«Πρόσωπα…αλλιώς»: Εύη Τζώρτζη

(Κονσταντίν Στανισλάβσκι (1863-1938) Σκηνοθέτης, ηθοποιός και θεωρητικός του θεάτρου. Σύμφωνα με τη μέθοδο Στανισλάβσκι, τα βασικότερα ερωτήματα που πρέπει ο κάθε χαρακτήρας να μπορεί να απαντήσει ώστε να θεωρείται ολοκληρωμένος και αληθινός, είναι: Ποιος είμαι, που είμαι, τι κάνω, τι θέλω και το μαγικό Εάν που ορίζει μια φανταστική συνθήκη).

Ποια είσαι;

Είμαι η Εύη, βαφτισμένη Ευανθία. Γεννήθηκα κάποτε, μοιάζει πια πολύ μακρινό αυτό το κάποτε, στην “όμορφη Θεσσαλονίκη, την μεγάλη φτωχομάνα, την νυφούλα του Βορρά, την ερωτική πόλη, την συμπρωτεύουσα”. Μεγάλωσα σ’αυτήν την πόλη, στην Ανάληψη, κοντά στην παραλία. Η θάλασσα ήταν εκεί κοντά μου, πολύ κοντά μου, λαμπερή και βρώμικη, μόνο για να την κοιτάζω, αλλά αυτό ήταν αρκετό, γιατί πάντα λάτρευα τους ανοιχτούς ορίζοντες. Εκεί ανάμεσα σε ουρανό και θάλασσα έβρισκα τον εαυτό μου από μικρή, σε ένα διαρκές “ανάμεσα” συνέχισα να βρίσκω τον εαυτό μου και όταν μεγάλωσα. Από παιδί, λοιπόν, ήμουν ανάμεσα στην εσωστρέφεια και εξωστρέφεια, αγαπούσα πολύ να διαβάζω και να γράφω και από την άλλη να χορεύω, να τραγουδάω και να παίζω ρόλους. Και, κάπως έτσι, συνεχίστηκε και η υπόλοιπη ζωή μου. Απόφοιτος του Καλαμαρί, με τα γαλλικά, το μπαλέτο και το πιάνο μου, τα κλισέ μιας άλλης εποχής που δεν ήταν απαραίτητα επιλογή μου, ήθελα απεγνωσμένα να γνωρίσω άλλα περιβάλλοντα, άλλους ανθρώπους, άλλες πόλεις, άλλες χώρες. Και τα κατάφερα. Από το “κατά λάθος” πέρασμα μου από την Νομική και το Erasmus στο Στρασβούργο με μια σύντομη απόδραση στο Παρίσι, στην Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ με υποτροφία και, μετά το τέλος των σπουδών, στην Νέα Υόρκη για 9 μήνες σπουδών και περιήγησης. Και μετά η Αθήνα για πολλά χρόνια και πάλι επιστροφή στην γενέθλια πόλη. Τελικά, είμαι όλα αυτά που έχω κάνει αλλά μήπως και όλα αυτά που δεν έχω κάνει; Και γιατί ακόμη νιώθω ότι δεν “χωράω πουθενά”; Μήπως γιατί συνεχίζω πάντα να αναρωτιέμαι;

Που είσαι;

Είμαι στο σπίτι μου στην Πυλαία με την οικογένεια μου και τις 6 γάτες μου, είμαι στον Πολυχώρο Τέχνης Alte Fablon στην παράσταση “stΕΛΛΑΣ travel”, ως συνδημιουργός και ερμηνεύτρια, είμαι στο μάθημα χορού butoh που διδάσκω στο εργαστήρι θεάτρου Omnia, είμαι στους δρόμους οδηγώντας ή να περπατώντας, ακούγοντας πάντα μουσική στη διαπασών, είμαι στα ταξίδια μου αλλά, πάνω απ’όλα, είμαι εκεί που ενώνονται η καρδιά μου με το μυαλό μου, στους κόσμους που δημιουργώ με λέξεις, με εικόνες, με κίνηση, με τραγούδι και, ενίοτε, με όλα αυτά μαζί. Εκεί είμαι πραγματικά, εκεί είμαι πραγματική, εκεί ανήκω. Όλοι είμαστε πραγματικοί εκεί που ανήκουμε.

Τι κάνεις;

