Γιώργος και Νίκος Στρατάκης: «Ό,τι είναι γερά ριζωμένο, είναι δυνατό και αντέχει στο χρόνο»

Κρατώντας μία συνέπεια στον χρόνο, οι Στρατάκηδες όπως τους αναφέρουν πολλοί ή αλλιώς ο Γιώργος και Νίκος Στρατάκης, συνεχίζουν να δημιουργούν τον δικό τους μουσικό δρόμο που χρόνο με τον χρόνο παρασύρουν στην τέχνη τους όλο και πιο πολλούς φτιάχνοντας έτσι έναν δικό τους μουσικό κόσμο που χωρά όλους που αγαπούν την κρητική παράδοση και την ψυχή που γεννάει η μουσική.

Ποτισμένοι με αγάπη από τη μουσική του τόπου τους μεταφέρουν όπου εμφανίζονται τη μαγεία , τη δύναμη και τον ρυθμό της τέχνης τους . Στην επί σκηνής μυσταγωγία τους η φαντασία , το πάθος και τα συναισθήματα χορεύουν και γίνονται ένα με τους θεατές. Αρκεί να ακούσεις τα τραγούδια τους και θα καταλάβεις γιατί θεωρούνται από τους πιο ταλαντούχους εκπροσώπους της Κρήτης.

Για την αγάπη τους στη μουσική αλλά και την Κρήτη, οι Στρατάκηδες μιλούν στην Parallaxi και στο τέλος, φεύγουμε μαζί μία βόλτα στη Ροδιά…

Πώς είναι για δύο αδέρφια που μαθαίνουν από μικρά να αγαπούν τη μουσική, να έρχεται η μέρα που παίζουν μπροστά σε «κοινό και κάνουν συναυλίες σε όλη την χώρα;

Ένα συναίσθημα μοναδικό που μόνο όταν το ζήσει κάποιος μπορεί να το κατανοήσει. Μια παιδικότητα που μετουσιώνεται σε μια πορεία προσωπικής ωρίμανσης και επαγγελματικής εξέλιξης αλλά χωρίς ποτέ ουσιαστικά να χάνεται. Εξάλλου, όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν, στην τέχνη μας χρησιμοποιούμε ευρέως το ρήμα «παίζω» – παίζουμε στη μουσική σκηνή… ή θα παίξουμε το τραγούδι –  και αυτό από μόνο του «κουβαλάει την αλήθεια ενός παιδιού που του αρέσει να παίζει! Εκτός αυτού, το αναφέρετε και εσείς στην ερώτηση σας….«….που παίζουν μπροστά σε κοινό και κάνουν συναυλίες σε όλη την χώρα;». Για μας λοιπόν, όπως η ζωή, έτσι και η τέχνη μας, είναι ένα ενδιαφέρον συνεχόμενο παιχνίδι που τους κανόνες τους ορίζεις ο ίδιος ανάλογα με τις πράξεις σου, τη στάση ζωής, τη συμπεριφορά σου και γενικότερα τις αξίες που κουβαλάς. Είμαστε ευλογημένοι που από παιδιά μέχρι σήμερα στον σχεδόν μισό αιώνα που έχουμε διανύσει, συνεχίζουμε να πορευόμαστε από κοινού στο μουσικό μας μονοπάτι και να παίζουμε εντός και εκτός εισαγωγικών, το «μουσικό μας παιχνίδι» σε όποια πόλη μας καλούν.

Ποιες οι διαφορές ενός μουσικού που παίζει στο σπίτι και στους πολύ δικούς του ανθρώπους από εκείνον που παίζει μπροστά σε ένα μεγάλο κοινό συναυλίας – Πρέπει στη δεύτερη περίπτωση να κάνει και κάποιες «εκπτώσεις» για να αρέσει;

Να είσαι ο εαυτός σου παντού. Να δείχνεις ένα πρόσωπο όπου κι αν είσαι και ό, τι κι αν κάνεις. Αυτό είναι το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μας. Μέσα από την αλήθεια και όχι από την προσποίηση – ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα – μαθαίνεις να βαδίζεις στη ζωή και να εξελίσσεσαι. Όταν είσαι αληθινός, είτε λάθος κάνεις είτε σωστά, αποκτάς εφόδια για να συνεχίσεις. Αν από την άλλη επιλέγεις να μην είσαι ο εαυτός σου για να αρέσεις σε λίγους ή σε πολλούς, για να πετύχεις κάποιον σκοπό σου, δεν θα μάθεις ποτέ να ωφελείσαι και να αναπτύσσεσαι . Αυτό σίγουρα δεν βοηθάει την ψυχή σου να λειτουργεί ελεύθερα.

