Αντώνης Κούρτης: Η μεγάλη μορφή της Θεσσαλονικιώτικης δημοσιογραφίας

Ένδοξος διευθυντής εφημερίδων, αναμορφωτής πρόεδρος της ΔΕΘ, κυβερνητικός εκπρόσωπος του Ανδρέα Παπανδρέου. Ένας άνθρωπος με απίστευτη δύναμη, γνώσεις και εμπειρία σε μια κουβέντα χωρίς δισταγμούς στα 91 του χρόνια! Ο Αντώνης Κούρτης μιλά στην Parallaxi.

Η έλλειψη εφημερίδων

«Μίλησα με 4-5 βιομηχάνους που έχουν λεφτά και ασχολούνται και με την πολιτική και τους λέω να καθίσουμε, εγώ τζάμπα δε θέλω λεφτά, να δούμε πως μπορούμε να βγάλουμε μια εφημερίδα. Είναι δυνατόν μια ολόκληρη πόλη να μην έχει μια εφημερίδα; “Είναι ακριβά τώρα” τι ακριβά λέω, θα τα βγάλετε τα λεφτά σας, μέσα δε θα μπείτε τους είπα. Δεν έχει επιχειρηματίες για εφημερίδες η Θεσσαλονίκη πλέον, μετά τον θάνατο του Βελλίδη, πέσαν όλα, ο Μέρτζος δεν μπόρεσε να κάνει πολλά πράγματα πήγε να βγάλει μια απογευματινή αλλά δεν πήγε καλά. Τώρα μια πόλη σαν την Θεσσαλονίκη να μην έχει καθημερινή εφημερίδα δηλαδή έχει ο Βόλος, η Λάρισα, η Δράμα, η Πάτρα…». 

Η έλλειψη σοβαρών παραγόντων και το ΑΠΘ

«Έχουν βγάλει πολλά λεφτά από εδώ, πολλοί, αλλά δεν φαίνεται το χρήμα τους πουθενά. Με όσους έχω μιλήσει, και έχω μιλήσει με αρκετό κόσμο δεν ενδιαφέρονται καθόλου για εφημερίδα αλλά και γενικά. Είναι το μεγάλο έλλειμμα της πόλης η ανυπαρξία ανθρώπων που να επιβάλουν και στις κυβερνήσεις, να παίρνουν ορισμένα μέτρα της πόλης το μεμπτό που δικαιούνται τουλάχιστον.

Στους πολιτικούς αναδείχθηκε ο Παπαθεμελής για κάποια εποχή είχαμε βοηθήσει πολύ εμείς με την “Θεσσαλονίκη” τότε, ο οποίος την πολέμησε την υπόθεση αλλά τον φάγανε και ένας κούκος δε φέρνει την Άνοιξη έμεινε μόνος του εκεί ήταν με τις χριστιανικές ενώσεις.

Ούτε από τους καθηγητές πανεπιστημίου βγήκε κανείς να ασχοληθεί με την πόλη. Κάτι έκανε ο Ανδρόνικος αλλά δεν έφτανε αυτό από μόνο του. Το ΑΠΘ είναι το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, έχει τεράστια δύναμη. Η “Θεσσαλονίκη” πουλούσε πέριξ του πανεπιστημίου τριπλάσια φύλλα από όλη την πόλη. Οι φοιτητές διαβάζανε εφημερίδα. Εμείς είχαμε χωθεί πολύ βαθιά ως δημοσιογράφοι στο πανεπιστήμιο».

Η εφημερίδα Θεσσαλονίκη

Όταν σχεδίαζα τη Θεσσαλονίκη πήρα όλες τις ιταλικές εφημερίδες, τις πρωινές, τις απογευματινές, τις βραδινές τις γαλλικές, τις αγγλικές και τις γερμανικές. Τις βάλαμε όλες κάτω για να δούμε τι θα κάνουμε και έτσι φτιάχτηκε. Ήταν πρωτόγνωρο πράγμα, γιατί η τελευταία σελίδα ήταν γεμάτη σχόλια πολύ σκληρά κατά της κυβέρνησης, κριτικά σχόλια.

