Δώρα Χρυσικού: «Η γενιά μου δε θα ξεχάσει ποτέ πώς ξύπνησε μετά τη δολοφονία του Παύλου»

Η Δώρα Χρυσικού έρχεται στη Θεσσαλονίκη με μία παράσταση με στοιχεία ντοκουμέντου για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τις μαρτυρίες και την αντιμετώπιση της κοινωνίας μας μέχρι και σήμερα σε γεγονότα που ενώ γίνονται μπροστά σε κάποιους ανθρώπους, υπάρχει η αντίδραση της αδιαφορίας και του «μη μπλέκεις».

Η γνωστή ηθοποιός, που ήταν παρούσα σε όλη τη δική για τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής, μιλάει στην Parallaxi για εκείνη την περίοδο, για τον τρόπο που γεννήθηκε η παράσταση «18/9», την ειλικρίνεια που έχει με το κοινό – ακόμα και στις πιο δικές της στιγμές όπως ήταν η περίοδος που αποκάλυψε την περιπέτεια της με τον καρκίνο – και το πώς κατάλαβε και γνώρισε καλύτερα τον Παύλο μέσα από την παράσταση που έρχεται στη Θεσσαλονίκη από την Δευτέρα 24 μέχρι την Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Αυλαία.

Το «18/9» είναι ένας μονόλογος αγωνίας και αγώνα.

Στο επίκεντρο βρίσκεται η εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και η εμβληματική δίκη για τη ναζιστική οργάνωση. Στοιχεία από αληθινές μαρτυρίες και πραγματικά περιστατικά μπλέκονται μέσα από τη μυθοπλασία με το κοινωνικό ψυχογράφημα ενός κοριτσιού που υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας σ’ ένα ακροδεξιό έγκλημα με αποτέλεσμα να αλλάξει η ζωή της και να βρεθεί μπροστά σε αδυσώπητα διλήμματα.

Η ηρωίδα στο «18/9» δεν είναι αήττητη, ατρόμητη, γυαλιστερή ηρωίδα. Είναι διάφανη και εύθραυστη. Μπορούμε να δούμε όλες τις πληγές της. Είναι δικός μας άνθρωπος, γειτόνισσα, φίλη, αδελφή που παλεύει με τους φόβους της, τώρα, λίγες ώρες πριν από την κατάθεσή της στην δίκη για τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής. Ένας απλός άνθρωπος που γίνεται υποκείμενο της ιστορίας.

Πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα αλλά και τελικά η παράσταση;

Η ιδέα γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του δικαστηρίου, γύρω στα έξι χρόνια από τη δολοφονία του Φύσα. Μία μέρα που ήμασταν στο εφετείο και η κυρία Μάγδα είχε μοιράσει κάποια τετραδιάκια που έλεγε «Έξι χρόνια Παύλος Φύσσας, σιγά μου φοβηθώ» και έτσι μου έδωσε και ένα για μία φίλη μας που είχε γεννήσει μόλις και μου είπε «Δώσ’το στη Μαρία για να γράψει την ιστορία του Παύλου και κάποια στιγμή να τη λέει στην κόρη της». Και κάπως έτσι εκεί, ασυνείδητα, μου δημιουργήθηκε η ιδέα ότι κάπως πρέπει να αποτυπώσω κι εγώ μέσω της δουλειάς μου, της τέχνης μου, την ιδέα αυτή σε μία παράσταση. Αλλά φυσικά από την ιδέα για τη σύλληψη μέχρι το να υλοποιηθεί αυτό το πράγμα, πέρασε από πολλές διαφορετικές φάσεις η παράσταση. Στην αρχή ήταν δύο μονόλογοι, μετά έγινε ένας μονόλογος και έτσι τελικά θελήσαμε να δώσουμε αυτή την τελική μορφή του μονολόγου, θέλοντας κιόλας να τιμήσουμε τις δύο φοιτήτριες που ήταν οι αυτόπτες μάρτυρες. Ουσιαστικά θέλαμε να τιμήσουμε το μέσο άνθρωπο που δεν κοίταξε τη δουλειά του και έκανε αυτό που του επιτάσσει η συνείδησή του και έτσι φτάσαμε στην τελική μορφή του μονολόγου του «18/9»

