Γιάννης Γεωργιλάς: Ένα «σ» προσθέτεις στη δικογραφία και φτάνεις στη δισκογραφία

Από τη μία δικηγόρος της Θεσσαλονίκης και από την άλλη μουσικός, συνθέτης, δημιουργός τραγουδιών και συχνά πυκνά (αν είστε τυχεροί) σε μουσικές σκηνές της πόλης να παίζει και να ερμηνεύει τραγούδια από το πρώτο του άλμπουμ και επιλογές από εκείνα άλλων δημιουργών που αγαπάει.

Ο Γιάννης Γεωργιλάς παρουσίασε την πρώτη του ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Σιωπή Ν΄Ακούσουμε», καθώς και κάποια επιπλέον τραγούδια όπως το πολύ καινούριο «Σε μια χώρα που πεθαίνει» με ερμηνευτή τον Βασίλη Πρατσινάκη.

Ο δημιουργός μοιράζοντας τις αγάπες του τόσο στη δικηγορία όσο και στο τραγούδι, καταφέρνει να ξεχωρίσει και να χαράξει έναν ξεχωριστό δρόμο που μόνο ενδιαφέρον έχει όλα αυτά τα χρόνια που τον παρακολουθώ.

Τραγούδια του, έχουν ερμηνεύσει σπουδαίες φωνές, από την Φωτεινή Βελεσιώτου, την Γεωργία Βεληβασάκη, τον Θανάση Γκαϊφύλλια, τον Ευγένιο Δερμιτάσογλου, τον Παντελή Θεοχαρίδη, μέχρι τον Κώστα Θωμαΐδη, τον Βασίλη Καζούλη, την Μαρία Παπανικολάου, τον Βασίλη Πρατσινάκη, τον Στέφανο Στεφανόπουλο και πρόσφατα τον Δώρο Δημοσθένους ακι τον Γιώργο Μπαγιώκη.

Με μια κουβέντα που κάναμε οι δυο μας μεταξύ… δικογραφίας και δισκογραφίας όπως λέει ο ίδιος, αναζητάμε παρέα εκείνο το «σ» που κάνει την διαφορά. Στ’ αλήθεια όμως, την κάνει;

Από τη μία γράφετε τραγούδια και από την άλλη ασκείτε την δικηγορία στη Θεσσαλονίκη. Πόσο εύκολο είναι να πρέπει να μοιράζεστε ανάμεσα σε δύο τόσο διαφορετικά πράγματα;

Εύκολο σίγουρα δεν είναι. Μουσική και δικηγορία «απαιτούν» ολοκληρωτική αφοσίωση και συνεχή ενασχόληση ενώ ταυτόχρονα «θρέφει» η μια την άλλη. Η μουσική, όπως έχει πει ο Ραχμάνινοφ, είναι αρκετή για μια ζωή, ενώ μια ζωή δεν είναι αρκετή για τη μουσική. Η δικηγορία, από τη μεριά της, είναι ένα πολύ απαιτητικό επάγγελμα που απαιτεί συνεχή μελέτη, γράψιμο, «τρέξιμο» δεξιά κι αριστερά. Με άγχος και θέματα που σου περιτριγυρίζουν το μυαλό επί εικοσιτετράωρης βάσης. Για να μην χάσεις την ισορροπία σου μέσα σε αυτήν, απαραίτητη είναι μια βαλβίδα αποσυμπίεσης και για μένα αυτή είναι η μουσική.

Γίνονται έμπνευση στα τραγούδια σας οι ιστορίες ανθρώπων που μπορεί να ακούτε στο γραφείο σας;

Κανείς δε δάκρυσε διαβάζοντας νόμους, όπως έχει πει ο συγγραφέας Γιάννης Γρηγοράκης. Όμως, σε πολλές περιπτώσεις ο δικηγόρος δρα και ως ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής, οι άνθρωποι του ανοίγονται και του μιλάνε, οπότε, ειδικά αν έχει «ανοιχτά αυτιά», λαμβάνει ερεθίσματα και συναισθήματα που σίγουρα θα χρειαστεί στη συνέχεια  να εκτονώσει και ο ίδιος με τη σειρά του. Συνειδητά ή και ασυνείδητα, όλα αυτά δεν είναι δυνατόν να τα απαγορεύσεις και να μην εκφραστούν και στις μουσικές και στα τραγούδια που γράφεις.