Τα αθλητικά, είχε μια καλή ιδέα ο Αντώνης Πεκλάρης να κάνουμε την μισή εφημερίδα αθλητική, και όντως αυτό έγινε και άρχισε να ανεβαίνει από Δευτέρα σε Δευτέρα και φτάσαμε να έχουμε την πρώτη κυκλοφορία, ο Βελλίδης έτριβε τα μάτια του, αγωνιστήκαμε πολύ την εποχή εκείνη και να πείσουμε τον Βελλίδη, ο οποίος δεν ανοιγότανε πολύ, αλλά αργότερα και αυτός ανοίχτηκε.

Δεν είχαμε ώρες, η εφημερίδα δούλευε εικοσιτετράωρο με πολλή δουλειά και τη νύχτα. Μετά όσο και αν ξεκουράζεσαι όλη την ημέρα, ο ύπνος της ημέρας δεν αναπληρώνει τον ύπνο της νύχτας. Φτάσαμε σε ένα σημείο να έχει μια δύναμη η “Θεσσαλονίκη” και είχε και μια φρεσκάδα σε σχέση με την “Μακεδονία”, αυτή ήταν μια παλιά εφημερίδα παραδοσιακή. Δεν είχαμε ανταγωνισμό με τη Μακεδονία, αν εξαιρέσεις κάνα δυο-τρεις ηλίθιους, ίσα ίσα είχαμε καλή συνεργασία.

Ο Βελλίδης

«Ήταν πολύ έξυπνος άνθρωπος αλλά ήταν πολύ σκληρός επιχειρηματίας αλλά σιγά σιγά όσο ανεβαίνανε οι κυκλοφορίες είχε αρχίσει να λύνεται. Ύστερα η εφημερίδα δεν μοιραζόταν από πρακτορεία, ο Βελλίδης είχε δέκα αυτοκίνητα δικά του. Ένα αυτοκίνητο έφευγε από εδώ για Αλεξανδρούπολη και περνούσε από Καβάλα κλπ. Ένα άλλο έφευγε για Λάρισα, Τρίκαλα, Καρδίτσα, Βόλο. ένα άλλο έφευγε από εδώ για Κοζάνη, Καστοριά, Φλώρινα.

Πέντε έξι αυτοκίνητα έφευγαν κάθε μέρα για να πάνε κάτω. Έξοδα δηλαδή βενζίνες, οδηγοί αλλά δεν γίνεται αλλιώς, έτσι προλάβαινε όλες τις αθηναϊκές τις εφημερίδες πριν έρθουν, εμείς είμασταν παντού από την Αλεξανδρούπολη μέχρι τον βόλο και την Λάρισα ή τα Τρίκαλα και την Καρδίτσα πιάναμε και την Θεσσαλία τότε δηλαδή έφευγαν αυτοκίνητα από εδώ για κάτω, τέλος πάντων αλλιώς ήταν τότε αλλιώς ήταν σήμερα έχουν αλλάξει τα πράγματα πολύ. Με τον ίδιο τρόπο πήγαιναν με το πρώτο αεροπλάνο σε πόλεις της Γερμανίας και ανατυπώνονταν για τους Έλληνες εκεί.

Τα πήγαινε καλά πολύ καλά με τους πολιτικούς, είχε την “Μακεδονία” πιο συντηρητική να πιάνει τη Νέα Δημοκρατία. Το καινούργιο που έβγαινε, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου το αγκάλιασα κατευθείαν, εμείς εκεί είχαμε συγκρουστεί με τον Βελλίδη σε σχέση με τον Παπανδρέου, γιατί μου λέει: Με τον Ανδρέα θα ασχολούμαστε αυτός είναι Αμερικάνους εμείς δεν έχουμε καμία σχέση. Ήταν άλλες εποχές πάντως.

Ήταν δημιουργικές αυτές οι κουβέντες με τους εκδότες πάντως δεν ήταν όπως σήμερα με τους επιχειρηματίες, που είναι σήμερα εκδότες που δεν έχουν αυτήν την ευαισθησία, αυτός ήταν μόνο εκδότης έτσι δεν έκανε άλλες δουλειές. Τώρα αλλάξανε πολύ τα πράγματα μπήκαν στον χώρο πολύ άγρια συμφέροντα τις έχουν αλλάξει πολύ τις εφημερίδες».

