Έλενα Τοπαλίδου: Έχει σημασία για μένα πόσα λέμε, πώς περιγράφουμε ή πώς εξηγούμε τον εαυτό μας

Η Έλενα Τοπαλίδου επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, πολλά χρόνια μετά την ιστορική εποχή του Χοροθεάτρου που μαζί με τον Κωνσταντίνο Ρήγο έγραψε ιστορία που ακόμα αναπολούμε εμείς. Εκείνη από την άλλη, δείχνει να έχει αναθεωρήσει πολλά από τη ζωή της και στην προσπάθεια της να γνωρίσει καλύτερα ποια είναι, μοιάζει να ανακάλυψε την καλύτερη εκδοχή της Έλενας που αυτό, φαίνεται πια και στη δουλειά της!

Την Κυριακή 31 Αυγούστου, στο Θέατρο Δάσους, η μεγάλη παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος «ζ-η-θ-ο ξένος» έρχεται για μία μόνο παράσταση, σε σκηνοθεσία του Μιχαήλ Μαρμαρινού, κουβαλώντας μαζί της την μεγάλη επιτυχία της Επιδαύρου και των άλλων στάσεων της, στον απόηχο των χιλιάδων χειροκροτημάτων από θεατές που ενθουσιάστηκαν.

Η Έλενα Τοπαλίδου, είναι η Αρήτη, μια γυναίκα ευγενική και αξιότιμη, μια αρχόντισσα που την τιμά, την ακούει και τη σέβεται ο άντρας της, τα παιδιά της και ο λαός της και μετά, γίνεται ένα με τον χορό. Η ζωή της όλη… Θέατρο, χορός, συναίσθημα, όνειρο…

Με αφορμή την παράσταση, βρήκαμε χρόνο και τα είπαμε τόσο για αυτό που θα δούμε την Κυριακή, όσο και όσα εκείνη αναγνώρισε ως καινούργια στον εαυτό της και σε όσα ζει πλέον. Σε νέα και παλιά περιβάλλοντα. Με ανθρώπους που αγαπά και ανθρώπους που γνωρίζει. Με το χιούμορ και τις σιωπές της!

Ποια είναι η δική σου εμπειρία από τον “Ξένο” του Μιχαήλ Μαρμαρινού;

Κόκκινη κλωστή δεμένη, στον αέρα τυλιγμένη… Αυτό που με δένει με τα πράγματα και με τους ρόλους είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο. Μπορώ να σου πω χιλιάδες γεγονότα από τη ζωή μου, από την ψυχική μου κατάσταση, από όσα έζησα στη Θεσσαλονίκη, πόσο αγαπήσαμε και πόσο μας αγάπησαν σε αυτή την πόλη. Αλλά τελικά αυτό που μένει είναι αυτό που υπάρχει πάνω στη σκηνή. Εκεί υπάρχει ο ρόλος που κατασκευάζεται για να φύγεις από σένα. Όχι επειδή θέλεις να φύγεις, αλλά γιατί έχει πλάκα και ασφαλώς γιατί καλείσαι να το κάνεις. Κι όταν βρίσκεις έναν δρόμο που εξυπηρετεί και σένα και το έργο, είναι ωραία. Αυτό είναι το «κουβάρι» μου, όπως το λέω. Όλα όσα έχω ζήσει, όλα όσα με συνδέουν με τη ζωή, καταλήγουν σ’ αυτό το κουβάρι που με ηρεμεί και με συντονίζει πάνω στη σκηνή. Το κουβάρι μου είναι αυτό που με δένει με τα πράγματα. Είναι αυτό που έφτιαξα για να είμαι η Αρήτη. Είναι λοιπόν η Έλενα που γίνεται Αρήτη και υπάρχει στη Θεσσαλονίκη ενώ συμβαίνουν πέντε χιλιάδες πράγματα της ζωής της Έλενας, αλλά αυτό το κουβάρι τελικά κάπως τα συγκεντρώνει όλα. Αυτό με ηρεμεί και με συντονίζει με την ύπαρξή μου πάνω στη σκηνή γιατί στην πραγματικότητα είμαι καλλιτέχνης… χορεύτρια, ηθοποιός, ξέρω εγώ, αυτό που είμαι τέλος πάντων…

