Αλέξια, για ποιο από όσα έχεις κάνει νιώθεις περισσότερο περήφανη;

Μεγαλύτερη έκπληξη για όσους κάποτε την τραγουδήσαμε, δεν υπήρξε από την είδηση πως η Αλέξια επέστρεψε με καινούριες συναυλίες και μάλιστα με τα τραγούδια από τον άκρως επιτυχημένο δίσκο του 1993 «Η Αλέξια τραγουδάει τα κλασικά» με τζαζ τραγούδια μεγάλων συνθετών.

Μετά την sold out παρουσίαση στην Κύπρο, η αγαπημένη ερμηνεύτρια έρχεται και στη Θεσσαλονίκη – μία πόλη που η ίδια έζησε και αγαπάει πολύ – την Κυριακή 20 Οκτωβρίου στην Αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ στο πλαίσιο των 59^ων Δημητρίων, κι αυτό στάθηκε μία πρώτης τάξεως καλή αφορμή για να βρεθούμε και να μιλήσουμε για όλα!

Τα χρόνια στην Κύπρο, το «Άσπρο μαύρο», η ποπ, η επιτυχία, οι δυσκολίες, οι μεγάλες συνεργασίες, τα χρόνια στην Αμερική και πάνω από όλα η αγάπη. Κι όπως λέει συχνά η ίδια, η αγάπη της για τη μουσική. Αυτή που ανακαλύπτει η ίδια ακόμα και αυτή που θέλει να μεταδώσει στους άλλους.

Για πολλούς από εμάς μπορεί η Αλέξια να αποτελεί μεγάλο μέρος των παιδικών χρόνων μας, μέσα από ποπ τραγούδια που μέχρι σήμερα έχουν μία αθωότητα, όμως το νέο της πρόσωπο φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον για να το προσπεράσουμε. Άλλωστε, όπως της είπα στη συνάντηση μας, περιόδους δεν έχουν μόνο ο ζωγράφοι, οφείλουν να έχουν και άλλοι καλλιτέχνες. Κι εκείνη έχει πολλές περιόδους που έχουν ενδιαφέρον!

Πώς αντιλαμβάνεσαι την αγάπη του κόσμου που έρχεται και σου λέει ότι σε ακούει από τα παιδικά του χρόνια;

Εμένα η αγάπη είναι ο σκοπός της ζωής μου. Και η μουσική που αγαπώ εγώ, είναι αγάπη. Διότι είναι μουσική που κάνει καλό, θεραπεύει τις ψυχές και εμπνέει. Τουλάχιστον αυτή είναι η πρόθεση μου και νομίζω κι άλλων καλλιτεχνών. Ακόμα κι εκείνα τα χρόνια που ξεκινούσα στην Ελλάδα, μετά τα σπουδές μου στη Βοστώνη, με τους ποπ τους δίσκους μου από το 1987, έτσι σκεφτόμουν.

Πώς ήρθες τότε στην Ελλάδα;

Με έφεραν τρεις συμφοιτητές μου από το Πανεπιστήμιο στη Βοστώνη που είχαν στούντιο ηχογραφήσεων στην Ελλάδα, το Studio Sierra, και έτσι ήρθα. Μέσα από αγάπη κα φιλία δηλαδή ήρθα τότε. Ξέρεις, πάντα εγώ αγαπούσα τους ανθρώπους. Με ό, τι έκανα! Όπου με προσκαλούσαν πήγαινα με αγάπη… Θα σου πω πως τότε, άλλαζα τους στίχους στα λόγια των τραγουδιών μου όταν ήταν να έρθουν να με ακούσουν παιδάκια, για να μην τα επηρεάσω αρνητικά. Ας πούμε το «Κάθε βράδυ στα μπαράκια με τσιγάρο και ποτό» το αλλάζαμε. Όταν αγαπάς λοιπόν, σκέφτεσαι και λίγο πιο πέρα. Όταν τραγουδούσα, ό, τι κι αν τραγουδούσα είτε μου άρεσε, είτε δε μου άρεσε, γιατί μέσα στα ποπ πριν αρχίσω να επλέγω, υπήρχαν τραγούδια που λατρεύω ακόμα, αλλά και κάποια άλλα που δεν θα τα επέλεγα ξανά αν είχα την ευκαιρία τώρα. Αλλά πάντα υπήρχε αγάπη. Οπότε, αυτό αισθανόταν ο κόσμος από μένα. Και τώρα όμως, όπου ταξιδεύω στον κόσμο βρίσκω αγάπη.