Οι εφημερίδες σήμερα

«Δεν έχω βαρεθεί να διαβάζω, δεν μπορώ χωρίς εφημερίδα, αρρωσταίνω, δεν το φαντάζεσαι, αλλά αν δεν έχω το πρωί ή το μεσημέρι την εφημερίδα στεναχωριέμαι, δυσκολεύομαι. Η εφημερίδα είναι μεγάλη υπόθεση, άλλο η τηλεόραση και άλλο η εφημερίδα. Μόνο από τις εφημερίδες ενημερώνομαι, έχω κινητό αλλά είναι αρχαίο είναι για άλλο πράγμα. Δε θέλω τίποτα, τώρα ουσιαστικά έχω αποσυρθεί βέβαια αλλά παρακολουθώ τα πράγματα. Κάνα δυο εφημερίδες έχουν στιβαρούς αρθρογράφους η Καθημερινή, το Βήμα της Κυριακής».

Η ζωή του ως δημοσιογράφος

«Από σύμπτωση τελείωσα τη Νομική, ανοίξαμε ένα γραφείο με έναν συνάδελφο, Έβγαινε μια εφημερίδα εδώ η «Η Δράση» η οποία ήταν μια εβδομαδιαία εφημερίδα με διευθυντή τον Κίμωνα Οικονόμου, ένα καλό παιδί, και μια μέρα μου λέει «δεν περνάς από το γραφείο να συζητήσουμε λίγο να αρχίσεις να γράφεις τίποτα αν θέλεις».

Πήγα εκεί άρχισα να γράφω λίγα κομμάτια έκανα κάποια ρεπορτάζ. Έγραφα τότε στις αρχές μετά με πήρε η μπόρα από κάτω με τα διοικητικά καθήκοντα και τις υποχρεώσεις και δεν προλαβαίνω να γράψω άντε κανένα σχόλιο να έγραφα. Μετά βγήκε η «Θεσσαλονίκη» η οποία δεν πήγαινε καλά. Με φωνάζει ο Βελλίδης και μου λέει θα πάει στο εξωτερικό για να δει πιεστήρια το ένα το άλλο να δει που θα αγοράζει χαρτί δημοσιογραφικό.

Οι Ρώσοι βγάλανε χαρτί δημοσιογραφικό και παράγγειλα εγώ καμία εκατοστή ρόλους χαρτιού ρωσικού χαρτιού, το βάλαμε στο πιεστήριο αλλά μόλις ανέβαζε τις ταχύτητες κυκλοφορίας κόβονταν το χαρτί και δεν ήταν καλό, και έτσι παίρναμε το Αυστριακό που ήταν το καλύτερο ή το Γερμανικό.

Έτσι μπήκα μέσα σε όλα και ασχολήθηκα πολύ και με τα χαρτιά, τις διανομές εδώ, στην Γερμανία πουλούσαμε χιλιάδες φύλλα. Είχα κάνει το εξής: Πήγα στην Γερμανία σε ένα πιεστήριο που το είχε ένας Τούρκος, μεγάλο πιεστήριο έπρεπε να στέλνουμε κάθε μέρα το πρωί με το πρώτο αεροπλάνο που έφευγε, ήταν μια βελγική αεροπορική η οποία έφευγε από την Θεσσαλονίκη πριν τα ξημερώματα και στέλναμε τις εφημερίδες, στέλναμε μια, δυο, τρεις το πολύ «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη» εκεί είχα έρθει σε επαφή με έναν Τούρκο, έπαιρνε το ένα φύλλο και το έβγαζε από το ίδιο φύλλο τύπωνε καμία δεκαριά δεκαπέντε χιλιάδες φύλλα στην Γερμανία, αλλά τόσα για την Αυστραλία γινόταν της κακομοίρας, με λέει ο Βελλίδης «καλά πάμε ε» και του λέω καλά πάμε αλλά αυξήσεις δεν κάνεις… Καλά μου λέει θα σου πάρω ένα αυτοκίνητο και μου έκανε δώρο ένα Peugeot. Το θυμάμαι ακόμα.