Υπήρξε και κάποια συζήτηση και με την μητέρα του Παύλου πριν γίνει η παράσταση;

Της ανέφερα εγώ ότι θέλω να κάνω αυτό το πράγμα. Αλλά η κυρία Μάγδα δεν επενεύει ποτέ. Απλώς είδε την παράσταση στο τέλος της. Είχα δώσει βέβαια εγώ το κείμενο από πριν. Αλλά είναι αλλιώς να διαβάζεις ένα ξερό κείμενο και είναι αλλιώς να το βλέπεις ζωντανά μπροστά σου.

Γνωρίζω πως ήσασταν συνεχώς στη δίκη. Γιατί πηγαίνατε με τέτοια συνέπεια σε αυτή τη δική;

Γιατί το θεωρούσα χρέος μου ως πολίτης να το κάνω. Υπό την έννοια ότι ήταν η μεγαλύτερη δίκη πολιτικής δολοφονίας στην νεότερη ιστορία. Επίσης, πήγαινα και από καθαρή περιέργεια, αλλά σίγουρα και από μια αίσθηση χρέους.

Πώς θυμάστε εκείνη την περίοδο της δολοφονίας του Παύλου;

Νομίζω ότι η δικιά μου γενιά δεν θα ξεχάσει ποτέ πώς ξύπνησε εκείνο το πρωί. Πριν ακόμα καταλάβουμε τι είχε συμβεί, γιατί όπως ξέρετε πολύ καλά οι πληροφορίες του τι συνέβη στην αρχή, ήταν πολύ συγκεχυμένες και ήταν και πάρα πολύ ρευστές. Δηλαδή στην αρχή μας λέγανε ότι τον σκότωσαν για το ποδόσφαιρο, μετά μας λέγανε άλλα πριν αναλάβει ο Μιχαλολιάκος την πολιτική ευθύνη. Ήταν ένα σοκ, ειδικά για τη γενιά μου αυτό. Όπως νομίζω δεν θα ξεχάσουν τα 15χρονα πως ξυπνήσαν μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, έτσι και εμείς δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τι συνέβη εκείνες τις μέρες και το ταραγμένο τοπίο. Ήταν ούτως ή άλλως ένα πολύ ταραγμένο τοπίο από τις εκλογές του ‘12. Δηλαδή οι πιο υποψιασμένοι είχαν ήδη παγώσει όταν μπήκε η Χρυσή Αυγή στο Κοινοβούλιο στις εκλογές του ‘12. Εγώ γενικά παρακολουθούσα τη δράση της Χρυσής Αυγής στις γειτονιές αυτές, που αναφέρει και η παράσταση, του κέντρου, στην Πλατεία Αμερική, στην εκκλησία του Αγίου Παντελέημωνα. Οπότε γενικά δεν ήτανε ότι ήμουν ένας άνθρωπος που άκουσε για μια δολοφονία από τη Χρυσή Αυγή και ξαφνιάστηκε. Απλώς για μένα ήταν ο απόπατος αυτό.

