Η ιστορία της Ελλάδας μέσα από λαϊκές πίστες και ποιήματα σε μία ξεχωριστή παράσταση στη Θεσσαλονίκη

Φέτος το φθινόπωρο, η Θεσσαλονίκη υποδέχεται μια παράσταση που ισορροπεί ανάμεσα στο ρεαλισμό και τη φαντασία, το τραγούδι και την ποίηση, το παρελθόν και το τώρα. Από τις 7 έως τις 30 Νοεμβρίου 2025, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 19:15, ο Πολυχώρος Τέχνης Alte Fablon φιλοξενεί το έργο «stΕΛΛΑΣ travel», με την Εύη Τζώρτζη επί σκηνής και τον Ευθύμη Παππά να εμφανίζεται μέσω video, σε ρόλο παρουσιαστή και συντρόφου της διαδρομής.

Μαζί, μας οδηγούν σ’ ένα ονειρικό, αλλά και οικείο ταξίδι, όπου οι λαϊκές πίστες συνομιλούν με τα ποιήματα και οι μνήμες μιας ολόκληρης χώρας επιστρέφουν με νέα, συγκινητική δύναμη.

Το έργο, γραμμένο από τη Γλυκερία Μπασδέκη, ανανεώνεται και μεταγράφεται από την Εύη Τζώρτζη με νέα δραματουργική ματιά και εικαστική ευαισθησία. Με σεβασμό στο πρωτότυπο κείμενο, αλλά και με διάθεση να το φέρει πιο κοντά στη σύγχρονη εποχή, η δημιουργική ομάδα επιχειρεί μια βουτιά στο συλλογικό μας υποσυνείδητο: στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, της ανασφάλειας, αλλά και της βαθιάς ανάγκης για ελπίδα και επανεκκίνηση. Η Στέλλα, στο τελευταίο της ταξίδι, γίνεται σύμβολο μιας γυναίκας που δεν φοβάται να κοιτάξει πίσω, να θυμηθεί, να αγαπήσει και να συνεχίσει.

Με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασης, μιλήσαμε με την Εύη Τζώρτζη για την ιδιαίτερη σκηνοθετική προσέγγιση και την πρόκληση του να αναμετρηθεί με ένα τόσο φορτισμένο υλικό. Μια συζήτηση για τη Στέλλα, την Ελλάδα, την Θεσσαλονίκη και τη δύναμη των λέξεων που συνεχίζουν να μας κρατούν όρθιους, ακόμη κι όταν όλα γύρω μοιάζουν να καταρρέουν.

Τι ακριβώς είναι το «stΕΛΛΑΣ travel» που θα παρουσιαστεί στον Πολυχώρο Τέχνης Alte Fablon;

Το “stΕΛΛΑΣ travel” είναι η τελευταία παράσταση, η εξομολόγηση και, ταυτόχρονα, η ηρωϊκή έξοδος μιας τραγουδίστριας που έζησε τη ζωή της σαν καθρέφτη της κινηματογραφικής Στέλλας του Κακογιάννη. Παιδικές αναμνήσεις, οι μεγάλοι της έρωτες, η “κατάρα” της να σκοτώνει ό,τι αγαπά και την αγαπάει, η παράλληλη πορεία της με την Ελλάδα των τελευταίων χρόνων, όλα ζωντανεύουν επί σκηνής μέσα από τον λόγο και το τραγούδι της αλλά και μέσω του Παρουσιαστή, του alter ego της.

«Ένας κόσμος που αιωρείται ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, ανάμεσα στις λαϊκές πίστες και τα ποιήματα, ρίχνοντας παράλληλα μια κλεφτή ματιά στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών» διαβάζω για το θέμα της παράστασης και σκέφτομαι τι είναι αυτό που νιώσατε πως θέλετε να φωτίσετε περισσότερο στον θεατή που θα έρθει;

Μέσα από τις ρωγμές της ζωής της Στέλλας, μέσα από τις ρωγμές της πορείας της Ελλάδας, θα περάσει το φως που θέλουμε να φτάσει στον θεατή. Μπορεί να φωτίσει και τις δικές του ρωγμές, να νιώσει και να θυμηθεί, να σκεφτεί και να αναρωτηθεί. Για τον εαυτό του και την χώρα του.

Για να έρθει η ιστορία στο σήμερα, έπρεπε να προσθέσετε κείμενα. Ποιες είναι λοιπόν οι δικές σας προσθήκες;