Κάναμε μια σύσκεψη με τον Πεκλάρη, ο Μηλαράκης, ο Ρεπανάς και κάνα δυο τρία άλλα παιδιά που συζητούσε για τον πρώτο τίτλο τι θα βάλουμε. Ο εκδότης δεν είχε άποψη, δεν του έπεφτε λόγος, αφού έβλεπε ότι η εφημερίδα πάει καλά δεν επενέβαινε στη δουλειά μας πολύ, κάνα δυο φορές γιατί είχε κάτι φίλους επιχειρηματίες και δεν ήθελε να θιχτούν ας πούμε είχε κάποια δική κάποιος από αυτούς την περνάμε εμείς την κοπανούσαμε στην πρώτη σελίδα και μας έλεγε ε μη το βάλεις αυτό είναι πολύ φίλος μου. Κοίταξε ήταν άλλες εποχές και άλλοι εκδότες. Ο Βελλίδης ήταν πολύ έξυπνος αλλά και αυτός δεν πλήρωνε, για τους μισθούς ήταν οι βασικές συμβάσεις αλλά όχι να δώσει κάτι παραπάνω.

Η μετά Βελλίδη εποχή

Τα λεφτά του τα έφαγε η κόρη του που δεν είχε ιδέα από αυτά τα πράγματα, όταν πέθανε ο Βελλίδης είχε μείνει η γυναίκα του που και αυτή ήταν άσχετη με αυτά τα θέματα. Θυμάμαι είχαμε συγκρουστεί, γιατί μου έλεγε κάτι ανοησίες γιατί μας έλεγε «με πήρε ο Μπακατσέλος και γράψτε κάτι για τον Μπακατσέλο» και της λέω «κυρία Άννα, σας παρακαλώ ο Βελλίδης δεν έπαιρνε τηλέφωνο να μας πει τι γράψαμε και τι δεν γράψαμε εκτός αν γράφαμε κάποια κουτουράδα» και είχε άποψη για όλα αυτή ξαφνικά. Μετά ανέλαβε η κόρη της, η οποία είχε παντρευτεί κάποιον είχε μπλέξει άσχημα σε διάφορες καταστάσεις και μετά το βούλιαξε το μαγαζί, το πούλησε μετά. Την λέω τι κάνεις κορίτσι μου μια μέρα δεν είσαι η Ωνάση ούτε έχεις τα λεφτά της Ωνάση για να κάνεις όλες αυτές τις βλακείες και δεν καταλάβαινε το βούλιαξε το μαγαζί.

Η αμετροέπεια, ο Ανδρέας και ο ρόλος του κυβερνητικού εκπροσώπου

Το μεγαλείο δύσκολο πράμα. Η Δήμητρα Λιάνη για παράδειγμα, μπαίνανε σε αεροπλάνο από εδώ να πάνε στο Παρίσι να ξοδεύει ο Ανδρέας μια περιουσία, να πάρει όλο το Παρίσι. Με είχε πάρει τηλέφωνο ο οικονομικός διευθυντής να μου πει να επέμβω γιατί δεν έχουμε λεφτά και λέω «που πήγαν τα λεφτά» και μου λέει πως τα έφαγε όλα τα λεφτά του κόμματος. Ο Ανδρέας είχε πολλά ελαττώματα ξόδευε με το τσουβάλι, του τρώγανε τα λεφτά. Άκουγε πολύ όμως και συζητούσε και την τελευταία λεπτομέρεια. Αλλά είχε καλούς συμβούλους είχε τον δαιμονικό τον Λιβάνη.

Ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης δεν ήμουν τόσο της διάψευσης επειδή ήξερα πολλούς δημοσιογράφους και των Αθηνών ερχόμασταν σε επαφή πάντα και με τους εκδότες είχαμε καλές σχέσεις και για αυτό με φώναξε κάτω ο Παπανδρέου.

Σε δύσκολη τετραετία, ο Κουτσόγιωργας, για παράδειγμα, τι να σου πω δηλαδή το τι έκανε ως υπουργός δεν παίζεται. Τα έβλεπε ο Ανδρέας, μια έλεγε να συγκρουστεί τα λέγαμε αλλά ήταν και ερωτευμένος, άσε να πάει στον διάολο.