Ήταν μία εποχή που πήρες πολλή αγάπη!

Η δική μου εμπειρία είναι ότι ήταν τότε, αλλά είναι και τώρα αγαπησιάρικες εποχές. Μάλιστα νιώθω οτι είναι καλύτερα τώρα για μένα. Ξέρεις, άλλαξα τη ζωή μου ολόκληρη κάποτε, οπότε ζω μία καλή ζωή τώρα. Πάντα έβλεπα τα τόσα άσχημα στη ζωή μου είτε με τον πόλεμο στην Κύπρο, είτε με τα ταξίδια στην Αμερική, είτε μετά στην Ελλάδα που δυσκολεύτηκα πάρα πολύ ώσπου να βρω τον δρόμο μου. Οπότε τώρα ως άσκηση επικεντρώνομαι σε αυτά που είναι όμορφα και ευγενικά γύρω μου. Γνωρίζω ότι υπάρχουν και τα άλλα, αλλά βάζω μία προστασία γύρω μου γιατί αλλιώς βασανίζομαι.

Αυτό το έκανες πάντα;

Όχι. Ήθελε τρομερή εξάσκηση αυτό. Τα κατάφερα και το μυαλό μου δεν με οδηγεί όπου θέλει.

Κι έρχεται ο καιρός, που παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου. Τι συνέβη τότε;

Ανακάλυψα ποια είμαι. Σιγά σιγά με ανακάλυπτα. Ξέρεις, με όλα αυτά που συμβαίνουν ξεχνούμε κιόλας πολλές φορές ποιοι ήμαστε. Ακούμε συμβουλές, κάνε αυτό, κάνε το άλλο… Και το κάνεις αυτό που σου λένε. Νομίζοντας ότι θα ευχαριστήσεις έτσι γονείς, συγγενείς, δασκάλους, δασκάλες, γείτονες, παραγωγούς, γνωστούς… Και κάποια στιγμή πρέπει να ξαναανακαλύψουμε εμάς και τη δική μας τη φωνή, τη δική μας σκέψη, τις δικές μας επιθυμίες, την καθαρή μας επιθυμία. Και να επικεντρωθούμε σ’ αυτό και να ξυπνάμε το πρωί και να ξέρουμε ποιος είναι ο σκοπός μας, ποιοι είμαστε, ποιος είναι ο σκοπός μας. Γιατί να ξυπνούν το πρωί. Υπάρχει λόγος και αν ναι, ποιος είναι ο λόγος; Ο δικός μου λόγος για να ξυπνώ το πρωί είναι να συμβάλλω στο να ενισχύω το καλό της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό και έχω εκπαιδευτικά προγράμματα για τα παιδιά, τους εφήβους. Διότι υπήρξα έφηβος και παιδί και θέλω να γίνει λίγο πιο εύκολος ο δρόμος τους. Και επίσης υποστηρίζω τη μουσική. Διότι χρειάζεται υποστήριξη μουσική. Με πλησιάζουν γονείς και παραπονεμένοι μου λένε ότι αυτά τα οποία προβάλλονται δεν κάνουν καλό στα παιδιά τους. Οπότε η δική μου ειρηνική επανάσταση να το πούμε έτσι, είναι το πρόγραμμα «Re-be» για τα σχολεία.

