Αλέξανδρος Μπουρδούμης: «Γουστάρω να με σκεφτούν οι άνθρωποι για κάτι άλλο και το προκαλώ»

Είναι από τους ηθοποιούς που έχουν την ικανότητα να αλλάζουν πρόσωπα, να τσαλακώνονται και να μαγνητίζουν με τις ερμηνείες τους, σε μία γενιά που κατάφερε να ξεχωρίσει και να φτιάξει τον δικό του καλλιτεχνικό δρόμο μακριά από ταμπέλες και κόμπλεξ που θέλουν τους ηθοποιούς να μοιράζονται στη μία ή την άλλη όχθη.

Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης δεν ξεχωρίζει τους ρόλους σε εμπορικούς και ποιοτικούς, αλλά σε καλούς και κακούς επιλέγοντας εν γνώσει του κάθε φορά να παίξει εκείνο που καλείται. Είναι εκείνος που από τη μία μπορεί να είναι ο ζουζουνέλ στις επαναλήψεις της  τηλεοπτικής σειράς «Το σόι σου» στον Alpha, από την άλλη μπορεί να είναι ο Μενέλαος στην ευριπίδεια τραγωδία Τρωάδες και μετά, μπορεί να γίνει ο Ντίνος στο εξαιρετικά ενδιαφέρον «Καλιφόρνια ντριμιν 20 χρόνια μετά» του Βασίλη Κατσικονούρη, σε μία παράσταση που συμμετέχει αυτή τη σεζόν σε σκηνοθεσία του Σταύρου Καραγιάννη και έρχεται στην Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Αυλαία, από 14 Φεβρουαρίου μέχρι 2 Μαρτίου, με συμπρωταγωνιστές του την Λένα Δροσάκη, τον Σταύρο Καραγιάννη και τη Σίλια Μουστάκη.

Με αφορμή την παράσταση στη Θεσσαλονίκη, ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης μιλάει στην Parallaxi για το «Καλιφόρνια ντριμιν 20 χρόνια μετά», την κωμωδία ως είδος, τη σειρά «Σέρρες» και την σχεδόν… άγνωστη συμμετοχή του στο «Υπάρχω», θυμάται τα πρώτα χρόνια του στο θέατρο, αποκαλύπτει τη διάθεση του για τη συνέχεια του «Σόι» και λέει χαρακτηριστικά «Περπατάω στη γειτονιά μου και μου λένε όλοι πως θέλουν να πάνε κάπου να περάσουν ωραία…»

Πηγαίνοντας 20 χρόνια πίσω ποιον Αλέξανδρο θα βρίσκαμε;

