Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ “ζωντανεύει” μία σπουδαία λαϊκή τραγουδίστρια της Θεσσαλονίκης

Δίνοντας ζωή σε μία σπουδαία τραγουδίστρια της λαϊκής Ελλάδας του ’50, η Κωνσταντίνα Μιχαήλ γίνεται η Σεβάς Χανούμ για ακόμα μία φορά, 11 χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα της, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου, βασισμένη σε μία συνέντευξη που είχε δώσει στον Γιώργο Χρονά λίγο πριν πεθάνει η Σεβαστή Παπαδοπούλου ή αλλιώς Σεβάς Χανούμ, στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης, εκεί που έζησε τα τελευταία χρόνια της, μόνη και ξεχασμένη.

Στη σκηνή του Θεάτρου Αυλαία για λίγες παραστάσεις και με πρεμιέρα την Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου, η αγαπημένη ηθοποιός δίνει το κορμί, το συναίσθημα και τα “αχ” της για να ζωντανέψει η Σεβάς Χανούμ και να αφηγηθεί τη δική της γλυκόπικρη ζωή, από τα πρώτα της χρόνια στην Αθήνα, τον έρωτα της με τον Στέλιο Καζαντζίδη, τις δυσκολίες, τις χαρές, τις πίκρες και τις εξαρτήσεις της.

Μια ζωή γεμάτη. Αυτό έζησε η Σεβάς Χανούμ και θα ήταν πολύ χαρούμενη αν μπορούσε να δει την Μιχαήλ να φέρνει στο φως τη ζωή και τα τραγούδια της, στην πόλη που ξεκίνησε και έσβησε.

Η συζήτηση με την Κωνσταντίνα Μιχαήλ, μόνο εξαιρετική θα μπορούσε να έιναι. Άμεση, προσιτή, μία γυναίκα που ζει τη ζωή της βάζοντας πλέον τους δικούς της όρους στη δουλειά και μία ηθοποιός που ξέρει τι θέλει.

Με αφορμή την παράσταση στο Θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη, μιλάει στην Parallaxi για όλα. Από την Σεβάς Χανούμ μέχρι την Φρόσω της “Εθνικής Ελλάδος” και όχι μόνο.

Καταπιάνεσαι πάλι με έναν ρόλο που ξέρεις καλά και σε ξαναβρίσκει. Πώς είναι αυτό για σένα;

Δεν με βρίσκει. Εγώ τον βρήκα, εγώ τα έκανα όλα. Εγώ τον «ξετρύπωσα» με την  προτροπή του Γιώργου Χρονά γιατί εμείς δεν την ξέραμε την Σεβάς Χανούμ. Πολύς κόσμος την είχε λησμονήσει. Πέθανε ξεχασμένη, μόνη και αδέκαρη. Από εκεί και πέρα, η διαδικασία για να τη «βρω» ήταν η εξής μία. Την ανακάλυψε και της είχε πάρει συνέντευξη για το ραδιόφωνο ο Χρονάς εφτά χρόνια πριν πεθάνει. Έμενε στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης, σε ένα προσφυγικό χωρίς κανέναν πια. Ζούσε από την ευγένεια των γύρω της που κι αυτοί, αν δεν είσαι πια στα φώτα και στη δόξα, δεν ασχολούνται και πολύ μαζί σου. Οπότε μία μεγάλη φίρμα του ’50 και ‘60, του λαϊκού τραγουδιού, πέθανε μόνη κι έρημη. Όταν λοιπόν, διαβάζοντας τα βιβλία του Χρονά που αγαπώ πολύ, μου γεννήθηκε η ιδέα να κάνω την Κάιτη Γκρέυ στο θέατρο αλλά όταν τη γνώρισα μου είπε πως όσο θα είναι στη ζωή δεν ήθελε, ο Χρονάς είχε την ιδέα να κάνουμε την Σεβάς Χανούμ. Έτσι ανακάλυψα έναν κόσμο ολόκληρο από εκείνη τη συνέντευξη από μία φίρμα της εποχής με μία πάρα πολύ καλή φωνή που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη πιτσιρίκα, σε μία Ελλάδα που έβγαινε από τον πόλεμο φτωχή, μίζερη, με τραγικές ιστορίες κι εκείνη μέσα σε όλο αυτόν τον πανικό κατέβηκε στην Αθήνα, σκαστή με κάποιες λίρες από τη μαμά της. Εκεί ασχολήθηκε με ρεμπέτες και με το λαϊκό τραγούδι. Πρόκειται λοιπόν για μία συγκλονιστική ιστορία μίας τραγουδίστριας που το πάλεψε πάρα πολύ μόνη της. Με τσαγανό και με πολύ ιδιαίτερη φωνή, του αμανετζίδικου. Εξού και το όνομα της, Σεβαστή Παπαδοπούλου λεγόταν αλλά μετά κατεβαίνοντας στην Αθήνα μετονομάστηκε στον Τζίμη τον Χοντρό, ιδιοκτήτη μεγάλου νυχτερινού κέντρου της εποχής, σε Σεβάς Χανούμ την εποχή που ήταν στη μόδα η Ναργκις, η Χιούλια και άλλες.

