Γιώτα Νέγκα: Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε την βία και δεν μας κάνει αίσθηση πια

Μεγάλωσε στο Αιγάλεω σε μία γειτονιά που είχε χώμα κάτω, με χαμηλά σπίτια την εποχή που ξεπηδούσαν οι πρώτες πολυκατοικίες, τα παιδικά της χρόνια ήταν ανέμελα. Είναι μία από τις πιο σπουδαίες ερμηνεύτριες της γενιάς της, η σχέση της με την παράδοση και την έντεχνη μουσική μας ταξιδεύει από τα ακουστικά μας, μας κρατάει συντροφιά σε κάθε δυνατή στιγμή της ζωής μας, από τα γλέντια μέχρι τους χωρισμούς. Η Γιώτα Νέγκα θα ανέβει στην σκηνή της Μονής Λαζαριστών στις 23 Ιουνίου σε μία συναυλία κατάθεση ψυχής.

“Δεν μπορώ να πω πως μου λείπουν εκείνες οι εποχές. Ο καθένας θυμάται με τρυφερότητα τα παιδικά του χρόνια που συνεπάγονται με την αθωότητα, όχι λόγω του ότι ήταν καλύτερες οι εποχές τότε, αλλά επειδή εμείς οι ίδιοι τότε, ήμασταν αθώοι και βλέπαμε τα πράγματα με την ματιά του παιδιού, αυτό μας λείπει. Την δική μου επιστροφή στην αθωότητα προσπαθώ να την κρατώ μέσα από την μουσική και το τραγούδι.

Η επιστροφή στο παρελθόν,  δεν νομίζω πως μας δίνει δύναμη για το μέλλον, ό,τι συνέβη στο παρελθόν, συνέβη και είναι δικό μας, το παρόν μας είναι αυτό που έχει σμιλευτεί από το παρελθόν αλλά πρέπει να κοιτάμε το μέλλον, έχοντας αποσκευές όλα αυτά που έχουμε ζήσει ψάχνοντας την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Το παρελθόν έχει την γνώση του, αλλά δεν μπορεί να είναι το όχημα που θα σε πάει στο αύριο γιατί όλοι μας αλλάζουμε και πρέπει να μπορούμε να βλέπουμε την αλλαγή μας, την καινούρια συνθήκη, τις φρέσκες σκέψεις, την γνώση που έρχεται, τη νέα εμπειρία.”

Οι πρώτες μουσικές της επιρροές ήταν το λαϊκό τραγούδι, που ακουγόταν στο σπίτι.

“Οι λαϊκοί τραγουδιστές και τραγουδίστριες της προηγούμενης γενιάς, ήταν οι δάσκαλοί μου. Προσπαθούσα να ακούσω και να καταλάβω τον τρόπο που τραγουδούν, όχι να μιμηθώ την χροιά τους, αλλά εμβάθυνα στα συναισθήματα που μου δημιουργούσαν και έπειτα επιχειρούσα να βρω το δικό μου αντίστοιχο συναίσθημα από την ερμηνεία μου. Το πρώτο σημαντικό βήμα στην μουσική μου πορεία ήταν η αφετηρία της δισκογραφίας μου, το 2003, έφυγα από το μικρό μου κόσμο που τραγουδούσα με φίλους και ξαφνικά η μουσική μου ακουγόταν στο ραδιόφωνο σε όλη η Ελλάδα. Το τραγούδι που θεωρώ το πιο προσωπικό ονομάζεται “Ταυτότητα” και θα κυκλοφορήσει μέσα στο καλοκαίρι, έχει κομμάτια δικά μου αληθινά, που με αφορούν πολύ και θα το ερμηνεύω στις καλοκαιρινές μου εμφανίσεις. Η παράδοση είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου ακούγαμε παραδοσιακή μουσική στο σπίτι, την αγαπώ πολύ, βέβαια, εγώ έχω το λαϊκό χρώμα, όμως, τραγουδώ και παραδοσιακά, με πολύ σεβασμό όχι όλα, μόνο εκείνα που μπορώ να εκφράσω.”

Σε λίγες ημέρες, θα κυκλοφορήσουν δύο νέα λαϊκά τραγούδια σε συνεργασία με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τα οποία θυμίζουν τις δεκαετίες 60-70 και τις μεγάλες στιγμές του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού.