Η «τέχνη» που κουβαλάει ο καθένας, είναι η έκφραση της ψυχής του και η ψυχή δεν πρέπει να καταδέχεται να κάνει εκπτώσεις. Δεν πρέπει να εγκλωβίζεται ούτε να καταπιέζεται. Πρέπει να λειτουργεί και να εκπέμπει ελεύθερη. Έχουμε όλοι μας 3 σημαντικά εργαλεία από τότε που γεννηθήκαμε και αυτά λίγο ή πολύ βοηθούν την ψυχή μας να λειτουργήσει ανάλογα με τη χρήση και τη φροντίδα που τους δίνουμε. Το σώμα μας, το μυαλό μας και την καρδιά μας. Φροντίζοντας τα, βοηθάμε το είναι μας να ταξιδεύει και να εκφράζεται ελεύθερα.

Σίγουρα νοιώθουμε άνετα στον σπίτι μας και με δικούς μας ανθρώπους παίζοντας μουσική. Έχουμε λιγότερο άγχος από ότι σε μια συναυλία, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να είμαστε διαφορετικοί μπροστά σε ένα μεγάλο άγνωστο κοινό. Όλα λοιπόν είναι θέμα επιλογής.

Τα τελευταία χρόνια η παραδοσιακή μουσική γεμίζει πάλι μαγαζιά και ακούγεται από νέους. Ποια ανάγκη έφερε ξανά τα πανηγύρια (αστικά και παραδοσιακά) στην πρώτη γραμμή της διασκέδασης.

Ό, τι είναι αληθινό στη μουσική δημιουργία, έχει συνεχή πορεία και διάρκεια στους αιώνες, διαγράφοντας μια συνεχόμενη τροχιά καθώς κινεί τα μουσικά γρανάζια. Αυτό το χαρακτηριστικό συναντάται στις παραδοσιακές μουσικές του τόπου μας και αυτό το χαρακτηριστικό είναι που αγγίζει τον εσωτερικό πυρήνα που ενεργοποιεί και επηρεάζει την κάθε γενιά και την κάθε ηλικία.

Συνεπώς, είτε ως επιμέρους άτομα είτε ως κοινωνικά σύνολα, όσο και να εθελοτυφλούμε ή να προσπαθούμε να καταπιέσουμε την εσωτερική ανάγκη μας για τον παραδοσιακό ρυθμό, έρχεται η στιγμή που εκρήγνυται μέσα μας και μας κατακλύζει. Τι οδηγεί αυτή την έκρηξη; Πολλές φορές πιστεύουμε είναι η ανάγκη για επαφή με το παρελθόν και τους προγόνους μας, ούτως η άλλως οι παραδοσιακοί ρυθμοί είναι σχεδόν πια ‘γραμμένοι’ στο DNA μας. Αλλά και σε μια κοινωνία ολόκληρη, η αναζήτηση απαντήσεων μέσα από το σταθερό πολιτισμικό παρελθόν της, της προσδίδει δύναμη και μια σιγουριά για να συνεχίσει, ειδικά όταν κλονίζεται από δυνάμεις που προσπαθούν να διασπάσουν την ταυτότητά της.

Σας περιόρισαν ποτέ οι ρίζες σας μουσικά; – Νιώσατε ποτέ να θέλετε να κάνετε κάτι διαφορετικό;

Προσωπικά, οι ρίζες μας ποτέ δεν μας έβαλαν φραγή και εμπόδια. Αντιθέτως μας ώθησαν και μας ενέπνευσαν στο να δημιουργήσουμε κάτι διαφορετικό.

Πιστεύουμε πως ό, τι είναι γερά ριζωμένο, είναι  δυνατό και αντέχει στο χρόνο. Όταν θέλουμε μεμονωμένα ή ως κοινωνικό σύνολο να δημιουργήσουμε και να προχωρήσουμε σε οποιοδήποτε τομέα,  πρέπει πρώτα να ανατρέξουμε στην ιστορία, να εντοπίσουμε τις σωστές και γερές βάσεις και πάνω εκεί να χτίσουμε στο σήμερα νέες, εξίσου δημιουργικές βάσεις.

Πόσο αλλάζουν ο Γιώργος και ο Νίκος από δίσκο σε δίσκο; – Υπάρχουν σημεία που διακρίνεται εσείς αλλαγές;

Αν παρατηρήσει κανείς την κοινή μας δισκογραφία, θα διακρίνει μία ομοιογένεια, με τολμηρές κάθε φορά ενορχηστρωτικές παρεμβάσεις από χρόνο σε χρόνο, αρχής γενομένης από το 2012. Στις προσωπικές μας δισκογραφικές δουλειές σίγουρα διακρίνονται εμφανείς διαφορές σε σχέση με την ομαδική δισκογραφία μας, αφού σε αυτές κλειδώνουμε κυρίως τις προσωπικές, εσώτερες μουσικές μας ανησυχίες.  Αξίζει να αναφέρουμε ένα τολμηρό εγχείρημα που  πραγματοποιήθηκε στην τελευταία μας κοινή δισκογραφική δουλειά με τίτλο «ΔΙΑ ΠΥΡΟΣ ΚΑΙ ΣΙΔΗΡΟΥ».