Τι ήταν τελικά αυτή η γυναίκα;

Ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου, είναι ανάλογα τις εποχές πάντα. Στους ρόλους ψάχνουμε τις εποχές, τις συνθήκες, την αρχή και το τέλος. Είχε σίγουρα μία δύσκολη ζωή αλλά δεν ήταν μία δυστυχισμένη γυναίκα. Ήταν ένα κορίτσι που από μικρή αγαπούσε το τραγούδι αλλά έπρεπε να επικρατήσει σε μία σκληρά ανδροκρατούμενη κοινωνία. Όχι μόνο στο τραγούδι αλλά και στην καλλιτεχνική ζωή, γι’ αυτό συχνά πολλές τραγουδίστριες της εποχής ξέρουμε πως πιανόταν στα χέρια συχνά. Μπήκε λοιπόν στο κύκλωμα, απαίτησε, διεκδίκησε, τραγούδησε, χώρισε, αγάπησε και αγαπήθηκε, ερωτεύτηκε, έπεσε πάνω στον Καζαντζίδη, την έφερε πάνω για να την παντρευτεί, την άφησε, πέρασε από πίστες, μεγαλούργησε, γλέντησε, «ανακατεύτηκε» με ουσίες και με το αλκοόλ και μάλιστα ο Καζαντζίδης είχε πει πως «Αυτή μόνο αν πιει μπορεί να τραγουδήσει και γι’ αυτό έφυγα για να μη κάνει χασικλή». Είχε λοιπόν την φήμη της τσαμπουκαλού. Και παρά την επιτυχία της, το εξωτερικό, τα χρήματα που κέρδισε, κάποια στιγμή όλα αυτά οδηγούνται σε μία πτώση. Η οποία ήρθε μάλιστα μαζί με την αρρώστια. Δηλαδή, έπαθε την καρδιά της, αλλά και με καρκίνο στον λάρυγγα. Έγινε πολύ απότομη όπως πολύ συχνά γίνεται όταν πολύ ψηλά ανεβαίνεις και μετά πέφτεις πολύ χαμηλά απότομα. Έτσι, την βρήκε η δυστυχία σε μία ηλικία που δυστυχώς οι άνθρωποι δε γυρνάνε να κοιτάξουν. Όταν πλησιάζει μία ηλικία που δεν είσαι χρήσιμος, δεν είσαι ωραίος, δεν είσαι «ζωντανός», υγιής και δεν έχεις κάνει κι εσύ την πρόβλεψη, γιατί αυτές οι καλλιτεχνικές δουλειές θέλουν μία πρόβλεψη, τότε πεθαίνεις μόνος, όπως εκείνη που πέθανε λησμονημένη και μόνη. Αλλά ήταν μία γενναία γυναίκα που αντιστάθηκε πολύ. Οπότε από όλα αυτά που πέρασε, όπως όλες οι γυναίκες εκείνης της εποχής όπως η Καίτη Γκρέυ και η Μαρίνα Νίνου, πιο πολύ συγκλονιστική θα την έλεγα τη πορεία της σε αυτόν τον κόσμο, παρά δυστυχισμένη ή άτυχη.