Το αρχικό κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη “ΣΤΕΛΛΑ TRAVEL:Η γη της απαγγελίας” διασκευάστηκε σε μονόλογο από την ίδια την συγγραφέα και παρουσιάστηκε τον Μάϊο του 2022 στο Αμφιθέατρο “Σταύρος Κουγιουμτζής” στο Πανόραμα ως επιλεγμένη παράσταση στα πλαίσια του Open Call που διεξάγει κάθε χρόνο ο Δήμος Πυλαίας-Χορτιάτη. Σκηνοθέτης ο Νίκος Καπέλιος, ερμηνεύτρια και πάλι εγώ. Ένιωθα, όμως, πως η σχέση μου με αυτό το κείμενο και την ηρωΐδα του δεν είχε τελειώσει και, επιπλέον, επιθυμούσα την σύνδεση του με το ευρύτερο Ελληνικό κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο. Έτσι, κατόπιν επικοινωνίας με την Γλυκερία, έκανα τις απαραίτητες προσθήκες κειμένων ώστε να δούμε την Στέλλα σε μια πιο ώριμη πια ηλικία και, ταυτόχρονα, να διαγραφεί πιο ξεκάθαρα η παράλληλη πορεία της ζωής της με την πορεία της χώρας. Σ’αυτό βοήθησε πολύ και η προσθήκη του ρόλου του Παρουσιαστή, και, γενικότερα, η δραματουργική επεξεργασία που πραγματοποιήσαμε από κοινού με την έτερη σκηνοθέτιδα, την Ευανθία Σωφρονίδου.

Πώς θα χαρακτηρίζατε την ηρωίδα σας, τη Στέλλα;

Η Στέλλα είναι μια γυναίκα οριακή, αυθεντική, σχεδόν μεταφυσική. Αγαπάει το τραγούδι και τα ποιήματα. Έχει πονέσει πολύ στη ζωή της αλλά έχει προκαλέσει και η ίδια πόνο. Ιέρεια του έρωτα και του θανάτου, κινούμενη μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, τοποθετημένη πάντα στο ανάμεσα, υποβοηθούμενη από το αλκοόλ, καίει σαν τη φωτιά όποιον δεν μπορεί να αντέξει την αλήθεια της. Οι στίχοι “ό,τι αγαπάω εγώ πεθαίνει, και ξαναρχίζω απ’ την αρχή” που τραγούδησε ο Στέλιος Καζαντζίδης της ταιριάζουν απόλυτα. Την καλύτερη περιγραφή της, όμως, δίνει ο Παρουσιαστής στην αρχή της παράστασης: “Τη λένε Στέλλα και τραγουδάει, μέσα στη νύχτα ακροβατεί. Και δε φοβάται ό,τι αγαπάει, μα δε γνωρίζει πού θα θαφτεί…”

Το να κάνεις θέατρο στη Θεσσαλονίκη, είναι μία εύκολη ή δύσκολη υπόθεση για έναν ηθοποιό, σύμφωνα με τις δικές σας εμπειρίες και τη δική σας πορεία;

Έχοντας ζήσει και δουλέψει παλιότερα και στην Αθήνα, πιστεύω ότι το να κάνεις θέατρο στην Ελλάδα γενικότερα εμπεριέχει ένα είδος ηρωϊσμού ή τρέλας, στην Θεσσαλονίκη ακόμη περισσότερο. Εδώ οι επαγγελματικές ευκαιρίες είναι πολύ λίγες, δεν υπάρχουν πολλές παραγωγές γιατί δεν υπάρχει χρηματική επένδυση στο θέατρο. Οι θεατρικοί χώροι είναι επίσης λίγοι και σχεδόν κανένας δεν είναι τύπου black box για περισσότερη ευελιξία στην σκηνοθεσία-σκηνογραφία και αμεσότητα στους θεατές. Παρ’όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια υπάρχει μεγάλη κινητικότητα με πολλές παραστάσεις και από ομάδες της πόλης αλλά και από Αθηναϊκούς θιάσους που, λόγω υπερπληθώρας παραγωγών στην Αθήνα, μας επισκέπτονται πια αδιαλείπτως και μάλιστα από την αρχή της θεατρικής σεζόν. Και νομίζω ότι το κοινό ανταποκρίνεται και παρακολουθεί αρκετές παραστάσεις, αλλά αυτό δεν μειώνει τα προβλήματα των ανθρώπων που ασχολούνται με τις παραστατικές τέχνες στην πόλη. Ο Δήμος Θεσσαλονίκης θα μπορούσε να βοηθήσει με διάφορους τρόπους αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη κουβέντα, που δεν χωράει εδώ. Τελειώνοντας, δεν μπορώ να μην προσθέσω την αφαίμαξη από την Αθήνα της συντριπτικής πλειοψηφίας των αποφοίτων των Δραματικών Σχολών και της σχολής Θεατρολογίας της Θεσσαλονίκης, λόγω έλλειψης ευκαιριών στην πόλη μας, μια θλιβερή πραγματικότητα εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια.

Το κοινό της Θεσσαλονίκης εμπιστεύεται τους νέους δημιουργούς και ηθοποιούς της πόλης; – Δίνει εύκολα τις ευκαιρίες που πρέπει

Παρόλο που, εδώ και χρόνια, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας είναι εγκατεστημένο στην συνείδηση του κοινού της Θεσσαλονίκης ως η κύρια και σημαντικότερη πηγή θεατρικών παραγωγών, τα τελευταία χρόνια υπάρχει η τάση εξερεύνησης και των υπόλοιπων θεατρικών σκηνών και πειραματικών ομάδων της πόλης. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για όλους όσους προσπαθούν να δημιουργήσουν σε δύσκολες συνθήκες, και, κυρίως, για τα νέα παιδιά που έρχονται να καταθέσουν την δική τους ματιά, τα νέα παιδιά είναι το μέλλον και πρέπει να το προσέξουμε.