Τι ακριβώς είναι αυτό το πρόγραμμα;

Είναι ένα πρόγραμμα αρχικά που μπήκε σε όλα τα σχολεία της Κύπρου.  Είναι μια δική μου αντίσταση έναντι αυτών των οποίων βλέπω και που θεωρώ ότι δεν κάνουν καλό στα παιδιά μας. Και υπάρχει μουσική αιώνων στη διάθεσή μας και ειδικά μέσω του διαδικτύου τώρα. Και αυτό θέλω να υπενθυμίσω στα παιδιά και στους εφήβους, ότι μπορούμε με ένα κλικ να εξερευνήσουμε μουσικές. Όχι μόνο αυτά που προωθούνται για το κέρδος αποκλειστικά.

Ήταν δύσκολη αυτή η μετάβαση τότε. Υπήρχαν αντιδράσεις, από την εταιρεία ας πούμε τη δισκογραφική;

Ήταν όνειρο! Μόλις υπερασπιστούμε εμάς, αγαπημένε μου Γιώργο, δεν λέει κανένας τίποτα. Πριν από αυτό ευχαριστείς τους πάντες. Το έκανα κ εγώ! Και όχι μόνο δεν μου έλεγαν ευχαριστώ, όχι μόνο δεν ευχαριστιότανε οι ίδιοι. Αλλα ήθελαν και άλλο κομμάτι μου. Και μετά κι άλλο κομμάτι μου. Ενώ μόλις είπα στοπ και έβαλα το όριο, δεν υπήρχε καμία αντίδραση. Δεν θα μπορούσα εγώ τότε ας πούμε να πω ελαφρολαικά τραγούδια που είχαν αρχίσει να κάνουν μόδα.

Τι θυμάσαι από την περίοδο με τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη;

Η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη έχω ανακαλύψει οτι έχει θεραπευτική δράση. Τότε που συνεργαζόμουν με την Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης κι ερχόταν κι ο ίδιος ο Μίκης, κάναμε τότε συναυλίες ανά την Ελλάδα και στο εξωτερικό, τότε είχα πολύ συγκεχυμένη σκέψη γιατί ήταν η εποχή που έψαχνα ακόμα να με βρω. Μόλις όμως ξεκινούσε η πρώτη νότα από την Ορχήστρα όλα ευθυγραμμιζόταν. Δεν υπήρχε πόνος, υπήρχε διαύγεια πνεύματος. Όταν άκουγα τη μουσική του Θεοδωράκη, αμέσως άρθρωνα το ανάστημα. Αυτό είναι που θέλω εγώ για όλους. Μου έκανε πολύ καλό η μουσική του. Γνώρισα μαζί του την πραγματική Ελλάδα. Η πρώτη επαφή έγινε όταν με προσκάλεσε μία συνεργάτιδα του να τραγουδήσω στο Καλλιμάρμαρο, στα 70χρονα του τότε. Ήταν εκεί οι σπουδαιότεροι έλληνες καλλιτέχνες που τραγούδησαν! Την επόμενη, μου λέει «θέλω να κάνουμε δίσκο». Εγώ είχα ενθουσιαστεί! Μου λέει λοιπόν να κάνω μία επιλογή 10 τραγουδιών του και να του τα πάω να τα εγκρίνει και να προχωρήσουμε. Πήγαινα στην κόρη του την Μαργαρίτα, μου έφτιαχνε έναν ελληνικό καφέ, καθόμουν στο σαλόνι και άκουγα δίσκους. Για έξι μήνες γινόταν αυτό! Και όταν πάω στον Μίκη, του πάω 60 τραγούδια. Έτσι τελικά κάναμε διπλό δίσκο τότε.

Είχες στήριξη εκείνη την εποχή που αποφάσισες να αλλάξεις δρόμο;