Είχε ένα Wolsfgagen ο Ανδρέας, έμπαινε μέσα έβαζε μια τραγιάσκα για να μην τον αναγνωρίσουν και οδηγούσε μόνος του για να πάει κάτω, θα πάθουμε καμιά νίλα καμία μέρα με αυτόν θα συγκρουστούμε. Ο Λιβάνης ήταν η κινητήρια δύναμή του.

Υπάρχουν πολλά που δεν βλέπεις. Το χρήμα ή οι καλές προσωπικές σχέσεις, είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις τι γίνεται ορισμένες φορές ιδίως με τους τραπεζίτες άστο να πάει στον διάολο.

Βέβαια τον Παπανδρέου τον έφαγε άλλη ιστορία αυτό το σκάνδαλο Κοσκωτάμ εκεί ήταν η πτώση τα δικαστήρια όλα αυτά, δεν μπορώ να φανταστώ έναν τόσο έξυπνο άνθρωπο και δαιμόνιο όπως ήταν ο Παπανδρέου να την πατήσει τόσο άσχημα.

Κι όμως, θυμάμαι τον Λιβάνη αγωνιζόταν τόσο πολύ για να τον πείσει τον Παπανδρέου για διάφορα πράγματα. Αλλά δεν άκουγε στο τέλος, είχε καταντήσει με αυτήν την Λιάνη… Το τι τραβήξαμε δεν λέγεται, δεν μπορείς να φανταστείς. Έπαιρνε η Λιάνη τον τάδε υπουργό και του έλεγε θα κάνεις αυτό… Κάποια τα άφησε εντελώς, ήταν περίεργος άνθρωπος.

Δεν θύμωνε πολύ… Από την άλλη ήταν πολύ λαοπρόβλητος, χόρευε τις ζεμπεκιές, δεν ήταν ο Καραμανλής αυτό το στημένο. Ήταν πολύ αγαπητός, ήταν προσιτός σε αντίθεση με τον Καραμανλή ο οποίος ήταν απόμακρος, κλεισμένος με μια ομάδα, τον Παναγιώτη τον Λαμπρία ο οποίος ήταν καλό παιδί καλός δημοσιογράφος. Τι να έκανε και ο Λαμπρίας τότε τέλος πάντων.

Το σπίτι

Ο πατέρας μου είχε συλληφθεί το ΄41 και στάλθηκε στις φυλακές Αβέρωφ και από εκεί χάθηκε. Θυμάμαι την μάνα μου, έκανε σαν τρελή ψάχναμε να βρούμε που μπορεί να είναι ο πατέρας μου και τελικά ανακαλύψαμε ότι ο πατέρας μου ήταν κάπου στην Ιταλία.

Ήταν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Από εκεί το ΄σκάσε μαζί με άλλους δύο αξιωματικούς περπάτησαν από την Ρώμη και τους πήρε ένα αγγλικό υποβρύχιο από την Νάπολη κάτω περπάτησαν στα βουνά της Ιταλίας, περιπέτειες δίχως προηγούμενο.

Η Χούντα

Είχαμε μέσα στην εφημερίδα έναν ταγματάρχη θυμάμαι σαν υπάλληλος και έκοβε πράγματα, “αυτό δεν μπαίνει” τελευταία στιγμή πριν “φύγουν” τα φύλλα για διανομή “σβήσε δέκα γραμμές από εδώ δέκα από εκεί” διάβαζαν τα πάντα.

Είχα σκεφτεί να έφευγα στην Αυστραλία, αλλά εμένα η γυναίκα μου ήταν γιατρός “θα φύγεις εσύ πώς θα φύγω και εγώ στην Αυστραλία’’ μου λέει και έτσι δεν έφυγα, δύσκολα χρόνια.

Τα χρόνια της Έκθεσης

Όταν πήγα εκεί συζήτησα με κάποιους επιχειρηματίες να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να αναπτύξουμε την έκθεση, συμφωνήσαμε και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τις διάφορες κλαδικές εκθέσεις.

