Η Εβίτα τραγούδησε στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης ένα βράδυ με πανσέληνο και τη θυμούνται όλοι

Ήταν τον περασμένο Αύγουστο όταν το βράδυ της μεγάλης πανσελήνου, ο αύλειος χώρος του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης γέμισε με ανθρώπους που μετά από πρόσκληση βρέθηκαν στον χώρο για να απολαύσουν το μεγάλο φεγγάρι του μήνα αλλά και να ακούσουν τις μουσικές που υποσχόταν να κάνουν λίγο πιο μαγική τη στιγμή.

Κάπως έτσι λοιπόν, η… μαγεία του φεγγαριού συνδυάστηκε με την υπέροχη φωνή ενός κοριτσιού που μαζί με την μπάντα της, ως  EVITANDRYBREADS, έπαιξαν soul μουσικές και τραγούδια εκείνο το βράδυ εντυπωσιάζοντας το κοινό που από την επόμενη μέρα έψαχνε να τις βρει.

Η Εβίτα Ναλμπαντίδου, είναι η αλήθεια, πριν από εκείνη την κάπως μακρινή βραδιά πλέον, αλλά και αργότερα μέχρι και σήμερα έχει για τα καλά τη μουσική στη ζωή της. Ζει στη Θεσσαλονίκη, ακούει μουσικές, παίζει και τραγουδάει και μαζί με τις φίλες και συνοδοιπόρους της σε αυτή τη πορεία, το μόνο που επιθυμούν είναι να τραγουδούν αυτά που αγαπούν.

Πριν έρθει η στιγμή που, ίσως, αποφασίσει πως πρέπει να αναζητήσει την τύχη της στην Αθήνα, όπως κάνουν πολλοί από τους καλλιτέχνες της γενιάς της, η Εβίτα μιλάει στην Parallaxi για τη μουσική της και τις… θεσσαλονικές της επιθυμίες.

Σε ακούσαμε σε μία υπέροχη βραδιά τον Αύγουστο στο Αρχαιολογικό Μουσείο και όλοι έψαχναν να μάθουν για σένα. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία για σένα υπό το φως της πανσελήνου;

Ήταν μαγευτική εμπειρία, η ενέργεια εκείνο το βράδυ ήταν ανατριχιαστική. Η ευκαιρία που μας έδωσε το cafe Mouseio να παίζουμε κάθε εβδομάδα στον υπέροχο χώρο του ήταν τεράστια. Καθένα από τα βράδια εκεί ήταν μοναδικό αλλά ειδικά εκείνο της πανσελήνου θα το θυμόμαστε για καιρό. Το περίεργο είναι ότι με πολύ μικρότερο κοινό έχω υπάρξει αγχωμένη, εκείνο το βράδυ με συνεπήρε η εμπειρία. Νιώθω ότι μέσω της μουσικής μας, συνδεθήκαμε με όλους όσους ήταν εκεί.

Περίγραψε μου το συναίσθημα του να τραγουδάς και να έχεις απέναντι ανθρώπους να σε ακούν;

Αυτό που η μουσική με συνδέει με αγνώστους ανθρώπους , που πολύ πιθανόν να μην ξαναδώ ποτέ στην ζωή μου είναι μαγευτικό. Ανταλλάσεις ένα βλέμμα και νιώθεις τόσα πράγματα, μπορεί να είναι τρομερά συγκινητικό.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, πες μου πώς μπήκε η μουσική στη ζωή σου;

Ήμουν γυμνάσιο όταν με τον φίλο μου τον Βασίλη πιστεύαμε πως θα γίνουμε μεγάλοι και τρανοί στην ροκ σκηνή τραγουδώντας Ξύλινα σπαθιά, είχαμε παίξει μονάχα μια φορά live σε μια γιορτή του σχολείου. Στο μυαλό μας ήταν κάτι μεγάλο αλλά στην πραγματικότητα όχι (χαχαχα). Η μουσική μπήκε σοβαρά στην ζωή μου στα 17 μου όπου με δυο αγαπημένα άτομα, την Μαρία και τον Νίκο, δημιουργήσαμε τους Rainfall μια μπάντα ηλεκτρονικής μουσικής. Τότε ήταν η πρώτη αληθινή επαφή με lives.