Το «Σιωπή Ν΄Ακούσουμε» είναι το πρώτο σας άλμπουμ και σκέφτομαι τι μπορεί να ήταν αυτό που σας κράτησε να βγάλετε τραγούδια σας νωρίτερα;

Αφενός η ανασφάλεια ότι ο χρόνος θα με οδηγήσει να βελτιωθώ και να ωριμάσω ως μουσικός ακόμη περισσότερο –πράγμα το οποίο δεν ξέρω αν τελικά συνέβη- την οποία συνετέλεσε εν πολλοίς να κάμψω η συνάντησή μου με τρεις σπουδαίους μουσικούς (Δ. Γουμπερίτσης, Γ. Σημαδόπουλος, Γ. Ριμάρεφ) και αφετέρου η οικονομική δυνατότητα να υποστηρίξω ένα τόσο μεγάλο εγχείρημα εντελώς μόνος. Ξέρετε πως ο μουσικός, ελλείψει των δισκογραφικών εταιριών και του ρόλου που κάποτε αυτές επιτελούσαν, είναι πλέον ο ίδιος παραγωγός του έργου, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να επιμεληθεί μεταξύ άλλων, θέματα αναζήτησης μουσικών και στουντίου, ηχοληψίας, μίξης, μάστερινγκ, γραφιστικών, οπτικοποίησης, έκδοσης, διανομής, προώθησης, υπογραφής συμβάσεων, λογιστικών κλπ κλπ.

Μπορεί ένας τραγουδοποιός που ζει στην Θεσσαλονίκη να ξεχωρίσει πλέον; Τι τον βοηθάει και τι τον κρατάει πίσω;

Είναι ένα θέμα που απασχολεί – αν όχι όλους – σίγουρα τους περισσότερους δημιουργούς της πόλης. Ήμασταν και είμαστε επαρχία, όσο κι αν κάποιοι για να μας χαϊδεύουν μας αποκαλούν συμπρωτεύουσα. Ίσως και περισσότερο από το παρελθόν όταν στην πόλη υπήρχε ο Νίκος Παπάζογλου, με το στούντιο και τις παραγωγές που αναλάμβανε, εκτελούσε και τις πρότεινε στο κοινό ο ίδιος. Πλέον δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Τα κέντρα αποφάσεων, παραμένουν στην Αθήνα, η προώθηση γίνεται από εκεί, διασυνδέσεις και επαφές για να δείξεις τη δουλειά σου εκεί μάλλον πρέπει να ψάξεις. Παρόλ’ αυτά θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη προς όλους εκείνους τους ανθρώπους που όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθούν τη δουλειά μου, που την αγάπησαν και τη στηρίζουν και στις ζωντανές εμφανίσεις.

Οι πολλές συνεργασίες και συμμετοχές στο άλμπουμ σας, πώς προέκυψαν;

Μ’αρέσει πολύ η συνεργασία, τα ομαδικά αθλήματα και η συναναστροφή για να φτιάξω κάτι όμορφο, καλύτερο από αυτό που μπορώ με τις λίγες προσωπικές μου δυνάμεις. Μου αρέσει η πρόβα και η ζύμωση με τους συνοδοιπόρους της μουσικής. Δημιουργούν στιγμές ανεξίτηλες και πολλές φορές σπουδαιότερες από το ίδιο το εν τέλει παραγόμενο έργο. Πιο συγκεκριμένα για το «Σιωπή ν’ακούσουμε» θα σας πω ότι ίσως δε θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Πολλοί οι συμμετέχοντες στιχουργοί (Π. Καραγκιαβουρίδης, Ε. Αμπατζίδου, Θ. Πέτσας, Μ. Χατζηαυξέντη, Θ. Τσίρος, Ο. Σκούφη, Ε. Καραμόσχου, Κ. Χρυσανθάκης, Στ. Αγοραστός) μιας και ήθελα να υπάρχει στο άλμπουμ το στίγμα όλων αυτών των για χρόνια συνοδοιπόρων. Ο γενικότερος θαυμασμός μου στους σπουδαίους μουσικούς που έχει αυτή η πόλη και η χώρα και οι οποίοι παρουσιάστηκαν πανέτοιμοι και πρόθυμοι στο κάλεσμά μου να να ξεδιπλώσουν το σπουδαίο ταλέντο τους και να υπηρετήσουν με την αισθητική τους και την δεξιοτεχνία τους τα πολλά στυλ που συμπεριλαμβάνει το άλμπουμ (Δ. Γουμπερίτσης, Γ.Σημαδόπουλος, Γ. Ριμάρεφ, Φ.Σιώτας, Ν.Παπαπαρασκευάς, Ε.Τσακίρης, Σ. Βότσκος, Η.Κρομμύδας, Γ.Καλλιφατίδης, Φίλιππος Κωσταβέλης).