Όταν είσαι 28 χρονών, είναι αλλιώς τα πράγματα. Ήταν ωστόσο μία πολύ ενδιαφέρουσα καμπή στη ζωή μου. Έχω την εντύπωση μάλιστα ότι ήμουν και στη Θεσσαλονίκη τότε, σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι για μένα και την πορεία μου στην τέχνη. Ξαφνικά βρέθηκα το 2004 στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και αρχίζω να παίζω πολύ σημαντικούς ρόλους για την ηλικία μου από το πουθενά. Όπως συμβαίνουν τα πράγματα πολλές φορές. Παίζουμε έναν ρόλο και μετά έρχονται ακόμα μεγαλύτεροι ρόλοι. Άλλωστε αυτή την ευκαιρία τη δίνει το ΚΘΒΕ μέχρι και τώρα στα νέα παιδιά και σε άγνωστους ηθοποιούς, ακόμα κι αν δεν είναι από τη Θεσσαλονίκη, όπως δεν ήμουν ούτε εγώ. Πήγα τότε για έναν Μολιέρο (σ.σ. πρόκειται για την παράσταση «Αρχοντοχωριάτης» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Ιορδανίδη στη σκηνή της ΕΜΣ) και έκατσα τελικά έναν ολόκληρο χρόνο. Ήταν όμως πολύ σημαντικός αυτός ο χρόνος, επειδή απομακρύνθηκα από την πρωτεύουσα και μάλλον έτσι, πήρα τον χρόνο μου και αφοσιώθηκα πολύ περισσότερο γιατί είχα μόνο το θέατρο. Νομίζω αυτό με άλλαξε. Πριν 20 χρόνια, θυμάμαι τους ανθρώπους γύρω μου, τα παιδιά που ήμασταν στην ίδια ηλικιακή κατηγορία, αυτά που συζητούσαμε, αυτά που είχαμε σαν όνειρα. Ήταν μάλλον ο πρώτος κύκλος μου που έπρεπε να κλείσω και να γυρίσω μετά στην Αθήνα. Νομίζω λοιπόν πως αυτό το πνεύμα κάπως προσπαθώ να το κρατάω και να αφοσιώνομαι όντως εκείνη την ώρα σε αυτό που κάνω κάθε σεζόν αν και πλέον οι υποχρεώσεις είναι πιο πολλές από τότε. Μη ξεχνάμε βέβαια πως πριν 20 χρόνια ζούσαμε σε έναν άλλο κόσμο, κακά τα ψέματα. Κανείς δε μας είχε προετοιμάσει για τίποτα που θα ερχόταν…

Είκοσι Χρόνια πριν, γνωρίζουμε πρώτη φορά κι αυτούς τους ήρωες του Καλιφόρνια Ντριμιν

Μιλάμε για αντιήρωες βέβαια που αναμοχλεύουν συνεχώς το παρελθόν. Πρόκειται για αυτά τα παιδιά που δεν μεγάλωσαν από το πρώτο μέρος της μεγάλης επιτυχίας του Βασίλη Κατσικονούρη και είχα την τύχη τότε, να το δω κι εγώ. Είναι άνθρωποι που τους ξέρουμε. Περνούν από μπροστά μας, τους βλέπουμε. Είναι χαριτωμένοι όλοι τους. Δε ξέρω αν είμαστε εμείς οι ίδιοι αυτοί που βλέπουμε πάνω στη σκηνή, αλλά τους ξέρουμε καλά. Τους έχουμε πλησιάσει σαν ψυχολογία. Κάπως έχουμε μπει κι εμείς στα παπούτσια τους. Είναι άνθρωποι που δεν έχουν κυνηγήσει την τύχη τους ιδιαίτερα, δεν έχουν κυνηγήσει ένα όνειρο πραγματικά και μένουν στο όνειρο. Είναι επίσης άνθρωποι που τους φταίνε όλα αλλά ποτέ οι ίδιοι και ειδικά ο δικός μου ήρωας είναι αυτή η χαρακτηριστική φιγούρα του τύπου που συνέχεια γεννάει ιδέες αλλά δεν κάνει τίποτα. Που δε θέλει ο ίδιος να κουραστεί αλλά να κάνουν οι άλλοι τα πάντα γι’ αυτόν. Είναι βέβαια και μία περίπτωση που μου έδωσε τη δυνατότητα να αλλάξω και λίγο την εμφάνιση μου, να παίξω και με κάτι διαφορετικό σε μία πολύ έξυπνη κωμωδία που τελικά δεν είναι μόνο κωμωδία και αυτό το χαρακτηριστικό το έχει ο Κατσικονούρης στα έργα του. Είναι από τους καλύτερους θεατρικούς συγγραφείς που έχουμε άλλωστε.