Τι μουσικές ακούς εσύ στο σπίτι σου;

Ακούω πολύ πολύ  jazz, soul, rap, neo-soul, παλιά r&b και κλασική.

Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει έναν νέος μουσικός στη Θεσσαλονίκη σήμερα;

Δυστυχώς οι μουσικές σκηνές στην πόλη είναι λίγες, αυτό δυσκολεύει τον μουσικό προφανώς. Επίσης θεωρώ πως η πόλη κάπως είναι κολλημένη σε κάποιους παλαιότερους μουσικούς και δεν ξεκολλάει. Πρέπει να δίνονται ευκαιρίες σε φρέσκα ονόματα, φρέσκα πρόσωπα, φρέσκα ακούσματα.

Μπορεί ένας νέος άνθρωπος στη Θεσσαλονίκη να ζήσει από τη μουσική αποκλειστικά;

Νομίζω μπορείς να φανταστείς ποια θα είναι η απάντηση. Όχι, άντε να μην είμαι απόλυτη και να πω πολύ πολύ πολύ δύσκολα (χαχαχα)

Σκέφτεσαι το ενδεχόμενο της Αθήνας – Τι θα σε κρατούσε εδώ;

Το σκέφτομαι εννοείται, αν προκύψει κάποια δουλειά ή συνεργασία στην Αθήνα δεν θα με πειράζει να βρεθώ εκεί. Η Θεσσαλονίκη με έχει κρατήσει τόσα χρόνια κοντά της γιατί την αγαπάω πολύ, έχω μεγαλώσει εδώ και η σχέση μου μαζί της δεν συγκρίνεται με καμία άλλη πόλη.

Η ανάγκη σου για ομάδα σε έκανε να φτιάξεις μία μπάντα; – Τι μοιράζεστε μαζί;

Ένας τραγουδιστής δεν είναι τίποτα χωρίς τους μουσικούς του. Το αποτέλεσμα των live μας είναι η συνεργασία τεσσάρων ανθρώπων, αυτοί είναι: H Στεφανία Δουλιακα, πιανίστα, η Λια Αμπρικιδου, ντράμερ, η Στέλλα Καραγιώργου, κοντραμπασιστρια και εγώ. Με τα κορίτσια περνάμε πολλές ώρες ψάχνοντας κομμάτια, δουλεύοντας τα και κάνουμε σχέδια για τα επόμενα βήματα μας.

Ανήκεις σε μία γενιά που νιώθετε πως πρέπει να προσπαθήσετε περισσότερο για να ζήσετε αυτά που αγαπάτε;

Η δυσκολία της γενιάς μου είναι ότι λόγω των τόσων μέσων κοινωνικής δικτύωσης που έχουμε, ένας μουσικός έχει να «ανταγωνιστεί» εκατομμύρια άλλων καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο. Το στοίχημα δηλαδή είναι να μην είμαι καλή «για τη Θεσσαλονίκη» αλλά να είμαι καλή. Αυτό το «για την Ελλάδα καλός είναι» είναι κάτι που στο παρελθόν δεν υπήρχε, υπάρχει λόγω των κοινωνικών δικτύων. Και αυτή είναι η πιο μεγάλη δυσκολία.

Τι είναι η μουσική για σένα

Είναι η μεγαλύτερη αγάπη μου. Είναι αν θες μια μορφή θεραπείας, όπως και να είμαι ψυχολογικά η μουσική πάντα με βοηθάει. Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό σε κάποιους αλλά αυτή είναι η δικιά μου σχέση με την μουσική.