Ήταν μία γυναίκα που πάλεψε πολύ εκείνη την εποχή μόνη της. Πόσο κοντά είναι αυτό στην Κωνσταντίνα Μιχαήλ;

Αλλιώς μπορείς να καταλάβεις έναν καλλιτέχνη, την ψυχογραφία του. Γιατί όλοι περνάμε τα ίδια σκοτάδια και αφού ανακαλύψεις το όνειρο της ζωής σου να γίνεται πραγματικότητα, μετά θα πρέπει να ανακαλύψεις τι γίνεται μέσα σου. Πώς ζεις εσύ στον χωροχρόνο. Τότε δεν είχαν αυτή την πολυτέλεια. Παρόλα αυτά όμως, αυτά τα σκοτάδια και το φως της, τα περνάω κι εγώ. Όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύω. Χωρίς να έχω τόσο δύσκολη ζωή στον χώρο όπως είχε εκείνη, παρόλα αυτά όμως χρειάστηκε και χρειάζεται πολλές φορές να διεκδικήσω, να παλέψω, να δεχτώ απόρριψη. Μαθαίνεις με τα χρόνια να μην την παίρνεις προσωπικά αλλά να την διαχειρίζεσαι την απόρριψη, γιατί στα πρώτα χρόνια της δουλειάς αισθάνεσαι ότι εσένα δεν θέλουν. Αυτά τα μαθαίνεις με τα χρόνια, είναι το στομάχι που λένε. Και το στομάχι για να το φτιάξεις και το ταλέντο για να αναδείξεις θέλει πολλή δουλειά. Και όταν γίνεις πια, δεν πάει να πει ότι έχεις κάτσει σε έναν θρόνο και τελείωσε εκεί. Μπορεί για μία και για δύο σεζόν να πάει καλά και να έρθει η ώρα που θα πρέπει να πεις «συγνώμη αλλά κράτησα τον θρόνο λίγο παραπάνω». Να πρέπει να πας λίγο πίσω από τα φώτα και να το επεξεργαστείς. Ακόμα και να επαναπροσδιοριστείς σαν καλλιτέχνης. Όπως όταν ανεβάσαμε τη Σεβάς πριν 12 χρόνια και ήταν μία άλλη από αυτή που βρήκα τώρα. Την είδα πλέον αλλιώς. Την κάνω αλλιώς.

Βλέπουμε κι εμείς πλέον την εποχή αλλιώς

Εδώ την «Εθνική Ελλάδος», την είδα πια με άλλο μάτι. Και ο κόσμος το ίδιο. Κι ενώ τότε μας έλεγαν τι επαναστατικά είναι αυτά που λέγαμε, τώρα όλοι λένε πόσο σύγχρονο είναι. Ποιο καλέ; Πόσα χρόνια γίνονται αυτά… κι όμως έπρεπε να έρθει το metoo, έπρεπε να έρθουν οι γυναικοκτονίες για να βάλουμε στο στόμα μας κουβέντες που είχε βάλει ο Καπουτζίδης στη δικιά μου ηρωίδα που έτρωγε ξύλο στο σπίτι. Τότε μας φαινόταν παράξενο που τρώγαν οι γυναίκες ξύλο στο σπίτι.

Αυτά τα σκοτάδια που ανέφερες πριν υποθέτω είναι τα ίδια που κάποιοι συνάδελφοί μου τα έχουν μεταφράσει ως ότι η «Κωνσταντίνα Μιχαήλ έχει κατάθλιψη» όπως είδα σε τίτλους.