Πώς θέλετε να φύγει ο θεατής από το «Καλιφόρνια ντριμιν 20 χρόνια μετά;»

Καταρχάς να πάρει τη χαρά που είναι ζητούμενο. Νομίζω θα περάσουν πολύ ωραία αυτή τη μιάμιση ώρα όλοι και στο τέλος, μπορούν να γίνουν πολύ ωραίες συζητήσεις που παρότι σε μία κωμωδία δεν συνηθίζεται αυτό. Έχει ένα κοινωνικό πρόσημο ο Βασίλης και θέτει πολλά πράγματα. Έχει όμως και συγκίνηση. Εμείς απολαμβάνουμε αυτό που συμβαίνει στη σκηνή και το λέω αυτό, έχοντας και την εμπειρία, πως η κωμωδία θέλει πολύ καλή συνεργασία και θέλει και «χώρο». Να αφήνεις χώρο και να παίρνεις χώρο από τον συμπαίκτη σου.

Είναι πιο δύσκολη η κωμωδία;

Δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο είδος. Δεν είναι κάτι απλό, δεν είναι αυτό που πολλοί λένε «εντάξει μωρέ, κάνεις τους άλλους να γελάνε». Έχει σημασία όμως πώς τους κάνεις να γελάνε, γιατί αν κατεβάσεις τα σώβρακα σου θα γελάσουν από κάτω, αλλά πόσο θα γελάσουν; Μία έξυπνη κωμωδία απαιτεί ένα δράμα των ηρώων. Γι’ αυτό και οι σπουδαίοι κωμικοί, είτε έλληνες είτε ξένοι, είναι δραματικοί ηθοποιοί κυρίως. Ας πούμε, ο αγαπημένος μου Ρόμπιν Ουίλιαμς ήταν ένας δραματικός ηθοποιός.

Είναι όμως η κωμωδία είδος που το σνομπάρουν, ας πούμε στα Όσκαρ που σπάνια θα δούμε υποψηφιότητες από μία κωμική ταινία

Ισχύει. Σκεφτείτε ότι στις Χρυσές Σφαίρες έχουν τον διαχωρισμό βραβείου για «Musical and comedy». Δεν την έχουν καν ξεχωριστά, την έχουν μαζί με τα μιούζικαλ. Την κωμωδία όμως, την σνομπάρουν και οι Έλληνες ηθοποιοί πολλές φορές. Αν τα βάλουμε κάτω και τα στατιστικά, θα δούμε ότι την σνομπάρουν και τα ελληνικά θέατρα. Αν ανοίξετε το Αθηνόραμα θα δείτε, από τις 100 παραστάσεις που υποθετικά θα δούμε στην Αθήνα, οι 80 είναι δράματα. Είναι τεράστια η διαφορά.

Πολλοί λένε όμως πως φταίει και η ίδια η εποχή που δεν σηκώνει πολύ τις κωμωδίες στο θέατρο αλλά και στη τηλεόραση

Θα τους στεναχωρήσω. Είναι θέμα ικανοτήτων η κωμωδία και θέμα εκπαίδευσης των ηθοποιών. Αυτό που λένε είναι μία καραμέλα. Τι πάει να πει λόγω εποχής, εγώ περπατάω στη γειτονιά μου και μου λένε όλοι πως θέλουν να πάνε κάπου να περάσουν ωραία. Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι υπάρχει και το κοινό που περνάει ωραία και σε ένα καλό δράμα. Ξέρετε, ήμουν τυχερός εγώ γιατί από την αρχή βρέθηκα δίπλα σε πολύ μεγάλους κωμικούς ηθοποιούς. Καρακατσάνης, Βέγγος, Λαζόπουλος και ένα σωρό άλλοι. Αν ήμουν σε κάτι πάντα πολύ καλός εγώ, είναι ότι «έκλεβα» όσο τους παρακολουθούσα. Ξέρω πως είναι μία άλλη εποχή και πως έχει πάει κι αλλού το πράγμα. Βλέπουμε να πηγαίνουν νεότεροι θεατές κυρίως και σε θεάματα που δεν περιμέναμε παλιότερα πως θα μπορούσαν να πάνε καλά. Κακά τα ψέματα όμως, δεν μπορούν όλοι να κάνουν κωμωδία όπως δεν μπορούν όλοι να κάνουν μιούζικαλ και γι’ αυτό και είναι είδη που συνήθως σνομπάρονται. Δεν είναι όμως τυχαίο που σειρές σε επανάληψη όπως το «Σόι» ή το «Παρά πέντε» κάνουν τα κανάλια μέχρι σήμερα να παραμιλούν με την τηλεθέαση που έχουν.