Ξέρεις πολλές φορές σκέφτομαι πως όλα αυτά τα οφείλω στην μικρή Αλέξια που 10 χρονών έγινε πρόσφυγας και έψαχνε να βρει το σπίτι το οποίο θα ανήκει, μεταφορικά και πραγματικά, και γι’ αυτό έψαχνα και ανακάλυπτα σπίτια και έμενα. «Σπίτια» που έχτιζα… «Κλασικά», δίσκος μετά με τον Chick Corea, με τον Μίκη Θεοδωράκη, αυτοσχεδιασμοί, Η «Κυρία με τις καμέλιες» του Αριστείδη Μυταρά! Αλλά, πρέπει να πω πως τα οφείλω και στον Μίλτο Καραντζά. Το λέω και θα το λέω αιώνια. Ο Μίλτος, ήταν διευθυντής της εταιρείας BMG, της δισκογραφικής στην οποία ανήκα τότε. Ενώ ήταν διευθυντής και λογοδοτούσε και στην αμερικάνικη μητέρα εταιρεία, εν τούτης, οτιδήποτε υποστήριζε τη μουσική ποιότητα, το υποστήριζε και ο ίδιος. Σκέψου πως με τον Μίκη Θεοδωράκη είχαμε στούντιο έναν χρόνο, στο στούντιο του Κώστα Τουρνά. Μπορούσα να μπαίνω και να βγαίνω όποτε είχα έμπνευση. Να φέρνω ενορχηστρωτές και ό, τι ήθελα. Εγώ βέβαια το έκανα με τρομερή συνείδηση και υπευθυνότητα, αλλά, με άφησε εκείνος.  Ποτέ δεν μου έβαλε περιορισμούς. Στα «Κλασικά» το ίδιο. Στο “In a Jazz Mood” με έστειλε στο Λος Άντζελες να ηχογραφήσω, με τον Chick Corea, τον John Patitucci, τον Gary Novak. Μετά πήγαμε στη Σόφια να κάνω ηχογράφηση με τα έγχορδα με τον Σταύρο Λάντσια. Ο Μίλτος, να είναι καλά πάντα.

Τα «Κλασικά» που φέτος κλείνουν 30 χρόνια, πώς τα θυμάσαι;

Έβλεπα πάντα ελληνικές ταινίες ενώ αγαπώ πολύ και τα soundtracks. Υπάρχουν πολλά ωραία που κυκλοφόρησαν και ίσως, παραμένουν άγνωστα. Και ξέρεις, αυτοί οι άνθρωποι τότε ήξεραν και να ενορχηστρώνουν. Κι αυτό το κρατάω εγώ και στα συναυλίες μου που ό,τι κάνω πρέπει να έχει τις ανάλογες ενορχηστρώσεις. Αν δεν προλαβαίνουμε να τις έχουμε, προτιμώ να μη κάνω τη συναυλία. Και μπορεί εγώ ως μουσικός να ξέρω, είμαι όμως βέβαιη πως κι ο κόσμος είναι έτοιμος να ακούσει καλές μουσικές αλλά του δίνουν δυστυχώς ό, τι είναι πιο φθηνό

Γιατί όμως στην εποχή μας θεωρούμε εμπορικό το φθηνό;

Στην εποχή μας τα ΜΜΕ αλλά και οι εταιρείες δίσκων θεοποιούν τα μέτρια. Εμπορικός όμως ουσιαστικά είναι ο Μότσαρτ, εμπορική είναι η Κάλλας, εμπορικές είναι οι μουσικές του ’30, η Billie Holiday. Αυτά είναι τα πραγματικά εμπορικά. Κι αυτοί που λένε δεν ακούν τζαζ, ας σκεφτούν το «Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου» που γνωρίζει όλη η Ελλάδα πως είναι ένα καθαρό τζαζ κομμάτι. Αλλά δεν αφήνουν τον κόσμο να μάθει τι είναι τζαζ. Ούτε τα σχολεία μαθαίνουν, ούτε τα ΜΜΕ. Στις παλιές εποχές, αυτοί που είχαν εταιρίες δίσκων αγαπούσαν τη μουσική. Αυτή είναι η διαφορά με σήμερα. Δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο που να μην είναι μουσική. Όταν μετά μπήκαν λογιστές και δικηγόροι, άνθρωποι δηλαδή που ήταν εκεί μόνο για το κέρδος, άλλαξαν όλα.