“Ήταν μία πολύ ευτυχισμένη στιγμή για εμένα, ήθελα πολύ να τον συναντήσω και να δουλέψω μαζί του, χαίρομαι πολύ που μου έκανε την τιμή να με καλέσει και να υπάρχω κι εγώ στην δουλειά του και να είμαι μέσα στον κύκλο των φίλων του και των συνεργατών του. Ο Θανάσης είναι ένας ατόφιος, αληθινός, άνθρωπος, ξέρει πολύ καλά την γλώσσα, την μουσική, το λαϊκό και το παραδοσιακό τραγούδι, για εμένα ήταν σχολείο να δουλεύω μαζί του και χαίρομαι που κέρδισα άλλον έναν φίλο. Είχα την τύχη να συναντήσω αλλά και να συνεχίσω να συναντώ πολύ σημαντικούς ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας, από τον καθένα πήρα κάτι, η ζύμωση, η επικοινωνία και όλος ο κόσμος των άλλων καλλιτεχνών που απλώθηκε μπροστά μου, μου χάρισε και από κάτι, νέες πληροφορίες, γνώσεις, ορίζοντες. Εμένα μου αρέσει να μαθαίνω. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που το έχω καταφέρει αυτό. Κάθε εποχή στην μουσική έχει τα δικά της δεδομένα. Το λαϊκό τραγούδι που γράφτηκε τις δεκαετίες 60-70 είχε κάποιο λόγο που γράφτηκε, αποδεικνύει με την αναλλοίωτη του ύπαρξη μέχρι σήμερα, την αλήθεια του.

Η τέχνη αφορά τον άνθρωπο, όσο συγκινεί τον άνθρωπο δεν μπορεί να παλιώσει. Σήμερα, ζούμε μία διαφορετική συνθήκη στην μουσική, έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στον τρόπο ζωής μας, στον τρόπο που ονειρευόμαστε, σε αυτά που περιμένουμε και στα μηνύματα που παίρνουμε, όπως έχουν αλλάξει οι συμπεριφορές, έχει αλλάξει και η γλώσσα, μπορεί το λαϊκό τραγούδι να είναι το hip-hop και η ραπ, μπορεί επίσης, να γράφονται από κάποιους, κλασικά λαϊκά τραγούδια με την ίδια αλήθεια, δε νομίζω ό,τι χρειάζεται να βάζουμε ταμπέλες, το ζητούμενο είναι τα αληθινά τραγούδια. Εγώ, αγαπώ εξίσου, ένα λαϊκό του Ζαμπέτα και ένα λαϊκό του Θανάση Παπακωνσταντίνου, μια ροκ μπαλάντα, ένα ραπ τραγούδι που θίγει πράγματα που αφορούν όλους μας, ένα παραδοσιακό που με συγκινεί, όλα έχουν την ίδια θέση στην καρδιά μου δεν τα ξεχωρίζω. Μπορώ να τα ακούσω όλα και να συγκινηθώ με τον ίδιο τρόπο. Δεν θέλω τραγούδια που είναι κατασκευάσματα, θέλω δημιουργίες στις οποίες κάποιος έχει κάτι να πει και αν δεν το πει θα σκάσει. Θα συνεργαζόμουν με μεγάλη χαρά με κάποιον ράπερ, από την στιγμή που θα είχαμε την ανάγκη να θίξουμε τα ίδια πράγματα. Είναι στο μυαλό μου τέτοιου είδους συνεργασία πολύ έντονα, μπορεί στο κοντινό μέλλον να συμβεί. Μου αρέσει πολύ ο ΛΕΞ, έχει δυνατό στίχο που αφορά την κοινωνία.”

Θεωρεί, πως το ραδιόφωνο παλιότερα είχε τελείως διαφορετικό ρόλο, ήταν το άνοιγμα προς την φαντασία, γιατί έλειπε ο βομβαρδισμός της εικόνας που έχουμε σήμερα.