Ναι, έγραψαν ότι έχω κατάθλιψη, από μία συνέντευξη που είχα δώσει στην Αθηναΐδα τη Νέγκα. Δυστυχώς υπάρχουν δημοσιογράφοι όπου έχουν αυτό το σαράκι από πάνω, που τους επιβάλλει ότι πρέπει ο τίτλος τους να είναι αιματηρός. Ότι δεν πρέπει να είναι όλα καλά και όλα ωραία. Ενώ από την άλλη υπάρχουν δημοσιογράφοι οι οποίοι θα βάλουν ωραίους τίτλους που δεν θα είναι και κίτρινοι. Λες ότι τα σκοτάδια σου τα περνάς ως καλλιτέχνης, γιατί αλλιώς δεν γίνεται, αλλά δεν είμαι σίγουρα «βαριά και μόνη». Υπάρχουν μέρες ναι, που ξυπνάω έτσι, αλλά δεν σημαίνει ότι είμαι. Δεν γίνεται να λέμε ότι εγώ περνάω κατάθλιψη όταν έχω φίλους συναδέλφους, συνάνθρωπους που περνάνε πραγματική κατάθλιψη. Που είναι κλινική η κατάθλιψη τους. Αν εγώ πέφτω και αγχώνομαι και με πιάνει μία μελαγχολία, τι πάει να πει, ότι θα βγω να μιλήσω με κάποιον που έχει πραγματική κατάθλιψη και δεν θέλει να σηκώνεται από το κρεβάτι του; Ντροπή και να το λέμε. Γι’ αυτό και πρέπει να προσέχουμε τα λόγια μας. Κάποτε ήταν πολύ εύκολο να λέμε για κάποιον ότι έχει κατάθλιψη ή κρίση πανικού. Δεν ξέραμε και λέγαμε. Και ήρθε η ώρα που ο πραγματικός δαίμονας έδειξε το πρόσωπό του. Και είπαμε ότι πρέπει πια να διαχωριστούμε. Άλλο οι άνθρωποι που βασανίζονται και έχουν ανάγκη από φάρμακα από ψυχαναλυτή η ψυχίατρο, και άλλο εγώ που δεν είμαι ένας άνθρωπος άρρωστος. Γιατί η καταθλιπτικοί είναι άρρωστοι άνθρωποι.

Ωστόσο έχω την εντύπωση ότι ήταν καλή μαζί σου οι δημοσιογράφοι όλα αυτά τα χρόνια

Κοίταξε να δεις, έχουμε ένα θέμα. Εγώ είμαι γλωσσού και τα λέω, στους δημοσιογράφους αρέσει πώς τα λέω, και επειδή δεν είμαι ξύλινη και μονότονη και λέω και κάτι παραπάνω, εγώ πιστεύω ότι αυτό το παραπάνω θα το καταλάβουν έτσι όπως εγώ το λέω. Γιατί ξέρουν το χιούμορ μου, ξέρουν τον τρόπο που μιλάω. Όμως επειδή και εκείνοι πρέπει κάτι να γράψουν και εγώ δεν βγάζω στη φόρα την προσωπική μου ζωή, κάποιες φορές τα τραβάνε. Ότι ήταν καλοί μαζί μου είναι αλήθεια, αλλά και εγώ είμαι καλή μαζί τους. Όμως αυτό που συμβαίνει, που μπορεί να πάρουν κάποια δήλωση και να την τραβάνε για ένα μήνα είναι απίστευτο. Ή το να σε ρωτάνε συνέχεια το ίδιο πράγμα. Εγώ έχω πάθει με το γιατί δεν παντρεύομαι και γιατί δεν κάνω παιδιά. Πέρασε βέβαια πια αυτό γιατί πέρασε και η ηλικία. Αλλά μέχρι πρόσφατα έπρεπε να το εξηγώ από την αρχή.

Νιώθω πως όσο περνούν τα χρόνια, ανεβάζεις τον δείκτη δυσκολίας με ρόλους κόντρα σε αυτό που γνωρίζαμε

Όταν έγιναν οι πρώτες μεγάλες μου επιτυχίες, στα πρώτα χρόνια της καριέρας μου, αναπαρήγαγα ανάλαφρες ηρωίδες. Γυναίκες της διπλανής πόρτας και χωρίς μεγάλη απαίτηση, που σήμαινε ότι και στο θέατρο θα έπρεπε να κάνω ανάλογα πράγματα, όπως και τα έκανα. Και ήταν όλα καλά, αλλά μετά έπρεπε να επαναπροσδιοριστώ. Για να ανανεώσω κιόλας το συμβόλαιο μου με την τέχνη. Αλλιώς αν συνέχιζα θα με έπαιρνε από κάτω. Δεν έχεις εκεί να δείξεις κάτι άλλο καινούργιο, δεν ενδιαφέρεις ποια κανέναν. Οπότε πήρα τα πράγματα στα χέρια μου. Με την «Σεβάς Χανούμ» έγινε η επανατοποθέτηση μου. Ήθελα να αναλάβω εγώ την επιλογή μου και όχι να επιλέξουν οι άλλοι. Έτσι ανέβηκε και πιο πήχης.