Είστε και άνθρωπος της ομάδας νιώθω

Μόνος μου τι να πάω να κάνω; Εγώ αλλιώς γαλουχήθηκα. Ότι θέλω να παίξω συγκεκριμένους ρόλους και έργα ναι, θέλω. Μάλιστα θέλω να παίξω και έργα με συγκεκριμένους ανθρώπους. Εκείνους δηλαδή που μπορώ να συνεννοηθώ. Είναι μεγάλη υπόθεση στο θέατρο η συνεννόηση. Μεγάλο βάρος αν δεν μπορείς να συνεννοηθείς. Απλά σε μία τέτοια περίπτωση αν τύχει, βάζω τον αυτόματο για να βγει η σεζόν. Θα παλέψω μήπως και βρούμε γέφυρα, μήπως καταλάβω τον άλλον αλλά δεν μπορώ και τις εμμονές των άλλων. Νιώθω ότι το θέατρο μας πλέον γίνεται από ομάδες και αυτές ξέρουν. Οι υπόλοιποι δεν ξέρουν.

Για ποιους λόγους λέτε συνήθως ναι σε μία δουλειά;

Καταρχάς ρωτάω «με ποιους» και ποιος με καλεί αν δε ξέρω τον σκηνοθέτη. Μπορεί να μην είναι κάποιος που ξέρω, αλλά να έχω δει δουλειά του. Ή μπορεί να δω τυχαία μία θεατρική δουλειά που θα με εντυπωσιάσει κάποιου σκηνοθέτη που δεν γνωρίζω και να σηκώσω μετά το τηλέφωνο να μιλήσω μαζί του και να δηλώσω παρών αν με χρειαστεί κάποια φορά.

Θα σας δούμε στον 2^ο κύκλο της σειράς «Σέρρες» του Γιώργου Καπουτζίδη που πρόσφατα ανακοινώθηκε;

Δεν έχω κάποια τέτοια ενημέρωση. Εγώ έτσι κι αλλιώς, έκανα ένα guest πολύ χαρακτηριστικό. Δε ξέρω αν έχει σκεφτεί κάτι ο Γιώργος και για τον δεύτερο κύκλο, αλλά εγώ ακόμα δεν έχω καμία τέτοια πληροφορία. Θυμάμαι όταν στην αρχή μου είχε πει για τον ρόλο πως θα είναι κάτι μικρό, του είχα πει αμέσως πως δέχομαι. Ξέρετε, είναι κάποιοι άνθρωποι στη δουλειά που τους γουστάρεις και πας ό, τι κι αν έχουν στο μυαλό τους για σένα. Όταν μου είπε μάλιστα τι ακριβώς είναι ο ρόλος που θα έκανα, είπα μέσα αμέσως. Γουστάρω να με σκεφτούν οι άνθρωποι για κάτι άλλο, οπότε προσπαθώ κι εγώ να το προκαλέσω γιατί αυτό το περνάς μετά και προς τα έξω, αλλιώς θα κάνω για πάντα τον «Ζουζουνέλ». Που στην πραγματικότητα, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον Ζουζουνέλ, τον αγαπώ και τον λατρεύω και στον δρόμο είναι η καθημερινότητα μου, το ξέρω πως θα με ακολουθεί για πάντα αλλά δεν έχω κανένα κόμπλεξ γι’ αυτό, είναι χαρά μου. Αλλά από εκεί και πέρα, θέλω να προκαλώ κάπως και το μέλλον μου.