“Άκουγες ένα τραγούδι και “έβλεπες” εικόνες, διψούσες να γνωρίσεις καινούρια πράγματα, τώρα είναι τόσο εύκολη η πληροφορία που εκ των πραγμάτων, ο ρόλος του ραδιοφώνου, έχει αλλάξει, δεν διευρύνει τόσο έντονα τους ορίζοντες, γιατί πλέον είναι πολύ εύκολο για όλους μας να βρούμε την μουσική που μας ταιριάζει, να ανατρέξουμε στις νέες κυκλοφορίες με το πάτημα ενός κουμπιού. Ωστόσο, σε εμένα το ραδιόφωνο, ασκεί την ίδια γοητεία, η εποχή όμως έχει δώσει κι άλλες πηγές, πληροφορίας, εικόνας και τέχνης. Χαίρομαι που η κάθε εποχή βγάζει τον δικό της ήχο, είναι όμορφη η εποχή της επανεκτέλεσης, όταν αυτή έχει κάτι να πει και δεν γίνεται απλά και μόνο για να γίνει. Ζούμε στην εποχή της υπερπληροφόρησης και της υπερπαραγωγής, έτσι κι αλλιώς οι συνθήκες, δεν επιτρέπουν το να μεγαλώσει κάτι πολύ, είναι όλα κομμένα σε μικρότερες δόσεις και κομμάτια. Οι ταχύτητες που ζούμε, δεν μας αφήνουν την πολυτέλεια του χρόνου για να ακούσουμε κάτι και να εμβαθύνουμε σε αυτό. Μας έχει δημιουργήσει την τάση και την ανάγκη να περνάμε πολύ γρήγορα παρακάτω, αυτό, δεν μας κάνει καλό.

Είναι αποτέλεσμα του τρόπου ζωής μας και της κοινωνίας, που συμπαρασύρει και την δημιουργία με έναν τρόπο. Ένα βραδύκαυστο τραγούδι θα κάνει πολύ χρόνο να ανακαλυφθεί γιατί θα το περάσουμε στα γρήγορα αλλά δεν θα χάσει την αξία του, ένα τραγούδι που θα εντυπωσιάσει και θα σε κάνει να σταθείς επειδή θέλει να σου πει αυτά που αναζητάς, να σου κάνει το χατήρι, μπορεί να σε κρατήσει μια στιγμή, αλλά πολύ γρήγορα θα έρθει το επόμενο και θα ξεχαστεί. Είναι ευθύνη του κοινού να θέλει να ψάξει να βρει αυτό που έχει δεύτερο και τρίτο επίπεδο συγκίνησης και επικοινωνίας. Όπως ψάχνεις ένα συγκεκριμένο βιβλίο να διαβάσεις, πρέπει να ψάξεις και το τραγούδι που θέλεις να ακούσεις. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που αγοράζουν τα βιβλία και τα κρατούν στην βιβλιοθήκη χωρίς να τα ανοίξουν, το ίδιο συμβαίνει και με την μουσική, είναι το τι ζητά ο κάθε ακροατής, γι αυτό έχει και ευθύνη. Στις συναυλίες βλέπουμε πως έχει χαθεί η σύνδεση, όταν σηκώνονται τα κινητά, οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με το κοινό τους, δεν βλέπουν τα μάτια τους.”

“Το δίκιο μου”, μπορεί να ερμηνευτεί ως ένα ερωτικό τραγούδι, που δεν έχει φύλο όπως εξηγεί.

“Για εμένα τα συναισθήματα δεν έχουν φύλο. Όμως το συγκεκριμένο τραγούδι, μπορεί να ερμηνευθεί και ως κοινωνικό. Αυτή είναι η μαγεία της δημιουργίας και της τέχνης, ο καθένας, μπορεί να την πάρει και της δώσει την ερμηνεία που θέλει και να την κάνει δικιά του. Οι δημιουργοί δεν επιβάλλουν στον αποδέκτη ή τον ακροατή το πως να ερμηνεύσουν τα έργα τους, δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζεις γιατί το έγραψε ο κάθε καλλιτέχνης, το σημαντικό είναι να σε αγγίξει για δικά σου πράγματα ή να σε κάνει να σκεφτείς κάτι που δεν είναι δική σου ιστορία, όμως συμβαίνει, έτσι η τέχνη γίνεται δική σου, έρχεται μέσα σου κι αυτό είναι το ζητούμενο.