Ήταν μία πολύ σκοτεινή εποχή για τη χώρα εκείνη

Μην ξεχνάμε ότι η δράση της συγκεκριμένης οργάνωσης που «καμωνότανε» το κόμμα, ήταν γνωστή και στη βάση της ήταν η βία. Είχε προηγηθεί και η δολοφονία του Λουκμάν, είχαν προηγηθεί και οι επιθέσεις στο ΠΑΜΕ και όλο αυτό το πράγμα που ουσιαστικά με βία απαντούσαν σε οτιδήποτε στις γειτονιές, προφυλάκιζαν τους μετανάστες, σκορπούσαν το φόβο σε όλους τους ιδεολογικούς, πολιτικούς εχθρούς και αυτά, δεν τα κρύβανε, δεν ήταν κάτι που γινόταν εν κρυπτώ. Ίσα-ίσα που αξιώνανε την προσοχή και με έναν τρόπο υπερηφανεύονταν το να χαιρετούν ναζιστικά, το είδαμε και στη Βουλή, το είδαμε και στα βίντεο. Είχαν την αίσθηση μίας παντοδυναμίας και ατιμωρησίας. Εξού και δεν φοβόντουσαν ποτέ να κρύψουν την ναζιστική ιδεολογία τους. Ίσα-ίσα την προέτασσαν. Ήταν περήφανοι γι’ αυτό. Και η δολοφονία του Παύλου αυτό το πράγμα το σταμάτησε. Λειτούργησε αποτρεπτικά με τις διώξεις μετά. Και ήταν η επιμονή της οικογένειας να φτάσουν αυτοί οι άνθρωποι να δικαστούν. Η οικογένεια το κατάφερε αυτό και το αντιφασιστικό κίνημα και βέβαια η πολιτική αγωγή.

Έχοντας στα χέρια σας όλο αυτό το υλικό για την παράσταση, τι μάθατε για τον χαρακτήρα του Παύλου;

Ο Παύλος ήταν ένας άνθρωπος από πολύ σπάνια υλικά φτιαγμένος. Είχε βαθιά κοινωνική ενσυναίσθηση και πάντα προστάτευε τους αδύναμους. Και εκείνο το βράδυ αυτό που ίσως να μην είναι ευρέως γνωστό είναι ότι ο Παύλος συνειδητά θυσιάστηκε. Γιατί από μαρτυρίες των φίλων του, που ήταν παρόντες εκεί, ο Παύλος ουσιαστικά έμεινε πίσω για να τους προστατεύσει και αν δεν το έκανε αυτό, ήταν τόσο μηχανές δολοφονικές οι χρυσαυγίτες εκείνο το βράδυ που ήταν αποφασισμένοι να σκοτώσουν. Απλώς αν δεν είχε μπει ο Παύλος να θυσιαστεί για να μπορέσει να προστατεύσει τους φίλους του θα είχαμε θρηνήσει και άλλα θύματα. Αυτή είναι η αλήθεια, που μπορεί να μην είναι ευρέως γνωστή, αλλά κατά γενική ομολογία των παρόντων εκείνο το βράδυ, αυτό συνέβη. Και αυτοί οι άνθρωποι δεν θα το ξεχάσουν ποτέ και ίσως νιώθουν και ενοχές αυτή τη στιγμή. Γιατί ξέρουν ότι ενδεχομένως αν δεν είχαν τρομοκρατηθεί τόσο πολύ και αν δεν τον είχαν αφήσει μόνο του, θα είχε σωθεί. Και φυσικά αν είχε επέμβη και η αστυνομία, η οποία ήταν παρούσα και απλά κοιτούσε.

Την παράσταση αυτή μπορούμε να την κατατάξουμε στο θέατρο ντοκουμέντο;

Εννοείται, γιατί ουσιαστικά το έργο χωρίζεται σε δύο κομμάτια. Υπάρχει ένα κομμάτι μυθοπλασίας για το παρελθόν και τη ζωή της ηρωίδας, αλλά και μαγνητοσκοπημένα κομμάτια τα οποία είναι οι καταθέσεις του δικαστηρίου, οι πραγματικές καταθέσεις των δύο κοριτσιών, των δύο αυτόπτων μαρτύρων, των φοιτητριών. Οπότε ναι, είναι ένα θέατρο ντοκουμέντο με κάποια φυσικά στοιχεία μυθοπλασίας που έχουν μετατραπεί για τη θεατρική ανάγνωση με έναν εύγλωττο τρόπο ώστε να μην δίνονται στοιχεία πραγματικά της ζωής των κοριτσιών.

Έχουμε λοιπόν επί σκηνής ένα κορίτσι, την Δάφνη που βρίσκεται μπροστά σε ένα ακροδεξιό έγκλημα και αλλάζει η ζωή της, καθώς καλείται να πάρει αποφάσεις.

