Στέλιος Τσουκιάς: Zούμε με τυράκια που πετάνε για να μας κρατούν στον φόβο και την ανασφάλεια

Μπορεί κάποιος data scientist και μαθηματικός να είναι και μουσικός και μάλιστα, να γράφει και να ερμηνεύει με ευαισθησία τραγούδια σήμερα;

Ο Στέλιος Τσουκιάς αποδεικνύει πως όλα γίνονται, αρκεί να τα αγαπάς το ίδιο και να τους έχεις δώσει τον δικό τους χώρο μέσα σου, όπως κάνει αυτός τα τελευταία χρόνια που επέστρεψε στην Αθήνα του μετά από κάποια χρόνια στο Λονδίνο.

Την πρώτη φορά που τον άκουσα, ήταν σε μία εξαιρετική διασκευή του “Άστα τα μαλλάκια σου” με τη συμμετοχή της Μαρίας Αλιφέρη σε ένα video clip που έδειχνε πως εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι ιδιαίτερο. Ήταν τέλη του 2018 και από τότε μέχρι σήμερα, ο Στέλιος Τσουκιάς όχι μόνο απέδειξε την ιδιαιτερότητα του στην μουσική, αλλά έδειξε και πόσο διαφορετικά πρόσωπα έχει και θέλει να έχει σε αυτό που αγαπάει πολύ.

Η καινούρια του δισκογραφική δουλειά, έχει τίτλο “Κοιτάζω έξω” και ακούμε μέσα της εξαιρετικά τραγούδια που φέρνουν τον νεαρό ερμηνευτή μπροστά στην γραμμή των σημαντικών μουσικών της χώρας. Από τον “Λύκο αισθηματία” σε ποίηση του Αργύρη Χιόνη, μέχρι τον “Ελεύθερο” και την διασκευή του “Γερό Μαθιού” του Παύλου Σιδηρόπουλου, ο Τσουκιάς κατέθεσε έναν δίσκο γεμάτο μελωδίες, ευαισθησία αλλά και μηνύματα για όλα εκείνα που… βλέπουμε έξω να γίνονται.

Με όλα αυτά τα τραγούδια του, παλιότερα και καινούρια, αλλά και επιλογές αγαπημένων τραγουδιών του από άλλους ερμηνευτές, έρχεται στη Θεσσαλονίκη την Παρασκευή 21 Απριλίου, στον δεύτερο όροφο του Καφωδείου για να συναντήσει (μετά από καιρό) τους φίλους του στην πόλη.

Τελευταία φορά που μιλήσαμε ζούσες ακόμα στο Λονδίνο. Τι σε έκανε να επιστρέψεις στην Ελλάδα και τελικά, ήταν αυτή μία απόφαση που σε δικαίωσε;

Από τότε που έφτασα στο Λονδίνο, μέσα σε ένα μήνα κατάλαβα ότι θα ήταν προσωρινό. Μου πήρε περίπου 5 χρόνια και επέστρεψα. Πήρα πολλές εμπειρίες απ’ το εξωτερικό και σίγουρα σκέφτομαι διαφορετικά. Νιώθω πως εδώ μου ταιριάζει, με τα καλά και τα κακά που κερνάει ο τόπος μας. Δεν τίθεται θέμα δικαίωσης σε κάτι.  Πουθενά δεν υπάρχει η γη της επαγγελίας.

Στη ζωή σου εκτός από τη μουσική, υπάρχουν τα Μαθηματικά και η Στατιστική και κάπως νομίζω ότι όλα αυτά μπορεί και να βρίσκουν το ένα το άλλο πολύ πιο εύκολα από όσο νομίζουμε;

Δεν ξέρω πώς θα ήταν η ζωή χωρίς τα μαθηματικά ή τη μουσική, οπότε δεν ξέρω αν έχω κάποια αμερόληπτη απάντηση. Προσπαθώ, στην καθημερινότητά μου, να βρίσκει το ένα το άλλο με κάποια αρμονία για να μπορώ απ’ τη μία να επιβιώνω οικονομικά απ’ τους αριθμούς και τα στατιστικά μοντέλα και απ’ την άλλη να ελευθερώνομαι και να εκφράζομαι μέσα από τη μουσική.