To δίκιο σου” θα μπορούσε να θεωρηθεί και φεμινιστικό τραγούδι. Οι γυναικοκτονίες είναι μία τεράστια κοινωνική πληγή. Δυστυχώς δεν έχουμε καταφέρει τίποτε ως κοινωνία, δεν έχουμε καταφέρει να είμαστε ισότιμοι, δεν έχουμε καταφέρει να είμαστε σύντροφοι. Η δυνατότητα άμεσης πληροφόρησης μεγαλώνει. Οι γυναικοκτονίες και η έμφυλη βία συνέβαιναν πάντα, όμως έμεναν κρυφές, τώρα τα μαθαίνουμε, τα βλέπουμε κατάματα και επιτέλους κάτι πρέπει να κάνουμε γι αυτά. Ποτέ δεν ήταν εύκολη υπόθεση να είσαι γυναίκα, σε μία πατριαρχική κοινωνία. Έπρεπε να αποδεικνύεις διαρκώς τί; Ό,τι δεν είσαi ελέφαντας; Ποιος έλεγε και λέει ότι δεν έχεις τις ίδιες ικανότητες με τους άνδρες; Και για ποιον λόγο; Επειδή έτυχε να έχεις διαφορετική σωματοδομή; επειδή ντυνόσουν με φόρεμα και όχι με παντελόνι; Αυτά αποδεικνύουν τι; Ό,τι είσαι κατώτερη; Noμίζω πως όλα αυτά δυστυχώς μας φορέθηκαν από πολύ παλιά και ακόμη καλά κρατούν. Πιστεύω ακράδαντα πως η ισότητα θα έρθει μέσα από την παιδεία και την οικογένεια, θαυμάζω τους νέους γονείς, που προσπαθούν να μεγαλώνουν τα παιδιά τους ισότιμα και όχι με διαφορετικές συμπεριφορές αν είναι αγόρια ή κορίτσια, έτσι μόνο μπορούμε να φτιάξουμε ισότιμους ανθρώπους. Στην Ελλάδα, υπάρχει παντελής έλλειψη παιδείας, φαίνεται πραγματικά σε πολλές αντιδράσεις και συμπεριφορές μας.

Στο παρελθόν μου είχαν πει να αλλάξω την εμφάνιση μου για να πετύχω. Γέλασα πολύ, ήμουν μελαχρινή σγουρομάλλα και τροφαντή, μου είχαν πει: “θα χάσεις 10 κιλά, θα γίνεις ξανθιά και θα πετύχεις.” Μετά από τόσα χρόνια έχασα λίγα κιλά, άνοιξα τα μαλλιά μου αλλά το έκανα για εμένα, για κανέναν άλλον και γελάω ακόμη πιο πολύ τώρα γιατί σκέφτομαι: κοίτα να δεις, μπορεί να ήταν και προφητικό. Υπάρχει μία τάση που λέει ότι σήμερα πρέπει να έχεις συγκεκριμένες προδιαγραφές για να είσαι αρεστή, εμένα όμως, δεν με ενδιαφέρει η εικόνα, εγώ κάνω άλλη δουλειά, εμένα με ενδιαφέρει η μουσική και η επικοινωνία μου με τους ανθρώπους, φυσικά και θέλω να φροντίζω την εικόνα μου από αυτοσεβασμό. Δεν είναι ο σκοπός μου να γίνω η ιδανική εικόνα και να πετύχω, και βασικά, να πετύχω αλήθεια τί; Κάτι εφήμερο;  Δεν υπάρχει πιο γλυκό συναίσθημα από το να συναντάς κάποιον στον δρόμο και να σου λέει πως σε έχει μέσα στο σπίτι του και έχει κλάψει ή έχει χορέψει μαζί σου και να σε ευχαριστεί γι αυτό. Δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα από την επικοινωνία, ό,τι έπιασε τόπο αυτό που έκανες, ανεξάρτητα από την εικόνα σου.”

Σε μία εποχή που ακόμη το στίγμα για την ψυχική υγεία καλά κρατεί η Γιώτα Νέγκα διευκρινίζει πως το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις σε ότιδήποτε θέλεις να αντιμετωπίσεις είναι να παραδεχθείς πως υπάρχει θέμα.  “Από την στιγμή που θα παραδεχθείς πως αντιμετωπίζεις κάποιο θέμα, σηκώνεις το χαλί και δεν το κρύβεις πια και αποφασίζεις να κάνεις κάτι γι αυτό, σε όλα τα πράγματα, αυτός είναι ο δρόμος. Πρέπει να απενοχοποιηθούμε και να δούμε κατάματα, πραγματικά τι μας χρειάζεται, τι προβλήματα έχουμε, χωρίς τις σκιές του παρελθόντος, πολλά κοινωνικά απομεινάρια του μας έχουν κάνει κακό, πρέπει να τα αποτινάξουμε όλα αυτά. Οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν αυτές τις ενοχές που είχαμε εμείς οι παλιότεροι. Και στην τελική, αν κάποιος θέλει να μείνει πίσω, δικαίωμα του ας μείνει, αλλά όποιος θέλει να πάει μπροστά και να γνωρίσει πραγματικά τον εαυτό του, οφείλει να κάνει αυτό το δώρο στον εαυτό του, το δώρο της ψυχοθεραπείας. Πρέπει να προσπαθήσουμε να γίνουμε ολόκληροι για να συναντήσουμε έναν άλλον ολόκληρο άνθρωπο και να συνδεθούμε μαζί του.