Καλείται να πάρει θέση βασικά. Ουσιαστικά εμείς την έχουμε τοποθετήσει τη Δάφνη να είναι ένα κορίτσι το οποίο ήταν γύρω στα 30 όταν συνέβη αυτό το πραγματικό γεγονός της δολοφονίας. Ένα κορίτσι που έχει μεγαλώσει σε ένα μικροαστικό περιβάλλον με μια οικογένεια που της λέει να κοιτάς τη δουλειά σου και «τι να πας να μπλέξεις και δεν είναι αυτά για σένα», που όμως έχει ένα υγιές αντανακλαστικό και μια συνείδηση που της επιβάλλει και καταλαβαίνει όλο αυτό που έβλεπε. Την τοποθετούμε να έχει μεγαλώσει στη γειτονιά της πλατείας Αμερικής, που είναι μια γειτονιά που όντως η Χρυσή Αυγή έκανε ορατή τη δράση της για πάρα πολλά χρόνια, με έναν πάρα πολύ επιθετικό και βίαιο τρόπο, και ειδικά σε μια γειτονιά που είναι γεμάτη από μετανάστες, και τη βρίσκουμε να λέει ότι «ξέρεις έβλεπα τα περιστατικά βίας και έβλεπα τη γειτονιά να αλλάζει, αλλά φοβόμουνα και υπήρξα μάρτυρας πολλών τέτοιων περιστατικών, αλλά ποτέ δεν επενέβη, γιατί θεωρούσε ότι… που να μπλέξω τώρα». Ουσιαστικά λέει ότι εκείνο το βράδυ που είδε τον Φύσα να δολοφονείται μπροστά στα μάτια της, είπε ότι δεν πάει άλλο. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια ντρεπόταν για αυτή τη μη συμμετοχή της, για αυτή την ατολμία της, για αυτό το φόβο που την κατέκλυσε και ήταν μεγαλύτερος από εκείνη, ήταν μεγαλύτερος ο φόβος δηλαδή από την ανάγκη της να κάνει το σωστό, να πράξει κατά συνείδηση. Και εκείνη τη μέρα λέει ότι πια «δεν μπορούσα, δεν μπορούσα να στρέψω την πλάτη μου, ήταν μεγαλύτερο από εμένα». Και λέει στο τέλος, «ναι, συνεχίζω να φοβάμαι, αλλά αυτό ήταν μεγαλύτερο από εμένα. Δεν μπορούσα να δω κάποιον να σκοτώνει και να μην κάνω τίποτα».

Πιστεύετε ότι άλλαξε πολλούς ανθρώπους τελικά – παρόντες ή μη – η δολοφονία του Παύλου;