Τηλεοπτικά ωστόσο δεν είναι πιο δύσκολο να δοκιμαστείς και σε άλλα πράγματα;

Η τηλεόραση δεν είναι στα χέρια τα δικά μας και για αυτό τα καταφέρνουμε στο θέατρο πιο καλά. Η τηλεόραση είναι το τεχνικών. Δηλαδή των σκηνοθετών, των σεναριογράφων, του καναλιού, εμείς είμαστε το μέσο. Οπότε ανάλογα πώς θα σε φωτίσουν, τι ρόλο θα σου δώσουν, πώς θα σε σκηνοθετήσουν έχει να κάνει με το πώς θα τα καταφέρεις. Δεν είναι εύκολο στην τηλεόραση να τα καταφέρεις μόνος σου. Ενώ στο θέατρο είναι λίγο πιο εύκολο. Οπότε στην τηλεόραση αν δεν είσαι τυχερός, όπως υπήρξα εγώ με τον Γιώργο τον Καπουτζίδη, που έκανα και κάτι πιο γλυκόπικρο ας πούμε από αυτό που έκανα συνήθως μέχρι τότε, δεν θα έβγαινε και μία άλλη πτυχή του χαρακτήρα μου, αυτή της δραματικής ηθοποιού.

Θα έκανε σήμερα κάτι πιο ανάλαφρο στην τηλεόραση αν ερχόταν;

Βεβαίως. Εγώ είμαι και αυτό το παράξενο φαινόμενο με το ένα πόδι εδώ και το άλλο πόδι εκεί. Εγώ έχω γνωρίσει τη γλύκα του να κάνεις τον κόσμο να ξεχνάει τα προβλήματά του και να γελάει. Και αυτό είναι πολύ μεγάλο πράγμα όταν το καταφέρνεις. Από την άλλη όμως έχω και αυτό το πιο βαθύ, που μπορώ να σε συγκινήσω γιατί είναι ένα κομμάτι που το έχω μέσα μου. Οπότε όταν μου δίνεται η ευκαιρία υπηρετώ και τα δυο.

Να σε πάω στην «Εθνική Ελλάδος» και στον ρόλο που είχες, ο οποίος ήτανε εξαιρετικά απαιτητικός. Σε δυσκόλεψε συναισθηματικά εκείνη την εποχή;

Και η Σεβάς Χανούμ και η Φρόσω της «Εθνικής Ελλάδος» είναι βαριά πράγματα. Με πολλή στεναχώρια. Καθημερινά όταν πηγαίναμε να κάνουμε τα γυρίσματα στην Κυψέλη, στο σπίτι αυτής της γυναίκας όπου έμενε με τον άντρα της, θυμάμαι ξύπναγα το πρωί και το ένιωθα πολύ ζόρικο για να μπω στη διαδικασία να παίξω το ρόλο. Επίσης να ξέρεις ότι τότε εγώ δεν το έβλεπα, τώρα το βλέπω και το χαίρομαι που έχω πλέον μία απόσταση από αυτό.

Φαντάζομαι τότε θα σου μίλησαν πολλές γυναίκες, κάτι που νιώθω ότι θα το ξαναζήσεις με τη νέα προβολή της σειράς.

Και εγώ έτσι νιώθω. Τότε γινόταν ένα παράξενο πράγμα, αυτές που ομολογούσαν ότι δέχονται τέτοιες συμπεριφορές και τέτοιες καταστάσεις μέσα στο σπίτι τους ή εκτός, μου γράφανε σε μηνύματα τι ζούσαν. Όμως όποιες ερχόταν μπροστά μου, πρόσωπο με πρόσωπο, δεν το παραδέχονταν ποτέ. Και εγώ το καταλάβαινα μόνη μου. Θυμάμαι περιπτώσεις να μου μιλάνε και να καταλαβαίνω ότι το μόνο που θέλουν είναι να κρυφτούν από τον εαυτό τους. Σήμερα που μπήκε πλέον και στο λεξιλόγιό μας ο όρος γυναικοκτονία, πού θα πρέπει να προστατεύσουμε τα νέα κορίτσια αλλά και τα αγόρια που βασανίζονται από την πατριαρχία, απλώς αλλάξανε τα πράγματα. Ξέρεις και εμείς αλλά και εσείς ως δημοσιογράφοι, έχουμε όλοι ευθύνη για αυτό.