Τι κάνω; Ενδιαφέρουσα ερώτηση σε μια εποχή όλοι υποχρεωτικά κάνουν πάρα πολλά πράγματα, κυρίως για να επιβιώσουν οικονομικά, αφού, ως γνωστόν, η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη, αλλά ακόμη και για να δείξουν ότι δεν κάθονται, ότι είναι δραστήριοι. Αποτελεί ατόπημα για την εποχή μας το να μην κάνεις πολλά, να ζεις σε ρυθμούς που σέβονται τον ανθρώπινο οργανισμό. Στο τέλος, όλοι λυγίζουμε από την κούραση και την πίεση, και πάλι χωρίς να έχουμε προλάβει να κάνουμε όσα θέλουμε. Οπότε, εγώ κάνω ό,τι αγαπώ όταν μπορώ, και αγαπώ ό,τι κάνω όσο μπορώ. Το θέατρο, ο χορός, η γραφή, το τραγούδι, η δημιουργία ταινιών, το περπάτημα, η γυμναστική, η γιόγκα, ο διαλογισμός, τα ταξίδια, η μαγειρική, η φροντίδα των αγαπημένων μου, ανθρώπων και γατών, ν’ακούω μουσική, να βλέπω ταινίες και τηλεοπτικές σειρές είναι όλα αυτά που κάνω. Και υπάρχουν άλλα τόσα τα οποία βρίσκω τον εαυτό μου να κάνει κάθε στιγμή, όπως και το να μην κάνω τίποτα. Κι αυτό το τίποτα είναι πολλές φορές η μεγαλύτερη τέχνη όλων, ένα παράθυρο που σου επιτρέπει να κοιτάξεις στα βαθύτερα πεδία της ύπαρξης μας.

Τι θέλεις;

Τι θέλω; Σαν ένας ακόμη Δον Κιχώτης, θέλω ν’αλλάξει αυτός ο κόσμος, να γίνει όπως θα έπρεπε να είναι, ένας τόπος που επιτρέπει σε όλα τα πλάσματα να είναι ευτυχισμένα και ελεύθερα. Κι αυτό το ονομάσαμε ουτοπία, γιατί όλοι ξέρουμε ότι, στο παρόν τουλάχιστον, αυτό δεν είναι εφικτό. Οπότε, αυτό που θέλω είναι με όσα κάνω να φυτέψω έστω έναν σπόρο γι’αυτόν τον ουτοπικό κόσμο που κάποτε μπορεί να δημιουργηθεί από όλους τους σπόρους που φύτεψαν χιλιάδες άνθρωποι. Μέχρι τότε, θέλω να ζω και να προσφέρω μέσα από την αγάπη, την δημιουργία, την επικοινωνία και την αλληλεγγύη. Και να ονειροπολώ ακούγοντας μουσική, τον καλύτερο τρόπο που έχουμε για να συνδεθούμε με το σύμπαν.

Εάν…θα…

Εάν μπορούσα να έχω μια υπερδύναμη, θα ήθελα να ταξιδεύω μέσα στον χρόνο που έτσι κι αλλιώς δεν είναι γραμμικός. Γιατί είναι άλλο να διαβάζεις για το παρελθόν ή να φαντάζεσαι το μέλλον, κι άλλο να μπορείς να τα βιώσεις. Α! Και να μπορώ να σώζω ζωές, πράγμα που θα με μετέτρεπε σε μία σούπερ-ηρωΐδα. Στην πραγματικότητα, όμως, σούπερ ήρωας είναι κάθε άνθρωπος που καταφέρνει να ανάψει έστω και μια μικρή φλόγα μέσα στο σκοτάδι. Δεν θα το διαλύσει, βέβαια, αλλά μπορεί να φωτίσει τον δρόμο κάποιου άλλου. Κι αν αυτό μοιάζει με εξαίρεση μέσα στον κανόνα, “με τις εξαιρέσεις ο κόσμος προχωρά”, όπως είπε κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις. Κι έτσι ακριβώς συμβαίνει ακόμη.

Selfie:

Αριστούχος της Δραματικής Σχολής του Κ.Θ.Β.Ε., συνέχισε τις σπουδές της σε υποκριτική και χορό στη Νέα Υόρκη. Έπαιξε και τραγούδησε σε θεατρικές και κινηματογραφικές παραγωγές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ για αρκετά χρόνια ασχολήθηκε κυρίως με το χοροθέατρο-butoh, με σεμινάρια σε Αθήνα, Κρήτη και Βερολίνο και χορεύοντας σε παραστάσεις με διακεκριμένους χορευτές του είδους όπως οι Masaki Iwana, Yumiko Yoshioka και Αtsushi Τacenouchi. Συνέχισε ως δημιουργός των δικών της χοροθεατρικών performances και ως σκηνοθέτης-δημιουργός ταινιών μικρού μήκους, dance και experimental movies, που έχουν προβληθεί σε πολλά φεστιβάλ, στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχουν αποσπάσει βραβεία σε Καναδά, Η.Π.Α και Ινδία. Πιο πρόσφατες δουλειές της η ποιητική ταινία μικρού μήκους “7 Veils” που έχει βραβευτεί σε φεστιβάλ στην Νέα Υόρκη και το Τορόντο, έχει προβληθεί επίσης στο Δουβλίνο, στο Τόκιο, την Σεούλ, καθώς και στο TiSFF του 2025, το φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Θεσσαλονίκης που διοργανώνει ο Γιάννης Ζαχόπουλος και εντάσσεται στα πλαίσια των Δημητρίων, και συνεχίζει την πορεία της και στο θέατρο η παράσταση του μονόλογου “stΕΛΛΑΣ travel” της Γλυκερίας Μπασδέκη όπου έκανε προσθήκες κειμένου, μοιράστηκε την σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία με την Ευανθία Σωφρονίδου και ερμήνευσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο.