Έλενα Χαραλαμπούδη: Εμείς να κάνουμε ψυχανάλυση. Δε θα πάνε οι γονείς μας που είναι 60 χρονών

Η… μαμά που έγινε viral τα τελευταία χρόνια στα social media για τους απολαυστικούς ρόλους της, μετράει εκατομμύρια views και την  αγάπη ενός μεγάλου κοινού που την ακολουθεί και ανυπομονεί κάθε φορά για το επόμενο video της.

Ειδικά τώρα που επιστρέφουν τα παιδιά και στα σχολεία, η έμπνευση της Έλενας Χαραλαμπούδη ή αλλιώς της «5 minute mum» δημιουργεί πάλι νέες απολαυστικές ιστορίες γέλιου που μπορεί να είναι όντως εξαιρετικά αστείες, ωστόσο δείχνουν πλέον να περιέχουν αλήθειες μίας κοινωνίας που όλοι ζήσαμε ή συνεχίζουμε να ζούμε μέχρι σήμερα.

Όμως, η Έλενα δεν είναι μόνο αυτό. Για την ακρίβεια, πριν από το project στο youtube, ήταν ηθοποιός και παραμένει μέχρι και σήμερα, συνδυάζοντας πλέον τις ιδιότητες της με επιτυχία και επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη με την θεατρική παράσταση «Μίξερ» της Ζέτης Φίτσιου, ένα λαϊκό μιούζικαλ τσέπης που μοιράζεται επί σκηνής με τον Αλέξανδρο Σιάτρα και έρχεται στο Θέατρο Αυλαία στις 20, 21 & 22 Σεπτεμβρίου για πέντε παραστάσεις!

Με αφορμή το «Μίξερ» η επιτυχημένη «μαμά» μιλάει στην Parallaxi για την αποδοχή του κόσμου, την ανάγκη για γέλιο μίας κοινωνίας που έμαθε μεγαλώνοντας να μη χαίρεται, για την τηλεοπτική της συμμετοχή φέτος σε σειρά στον Alpha και για (τι άλλο;) τα παιδιά στο σχολείο

Πώς νιώθεις που ξαναέρχεσαι θεσσαλονίκη;

Πάρα πολύ ωραία. Η Θεσσαλονίκη νομίζω θα μπορούσε να είναι η δεύτερη μου πόλη. Θα μπορούσα άνετα να ήμουν Θεσσαλονικιά. Έχω από τη Θεσσαλονίκη μία καταπληκτική νύφη. Η γυναίκα του αδερφού μου. Δεν έχω αναμνήσεις αλλά θα ήθελα πάρα πολύ να είχα περάσει ως φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη. Έχω όμως πολλούς φίλους Θεσσαλονικείς που με φιλοξενούν συχνά. Αγαπώ λοιπόν πολύ αυτή την πόλη γιατί αγαπώ το φαγητό και τους φοβερούς ανθρώπους που έχει. Αυτό που λέμε τα «καρντάσια». Σίγουρα βέβαια όλες οι πόλεις έχουν τις εξαιρέσεις τους. Αλλά στη Θεσσαλονίκη οι άνθρωποι είναι πολύ ανοιχτοί και εκφράζουν εύκολα τα συναισθήματά τους.

Αυτό το είδες και στο κοινό το θεατρικό;

Και όχι μόνο, στον δρόμο το είδα. Το κοινό ήταν πάρα πολύ ένθερμο, δεν σταμάτησαν την προηγούμενη φορά να μας χειροκροτούνε και μετά ήθελαν όλοι να μάθουν για την ιστορία της παράστασης και για μένα. Ήθελαν να φωτογραφηθούμε και να μιλήσουμε, υπήρχαν γυναίκες που φώναζαν “μιλφάρες”. Νομίζω πως για αυτή την παράσταση, το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι το χαρακτηριστικό κοινό της. Γιατί μπαίνεις για αυτή την παράσταση με όλα τα προβλήματα της καθημερινότητας, και αυτό το “αχ” του άλλου εμείς του το κάνουμε “βαχ”. Εμάς ξέρεις δεν μας ενδιαφέρει να βγουν οι θεατές μετά από το θέατρο και να συζητήσουν το όποιο υπαρξιακό μήνυμα με βάρος αλλά θέλουμε να το πάρουν με ελαφράδα και μετά να πάνε να πιούν τσίπουρα και μπύρες με την παρέα τους και να γιορτάσουν τη ζωή.