Ένα καινούριο άλμπουμ που κυκλοφορεί τι σου προσφέρει και τι θέλεις να δώσει σε αυτούς που θα τον ακούσουν;

Προσφέρει ανακούφιση και το αίσθημα της ζεστασιάς. Πέρα απ’ τη στιγμή της δημιουργίας που είναι μοναχική, το μοίρασμα με τον κόσμο δημιουργεί μια ζεστασιά και μία τρυφερότητα.

Στον «Λύκο αισθηματία» σε ποίηση του Αργύρη Χιόνη λέει σε έναν στίχο «Πεθαίνω γι’ αγάπη» και σκέφτομαι πόσο σπάνια πλέον ακούμε μία τέτοια έκφραση. Τι έχει αλλάξει στην κοινωνία μας πιστεύεις και δεν κάνουμε θυσίες ή αγώνες για την αγάπη (ή όποια αγάπη μας;)

Φοβόμαστε πολύ. Και έτσι μας θέλουν, γιατί απλά ο πιο επικίνδυνος πολίτης για την κάθε κυβέρνηση είναι αυτός που δεν φοβάται τίποτα. Έτσι, έχουμε φτάσει να ζούμε με τα τυράκια που μας πετάνε για να μας κρατούν στον φόβο και την ανασφάλεια. Πώς να αφεθείς έτσι; Πώς να αγαπήσεις δίχως όρια; Να ζήσεις που λέμε. Ο έρωτας είναι επανάσταση από μόνος του. Ας ερωτευτούμε, μήπως και στο τέλος πεθάνουμε χαρούμενοι και γεμάτοι.

Στη Θεσσαλονίκη, έγινε πρόσφατα μία μεγάλη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου και άλλων καλλιτεχνών, εναντίον της ιδιωτικοποίησης του νερού και βρέθηκαν στην Πλατεία Αριστοτέλους κοντά 30.000 άνθρωποι, ενώ σε προηγούμενες συγκεντρώσεις για το δυστύχημα στα Τέμπη βρέθηκαν στους δρόμους χιλιάδες κόσμου που ζητούσε δικαίωση στα θύματα. Νιώθεις κι εσύ κάτι να αλλάζει στον κόσμο που δείχνει να απαιτεί πλέον καλύτερες ζωές;

Το νιώθω και χαίρομαι πολύ. Χωρίς κομματικούς χρωματισμούς, ανθρώπινα φώναξαν παρόντες. Είναι μεγάλη ένεση ελπίδας να βλέπεις τόσο κόσμο να διαδηλώνει για το αυτονόητο. Το είδαμε και στη Γαλλία και εύχομαι οι αγώνες να συνεχιστούν. Είμαι και εγώ μέσα σε αυτούς που δεν αντέχουν άλλο την εκμετάλλευση, την κοροϊδία και την ανάλγητη αντιμετώπιση. Θα είμαι δίπλα σε κάθε αγώνα για το δίκαιο, για τον συνάνθρωπο μας.

H τραγωδία στα Τέμπη, πιστεύεις πως θα αλλάξει κάτι στη χώρα, μας έμαθε κάτι;

Αρχικά νιώθω ότι καμία τραγωδία δεν θα έπρεπε να είναι αφορμή για να αλλάξει κάτι στη χώρα. Νιώθω, όμως, ότι η οργή του κόσμου αυτή τη φορά είναι μεγάλη γιατί η ψυχή έφτασε στο στόμα. Σηκωθήκαμε επιτέλους απ’ τον καναπέ και τα social media και βγήκαμε να κάνουμε πραγματικό αγώνα. Πιστεύω, λοιπόν, πως ναι κάτι έχει αλλάξει, αλλά φυσικά όχι επειδή ξαφνικά οι πολιτικοί έγιναν ευαίσθητα σπουργίτια. Απλώς, γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή. Ας είναι και έτσι.

Τα Εξάρχεια είναι μία περιοχή που ξέρω πως αγαπάς πολύ και ζεις, νομίζω, ακόμα εκεί. Όταν επέστρεψες, είδες διαφορές;  Ποια είναι τα δικά σου Εξάρχεια;

Τα Εξάρχεια έχουν αλλάξει πολύ, κυρίως τα τελευταία χρόνια με την υπερβολική αστυνόμευση. Αντί, ως πολίτες, να νιώθουμε ασφάλεια όταν βλέπουμε έναν αστυνομικό, έχουμε φτάσει να νιώθουμε πως κάτι θα μας συμβεί με την παρουσία τους, ότι μυρίζει μπαρούτι. Η πλατεία είναι μπαζωμένη για τα έργα του μετρό και οι μουσικές έχουν κοπάσει. Ακόμα, όμως, υπάρχουν σημεία με πολύ όμορφα μαγαζιά που γίνεται «κατάσταση» με δύο-τρία όργανα και τον κόσμο μια αγκαλιά.