Καταλαβαίνω δηλαδή πως συνδέθηκες με την Αρήτη

Πάρα πολύ. Όπως και σε προηγούμενους ρόλους, ας πούμε στον «Χορό του θανάτου» του Χουβαρδά, έτσι κι εδώ. Η Αρήτη λέει μόνο μία φράση σε όλο το έργο – κάνει μία ερώτηση – κι όμως αυτό εμένα με γοητεύει τρομακτικά. Ξέρεις, δεν θα ήμουν καλά μέσα μου αν δεν είχα φτιάξει αυτή την Αρήτη. Θα ήμουν λίγο ανάπηρη. Όμως η Αρήτη υπάρχει τώρα και εκπροσωπεί μια γυναίκα με εξουσία, αλλά απαλή εξουσία. Έτσι όπως εγώ τουλάχιστον την έχω δει. Μια γυναίκα βασίλισσα που έχει την διαίσθηση, έχει την εγρήγορση, έχει ιδιοφυία και έχει και την ομορφιά, την γοητεία και… έχει και τη σιωπή. Το οποίο μου αρέσει πάρα πολύ. Γενικά και στη ζωή. Επιλέγει τη σιωπή και αν ανοίξει το στόμα της, θα πει μονάχα μία φράση. Έχει σημασία για μένα πόσα λέμε, τι λέμε, πώς περιγράφουμε ή πώς εξηγούμε τον εαυτό μας, τι εκφέρουμε

Είσαι δηλαδή άνθρωπος της σιωπής κι εσύ;

Δεν ήμουν τέτοιος άνθρωπος. Έγινα όμως. Είμαι πια και το απολαμβάνω. Στην παρατήρηση των πραγμάτων και όχι πως απαραίτητα θα έπρεπε να απολογηθώ για τον εαυτό μου ή να εξηγήσω κάτι για μένα. Θα έλεγα πως αυτό όλο είναι για μένα σωτηρία αυτή τη στιγμή, αλλά όσο το σκέφτομαι θα σου έλεγα πως όχι, δεν χρειάζεται να σωθώ από κάτι. Θα πω λοιπόν πως είναι απόλαυση αυτό που μου συμβαίνει. Είναι πολύ ωραία η ζωή μου αυτή τη στιγμή και την απολαμβάνω όλο και περισσότερο όταν συνειδητοποιώ πόσα λεπτά σιωπής μπορώ ακόμα να αφήσω να υπάρξουν. Απολαμβάνω πλέον τη ζωή μου μέσα από την τέχνη μου, τη ζωή μου με το παιδί μου και μέσα από όλα που συμβαίνουν γύρω μου με κάτι που δεν ήξερα ότι θα έχει τόση πλάκα. Ξέρεις, η βασική μου πάλη ήταν με εμένα και εξεπλάγην όταν κατάλαβα πως μπορώ να έχω τον εαυτό μου τόσο καλή παρέα.

Η πρόταση για τον “Ξένο” ήρθε σε μια στιγμή που το είχες ανάγκη;

Δεν ξέρω αν το είχα ανάγκη, όμως το αρνήθηκα την πρώτη φορά και για πολύ καιρό. Εγώ επέλεξα όμως να το έχω ανάγκη. Δηλαδή στην αρχή, είπα δεν θα το κάνω, γιατί σκεφτόμουν ότι δεν μπορούσα να φύγω από την Αθήνα, είχα το παιδί μου, υποχρεώσεις… Μετά όμως από δυο μήνες που μου έγινε πάλι η πρόταση, είπα «θα το κάνω» γιατί έχει πλάκα. Είχε πλάκα δηλαδή η ιδέα να φύγω και να δω αυτή την προοπτική, να ξαναβρεθώ στη Θεσσαλονίκη, να αναμετρηθώ με τον εαυτό μου. Είπα να το δω πια σαν αστείο επειδή το χιούμορ έχει πια πολύ σημαντική θέση στη ζωή μου. Και πράγματι, η επιστροφή στη Θεσσαλονίκη ήταν κάτι μοναδικό, ήταν αποκάλυψη και έτσι το είδα. Με όλες τις περίεργες συνθήκες που μπορεί να προέκυψαν, όπως κάτι σπίτια που βρωμούσαν, κάτι νυχτερίδες που πέταγαν μέσα στα σπίτια, όλα τα είδα σαν να σπουδάζω ας πούμε. Το γλέντησα όμως το γεγονός – και τις πρόβες και τη μοναξιά. Θα σου πω τελικά πως ήταν ιδιοφυής η απόφαση μου!