Περάσατε ως νεότερος κι αυτή τη φάση του πιο σοβαρού, του ωραίου, του ζεν πρεμιέ πάντως

Λογικό είναι, το κουβαλούσα αυτό. Αλλά καλό είναι να μη κολλάς σε μία ταμπέλα. Δε μπορείς να είσαι για πάντα ζεν πρεμιέ. Θα πρέπει να γίνεις ρολίστας αν μιλήσουμε με θεατρικούς ρόλους. Δεν είναι η ομορφιά λοιπόν το σημαντικό. Πόσες φορές εντυπωσιαστήκαμε με πολύ όμορφους ανθρώπους στο θέατρο που μετά τα πέντε πρώτα λεπτά δεν τους προσέχαμε καν και πόσες άλλες, είδαμε περίεργες φάτσες που μετά τα πρώτα πέντε λεπτά λόγω του ταλέντου τους δεν ξεκολλούσαμε από πάνω τους.

Σας βάραινε αυτό όμως τότε ή ήταν κάτι που το βλέπατε με συμπάθεια;

Νομίζω κολακευόμουνα. Το είχα πάρει κάπως πάνω μου ότι ήμουν ζεν πρεμιέ. Ενώ μέσα μου στην πραγματικότητα, δεν ήμουν ζεν πρεμιέ. Μου το είχαν κολλήσει όμως και ήταν φυσικό τότε να παίξω πολλούς τέτοιους ρόλους, ρομαντικούς ήρωες, ιππότες.

Πώς βλέπετε την τηλεόραση σήμερα;

Είναι παλιομοδίτικη η τηλεόραση μας, αλλά με κάποιες εξαιρέσεις. Κι αυτή η καραμέλα που λέει «αυτά θέλει ο κόσμος» δεν είμαι σίγουρος ότι είναι πραγματικότητα. Είμαι όμως χαρούμενος για την ελληνική μυθοπλασία που έχει κάνει βήματα μπροστά και για τα χρήματα που έχουν πέσει για να γίνει αυτή η αλλαγή. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είπε ξεκάθαρα πως αν ο καναλάρχης δεν του είχε πει ξεκίνα το, το «Maestro» δε θα μπορούσε να γίνει με τόσα πολλά χρήματα ανά επεισόδιο στην Ελλάδα.

Τι συνέβη τελικά με την ταινία «Υπάρχω» που έγινε θέμα ότι θα ήσασταν και τελικά δεν σας είδαμε;

Αρχικά δε ξέρω πως έγινε γνωστό όλο αυτό. Το πέρασμα μου εμένα από την ταινία ήταν ένα guest. Ήταν μία δραματουργική σκηνή που όντως, όταν είδα κι εγώ την ταινία μετά, δεν χαλάει την ροή η απουσία της. Ο Καζαντζίδης είχε στενή σχέση με την ΑΕΚ κι εγώ έκανα έναν παλιό ποδοσφαιριστή. Η ταινία όμως τελικά επικεντρώθηκε σε άλλα κομμάτια και επειδή ήταν μεγάλη σε διάρκεια έτσι κι αλλιώς η ταινία, κάποιες σκηνές κοπήκαν. Αυτά στη δουλειά μας γίνονται συνέχεια, δεν με ενόχλησε καθόλου. Μάλιστα μου είπαν πως πολύ πιθανό στην τηλεοπτική της version η σκηνή μου να υπάρχει. Δεν ήταν πάντως ένα θέμα που έπρεπε να πάρει τόσο μεγάλη έκταση.