Μετά θυμάμαι ότι ήταν μια εποχή που επιχείρησαν κάποιοι επιχειρηματίες της Αθήνας να αγοράσουν την Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης. Όταν έμαθα τι ακριβώς γινόταν κατέβηκα στον Παπανδρέου και του λέω συμβαίνει αυτό και αυτό και ότι αυτοί οι επιχειρηματίες με τα ονόματά τους τότε θέλουν να αγοράσουν την ΔΕΘ. Ο υπουργός οικονομικών ο οποίος υπάγονταν της ΔΕΘ ήταν Αθηναίος και τους βοηθούσε και λέω στον Παπανδρέου πως θέλω κάποιες εκθέσεις της ΔΕΘ να τις οργανώσω στην Αθήνα και ψάχνω να βρω κάποια κτήρια και πράγματι βρήκα, βάλαμε κάποια λεφτά τα ανακαινίσαμε και ξεκινήσαμε να κάνουμε μια δεύτερη διεθνή έκθεση στην Αθήνα, εκεί τα συμφέροντα ήταν τεράστια, συγκρουστήκαμε και λέω δεν πάει στον διάολο, ας το αφήσουμε.

Θα μπορούσαν να έχουν γίνει πολλά πράγματα που δεν έχουν γίνει και ούτε πρόκειται μας εμποδίζει να βελτιωθούμε πως είμαστε περίεργος λαός ο ένας σκοτώνει τον άλλον, δε κοιτάει να κάνει την δουλειά του αλλά κοιτάει πως να χτυπήσει τον άλλον, να ψοφήσει το σκυλί του γείτονα. Έχω μιλήσει με ένα σωρό επιχειρηματίες και στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη είναι ένας συνεχής πόλεμος και δεν ξέρω αν είναι έτσι έξω. Δεν τελείωσε ποτέ ο εμφύλιος στην Ελλάδα πάντα μαλώνουμε μεταξύ μας. Είναι κρίμα όπως πάντα η Θεσσαλονίκη είναι κρίμα γιατί δεν αλλάζει τίποτα σε αντίθεση με την Αθήνα.

Ο Αγγελιοφόρος

Ο Μπόμπολας ήταν σκληρός άνθρωπος, συγκρουστήκαμε κάποιες φορές, μια φορά παραιτήθηκα και μου λέει μετά ο Λαμπράκης. “δε θα φύγεις”. Τι να μην φύγω του λέω, εδώ ο Μπόμπολας κάνει ό,τι θέλει. Πως να είναι δυνατόν να παίρνει απόφαση ο Μπόμπολας να στέλνει οικονομικό διευθυντή να κάνει έλεγχο τι κάνουμε; θα κλέψουμε δηλαδή τι θα κάνουμε; Δε ενδιαφέρθηκε καθόλου ο Λαμπράκης το άφησε στην μοίρα του. Με κάλεσε στο σπίτι του να φάμε μαζί το μεσημέρι και να συζητήσουμε γιατί δεν τα πήγαινε καλά με τον Μπόμπολα. Έχουν και αυτοί τα συμφέροντά τους.

Ο Λαμπράκης ήταν γοητευτικός άνθρωπος, είχε την κουλτούρα του, την μουσική, τον πολιτισμό τα πάντα μορφωμένος άνθρωπος. Ήταν πολύ μορφωμένος, άκουγε, ήταν καλός επιχειρηματίας δηλαδή καθόταν κάτω και συζητούσε. Ο Μπόμπολας ήτανε…

Σαν διευθυντής είχα άλλη κουλτούρα, ήμασταν μια ομάδα στο πανεπιστήμιο που κρατούσαμε ο ένας τον άλλον και είχαμε δημοκρατικές αρχές αν είμασταν τίποτα αδίστακτοι φιλελεύθεροι νομίζω θα λειτουργούσαμε αλλιώς.

Δε θυμάμαι να έχω μετανιώσει για κάτι που έγραψα, ήμουν πολύ προσεκτικός όπως και για τις καταγγελίες δηλαδή αν δεν είχαμε πολλά στοιχεία στα χέρια μας δε το βγάζαμε, ξέραμε αν είναι να επέμβει ο εισαγγελέας θα έχουμε επιχειρήματα να το πολεμήσουμε.

Οι αλήθειες της ζωής

Είμαι 91 και κοντεύω τα 100, αλλά δε το φανταζόμουν γιατί εγώ πέρασα και δύο μεγάλες εγχειρήσεις στο μάτι, στην μια κόντεψα να πεθάνω από αιμορραγία και θυμάμαι παρενέβη ο Βελλίδης και έφερε αίμα από την Ελβετία, γιατί δεν βρίσκαμε αίμα, είχα καθίσει στο νοσοκομείο πολύ καιρό και ξανά έκανα δεύτερη εγχείρηση γιατί πίναμε πολύ. Κόντεψα να πεθάνω αλλά όταν κατάλαβα περί τίνος πρόκειται είπα άστο.