Είσαι από τους ανθρώπους που στη ζωή σου επιστρατεύεις το χιούμορ ακόμα και για τα πιο σοβαρά σου προβλήματα;

Ναι το κάνω αυτό. Πολύ. Ξέρεις μιλώντας με μία κοπέλα γύρω στα 30 πριν λίγες μέρες, της έλεγα πώς σε μέσο όρο έχουμε άλλο τόσο να ζήσουμε. Οπότε καλό είναι να ξεκινήσουμε να ζούμε. Πραγματικά δεν έχουμε πάρα πολύ χρόνο γενικώς. Οπότε ας αντιμετωπίσουμε και αυτά που μας έρχονται με χιούμορ. Σίγουρα μέχρι κι ο θάνατος αντιμετωπίζεται με χιούμορ. Εγώ σαν άνθρωπος δεν μπορώ να αντιμετωπίσω κάπως αλλιώς τα άσχημα πράγματα που μου συμβαίνουν, γιατί αν το κάνω δεν θα σηκώνομαι από το κρεβάτι. Με ξέρω. Οπότε για να μην πάθω κατάθλιψη με όλα αυτά που μου συμβαίνουν καθημερινά, επιλέγω το χιούμορ σαν άμυνα.

Αναβάλλουμε πολλές φορές τη χαρά στη ζωή μας.

Φυσικά! Και αν παρατηρήσεις, πολλούς περισσότερους φίλους βρίσκεις στις λύπες σου παρά στις χαρές σου. Πολλές φορές εγώ όταν είμαι πολύ χαρούμενη και είμαι κάπου μόνη μου όπως στο αμάξι, σκέφτομαι ότι μπορεί να μου βγει σε ξινό. Μάθαμε να σκεφτόμαστε πως δεν κάνει να χαρούμε τόσο πολύ. Λέμε χαίρομαι πολύ και μετά λέμε, κάτι κακό θα συμβεί. Είμαστε μία κοινωνία που δεν μεγαλώνουμε. Είμαστε πολύ ανώριμοι όλοι μας. Και εγώ που είμαι μέρος της, βρήκα πολλές φορές τον εαυτό μου να είμαι ανώριμη σε σχέση με την πραγματικότητα. Είμαστε μπέμπηδες σαν έθνος. Κι ας έχουμε περάσει τόσα κακά. Παρόλο που είμαστε δουλευταράδες και ικανότατοι, δεν εκτιμούμε καθόλου τις δυνάμεις μας σαν κοινωνία.

Πόσες φορές σε μεγάλη χαρά ακούσαμε να μας λένε, εντάξει μεγάλωσες πια μην συμπεριφέρεσαι έτσι.

Ναι βέβαια! Νομίζουμε ότι οι ωριμότητα είναι κάτι κακό και δεν πρέπει να συνδυάζεται με τη χαρά. Ούτε με την ελευθερία μπορεί να συνδυάζεται. Δεν πρέπει να λέμε τα πράγματα όπως τα αισθανόμαστε και να χαιρόμαστε πραγματικά το γεγονός πως έχουμε καταφέρει κάτι.

Σε πειράζει που μπορεί να βγεις έξω και να σου μιλήσουν σύμφωνα με τους χαρακτήρες που έχεις κάνει;

Καθόλου. Μου αρέσει πάρα πολύ να μιλάω με τον κόσμο. Νομίζω πως θα ήταν πολύ άδικο εκ μέρους μου να με κουράσει αυτό. Πώς μπορεί να με κουράσει ένας άνθρωπος που θα μου πει πώς είμαι η παρέα του το βράδυ, που θα μου πει “ήμουνα σκατα σήμερα και άνοιξα ένα βίντεο σου και γέλασα “;. Με βλέπουνε σαν φίλη τους και αντίστοιχα έτσι τους βλέπω και εγώ. Νιώθω πως είμαστε μία μεγάλη παρέα. Αυτό όμως που δεν μπορώ να διαχειριστώ είναι όταν είμαι με το παιδί μου. Δεν έχω συνηθίσει το πώς θα εξηγήσω στο παιδί μου ότι έρχονται οι άνθρωποι για να συγχαρούν τη μαμά και θα πρέπει αυτό κάπως λίγο να στερήσει τη μαμά από την παιδική χαρά. Ευτυχώς όμως μεγαλώνει και αρχίζει να καταλαβαίνει.

Μέσα στους εκατοντάδες ρόλους πλέον που έχεις κάνει ποια είναι η Έλενα πραγματικά; Σκέφτομαι πολλές φορές ότι με τόσα που κάνεις θα φτάσεις στο τέλος να είσαι… 5 λεπτά Έλενα!

Το έχω σκεφτεί πολλές φορές αυτό. Η Έλενα είναι όλοι αυτοί οι ρόλοι που κάνω. Είναι εγώ. Βγαλμένοι από τη φαντασία μου. Είναι τα βιώματά μου και δεν εννοώ την οικογένειά μου, γιατί πολλοί με ρωτάνε αν κάνω τη μάνα μου, τον αδερφό μου ή την αδερφή μου. Είναι τα βιώματα μου από όλα αυτά τα περιβάλλοντα που έχω βρεθεί μέχρι τα 36 μου χρόνια. Η οικογένεια μου, το σχολείο μου, η επαγγελματική μου ζωή, η ερωτική μου ζωή, τα παιδικά μου χρόνια, η σχολή χορού που πήγαινα, το ωδείο που πήγαινα… Έχω κρατήσει μέσα μου πολλές καταστάσεις και πολλούς ρόλους και αυτά όλα είναι βιώματα. Και που συνεχίζουν ακόμα. Παρατηρώ συνεχώς γύρω μου.

Έχεις εξηγήσει όλη αυτή την επιτυχία;

Νομίζω ότι επιτυχία είναι ότι όλο αυτό είναι αληθινό. Δεν ωραιοποιούμε τίποτα. Το παρουσιάζω έτσι όπως το σκέφτομαι. Γενικά έτσι είναι η τέχνη, δηλαδή ο καθένας παρουσιάζει αυτό που σκέφτεται όπως το αντιλαμβάνεται ο ίδιος. Και κάποιοι ταυτίζονται με αυτόν τον τρόπο, και κάποιοι άλλοι δεν ταυτίζονται. Υπάρχει όμως πάντα έστω ένας εκεί έξω που θα ταυτιστεί. Εγώ λοιπόν δεν άρχισα για τους πολλούς, άρχισα για τον έναν άνθρωπο που θα βρει κι αυτός μια θεία σαν αυτή που θα κάνω. Μόνο και μόνο αυτό εμένα μου έδωσε πολύ κουράγιο στην αρχή. Οπότε τώρα, δεν την αντιλαμβάνομαι και πολύ αυτή την επιτυχία. Σίγουρα την αντιλαμβάνομαι όμως πρακτικά γιατί μου φωνάζουν απέναντι από το πεζοδρόμιο άγνωστοι άνθρωποι και μπαίνω στα σπίτια τους με πολύ ευχάριστο τρόπο, αλλά παρόλα αυτά εγώ συνεχίζω και δείχνω τα βιώματά μου.