Δεν βγαίνεις συχνά σε εκπομπές στην τηλεόραση. Γιατί;

Δυσκολεύομαι πάρα πολύ να πάω να δώσω συνεντεύξεις. Διότι δεν θέλω να είμαι αγενής και επίσης δεν θέλω να απαντώ σε ανόητες ερωτήσεις. Κάθε φορά που μία συνέντευξη έχει τη σωστή επικοινωνία και υπάρχει πρόθεση να συμβεί κάτι καλό, τότε όλο αυτό βοηθάει κι εμένα.

Πώς γεννήθηκε το πρόγραμμα γα τα σχολεία, το Re– Be

Το δουλέψαμε με τη συνεργάτιδα μου την Βαλεντίνα Καλαντώνη 12 χρόνια! Δουλέψαμε σιωπηλά στη Νέα Υόρκη, στο Λος Άντζελες, στο Νιου Τζέρσι, χτίζαμε το πρόγραμμα μου το Re-Be. Γιατί ήθελα να πηγαίνω στα παιδιά και να ξέρω τι λέω. Τα παιδιά χρειάζονται σήμερα υποστήριξη, χρειάζονται πρότυπα, να νιώθουν ότι τα αγαπάμε.

Οπότε αν ρωτήσω για ποιο από όσα έχεις κάνει νιώθεις πιο περήφανη, θα μου έλεγες αυτό;

Αυτό ήταν πολύ σημαντικό ναι, αλλά πιο σημαντικό για μένα είναι ότι έσωσα την Αλέξια… Έσωσα τον εαυτό μου, την ύπαρξη μου. Ξυπνώ το πρωί και κάνω πια μόνο ό, τι αγαπώ. Επίσης το άλλο για το οποίο είμαι περήφανη, είναι ότι συνδέθηκα με τη χαρά. Με τη χαρά της ζωής που διαρκεί. Δύσκολες μέρες έχω, λυπημένη μπορεί να είμαι κάποιες φορές, αλλά βαθιά μέσα μου έφυγε όλη η λύπη. Ξυπνώ το πρωί και λέω, τι θέλει η Αλέξία να κάνει σήμερα; Θα πάω στο τάδε σχολείο, θα πάω στο τάδε χωριό, θα μελετήσω μουσική, θα κάνω αυτόν τον σχεδιασμό σε ιερά, από την αρχαιότητα μέχρι σύγχρονα ιερά.

Επιστρέφοντας σε αυτό που μου είπες νωρίτερα ότι έσωσες τον εαυτό σου, θυμάμαι ένα δημοσίευμα εκείνης της εποχής που έλεγε πως στο τελευταίο νυχτερινό μαγαζί που δούλευες, γυρνούσες στο καμαρίνι και έκλαιγες επειδή δεν το άντεχες. Ισχύει αυτό;

Δεν είναι ότι έκλαιγα μόνο. Έγραφα τις ημέρες και τα έσβηνα, όπως κάνουν οι φυλακισμένοι. Δεν το άντεχα, παρόλο που αν το συνέχιζα μπορούσα να έχω σήμερα εκατομμύρια. Όμως σκέφτομαι πως αν πήγαινα σήμερα, είμαι σίγουρη πως αλλιώς θα αξιοποιούσα την εμπειρία μου. Αλλά σίγουρα δε θα επέστρεφα ξανά εκεί ποτέ. Κι ας μου προσφέραμε πολλά χρήματα. Στο τέλος θυμάμαι όταν έβγαλα τις «Νερομπογιές» με τον Σπύρο Πάζιο και τον Κώστα Τουρνά, έναν καλό δίσκο, δεν τον υποστήριξα όπως έπρεπε γιατί ήμουν στα νυχτερινά κέντρα ακόμα εκείνη την εποχή.  Θα έπρεπε να το έκανα σε άλλους χώρους μαζί με τον Σπύρο Πάζιο και τον ιδιαίτερο ήχο του στην κιθάρα. Ξέρεις, μέχρι εκεί ό, τι τραγουδούσα μου το προτείνανε, ενώ μετά τα πρότεινα πλέον εγώ. Έγινα παραγωγός του εαυτού μου και έτσι βρήκα τον Μάκη Δελαπόρτα για να κάνουμε τα «Κλασικά».