Ήθελα να τιμήσω αυτά τα δύο κορίτσια, γιατί με έναν τρόπο μπορεί ο κόσμος που δεν έχει παρακολουθήσει στενά την ιστορία να θεωρήσει ότι ήταν μόνο αυτές εκεί. Η αλήθεια δεν είναι αυτή. Η αλήθεια είναι ότι υπήρξε πάρα πολύς κόσμος εκεί. Αλλά μόνο αυτές οι δύο κοπέλες πήγαν να μιλήσουν. Οι άλλοι φοβήθηκαν, δεν εμφανίστηκαν ποτέ στο δικαστήριο. Οπότε εγώ ήθελα να τιμήσω τα κορίτσια που έκαναν αυτή την τόσο μεγαλειώδη πράξη, μη έχοντας απόλυτη επίγνωση τότε, γιατί προφανώς εκείνη τη στιγμή δεν ήξεραν ποιοι είναι οι δράστες, ούτε ποιος ήταν το θύμα. Δεν ήξεραν ότι πρόκειται για ξεκάθαρη πολιτική δολοφονία. Απλά λειτούργησε αυτό το «σκοτώνεται ένας άνθρωπος, είδα ποιος τον σκότωσε, θα πάω να πω ό, τι είδα» . Μετά φυσικά μάθανε. Και αυτό είχε και ένα μεγάλο κόστος για τις ζωές τους, γιατί της μίας κοπέλας, το Κερατσίνι ήταν η γειτονιά της. Έμενε εκεί. Έμενε στην ίδια γειτονιά με όλους αυτούς και φυσικά δέχτηκαν πολλές απειλές. Είχε μεγάλο κόστος προσωπικό. Όμως σίγουρα αυτό που άλλαξε ήταν ότι η Χρυσή Αυγή δεν ξαναμπήκε στο κοινοβούλιο. Όταν αποδείχθηκε και μέσω του δικαστηρίου ότι η Χρυσή Αυγή είναι μια εγκληματική οργάνωση. Σήμερα μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι υπάρχουν τρία κόμματα με ακροδεξιά ρητορική, όμως η Χρυσή Αυγή είχε στρατό, έκανε πογκρόμ, είχε τάγματα εφόδου, είχε δηλαδή μια δολοφονική μηχανή που είχε ως πράξη της τη βία. Αυτή ήταν η διαφοροποίησή της με την Νίκη, με τους Σπαρτιάτες και τη Λατινοπούλου.  Οπότε, με έναν τρόπο, όταν συνέβη αυτή η μεγαλειώδης μέρα με την απόφαση του δικαστηρίου, η οποία γράφεται με πολύ λαμπρά γράμματα στην νομική ιστορία του τόπου. Η δικαιοσύνη αυτή τη στιγμή πλήττεται. Είναι ένας θεσμός για τον οποίο υπάρχει  μία δυσπιστία των Ελλήνων προς εκείνη. Δεν είναι ένας θεσμός στο απυρόβλητο, σε καμία περίπτωση. Εκείνη όμως ήταν μία μεγαλειώδη στιγμή. Δεν άλλαξε κάτι επί της ουσίας. Ο εκφασισμός του μέσου ανθρώπου καλά κρατεί και το βλέπουμε καθημερινά. Άλλαξε μόνο η συνειδητότητα του κόσμου στο ότι προφανώς δεν θέλει να ψηφίζει ένα κόμμα που έχει αίμα στα χέρια του. Αυτό άλλαξε. Αλλά αν με ρωτάτε ο μέσος άνθρωπος αν είναι εκφασισμένος, θα έλεγα πως είναι απόλυτα εκφασισμένος. Ξυπνήσαν μόνο αυτοί που θέλαν να ξυπνήσουν. Αυτοί που καταλαβαίνουν ότι σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα δεν μπορούν να χωράνε τέτοιου είδους μορφώματα. Όμως όταν υπάρχει ένα 20% με ακροδεξιά κόμματα, όταν σε όλο τον κόσμο όλο το πράγμα τείνει προς την ακροδεξιά, ποια αισιοδοξία να έχουμε. Όταν έχει βγει ο Τραμπ, όταν υπάρχει η Μελόνι, όταν η Λεπέν από ποσοστιαίο λάθος δεν κέρδισε τις εκλογές στη Γαλλία… Για ποια αισιοδοξία να συζητάμε;

 Όταν την ετοιμάζατε την παράσταση, φοβηθήκατε ότι μπορεί να βρείτε πόρτες κλειστές;

Μα μόνο πόρτες κλειστές βρήκα. Αλλά βρήκα μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο. Είναι ένας κόσμος αγωνιζόμενος που τέτοιες παραστάσεις τις κυνηγάει και τις τιμά. Κάποιοι μπορεί να το φοβηθήκαν, να θεωρήσαν ότι το θέμα είναι πολιτικό. Που είναι όντως, όμως δεν είναι κομματικό. Σε καμία περίπτωση. Γιατί ο Φύσσας δεν ανήκε σε κανένα κόμμα. Ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος. Οπότε φυσικά είναι πολιτικό. Όπως είναι οτιδήποτε κάνουμε. Το θέατρο είναι πολιτική πράξη ούτως ή άλλως. Είτε διαπραγματεύεται ένα πολιτικό θέμα είτε όχι. Σαν πρακτική. Όμως ο κόσμος αυτή την παράσταση την έχει αγκαλιάσει. Η ανταπόκριση του κόσμου είναι μεγαλειώδης. Εγώ σχεδόν δεν το πιστεύω. Είμαι 25 χρόνια ηθοποιός και αυτά που έχω ζήσει σε αυτή την παράσταση, δεν τα έχω ζήσει ποτέ στη ζωή μου. Και έχω ένα εύρος χρόνου πίσω μου για να ξέρω τι συμβαίνει.