Η ιδιαιτερότητα αυτού του άλμπουμ έχει ως εξής: Αφού καταλήξαμε ποιες μουσικές θα «κλειδωθούν» μέσα στον δίσκο, επιλέξαμε σημαντικούς και αξιόλογους μουσικούς του χώρου που με τους περισσότερους, ποτέ άλλοτε δεν έχουμε συμπράξει μουσικά, αφήνοντας τους ελεύθερους να εμπνευστούν και να «λειτουργήσουν», δίνοντας ο καθένας με το ηχόχρωμα του μία ιδιαίτερη δυναμική και μια διαφορετική, εναλλακτική πνοή στην όλη ενορχήστρωση.

Με χαρά και δημόσια μέσα από αυτό το βήμα ευχαριστούμε τον Δημήτρη Λάππα που έπαιξε Κιθάρες, τον Γιώτη Κιουρτσόγλου που έπαιξε ηλεκτρικό μπάσο, τον Βαγγέλη Καρύπη που έπαιξε κρουστά και τον Παντελή Στόϊκο που έπαιξε τρομπέτα.

Γιατί σήμερα είναι περιορισμένος ο κοινωνικός προβληματισμός στα τραγούδια που κυκλοφορούν;

Ίσως γιατί δεν βγαίνουν τραγούδια που εκπροσωπούν αβίαστα, αληθινά και περιγράφουν απτά και μεστά την κατάσταση που επικρατεί στις μέρες μας; Ίσως γιατί το ερέθισμα της  ελευθερίας και της ανεξαρτησίας δεν είναι προτεραιότητα στις μέρες μας; Ίσως γιατί παρότι μάλλον παράγονται στίχοι και τραγούδια με κοινωνικό προβληματισμό η μουσική μας βιομηχανία τα παραγκωνίζει και τα καταδικάζει; Πολλά «ίσως» θα μπορούσαμε να αναφέρουμε αλλά θα γίνουμε γραφικοί.

Η απάντηση πιστεύουμε κρύβεται στην ποίηση του Κώστα Βάρναλη στην τελευταία στροφή του ποιήματος  «ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ» : …..Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Τι σας θυμώνει σήμερα στην Ελλάδα;

Θα προτιμούσαμε να μην μας θυμώνει τίποτα, αλλά δυστυχώς μας θυμώνουν αρκετά. Στις μέρες μας δυστυχώς τείνουν να χαθούν σημαντικές αξίες όπως η αγάπη, η συμπόνια,  η αλήθεια,  η κατανόηση, που είναι σημαντικά στοιχεία της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η κοινωνία μας και η γενικότερη ανθρώπινη συμπεριφορά καθοδηγείται κυρίως από τον φόβο, ενώ το να είμαστε αυθεντικοί απαιτεί κουράγιο και γενναιότητα στις μέρες μας. Η κακή χρήση της τεχνολογίας δημιουργεί άσχημα πρότυπα. Χάνονται οι ισορροπίες μεταξύ των ανθρώπων, των ζευγαριών, της οικογένειας, των παιδιών, του ίδιου του εαυτού μας. Δυσκολευόμαστε πραγματικά να είμαστε απλά ο εαυτός μας, ο μοναδικός εαυτός μας και να μπορούμε να τον βελτιώνουμε καθημερινά, με σκοπό να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο. Το  σημαντικότερο, χωρίς να το αναλύσουμε περαιτέρω, η έννοια της δημοκρατίας χάνει το ουσιαστικό της νόημα, στον τόπο που γεννήθηκε. Όλα αυτά μας θυμώνουν. Και επειδή η τέχνη μόνο καλό έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα θα συνεχίσουμε να συνεισφέρουμε και εμείς το λιθαράκι μας με ό,τι μπορούμε.

Περιγράψτε μου μία ιδανική βόλτα σας στην Κρήτη

Περπάτημα στη φύση και βαθιές ανάσες καθαρού αέρα, στον τόπο όπου μεγάλωσαν οι πρόγονοι μας στη Ροδιά, ένα ημιορεινό χωριό του  Ηρακλείου του Δήμου Μαλεβιζίου!!!

*Οι Γιώργος και Νίκος Στρατάκης θα είναι στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 29 Μαρτίου στο Block 33