Δύσκολα περνάω με τους θανάτους, ιδίως με τους ανθρώπους που ξεκίνησες την καριέρα σου όπως ο Αντώνης ο φίλος μου, είχα στεναχωρηθεί παρά πολύ αλλά όλα μέσα στην ζωή είναι.

Δεν είχα φιλοδοξίες για κάτι. Είμαι χορτάτος. Τέλος πάντων, η Θεσσαλονίκη δεν έχει ανθρώπους, πόσο μάλλον σήμερα και αυτό είναι κατάρα λίγο, δεν παράγει τίποτα η πόλη πλέον. Πού πήγαν οι βιοτεχνίες, οι βιομηχανίες, τι διάολο. Παίζουν σημαντικό ρόλο οι άνθρωποι για παράδειγμα δεν βλέπω άτομα στα επιμελητήρια ούτε στους συνδέσμους βιομηχάνων.

Ο δημοσιογράφος πρέπει να παρατηρεί και να ασχολείται με την ουσία, να μην αναλώνεται σε πράγματα ανούσια και ό,τι γράφεται να αποδεικνύεται. Γράφω κάτι σωστό ή λάθος, αλλιώς δεν γίνεται, επειδή είσαι δημοσιογράφος να μεταχειρίζεσαι τον κόσμο.

Να μην υποχωρεί γιατί από υποχώρηση σε υποχώρηση θα εξαφανιστεί, εκτός αν είσαι λάθος κάπου και πρέπει να το κατανοήσεις, αλλά αυτό είναι γενικό κακό σε όλους τους Έλληνες γιατί δύσκολα αναγνωρίζουμε το λάθος μας και δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας.

Έχω πάει παντού. Αυτό που με γοήτεψε πιο πολύ, η Αμερική, που είναι μια καταπληκτική χώρα. Υπάρχει μια σχέση με τους δρόμους πολύ καλή, τα σπίτια είναι όμορφα έχω ταξιδέψει πολύ με αμάξι στις ΗΠΑ. Επίσης μου άρεσε πολύ στην Ρωσία. Εχουν κουλτούρα, παράδοση που δεν έχουν οι Αμερικάνοι… Αν και με τον Πούτιν χάνονται και αυτά όσο πάει.

Έχω γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους, αλλά ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι εκτός συναγωνισμού είναι πολύ έξυπνος, απρόβλεπτος και πολύ μορφωμένος άνθρωπος, ήταν απρόβλεπτος σε όλα μέχρι και στις πολιτικές του δηλώσεις. Επίσης ο Βελλίδης, ο οποίος ήταν μια τεράστια προσωπικότητα για την πόλη. Η Μελίνα, και αυτή μεγάλη προσωπικότητα και να ξέρετε έχει μεγάλη περιουσία, ωραία γυναίκα και πληθωρικός άνθρωπος.

Έχει κόσμο που δεν θα έπρεπε να την κάνει αυτήν την δουλειά, κόσμο που εξαγοράζεται. Είναι λίγο ντροπή για την δημοσιογραφία αυτό το πράγμα, είναι λίγα τα παιδιά που αγωνίζονται για την δημοσιογραφία και τα βλέπουμε, έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα και με τα σάιτ και με όλα αυτά, υπάρχει μια βιασύνη, δεν προλαβαίνεις να εξετάσεις τα πράγματα με τόσο ανταγωνισμό που υπάρχει, τα σάιτ είναι εκατοντάδες, δεν είναι όπως παλιά οι δημοσιογράφοι, δεν κάνουν την ίδια έρευνα… Μπαίνουν κάποιοι “απίθανοι” για παράδειγμα ο Τράγκας που πέθανε και άφησε στην γυναίκα του σπίτια στο Παρίσι. Με την δουλειά του τα έκανε αυτά τα σπίτια; Ποιος δημοσιογράφος κάνει σπίτια στο Παρίσι…