Το να έχεις την ελευθερία της έκφρασης δεν είναι θέμα ιδιότητας, αλλά θέμα χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασίας. Ο κάθε άνθρωπος αποφασίζει αν θέλει να διεκδικεί την ελευθερία του. Η λογοκρισία καλά κρατεί, δεν χρειάζομαι νόμους για να μου πουν, ό,τι ο άνθρωπος απέναντι μου είναι ισότιμος με εμένα και δεν πρέπει να τον προσβάλλω και να του φέρομαι άσχημα. Λυπάμαι για μία κοινωνία που χρειάζεται νόμους για να φερθεί ανθρώπινα. Η ιστορία έχει αποδείξει μέσα από τους αιώνες και τις δεκαετίες πως όταν ο άνθρωπος ζει σε μία κοινωνία, φτώχειας ανέχειας, χωρίς σκοπό, χωρίς όνειρα, χωρίς αύριο, αισθάνεται, φτερό στον άνεμο, έχει την ανάγκη κάπου να ανήκει και οποιαδήποτε ομάδα τον κλείσει στην αγκαλιά της και του πει πως εδώ θα σου δώσουμε στόχο και σκοπό, του αφηγηθεί ουσιαστικά το ψέμα της, θα πέσει στην παγίδα και θα στηρίξει τα ακραία μορφώματα που βρίσκονται σε έξαρση αυτή την στιγμή. Η λύση για τον θυμό και την βία είναι οι καλές ανθρώπινες συνθήκες ζωής, μία κοινωνία με παιδεία, ενσυναίσθηση και συμπερίληψη, δεν είναι λύση οι νόμοι και η τιμωρία. Το ξέρουμε όλοι πολύ καλά αυτό, ακόμη κι αυτοί που μας κυβερνούν, δεν χρειαζόμαστε νόμους, χρειαζόμαστε μία κοινωνία ανθρώπων και όχι μετανθρώπων και σκοταδισμού. Όλα αυτά που βλέπουμε είναι αποτέλεσμα μίας κοινωνικής, κρατικής συμπεριφοράς. Η ιστορία επαναλαμβάνεται από πάντα άνθιζαν όλα τα φασιστικά μορφώματα, πάντα έβρισκαν χώρο κάπου που δεν υπάρχει όνειρο και επικρατεί η απογοήτευση και ο μηδενισμός.”

Υπάρχουν δημόσια πρόσωπα που αυτοπεριορίζονται στο να εκφέρουν την άποψη τους όπως πιστεύει.

“Είναι θέμα ανθρώπου, μπορώ να σκεφτώ δημόσια πρόσωπα που εκφράζουν την άποψη τους και πληρώνουν το τίμημα, δέχονται επιθετικότητα κι εγώ δεν μπορώ να κατανοήσω αυτή την συνθήκη. Μου ζητάς την γνώμη μου, σου λέω την γνώμη μου και μετά με βρίζεις για την γνώμη μου; Δεν καταλαβαίνω. Θεωρώ πως ο καθένας μας οφείλει αυτό που πιστεύει να το πράττει, περισσότερο από το να το λέει, χορτάσαμε γνώμες ας δούμε επιτέλους πράξεις. Ας κάνουμε οι ίδιοι πράξεις στον δικό μας μικρό κοινωνικό περίγυρο, αυτό χρειαζόμαστε. Η μαζική διαδήλωση για τα Τέμπη με έκανε να χαμογελάσω, ήμουν εκεί και σκεφτόμουν “ναι ρε παιδί μου, τίποτε δεν έχει χαθεί” καμάρωνα για εμάς. Η κοινωνία μπορεί να ξύπνησε, όμως δεν φτάνει μία συγκέντρωση, τα Τέμπη ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα στην σύγχρονη ιστορία, ας γίνει και αυτό αφορμή για να δούμε και τα μικρότερα, πρέπει να αποδοθούν ευθύνες, πρέπει κάποιος επιτέλους να πληρώσει δεν γίνεται να προχωράμε με αυτή την ατιμωρησία.