Επιτυχία είναι και οτι μιλάμε για ένα λογαριασμό που αρχικά τουλάχιστον στόχευσε ένα συγκεκριμένο κοινό, τις γυναίκες ή αν θέλεις τις μητέρες και στην πορεία “ανοιξε”

Το “5 minute mum” νομίζω ότι έχει αρχίσει να κάνει ένα είδος ηθογραφίας. Γι’ αυτό εγώ πλέον έχω αρχίσει να κάνω και άλλους ρόλους εκτός από αυτό της μαμάς. Η φάση πάει πλέον να γίνει με χαρακτήρες που έχουμε όλοι μας στο κεφάλι μας, στην καθημερινότητά μας και στο παρελθόν μας. Ξέρεις υπάρχουν πολλοί τρόποι για να παρουσιάσεις ένα στερεότυπο. Εγώ επιλέγω τον δικό μου.

Θα μπορούσε αυτό το concept να υπάρξει στην τηλεόραση;

Το «5 minute mum» όχι. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει στην τηλεόραση εκτός και αν μπορούσε να υπάρξει ακριβώς έτσι. Δηλαδή να πάρει κάποιος τα βίντεο και να τα δείξει στην τηλεόραση. Όταν έχεις κάνει ένα τέτοιο project, το οποίο έχει τόσο μεγάλη απήχηση στο κοινό στο youtube, όπου έχεις μία ελευθερία και πας να το κάνεις σε ένα κανάλι χωρίς την  ίδια ελευθερία, τότε προδίδεις το κοινό του. Το κοινό που σε έχει αγαπήσει και σε έχει στηρίξει για αυτό ακριβώς το project. Σίγουρα δεν μπορούν να παίξουν αυτοί οι χαρακτήρες τόσο ακραίοι χωρίς να υπάρξει η σκέψη του political correct. Ξέρεις πολλοί λένε γιατί δεν υπάρχουν κωμωδίες στην ελληνική τηλεόραση σήμερα. Πρώτον, γιατί έχει χαθεί αυτό που λέμε ότι γράφονται κωμωδίες μέσα από το προφορικό λόγο. Είναι πολύ χειρουργικές πια οι κωμωδίες. Είναι χειρουργείο ολόκληρο. Να πεις κάτι αλλά να μην προσβάλεις εκείνον, η τάδε ομάδα να είναι ευχαριστημένη, να μην πεις κάτι που μπορεί να σηκώσει ανατάραξη, να μην πεις κακιά λέξη…  ας πούμε, αυτό που κάναμε με τον Τσουβέλα, με το Πάσχα στο χωριό του τότε και του τώρα, δεν θα μπορούσε να παίξει στην τηλεόραση. Γιατί τώρα στην τηλεόραση δεν βρίζουμε και τώρα στην τηλεόραση δεν καπνίζουμε. Δεν μπορείς να πας να απεικονίσεις την δεκαετία του ’80, με τα τραπέζια που είχαν ντουμάνια από το τσιγάρο, το ουίσκι και τις φωνές, στην ελληνική τηλεόραση σήμερα. Δεν γίνεται, έχει περιορισμό. Όταν λοιπόν πας να το κάνεις, το κάνεις ξενέρωτο. Γιατί λοιπόν να το κάνω ξενέρωτο όταν μπορώ να το κάνω ελεύθερο στο youtube; Τώρα, με αφορμή αυτά που κάνω να γίνει κάτι άλλο, το οποίο πάλι θα έχει να κάνει με κωμωδία, αυτό είναι μία άλλη συζήτηση. Μάλιστα έχω μπει στη διαδικασία να ασχοληθούμε με αυτό το κομμάτι με την ομάδα μου. Άλλωστε δεν είναι και μία χρυσή εποχή για την τηλεόραση, έχει κάπως απαξιωθεί. Ο νέος κόσμος δεν βλέπει τηλεόραση πολύ. Πρέπει να είναι κάτι φοβερό για να τον πείσεις να δει τηλεόραση συγκεκριμένη μέρα και ώρα.