Τελικά θα δούμε καινούργια επεισόδια της «Εθνικής Ελλάδος»;

Θα σου πω ότι και εμείς μεταξύ μας αναρωτιόμαστε. Προσπαθούμε να εκμαιεύσουμε απάντηση από τον Γιώργο και εκείνος χαμογελάει αινιγματικά. Έχω την αίσθηση πάντως ότι έχει πέσει πίεση. Αλλά και πώς να πιέσεις τον Γιώργο; Άσε που εγώ πλέον θεωρώ ότι ο Γιώργος έχει περάσει σε ένα κομμάτι κοινωνικής ευαισθητοποίησης που είναι λίγο παραπέρα από το γράψιμο σεναρίων. Πάντως είμαστε πολλοί που θέλουμε τη συνέχεια αυτή τη σειράς.

Πώς νιώθεις που φέρνεις την Σεβάς Χανούμ στη θεσσαλονίκη;

Έχω ένα άγχος. Και αυτό γιατί εγώ δεν το έχω και πολύ εύκολο το κοινό της Θεσσαλονίκης. Και επειδή έχω κάνει πάρα πολλή δουλειά και η Θεσσαλονίκη υπάρχει σε πολύ μεγάλα κομμάτια τη ζωής της Σεβάς, έχω το άγχος να έρθουν στο θέατρο. Αν έρθουν, θα τους κερδίσω. Πρόκειται για μία παράσταση με πολύ έντονο αποτύπωμα που το είχε και στην Αθήνα και θέλω να το αφήσει και στη Θεσσαλονίκη. Και είναι αυτή η επιθυμία μου που με κάνει πιο ανασφαλή. Από την άλλη βέβαια έχω και χαρά μεγάλη που ερχόμαστε στο Θέατρο Αυλαία.

Ποιο τραγούδι της θα μπορούσες να αφιερώσεις στην Κωνσταντίνα;

Εμάς, με τον Κωνσταντίνο (Ρήγο), μας αρέσει πάρα πολύ το «Θα πεθάνω γλυκιά μου αγάπη». Είναι ένα ερωτικό τραγούδι της εποχής εκείνης, πολύ καψούρικο. Δε ξέρω αν θα το αφιέρωνα βέβαια, αλλά είναι ένα τραγούδι που απολαμβάνω να ακούω…

*Η συναρπαστική ζωή της Σεβάς Χανούμ, της θρυλικής μορφής του λαϊκού τραγουδιού, ζωντανεύει από 21 Φεβρουαρίου 2024 στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ. Με εργαλείο του τη χειμαρρώδη συνέντευξη που έδωσε η ίδια στον ποιητή Γιώργο Χρονά, ο Κωνσταντίνος Ρήγος επαναπροσέγγισε και επανασύστησε με τον δικό του μοναδικό τρόπο τη θρυλική αυτή τραγουδίστρια.

Μια μοναδική ευκαιρία να απολαύσει κάποιος επί σκηνής την ηθοποιό Κωνσταντίνα Μιχαήλ, σε ρόλο ζωής, να υποδύεται τη Σεβάς Χανούμ.

Ταυτότητα Παράστασης: Κείμενο: Γιώργος Χρονάς | Σκηνοθεσία – διασκευή: Κωνσταντίνος Ρήγος | Φωτισμοί: Χρήστος Τσιόγκας | Ερμηνεύει η Κωνσταντίνα Μιχαήλ | Στο ρόλο του δημοσιογράφου ο Ιάσονας Χρόνης

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2024, 21:00 – Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2024, 21:00 – Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2024, 21:00 – Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2024, 21:00 – Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2024, 19:00 – Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2024, 21:00 – Πέμπτη 29 Φεβρουαρίου 2024, 21:00 – Παρασκευή 1 Μαρτίου 2024, 21:00 – Σάββατο 2 Μαρτίου 2024, 21:00 – Κυριακή 3 Μαρτίου 2024, 19:00 | Διάρκεια: 70 λεπτά | Προπώληση: Ταμείο θεάτρου ΑΥΛΑΙΑ & ticketservices