Το θέατρο αλλάζει κοινωνίες, αλλάζει συμπεριφορές;

Το θέατρο με έναν τρόπο αναδιαμορφώνει την πραγματικότητα που ζούμε. Δημιουργεί ερωτηματικά. Θέτει ερωτήματα. Σε κάνει να αμφισβητείς τα θέσφατα, τις πεποιθήσεις σου. Δεν δίνει απαντήσεις, προφανώς. Όμως, διαπραγματεύεται την ζώσα ιστορία. Για μένα είναι μεγάλο κέρδος το γεγονός ότι έρχονται άνθρωποι οι οποίοι απόλυτα μπορεί να μην ξέρουν την ιστορία όμως τους δημιουργεί μία ευθύνη και μία επιθυμία να μάθουν και μπορεί να κάτσουν μετά και να γκουγκλάρουν τι συνέβη εκείνο το βράδυ.

Πώς θα θέλατε να φύγει ο θεατής από την παράσταση;

Θα ήθελα να φύγει λίγο πιο υποψιασμένος ενδεχομένως. Ξέρετε, μου είπε ένας θεατής προχθές κάτι που με συγκίνησε πάρα πολύ. Μου λέει κυρία Χρυσικού είναι από τις λίγες παραστάσεις που μας επιτρέπει να συγκινηθούμε. Έχει γίνει πολύ λογικό το θέατρο. Έχει γίνει πολύ φιλτραρισμένο μέσα από τις διαδικασίες της ανάλυσης, της εγκεφαλικής διεργασίας και έχουμε ξεχάσει το συναίσθημα. Αυτή λοιπόν είναι μία παράσταση που έχει έντονα το συγκινησιακό στοιχείο.  Βλέπω ανθρώπους να κλαίνε στο τέλος. Βλέπω ανθρώπους να έχουν αυθόρμητες αντιδράσεις όπως να σηκώνονται όρθιοι και να λένε «ποτέ ξανά φασισμός». Για μένα αυτό είναι τεράστιο κέρδος. Το ότι με έναν τρόπο μετατοπίζεται συναισθηματικά ο θεατής. Χωρίς να το φοβάται αυτό το πράγμα, χωρίς να πρέπει να βάλει ένα φίλτρο, χωρίς να πρέπει να βάλει έναν κόφτη στο πώς πρέπει να νιώσει και κατά πόσο έχει το δικαίωμα να νιώσει. Είναι ένα ασφαλές συναισθηματικό περιβάλλον, που ο καθένας ενδεχομένως βρίσκει κάτι δικό του μέσα στην παράσταση.

Νομίζω ότι αυτό θέλει και από εσάς το κοινό πια, ίσως μάλιστα μετά από τη δική σας εξομολόγηση την προσωπική για την υγεία σας, νομίζω ότι το κοινό θέλει αλήθεια από εσάς

Ναι, το κοινό από μένα περιμένει αλήθεια γιατί και εγώ μόνο με αλήθεια το έχω αντιμετωπίσει. Καμιά φορά μου λένε ποιο είναι το δημόσιο πρόσωπο σου και ποιο το ιδιωτικό και τους λέω δεν υπάρχει δημόσιο και ιδιωτικό, ένα πρόσωπο υπάρχει. Και εγώ δεν έχω κρυφτεί ποτέ από τον κόσμο. Δεν έχω ποτέ αρνηθεί ούτε την ευαλωτότητά μου, ούτε ακόμα και με την ασθένεια. Ήμουν απόλυτα διαφανής και ειλικρινής. Γιατί μόνο έτσι θεωρώ ότι σέβομαι πάρα πολύ τον κόσμο που με βλέπει, που μου στέλνει μηνύματα. Γιατί να είμαι κάτι άλλο.