Έρχεσαι Θεσσαλονίκη για ακόμα ένα live και θα ήθελα να μου πεις τι ξεχωρίζεις πλέον από τις επισκέψεις σου στην πόλη;

Τη βόλτα στη Νίκης, το βράδυ, καταλήγοντας στο «On the road» για ποτό, το φαγητό και τους φίλους που έχω αποκτήσει μέσα στα χρόνια. Οι περισσότεροι μουσικοί που έχουν συμμετάσχει στους δίσκους μου βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη, όπως και το στούντιο του Κώστα Κοφίνα («Βlueberry Productions co») όπου ηχογραφήθηκαν αρκετά όργανα του πρώτου αλλά και του δεύτερου album μου.

Υπάρχουν διαφορές σε εσένα και στη μουσική σου, σε αυτό το live από τα προηγούμενα που έκανες στη Θεσσαλονίκη;

Τα πιστεύω μου δεν έχουν αλλάξει. Με αυτά πορεύομαι και νιώθω πως η συνέπεια είναι μεγάλο δώρο προς τον εαυτό μας. Από εκεί και πέρα, έχω προχωρήσει στην επόμενη πίστα που λέμε. Νιώθω πιο συνειδητοποιημένος.

Σε αυτό το άλμπουμ ακούμε και μία δική σου διασκευή σε ένα τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου. Πώς προέκυψε αυτό και ποια η σχέση σου με τη μουσική του Σιδηρόπουλου;

Το σκέφτηκα αυθόρμητα ένα πρωί και ένιωσα πως είχε έρθει η ώρα να ηχογραφήσω ένα τραγούδι του Παύλου που με έχει επηρεάσει πολύ απ’ τα εφηβικά μου χρόνια. «Ο γέρο Μαθιός» είναι ένα τραγούδι που έχει μείνει στα χρόνια, ως μία ακουστική εκτέλεση. Η ιδέα που είχα ήταν να το γράψουμε ζωντανά με περισσότερα όργανα, με βάση το μπλουζ αλλά και πινελιές από την παράδοση, πάντα σε ένα ηλεκτρικό πλαίσιο.

Έχει γίνει πολύς λόγος τελευταία – με αφορμή τις διασκευές Παυλίδη στα τραγούδια του Μαρκόπουλου – για το αν πρέπει να «πειράζονται» παλιότερα τραγούδια. Εσύ έχοντας κάνει κατά καιρούς διασκευές, τι έχεις να πεις σε αυτούς που έχουν την παραπάνω άποψη;

Δεν υπάρχει πρέπει και δεν πρέπει κατά την άποψη μου. Η μουσική είναι για να «πειράζεται». Σε κάποιους αρέσει και σε κάποιους όχι. Τι να κάνουμε τώρα… Αν βάλουμε αστυνόμευση και δικαστές στη μουσική, χαθήκαμε. Ιδιαίτερα στη συγκεκριμένη περίπτωση, εφόσον ο κ. Μαρκόπουλος έδωσε ο ίδιος την άδεια στον Παύλο Παυλίδη, ήταν άτοπο που άνοιξε η συζήτηση.

Τι είναι η μουσική για σένα Στέλιο;

Τι να πρωτοπώ. Είναι το νερό, το χώμα, ο αέρας, το νόημα της κάθε μου μέρας. Με ξεκλειδώνει, με ανακουφίζει, μου κρατάει συντροφιά και με γαληνεύει. Με εκτονώνει και με μαλακώνει. Αν συνεχίσω δε θα μας φτάσει ο χώρος…

Όταν «κοιτάζεις έξω», τι θέλεις να βλέπεις;

Χαμόγελα, σκέρτσο, παιδιά να τρέχουν, ερωτευμένους ανθρώπους με όρεξη για ζωή.

Mαζί του την Παρασκευή θα είναι οι μουσικοί: Θάνος Σταυρίδης – ακορντεόν, Γιάννης Καρυδογιάννης – ηλεκτρική κιθάρα, Στέφανος Χαμαλίδης – τρομπέτα, Πέτρος Σταμέλος – μπάσο, Γιώργος Μπαρμπέρης – τύμπανα.