ο δρόμος που έχει επιλέξει με τον αθλητισμό, ο ίδιος ξεκαθαρίζει ότι δεν είναι διακριτός ακόμη στον ορίζοντα. «Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω βάλει ημερομηνία λήξης. Δεν έχω βάλει χρονικό ορόσημο για το πότε θα σταματήσω. Σίγουρα όμως αυτές οι μέρες θα έρθουν. Ο πρωταθλητισμός τελειώνει κάποια στιγμή, βιολογικά και σωματικά, αλλά αυτό μπορεί να έρθει και σε δύο χρόνια, μπορεί και σε πέντε. Εγώ θα συνεχίσω να το κάνω μέχρι το διάστημα που αντέχει το σώμα μου. Κάποια στιγμή βέβαια θα το κάνω περισσότερο από δική μου ανάγκη. Θα σταματήσω να μετράω τα ρεκόρ μου, τις επιδόσεις μου, μπορεί να τρέχω σε βουνά ή σε μια άλλη απόσταση. Επίσης θέλω να ασχοληθώ και με την προπονητική. Να μεταδώσω όλη αυτή την εμπειρία μου στους νέους αθλητές και να τους βοηθήσω. Εκείνο που θα υπάρχει για πάντα στη ζωή μου, είναι σίγουρα ο Ηρακλής».