Πού νιώθετε ή θα επιθυμούσατε να συναντηθούν πιο έντονα οι θεατές με τη ιστορία του  «stΕΛΛΑΣ travel»;

Εκεί που βρίσκεται το τέλος της, η Στέλλα συνεχίζει να βλέπει ορίζοντες, η Στέλλα κηρύττει το “πάλι και πάλι και πάλι”. Προσωπικά, μ’αυτήν την διάσταση της ιστορίας του “stΕΛΛΑΣ travel” θα ήθελα να συναντηθούν οι θεατές. Αλλά πιστεύω ότι, τελικά, είναι πάντα πολύ προσωπική υπόθεση τα σημεία μιας παράστασης με τα οποία συνδέεται περισσότερο ο κάθε θεατής. Αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου, αυτή είναι η μαγεία της κάθε ειπωμένης ιστορίας.

Ποια θα λέγατε πως είναι η αγαπημένη σας, ή η πιο ιδιαίτερη στιγμή του κειμένου και της παράστασης;

Δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια στιγμή, η Στέλλα συνέχεια βαδίζει σε ένα τεντωμένο σχοινί. Στη σχέση με την μητέρα της, με τους άντρες της ζωής της, με το τραγούδι, με τα ποιήματα. Ίσως βρίσκω μια ιδιαίτερη σύνδεση με τα λόγια της λίγο πριν το τέλος:

“Πρέπει να φύγω τώρα, πρέπει να φύγω…Δεν έχει ρίζες αυτός ο τόπος…Ρίξανε χλωρίνη να τις κάψουν…Στάχτη πολλή…και ερημιά…Τουρίστες και τσιμέντο…” Είναι η πρώτη στιγμή που συνειδητοποιεί πραγματικά ότι η έξοδος της πλησιάζει και ότι σε λίγο όλα θα τελειώσουν, για ν’ αρχίσουν ξανά.

*«stΕΛΛΑΣ travel» : Η Στέλλα, πάντα ανάμεσα σε ζωή και θάνατο, μοιραία για όσους την αγάπησαν, στην τελευταία της εμφάνιση-εξομολόγηση, τραγουδάει, απαγγέλλει, ταξιδεύει μέσα από την οθόνη του μυαλού της, σαν μέσα σε ένα όνειρο, σε όλη της τη ζωή. Μια ζωή βιωμένη ως καθρέφτη της κινηματογραφικής “Στέλλας” του Κακογιάννη, μια ζωή ενσωματωμένη στην κοινωνικοπολιτική πορεία της Ελλάδας από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Η Στέλλα, οριακή, ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, ανάμεσα στην Διονυσιακή Ελλάδα της νύχτας και την Απολλώνεια Ελλάδα των ποιημάτων και το σουρεαλιστικό της ταξίδι έχει ως τελικό προορισμό τον Τόπο του “πάλι και πάλι και πάλι”, εκεί όπου όλα εκπληρώνονται, εκεί που τα ποιήματα “θα την περιμένουν να γυρίσει”. Εκεί που, όπως στον μύθο του Φοίνικα, όλα πεθαίνουν μόνο και μόνο για να ζήσουν ξανά. Έξοδος.

Συντελεστές: Κείμενο: Γλυκερία Μπασδέκη | Προσθήκες κειμένου: Εύη Τζώρτζη | Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Ευανθία Σωφρονίδου – Εύη Τζώρτζη | Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Γιώργος Χούχος | Σχεδιασμός φωτισμών: Αθηνά Μπανάβα | Video – Multimedia: Γιώργος Αλεξάκης – Παναγιώτης Δέδες | Κατασκευή κοστουμιού: Ελένη Χασιώτη | Φωτογραφίες – Promo video: Γιώργος Αλεξάκης | Σχεδιασμός αφίσας: Γιώργος Αλεξάκης | Σχεδιασμός τριπτύχου: Μπάμπης Κιμίκογλου | Βοηθός σκηνοθέτη: Αδριανή Λιάτα | Επικοινωνία: Απόστολος Λιάπης | Οργάνωση παραγωγής: Απόστολος Λιάπης | Παραγωγή: EVI EVAN PROJECT

Παρουσιαστής μέσω video: Ευθύμης Παππάς Επί σκηνής: Εύη Τζώρτζη

Πολυχώρος Τέχνης Alte Fablon| Φιλίππου 71 & Χριστοπούλου – Θεσσαλονίκη | Τηλ: 231401443 | Hμέρες και ώρες; Από 07 Νοεμβρίου έως 30 Νοεμβρίου 2025 – Κάθε Παρασκευή, Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή 19:15 | Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)  | Τιμές: Κανονικό Εισιτήριο: 14 ευρώ – Εκπτωτικά Εισιτήρια: 12 ευρώ (Φοιτητικό / Ανέργων / Πολυτέκνων / Άνω των 65 / ΑΜΕΑ / Ατέλειες Ηθοποιών και Σπουδαστών Δραματικών Σχολών)|Ηλεκτρονική προπώληση: https://shorturl.at/2KNfE