(Κονσταντίν Στανισλάβσκι (1863-1938) Σκηνοθέτης, ηθοποιός και θεωρητικός του θεάτρου. Σύμφωνα με τη μέθοδο Στανισλάβσκι, τα βασικότερα ερωτήματα που πρέπει ο κάθε χαρακτήρας να μπορεί να απαντήσει ώστε να θεωρείται ολοκληρωμένος και αληθινός, είναι: Ποιος είμαι, που είμαι, τι κάνω, τι θέλω και το μαγικό Εάν που ορίζει μια φανταστική συνθήκη).
Ποιος είσαι;
Αυτή είναι μια ερώτηση που πολύ συχνά κάνω στον εαυτό μου. Στους αυτοσχεδιασμούς στη σχολή, όταν μας ζητούσαν να σκεφτούμε μία φράση ήταν πάντοτε αυτή. Κι έτρεχα μέσα στην αίθουσα προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις και πορείες με κάθε δυνατό ρυθμό και τρόπο και ψιθύριζα ή κραύγαζα. Ποιος είμαι. Κι ύστερα αφουγκραζόμουν για λίγα δεύτερα, σαν να περίμενα μια απάντηση. Ποιος είμαι. Κι αμέσως μετά ποιος θα ήθελα να είμαι, μέσα στα ατελείωτα πεδία αυτής της μικρής ζωής που μου δόθηκε.
Πάντως κάθε πρωί που ξυπνώ αποφασίζω ποιος άνθρωπος θα ήθελα να είμαι. Άραγε έδωσα, αγάπησα, συγχώρεσα, ενέπνευσα, αγωνίστηκα, διεκδίκησα, υπερασπίστηκα; Ακολούθησα το βαθύ μου χτυποκάρδι ή οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων; Κι ως το βράδυ, πριν πέσω να κοιμηθώ, σ’ αυτό το ελάχιστο πέρασμα του χρόνου, αναμετριέμαι με τις αποφάσεις και τις αντοχές μου.
Η ιδανική έκδοση του εαυτού μου σε έναν κόσμο ιδανικό και η υφιστάμενη παγίδα. Την ξέρω όμως την άτιμη. Αναγνωρίζω τα παιχνίδια της. Ενίοτε ,”την έχω”.
Είμαι ένας εαυτός προς επιτέλεση. Μια πηγή, μια πληγή πολύ συχνά. Ένα παιδί με θνητό σώμα. Ζητιανεύω ψίχουλα καλοσύνης, φιλίας και παράθυρα στο φως. Πολεμώ με τέρατα μυθικά κι αιώνια, Κύκλωπες και μάγους. Κυνηγώ διαστημόπλοια με σφεντόνα. Ακόμα δεν έχω πετύχει ούτε ένα. Δεν το βάζω όμως κάτω. Συνάντησα όλων των λογιών τους μασκαράδες. Μου τάξανε αγάπη. Εννοείται πως τους πίστεψα. Πιστεύω κάθε παραμυθά. Λατρεύω τις ιστορίες. Μου κάνανε πουστιές και δώρα. Τους πλήρωσα με όλα μου τα υπάρχοντα. Και με το πιο ακριβό μου. Το φως. Πάντα κρατώ όμως λίγο κρυμμένο εκεί, στο μπαλκονάκι μου. Πισω απο την γλάστρα με την λεμονιά. Από κείνη την γωνιά φαίνεται το φεγγάρι κι ακούγεται καλύτερα το πιάνο του Μάνου. Καλή γωνία. Ανατολική. Το πιάνει όλη μέρα ο ήλιος. Είμαι η ελπίδα, μια λεπίδα για έναν καλύτερο κόσμο που όλο μικραίνει και μακραίνει καθώς ψηλαφίζω αδιάκοπα την βαρβαρότητα. Γι αυτό μιλώ με τα παιδιά. Μαθαίνω χρόνια τώρα της γλώσσα τους. Πολύ δύσκολη γλώσσα. Εδώ και 25 χρόνια είμαι ακόμη στις πρώτες τάξεις. Τα παιδιά είναι μαύρα πουλιά. Αφήνω ένα μπολάκι με νερό απαραιτήτως κάθε πρωί.
Είμαι το ταξίδι με παρέα, μόνο με παρέα και το μοιρασμένο ψωμί. Βλακωδώς ονειροπόλα ,εγώ κληρονόμος πουλιών ,οτι αύριο λέει, θα ξυπνήσουμε και θα’ ναι επίκεντρο, ο άνθρωπος. Ο καλός άνθρωπος.