Τέλος, τους ερμηνευτές, τις φωνές των οποίων «άκουγα» μέσα στα τραγούδια, (Γ. Βεληβασάκη, Φ. Βελεσιώτου, Θ. Γκαϊφύλλια, Ε. Δερμιτάσογλου, Π. Θεοχαρίδη, Κ. Θωμαΐδη, Β. Καζούλη, Μ. Παπανικολάου, Β. Πρατσινάκη, Σ. Στεφανόπουλο) τους αναζήτησα με αρκετό κόπο για να συμμετάσχουν και εκείνοι αφού τα άκουσαν και προφανώς γοητεύτηκαν από αυτά, συμφώνησαν να τα ερμηνεύσουν.

Ποια κοινά θα μπορούσατε να εντοπίσετε στην δικηγορία και στο τραγούδι;

Ένα «σ» προσθέτεις στη δικογραφία και φτάνεις αμέσως-αμέσως στη δισκογραφία. Παράσταση σε μουσική σκηνή, παράσταση στα δικαστήρια, αγόρευση=σολάρισμα. Προφανώς και αστειεύομαι. Κοινός παρανομαστής είναι ο άνθρωπος. Η ζωή –ένα δεινό που αξίζει να το απολαμβάνει κανείς κατά τον Πεσσόα- η καθημερινότητα με τα συναισθήματα, οι χαρές και οι λύπες καθρεφτίζονται και ενυπάρχουν σε αμφότερα.

Σίγουρα πάντως το κοινό, και στις δύο περιπτώσεις σας ακούει με προσοχή. Αυτό ωστόσο έχει διαφορετική διαχείριση σε κάθε μία από τις περιπτώσεις αυτές;

Νομίζω πως ακούει με προσοχή στα νομικά θέματα που το απασχολούν άμεσα, όμως τα τελευταία χρόνια νομίζω ότι ακούει μουσική ολοένα και με λιγότερη προσοχή και αφοσίωση. Η εικόνα, η τεχνολογία και τα «έξυπνα τηλέφωνα» μας έχουν εν πολλοίς μεταλλάξει και δεν μας επιτρέπουν να ευχαριστηθούμε ούτε τις συναυλίες που μας ευχαριστούσαν όσο και όπως παλιά. Η παραίνεση του τίτλου του άλμπουμ μου ήταν αρκετά σχετική.«Σιωπή ν’ακούσουμε».

Επειδή ζείτε στη Θεσσαλονίκη, αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι ποιο θα ήταν αυτό;

Ίσως θα πρέπει να ψάξουμε μάλλον ποιό δεν θα ήταν…. Γι’ αρχή θα άλλαζα τη νοοτροπία της πόλης. Θα επιθυμούσα να είμαστε περισσότερο πολιτικά σκεπτόμενοι, ενήμεροι και με συμμετοχή. Αν το ερώτημα έχει να κάνει ακραιφνώς με το κομμάτι της μουσικής, τότε θα επιθυμούσα περισσότερες μουσικές σκηνές, κοινό που απολάμβανε την τέχνη και διψούσε γι’ αυτήν όπως παλιότερα και τον πολιτισμό και την παιδεία να βρίσκονται στο κέντρο του ενδιαφέροντος και όχι στη γωνία ως αποπαίδια, ταυτιζόμενα με νούμερα-κονδύλια δαπανών που απλά αποτελούν περιττό άχθος  για την ανάπτυξη και την οικονομία της χώρας.

Πόσο δύσκολο είναι σήμερα να κάνει κάποιος επάγγελμα αυτό που αγαπάει;

Να προσθέσω στην ερώτηση: να κάνει αυτό που αγαπάει και να το κάνει ειλικρινά και χωρίς εκπτώσεις. Έχει μεγάλη σημασία για εμένα. Και για να απαντήσω, όσο ο πολιτισμός βάλλεται θα βάλλονται και οι άνθρωποι που τον υπηρετούν. Από την άλλη ποιο επάγγελμα μπορεί να προσδώσει σιγουριά στις συνθήκες που ζούμε; Προσωπικά πορεύομαι με ολιγάρκεια, διατηρώ αστείρευτη την αγάπη μου για τη μουσική και μοιράζομαι, ακροβατώ ανάμεσα σε μουσική και δικηγορία προσπαθώντας με καθημερινό αγώνα να διατηρήσω τις ισορροπίες αποφεύγοντας κακοτοπιές και εκπτώσεις.

YouTube Channel: Γιάννης Γεωργιλάς – Official Youtube Channel