Το κερδίσατε αυτό

Ναι, αυτό πιστεύω ότι το έχω κερδίσει γιατί πάντα τόσα χρόνια έχω μια τέτοια σχέση με τον κόσμο. Μια σχέση απόλυτης αλήθειας, διαφάνειας και ειλικρίνειας.

Πώς  νιώθετε για αυτό το έργο που κάνετε;

Νιώθω βαθιά περήφανη γιατί το κατάφερα μόνη μου. Εννοώ μόνη μου με τους συνεργάτες μου. Είναι μια συλλογική δουλειά αποτέλεσμα μεγάλης πίστης ανθρώπων στο εγχείρημα και σε μένα και μεγάλης αγάπης. Και είμαι πολύ βαθιά ευγνώμων για την ομάδα αυτή που με αγκάλιασε και με στήριξε. Πείσμωσα πάρα πολύ, ήθελα πάρα πολύ να το κάνω και παρόλο που βρήκα πολλά εμπόδια δεν σταμάτησα και αυτό μου απέδειξε ότι όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ πρέπει να το προσπαθείς και ότι μπορεί από τη στιγμή που το πιστεύεις εσύ, μπορείς να συμπαρασύρεις και άλλους ανθρώπους να το πιστέψουν. Είχα πει ότι ακόμα και αν είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνω στο θέατρο, εγώ αυτή την παράσταση θα την κάνω. Θεωρώ ότι είναι μια προσωπική παρακαταθήκη, αλλά είναι και ένα χρέος απέναντι στον Παύλο, απέναντι στην οικογένειά του και απέναντι στην ιστορία. Και όποτε μιλάω για τον Παύλο, είμαι πολύ συγκινημένη. Και λυπάμαι πάρα πολύ που δεν τον γνώρισα, αλλά μέσω αυτής της παράστασης μπόρεσα να καταλάβω τι σπουδαίο πλάσμα ήταν. Αυτό που λέγαμε και νωρίτερα, ότι νιώθω ότι τον γνωρίσατε τελικά και μάθατε πράγματα για αυτόν. Κι έτσι όπως τον κουβαλάω μέσα μου, έτσι ήθελα να τον γνωρίσει κι ο κόσμος. Όπως και αυτά τα κορίτσια, ήθελα να καταλάβει ο κόσμος τι δώρο κάνανε, γιατί αυτό το κάνανε προς όλη την ελληνική κοινωνία.

«18/9» | Θέατρο Αυλαία | Για 4 μοναδικές παραστάσεις, από 24 έως 27 Φεβρουαρίου 2025 | Ιδέα: Δώρα Χρυσικού | Κείμενο: Μαρία Λούκα, Κοραής Δαμάτης | Συμμετοχή στην α’ γραφή του δικαστικού κειμένου: Χρύσα Λύκου | Σκηνοθεσία-δραματουργική επεξεργασία: Κοραής Δαμάτης | Δημιουργία σκηνικού χώρου: Αρετή Μουστάκα | Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα | Βίντεο παράστασης: Πηγή Δημητρακοπούλου | Μουσική επιμέλεια: Παύλος Ιωάννου | Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασσόπουλος | Εκφώνηση δελτίου ειδήσεων: Νατάσα Γιάμαλη | Φωνή μητέρας: Ασπασία Κράλλη | Φωτογραφίες: Μάριος Λώλος – Αλέξανδρος Κατσής

Πληροφορίες: Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη & Πέμπτη στις 21:00 | Εισιτήρια: Γενική είσοδος: 18 ευρώ, Μειωμένο: 16 ευρώ  | Διάρκεια : 70 λεπτά ( χωρίς διάλειμμα) | Προπώληση: https://www.ticketservices.gr/event/theatro-avlaia-18-9/?lang=en