Θα σε δούμε όμως φέτος σε μία κωμωδία στην τηλεόραση

Θα είμαι στην «Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα» και είμαι πάρα πολύ χαρούμενη για αυτό. Ο λόγος που είπα ναι σε αυτή τη δουλειά και δεν επέλεξα να κάνω κάτι δικό μου μετά το «5 minute mum», είναι το γεγονός ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι – ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου – στα δικά μου τα μάτια είναι αυτοί που δίδαξαν τον τρόπο που γίνονται οι κωμωδίες. Αυτοί και κάποιοι άλλοι άνθρωποι. Είναι μέρος της χρυσής εποχής της τηλεόρασης. Ακόμα και νοσταλγικά αν θες, μου φαινότανε πάρα πολύ μεγάλη τιμή ότι με επέλεξαν για ένα project. Θα έλεγα ναι σε ό, τι και να μου δίνανε. Μιλάμε για μία σειρά με φανταστικούς συντελεστές, τα τραγούδια έχουνε ήδη βγει και πρόκειται για μία παρωδία των ελληνικών σειρών. Ότι θα περάσετε καλά είναι το μόνο σίγουρο. Είναι μία τηλεόραση μιας άλλης εποχής χρυσής. Πρόκειται για ένα ωραίο… μίξερ καταστάσεων.

Έτσι λοιπόν θα πάμε στο «Μιξερ», την παράσταση που έρχεται στο Θέατρο Αυλαία, όπου και πάλι υποδύεσαι πολλούς χαρακτήρες.

Νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι διαφορετικό. Γιατί είναι στα πλαίσια της εποχής που ζούμε. Ακριβώς όπως είναι τα βίντεο που κάνω, έτσι όπως είναι η «Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα» που είναι ένα συνονθύλευμα πραγμάτων γιατί καθημερινά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε πολλές καταστάσεις. Κι έτσι είναι και το «Μίξερ». Ένας άνθρωπος από πορτιέρης ενός οίκου ανοχής, ξαφνικά γίνεται πρωθυπουργός. Και την ημέρα που γίνεται πρωθυπουργός ερωτεύεται μία γκόμενα και παθαίνει πατατράκ. Και την ψάχνει. Περνάει διάφορες καταστάσεις και γνωρίζει διαφορετικούς ανθρώπους. Ο Αλέξανδρος Σιάτρας κρατάει τον ρόλο του Βαγγέλη σε όλη τη διάρκεια του έργου και εγώ κάνω όλους τους υπόλοιπους ρόλους.

Και είναι γραμμένο σε δεκαπεντασύλλαβο!

Αυτό ήταν το πιο μεγάλο challenge γιατί δεν γράφονται πλέον έργα έτσι. Ωστόσο μιλάμε για μία πολύ φρέσκια γραφή της Ζέτης Φίτσιου που σε βάζει στο τριπάκι μήπως θα ήταν ωραίο να μιλάμε και έτσι τελικά

Έχεις πιάσει τον εαυτό σου να επαναφέρει κάποιον από αυτούς τους χαρακτήρες που κάνεις για να σώσεις καταστάσεις ή για να σωθείς στην καθημερινότητα σου;

Δεν το είχα σκεφτεί αλλά τώρα που το λες ναι το έχω κάνει. Μέσα στην καθημερινότητά μας καλούμαστε να είμαστε χαμαιλέοντες. Δεν γίνεται άλλωστε να πιστεύουμε ότι είμαστε ένας άνθρωπος συνέχεια. Σίγουρα ας πούμε, αν δεν είσαι πλούσιος δεν είσαι, δεν έχει κάτι άλλο σε αυτό. Όμως πολλές φορές βρισκόμαστε σε καταστάσεις που συμπεριφερόμαστε σαν κάτι άλλο από αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε πάντα. Και αυτό γίνεται για να κρυφτούμε ή για να σωθούμε όπως είπες από μία κατάσταση. Εγώ άλλωστε που τους έχω ψυχαναλύσει τους χαρακτήρες μου, μπορώ να τους χρησιμοποιώ και πιο εύκολα.