Τι θυμάσαι από όλη εκείνη την πρώτη περίοδο στη Θεσσαλονίκη, τον καιρό που στη Θεσσαλονίκη υπήρχε το Χοροθέατρο;

Η ζωή μου όλη ήταν. Είχα μείνει για χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Η ύπαρξη μου όλη τότε ήταν αφιερωμένη στον χορό. Με τον Κωνσταντίνο Ρήγο έχουμε περάσει πολλά και με τα σπίτια μας, τα χρέη μας, με τις παραστάσεις, τα ταξίδια, τους τεχνικούς του θεάτρου που μας λάτρεψαν… Συγκινούμαι όταν σκέφτομαι πως επέστρεψα και με πήραν αγκαλιά αυτοί οι άνθρωποι. Άλλα όλα γίνονται σε σχέση με την πορεία των πραγμάτων. Είναι όλα τυχερά και τυχαία ή και μία ισχυρή σύμπτωση πραγμάτων. Δε πρέπει να λέμε τι λείπει και τι δε λείπει, πρέπει να πούμε τι υπάρχει. Αυτό είναι κάτι που εγώ πια έχω αποδεχτεί απόλυτα. Υπήρξε τότε το Χοροθέατρο, αυτοί ήμασταν… ξέρεις, θυμάμαι τον εαυτό μου τότε να κυκλοφορώ στη Θεσσαλονίκη και να νιώθω σαν τους Beatles ξέρω γω, αλλά δε θα κάτσουμε τώρα να κλαίμε για αυτό που χάθηκε, δεν προλαβαίνω γιατί υπάρχει η ζωή που τρέχει. Υπάρχουν οι άνθρωποι που περιμένουν να τους προσφέρουμε αυτά που μπορούμε να προσφέρουμε, είτε αυτά είναι σε προσωπικό επίπεδο είτε στη δουλειά μας. Δε θα πρέπει να κλαίμε για κάτι που τέλειωσε. Ήταν σίγουρα μία πολύ ωραία εποχή αυτή του Χοροθεάτρου στη Θεσσαλονίκη και μπράβο μας που το κάναμε και το ζήσαμε. Μπορεί η επόμενη στιγμή να φέρει κάτι καινούργιο, εξίσου δυνατό και ιστορικό. Είμαι πολύ αισιόδοξη εγώ σε αυτά πια!

Ο “Ξένος” είχε μεγάλη αποδοχή από το κοινό πριν έρθει στο Θέατρο Δάσους. Τι κατάλαβες να πήρε το κοινό από την παράσταση;

Ναι, η παράσταση συγκίνησε πολύ. Είναι ο συγκλονιστικός Χάρης Φραγκούλης που στο τέλος της παράστασης κάνει κάτι – ας μην το φανερώσουμε – που εγώ προσωπικά στο θέατρο, δεν το έχω ξαναδεί. Υπάρχουν στιγμές έντασης, τιμιότητας, ομαδικότητας, συγκλονιστικές ερμηνείες. Ο καθένας μπορεί να κρατήσει κάτι διαφορετικό. Αυτό είναι το ωραίο με το θέατρο – αφήνει ελευθερία στη φαντασία. Δεν υπάρχει «πρέπει» στο τι θα νιώσει ο θεατής. Εγώ κρατάω πως αυτές τις μέρες ζω σε ένα σπίτι μαζί με την Ρούλα Πατεράκη και είμαι τρισευτυχισμένη γιατί αυτή η γυναίκα είναι ένα λουλούδι και η παρέα μαζί της είναι μοναδική. Ο καθένας κρατάει ό, τι χρειάζεται από αυτό που ζει. Το θέατρο ειδικά, μόνο άλλα πράγματα δίνει στον καθένα ξεχωριστά κι αυτό είναι το μόνο ελπιδοφόρο. Ο συνειρμός είναι η ελευθερία της φαντασίας και το θέμα είναι να μη στενέψει η φαντασία σου, να μπορείς να αφεθείς χωρίς από πριν να έχεις προαποφασίσει την γνώμη σου.

Τηλεοπτικά θα σε δούμε στο «Παιδί» της ΕΡΤ, μία κωμωδία!