Επιστρέφοντας στον δικό σας Ντίνο στο «Καλιφορνια ντριμιν 20 χρόνια μετά», θα ήθελα να μου πείτε τι έπρεπε να προσέξετε ώστε να τον φέρετε στα μέτρα σας;

Εγώ να τον καταλάβω, να τον νιώσω ήθελα περισσότερο. Και κατάλαβα ότι είναι πρώτα απ’ όλα καλοπερασάκιας, που δεν θέλει να δουλέψει. Αλλά είναι ένας τύπος που θα τον δεις και θα πεις είναι ωραίος αυτός. Θα πεις πως δε θες να είσαι σας αυτόν, αλλά ότι κάνει και «ζωάρα». Κι αυτό που ήθελα εγώ να βγάλω, ήταν αυτό το χαριτωμένο του πράγματος. Θέλαμε όλοι μαζί να δείξουμε πως πέρα από ό, τι είναι αυτοί οι χαρακτήρες, είναι χαριτωμένοι.

Το ότι σε αυτή τη δουλειά είστε με την Λένα Δροσάκη, το έκανε πιο εύκολο ή πιο δύσκολο για εσάς και εννοώ κυρίως πάνω στη σκηνή

Δε ξέρω αν υπάρχει ευκολία ή δυσκολία. Θα σου πω ότι καλλιτεχνικά έχουμε αρκετές διαφωνίες. Τελικά όμως, αυτές οι διαφωνίες φέρνουν ένα καλό αποτέλεσμα. Έχουμε τον τρόπο να το βρίσκουμε ευτυχώς. Κι όταν είναι έτσι τα πράγματα που μας ενώνει ένα παιδί, θα πρέπει να το προσπαθούμε για πάντα. Όταν ένα ζευγάρι χωρισμένο, όντως το συνειδητοποιεί αυτό, αναζητά τον καλύτερο τρόπο για να υπάρχει συνεννόηση. Έτσι, όταν ο Σταύρος με πήρε και μου είπε πως σκέφτηκε και την Λένα για αυτόν τον πολύ ωραίο ρόλο που κάνει, του είπα ναι, πάμε να το κάνουμε. Εντάξει, ήταν ένα στοίχημα κι αυτό και που ξέρεις, ίσως γίνουμε τελικά ένα καλλιτεχνικό ζευγάρι (γέλια). Ξέρεις θέλει χρόνο όλο αυτό, δεν είναι εύκολο αλλά για εμάς πέρασαν πλέον και δύο χρόνια.

Κι επειδή είναι μία κουβέντα που άνοιξε καιρό και γίνεται, εσείς είστε σε αυτούς που πιστεύουν πως πρέπει να επιστρέψει το «Σόι» ή όχι;

Δεν ξέρω αν πρέπει, ξέρω όμως ότι η αγάπη του κόσμου είναι τόσο μεγάλη και η ανάγκη του να ξαναγίνει, που το σκεφτόμαστε. Προφανώς και εγώ είμαι θετικός σε κάτι τέτοιο. Σίγουρα πάντως αν γίνει, θα κάτσει να το δει ο κόσμος και αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Είναι φοβερό ότι το έχουν αγαπήσει όλες οι ηλικίες.

*Το «Καλιφόρνια Ντριμιν, 20 χρόνια μετά» του Βασίλη Κατσικονουρη , σε σκηνοθεσία Σταύρου Καραγιάννη , μετά την επιτυχημένη πορεία του στο “Δημοτικό Θεατρο Πειραιά” και τις sold out παραστάσεις, ταξιδεύει στην Θεσσαλονίκη στο θέατρο ” Αυλαία” για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων | Πρεμιέρα: Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου | Παίζουν: Λένα Δροσάκη, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Σταύρος Καραγιάννης και Σίλια Μουστάκη | Διάρκεια: 110′ ( με διάλειμμα 10′) | Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή 14/2  & Σάββατο 15/2 στις 21.00, Κυριακή 16/2 στις 19.00, Παρασκευή 21/2 – Σάββατο 22 /2 στις 21.00, Κυριακή 23/2 στις 19.00, Παρασκευή 28/2 & Σάββατο 01/3 στις 21.00, Κυριακή 02/3 στις 19.00 | Προπώληση:  more.com