Στην Ελλάδα πιστεύεις ότι είναι πιο πολύ κολλημένα τα παιδιά με τους γονείς, ή οι γονείς με τα παιδιά τους;

Είναι αμφίδρομο αυτό. Και τα δύο ισχύουν. Είναι μία καινούργια γενιά γονιών που δεν έχουν καμία σχέση με τους δικούς μας. Μάλιστα το έχουνε πάει στην άλλη όχθη ακριβώς επειδή κουβαλάνε πολλά κατάλοιπα από μία τραυματική εποχή . Νομίζω όμως ότι η επόμενη γενιά από εμάς, θα είναι κάπου στη μέση. Όμως όφειλε να γίνει έτσι, γιατί εμείς μπορεί να περάσαμε αθώα παιδικά χρόνια αλλά ο τρόπος που αντιμετωπίζανε οι γονείς τα παιδιά τους, δεν είναι ο ίδιος με τώρα που δίνουμε χώρο στα παιδιά να είναι παιδιά και να έχουν τα συναισθήματα τους. Δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσω τη φράση από τη μαμά μου «σε καταλαβαίνω ότι είσαι θυμωμένη, αλλά είμαι εδώ μαζί σου». Ακούγαμε κάτι του τύπου «έλα μωρέ που θύμωσες». Και αυτό γινόταν γιατί αυτό γνώριζαν, δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις. Δεν το καταλαβαίνω γιατί πάντα κατηγορούμε την προηγούμενη γενιά, αυτό ξέρανε αυτό έκαναν. Εμείς που είμαστε τώρα νέοι να φροντίσουμε να κάνουμε ψυχανάλυση. Δε γίνεται να πάνε οι γονείς μας που είναι 60 χρονών για ψυχανάλυση. Ας είμαστε ρεαλιστές. Για αυτό σου λέω ότι η επόμενη γενιά θα είναι πιο εξελιγμένη.

Τι θα έλεγες στις μητέρες, ακόμα και στον εαυτό σου, τώρα που ξεκίνησε η σχολική χρονιά;

Να έχουν εμπιστοσύνη στους δασκάλους, να τους αγαπάνε γιατί δουλεύουν σε δύσκολες συνθήκες και όσοι δεν μπορούν να είναι δίπλα στο παιδί τους στο διάβασμα τα απογεύματα -αυτό δεν σου κρύβω ότι το σκέφτομαι και για μένα – δεν πειράζει, ας το κάνει κάποιος άλλος. Εγώ το ξέρω από την πρώτη στιγμή ότι δεν έχω την υπομονή να διαβάσω το παιδί μου. Οπότε καλύτερα να το διαβάσει κάποιος άλλος. Θα κάνω πίσω.

Αλήθεια κάνεις ποτέ διακοπή από όλα;

Ναι, ένα δίωρο το βράδυ. Όλη την υπόλοιπη μέρα όχι. Κοίταξε, έχω πει στον εαυτό μου ότι είναι μέχρι ένα σημείο αυτό. Η μάνα μου ξέρεις, μου λέει άμα δεν τα κάνω τώρα που είμαι νέα, πότε θα τα κάνω; (γέλια)

*Η παράσταση “Μίξερ” έρχεται στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Αυλαία, από την Παρασκευή 20 μέχρι την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου για πέντε παραστάσεις | Έργο: Ζέτη Φίτσιου, Σκηνοθεσία: Κώστας Σιλβέστρος, Πρωτότυπη Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου, Φωτογραφίες | Trailer: Διονύσης Κούτσης | Εισιτήρια στο ταμείο του θεάτρου και στο ticketservices.gr