Πού είσαι; Στον κόσμο μου. Έναν κόσμο που έχτισα μέσα σε βάθος χρόνων με φίλους κυρίως. Φίλους που ήρθαν, έφυγαν, λίγοι άντεξαν κι έμειναν. Έναν κόσμο που βασίζεται στην έννοια της ομάδας. Η ομάδα με εργαλείο το Θέατρο που μπορεί να σε κάνει μόνο καλύτερο, να δώσει αξία στις σκέψεις σου, να σε στηρίξει, να σου μάθει ποιος στα αλήθεια είσαι ή ποιος θα ήθελες να γίνεις, να σου ανοίξει δρόμους κλειστούς, να σε κάνει πιο ανθρωπιστή ,πιο οραματιστή και ονειροπόλο, να σε κάνει να γελάσεις ,να κλάψεις να συναισθανθείς. Να σε κάνει να πετάξεις το βαρύ εγώ σου και να απολαύσεις το εμείς, αρκεί να σταθείς ορθάνοιχτος, καθαρός και μεγαλόκαρδος και να δεις το παράθυρο το ανοιχτό. Αλλιώς το σκοτάδι είναι πάντα εκεί και σε περιγελά. Ο έξω κόσμος ζέχνει, επιβάλλεται με όλη του την σκληρότητα. Το Θέατρο σου δίνει βήμα να αντισταθείς να αναπνεύσεις. Είναι ένα πεδίο όπου μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος.
Τι κάνεις;
Παίζω, σκηνοθετώ γράφω, ενίοτε κάνω casting και κυρίως διδάσκω. Στα εργαστήρια https://www.facebook.com/
Τι θέλεις;
Θα ήθελα να μπορώ να παίζω, να σκηνοθετώ, να γράφω και κυρίως να διδάσκω. Να έχω φίλους καλούς παντοτινούς με κοινό κώδικα ηθικής και κοινό όραμα, που θα γελάμε με τα ίδια αστεία και θα κλαίμε με τις ίδιες διαφημίσεις, παρέες να λέμε τραγούδια στα κουτούκια, να ταξιδεύουμε με πυξίδα ή χωρίς, να με συντροφεύουν η μουσική, τα ποιήματα, να κάνω τραπεζώματα, να έχω ζώα , να γυρίζω έξω γενικώς. Να έχω ένα τροχόσπιτο στη θάλασσα ή τέλος πάντων έξω στη φύση. Να συνεχίσω να κάνω ατελείωτες συζητήσεις με τα παιδιά μου στο τραπέζι μέχρι να μας βρουν τα μεσάνυχτα και μακάρι να είναι οι καλύτεροι μου φίλοι για πάντα. Να έχω έμπνευση και ενθουσιασμό. Να γεννιούνται καινούργιες συνεργασίες με νέους συμπορευτές. Να μη χάσω την πίστη μου οτι αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνεται συνεχώς ,καθημερινά, κάθε στιγμή καλύτερος, πιο δίκαιος , πιο ανθρώπινος μέσα από την προσωπική στάση ζωής του καθένα από μας. Να πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον, αλλιώς όπως λέει κι ο ποιητής, ”είμαστε κιόλας νεκροί”. Η συμπόρευση, το ταξίδι, οι φίλοι, η Ίλεια και ο Χρήστος και το μοιρασμένο ψωμί.
Εάν…θα…
Αν έβρισκα το μαγικό Λυχνάρι του Αλαντίν και είχα τρεις ευχές, η πρώτη θα ήταν να μεταμορφωθώ και να γίνω η Νόπη Ράντη. Η δεύτερη θα ήταν να μπορώ να αλλάξω το ανθρώπινο σκεπτικό, ώστε όταν ρωτώ την παραπάνω ερώτηση (Αν….θα…), να απαντούσαν οι ερωτώμενοι με μοναδικό γνώμονα την συλλογική ευδαιμονία με την πεποίθηση ότι ο κάθε ένας από εμάς είναι ενεργό, αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του κόσμου του” μικρού του Μέγα”. Η Τρίτη ευχή θα ήταν, ε να γινόμουν πάλι η Δέσποινα.
Selfie:
Απόφοιτη της Ανώτερης Δραματικής Τέχνης «Θυμέλη». Έχει κάνει σεμινάρια υποκριτικής στο Teatre d’Ambule στη Γαλλία. Έκανε πιάνο, ορθοφωνία και κλασικό τραγούδι, καθώς επίσης κλασικό χορό, σύγχρονο και jazz στη σχολή χορού της Μπέτυς Βυτινάρου. Διετέλεσε καλλιτεχνική διευθύντρια των θεατρικών εργαστηρίων της ΧΑΝΘ για 20 χρόνια. Συνεργάστηκε με το Κ.Θ.Β.Ε. ως ηθοποιός για δεκαέξι χρόνια. Αυτή την στιγμή είναι καλλιτεχνική διευθύντρια των εργαστηρίων της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης Ανδρέας Βουτσινάς. https://www.facebook.com/