Η Γάζα επίσης για εμένα, είναι ένα τεράστιο έγκλημα στην σιωπή. Είμαι τρομαγμένη και θυμωμένη με όλα αυτά που συμβαίνουν εκεί υπό την ανοχή μας. Τα σοκαριστικά πράγματα κάποια στιγμή σε παγώνουν, είμαστε όλοι παγωμένοι από τις εικόνες στην Γάζα. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε την βία και δεν μας κάνει αίσθηση πια. Πρέπει να σταθούμε όλοι απέναντι σε αυτή την γενοκτονία, η εποχή επιτάσσει πια να παίρνουμε θέση. Δεν γίνεται να είσαι άλλο στην μέση, είσαι ή από εδώ ή από εκεί. Δεν είναι αποδεκτός ο φόνος πόσων χιλιάδων παιδιών, δεν μπορεί να είναι αποδεκτός. Έτσι κι αλλιώς, ο καθένας με την διαδρομή του με αυτό που κάνει στην τέχνη του, στην δουλειά του, και με τον τρόπο που αντιμετωπίζει την αλήθεια του, τους άλλους ανθρώπους έτσι κι αλλιώς δείχνει που στέκεται. Δεν είναι οι δηλώσεις είναι οι πράξεις που δείχνουν την θέση μας ως καλλιτέχνες, είναι ό,τι εγώ έχω την συνείδηση μου καθαρή γιατί τραγουδάω εκεί που με έχουν ανάγκη. Όταν συμμετέχω σε συναυλίες διαμαρτυρίας νιώθω περήφανη ως άνθρωπος και περήφανη για όλους όσους είναι εκεί μαζί μου, αισθάνομαι την ελπίδα, όταν μαζευόμαστε για να τραγουδήσουμε και να μιλήσουμε για τον ίδιο σκοπό. Ζούμε σε μία κοινωνία που μας ωθεί ο καθένας να είναι μόνος του και όταν ενωνόμαστε είναι μαγεία. Σε αυτές τις συναυλίες είναι διαφορετικός ο τρόπος που κοιταζόμαστε, με κατανόηση και τρυφερότητα.”

Στην Ελλάδα του 2025, τρομάζει με τον τρόπο που κινούνται οι άνθρωποι γρήγορα σαν ρομπότ, φοβάται απέναντι στην απανθρωπιά και τον θυμό που έχουμε καταπιεί όλοι μας.

“Mε τρομάζουν τα αδιέξοδα που έχουμε, όταν ακούω από τα νέα παιδιά την φράση “ποιο το νόημα”, με φοβίζουν πολλά πράγματα και γι αυτό προσπαθώ μέσα από τον δικό μου δρόμο να λέω μόνο αληθινά πράγματα, να εγείρω το συναίσθημα του μαζί, το να μας αφορά όλους κάτι, κάτι όμορφο και ανθρώπινο, όχι κάτι δεύτερο και μοδάτο. Επειδή με τρομάζουν όλα αυτά προσπαθώ να στέκομαι στην ανθρώπινη πλευρά. Oι προθέσεις είναι πολύ σημαντικές για εμένα, δεν έχει σημασία αν θα το καταφέρεις εσύ, θα το καταφέρουν ίσως οι επόμενοι που κοιτάνε στα ίδια σημεία, αλλά θα έχεις βάλει κι εσύ το λιθαράκι σου κι αυτό είναι το σπουδαίο.

Η Γιώτα σε δέκα χρόνια από τώρα θα ήθελα να είναι η ίδια, να σου μιλά με την ίδια λαχτάρα, να σκέφτεται το χθες και να χαμογελάει και για το σήμερα, να μπορεί να έχει όνειρα, ένα παρόν και ένα παρελθόν αγκαλιά της και όχι μαζί. Θέλω να σκέφτομαι το χθες, το σήμερα και το αύριο μου και να κοιμάμαι ήσυχη το βράδυ, να είναι καλώς καμωμένα αυτά που έχω κάνει με την αλήθεια μου , με κάποιους αγαπημένους μου ανθρώπους γύρω. Κάθε βράδυ σκέφτομαι “έρχεται μία καινούρια ημέρα, έχοντας σκανάρει την προηγούμενη. Ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν θα προσπαθήσω να είμαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.”

*Η Γιώτα Νέγκα θα ανέβει στην σκηνή της Μονής Λαζαριστών την Δευτέρα 23 Ιουνίου, στις 21:00, για μία συναυλία κατάθεση ψυχής.