Ναι! Είναι μαύρη κωμωδία ή αλλιώς θρίλερ – κωμωδία, πολύ αστεία και καλογραμμένη. Παράλληλα ξεκινάω και πρόβες για το έργο «Έντα» στο θέατρο Τζένη Καρέζη και πίστευα πως θα μου ήταν πολύ δύσκολα να είμαι σε όλα, γιατί πάντα έχω και ένα άγχος να είμαι αποδοτική. Όμως είναι όλα αυτά τόσο ωραία! Και το «Παιδί» είναι εξαιρετικά ωραία γραμμένο με χιούμορ και συγχρόνως βαθύ, έχοντας παράλληλα και την ιστορία ενός παιδιού με αυτισμό. Ξέρεις, αυτό για μένα είναι όνειρο νομίζω. Έχω μπει πια σ’ έναν ρυθμό που με κάνει να βλέπω τα πράγματα πιο ελαφρά, με χιούμορ. Με βοηθάει πολύ αυτό. Το χιούμορ θέλει τεχνική, αλλά είναι και σωτήριο.

Πώς θα ήθελες να είναι ο χειμώνας σου;

Θέλω η Έλενα τον χειμώνα να βολέψει το σίριαλ με το θέατρο μέχρι τον Οκτώβρη, να νιώσω ότι ανταποκρίθηκα όσο καλύτερα μπορούσα, και μετά να διαχειριστώ τον χρόνο με τον γιο μου που φέτος είναι τρίτη λυκείου. Θέλω να είναι χαρούμενος, να πετύχει, να νιώσει επαρκής και να ανοίξει τα δικά του φτερά ο Πέτρος. Εγώ για χρόνια δούλευα ασταμάτητα, σκοτωνόμουν και δεν έβρισκα χαρά. Εκείνος είναι άλλο πράγμα και θέλω να πετύχει σε κάτι που θα τον βγάλει κάπου όμορφα. Τέτοια πράγματα ονειρεύομαι για φέτος. Να δουλεύω, να κοιμάμαι ήρεμα, να στέκομαι δίπλα στους ανθρώπους μου. Και, φυσικά, υγεία. Αυτά τα απλά θέλω.

*«ζ-η-θ, ο Ξένος» σε μετάφραση Δημήτρη Μαρωνίτη και σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού | Θέατρο Δάσους, Κυραική 31 Αυγούστου στις 21.00 |

ξένος: Χάρης Φραγκούλης

εμείς/Φαίακες: Κλέλια Ανδριολάτου (Ναυσικά), Γαλάτεια Αγγέλη (Θεά Αθηνά/Νύμφη,κόρη κάποιου Δήμαντα), Ερατώ Μαρία Μανδαλενάκη (Νύμφη/φίλη της Ναυσικάς-συνομήλικη), Χριστίνα Μπακαστάθη (Νύμφη/φίλη της Ναυσικάς-συνομήλικη), Στέλλα Παπανικολάου (Νύμφη/φίλη της Ναυσικάς-συνομήλικη), Ηλέκτρα Γωνιάδου (Θεά Αθηνά/Γυναίκα των Φαιάκων), Κλειώ-Δανάη Οθωναίου (Θεά Αθηνά/Γυναίκα των Φαιάκων), Έλενα Τοπαλίδου (Αρήτη), Χρήστος Παπαδημητρίου (Αλκίνοος), Γιάννης Χαρίσης (Εχένηος/Αρχηγός και Σύμβουλος των Φαιάκων), Φωτεινή Τιμοθέου (Ευρυμέδουσα/Γυναίκα των Φαιάκων), Νίκος Καπέλιος (Κραυγή του Ηφαίστου/Αρχηγός και Σύμβουλος των Φαιάκων), Γιάννης Βάρσος (Ευρύλαος/νέος των Φαιάκων), Νικόλας Γραμματικόπουλος (Κλυτόνηος/νέος των Φαιάκων), Νεκτάριος Θεοδώρου (Ελατρεύς/Αρχηγός και Σύμβουλος των Φαιάκων), Κωστής Καπελλίδης (Αμφίαλος/Θεά Αθηνά/Κήρυκας/Άρης/νέος των Φαιάκων), Νίκος Κουκάς (Λαοδάμας/νέος των Φαιάκων), Τίτος Μακρυγιάννης (Θόων/νέος των Φαιάκων), Γιάννης Τομάζος (Άλιος/νέος των Φαιάκων), Λένια Ζαφειροπούλου (Τυφλός Αοιδός (Δημόδοκος, Αφροδίτη)

Μουσικοί επί σκηνής-τσέλο: Εύη Καζαντζή, Άλμπα Λυμτσιούλη, Αλίκη Μάρδα