Πες μου για αυτή τη συνάντηση;

Ήξερα ότι ο Μάκης Δελαπόρτας έχει ένα πλούσιο αρχείο από τα κινηματογραφικά έργα τα παλιά. Γνώριζα ότι έσωσε πολύ υλικό από τα υπόγεια των στούντιο. Τα soundtrack του Κώστα Καπνίση, του Μίμη Πλέσσα, όλων. Τον πήρα λοιπόν τηλέφωνο και αμέσως πήγα σπίτι του για να ακούσουμε μουσική.  Μετά πήγαμε στον Μίλτο Καρατζά για να τα ακούσει. Ο Δελαπόρτας μας συνέστησε τότε τον σπουδαίο Κώστα Καπνίση που έκανε ενορχήστρωση σε όλο τον δίσκο. Ρένα Βλαχοπούλου, Ζωή Κουρούκλη, Βλάσσης Μπονάτσος… Όλοι τους ηθοποιοί αλλά με κοινό χαρακτηριστικό ότι ξεκίνησαν ως τραγουδιστές. Το ταλέντο είναι μεγάλη υπόθεση και αυτό που με συγκινεί στους ανθρώπους.

Πώς αποφάσισες φέτος να κάνεις μουσική παράσταση τα «Κλασικά»;

Πρέπει να σου πω πως ως καλλιτέχνης δε θέλω να πηγαίνω πίσω. Πηγαίνω πάντα παρακάτω. Η ιδέα των «Κλασικών» ήταν της Βαλεντίνας που έχει και την παραγωγή. Ήταν μία σκέψη να τιμήσω τον δίσκο αυτό και τα τραγούδια του. Η ωραιότερη αφορμή για να το κάνω βέβαια, στάθηκαν τα 30 χρόνια από την  δημιουργία τους. Έτσι ξεκίνησε και από τότε είναι όλο δώρα! Με συμφωνικές, με φωνητικά σύνολα! Όλα δώρα…

Τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια;

Μέχρι τον πόλεμο, ήταν υπέροχα στην Αμμόχωστο. Μια πόλη που ήταν γεμάτη από τέχνες. Δεν θεωρείται τυχαία η κοιτίδα του πολιτισμού της Κύπρου. Είχε ποιητές, ζωγράφους… Είχα φίλους, φίλες, γιαγιάδες, θείους, γενέθλια, πάρτι, μουσικές, χοροί, μπαλέτο και μετά, μαύρα. Όλα. Μετά ήταν παράξενα γιατί άλλαξαν όλα. Τουλάχιστον δε χρειάστηκε να αλλάξουμε χώρα τότε. Πήγαμε στην Λάρνακα όπου κατάγεται η γιαγιά μου. Αφήσαμε πίσω τα πάντα, σπίτι και τα υπάρχοντα μας όλα. Είχαμε όμως εμάς. Και νομίζω πως εμένα όμως πάντα με έσωζε η μουσική.

Έχεις στο μυαλό σου να κάνεις σήμερα έναν καινούριο ελληνικό δίσκο;

Θέλω πολύ, απλά δεν ξέρω σε ποια εταιρεία δίσκων να πάω τώρα πια. Πρέπει να πάω κάπου που θα ξέρω πως οι προθέσεις των διευθυντών είναι με το μέρος της μουσικής. Άρα, με το μέρος μου. Θα το ψάξω όμως, σίγουρα κάπου κάποιος θα υπάρχει. Θα κάνω σίγουρα κάτι εδώ. Στη τελική, τώρα υπάρχει και το διαδίκτυο που μπορούμε να αξιοποιήσουμε και να εκφράσουμε αυτό που θέλουμε. I’m here to stay

*«Η Αλέξια Ερμηνεύει Τα Κλασικά» με τη Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Θεσσαλονίκης και το φωνητικό σύνολο Voci Contra Tempo | Αίθουσα Τελετών ΑΠΘ | Κυριακή 20 Οκτωβρίου | Ώρα: 21:00 | Εισιτήρια-Τιμές εισιτηρίων: προπώληση από 7€ / Προπώληση: More.com