Η Νεφέλη Φασούλη δεν ακολουθεί κανόνες στη δισκογραφία, τα κάνει όλα “α λα παλαιά, που λένε”

Τη μάθαμε όταν μας σύστησε τον δικό της “Κόσμο” στην πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά της, με τη συμβολή του Φοίβου Δεληβοριά και μία τζαζ μπλαζέ χροιά που ξεχώρισε αμέσως στα αυτιά μας, τραγουδώντας “Δεν έχω άλλον τέτοιο πόνο νιώσει, ό, τι σου είπα το ΄χω μετανιώσει…”

Πόσο σημαντικό είναι σήμερα να υπάρχουν ακόμα ερμηνευτές που εύκολα μπορείς να διακρίνεις μέσα στο πλήθος των ίδιων και των συνηθισμένων και να ακολουθούν μία πορεία που αξίζει να ακολουθήσεις ως ακροατής. Και η Νεφέλη είναι από αυτές τις φωνές που, ευτυχώς, ξεχωρίζουν μέσα στην πληθώρα των άτεχνων και άγουρων φωνών που παίζουν γύρω μας.

Ήταν από τις ερμηνεύτριες που από το ξεκίνημα της ήθελα να μιλήσουμε. Όχι τόσο για να καταλάβω ποια είναι, όσο για να κατανοήσω τι μπορεί να κάνει έναν νέο άνθρωπο να έχει τόσο “ακριβές” επιλογές στη μουσική που θέλει να δίνει στους ανθρώπους. “Απλώς είμαι ευτυχισμένη κάνοντας αυτήν την δουλειά” μου απαντά σχεδόν αφοπλιστικά και χαίρομαι, που με αφορμή το νέο jazz vocal album (αυτό κι αν είναι “ακριβό”) “Fhases” που ηχογράφησε στις ΗΠΑ, συνοδεία ενός κουαρτέτου επιφανών μουσικών βρήκαμε την ευκαιρία να πούμε για τη δική της… “βόλτα” στη μουσική. Χωρίς κανόνες, όπως μου λέει σε άλλο σημείο της κουβέντας μας. “Με τους κανόνες δεν πάω καθόλου, ίσα ίσα μέσα σε αυτό, εγώ κάθομαι και τυπώνω σε φυσικό προϊόν όλες μου τις δουλειές, και φροντίζω να έχουν αρχή μέση και τέλος, όπως παλιά…”

Τι είναι για σένα αυτή η πορεία, γιατί εγώ νιώθω πως ανεβαίνεις μία σκάλα και σε μία δεκαετία θα μας κοιτάς από πολύ ψηλά!

Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις τόσο πιο πολύ πονάει όταν πέφτεις, οπότε θα απαντήσω ταπεινά στην ερώτηση, αυτή η πορεία είναι η δουλειά μου! Απλώς είμαι ευτυχισμένη κάνοντας αυτήν την δουλειά, τραγουδώντας, γράφοντας, ενορχηστρώνοντας. Δεν μπορώ πια να με φανταστώ χωρίς αυτό, και αυτή η πορεία το μόνο που εύχομαι είναι να αντέξει στο χρόνο, να είμαστε καλά σωματικά και ψυχολογικά ώστε να είμαστε μουσικοί για πάντα και να ταξιδεύουμε και να παίζουμε.

➤ “Οι εφηβικοί μου έρωτες ήταν νομίζω αυτοί που με έφεραν πιο κοντά σε αυτό που είμαι τώρα”

Πες μου λίγα λόγια για τα παιδικά χρόνια στο Παγκράτι. Που εντοπίζεις την αγάπη σου για τη μουσική πρώτη φορά;

Στο σπίτι μου, στο πατρικό μου. Υπήρχε διάχυτη η αγάπη και η ανάγκη για τη μουσική, τα παιδικά μου χρόνια αν τα έβλεπα σε βιντεοκασέτα δεν θα είχε διαλόγους, αλλά soundtrack. Οι γονείς μου μας έμαθαν να μιλάμε, να κάνουμε αυτά που πρέπει, και στην ουσία να υπάρχουμε μέσα από τραγουδάκια, αυτοσχέδια της μαμάς μου και άλλα παιδικά της εποχής. Αυτό λοιπόν που εντόπισα τότε σχετικά γρήγορα, είναι πως γινόμουν εμμονική με τη μουσική, μια μελωδία τη μάθαινα πολύ γρήγορα και την τραγουδούσα εκνευριστικά συνέχεια. Έπαιζε μέσα στο κεφάλι μου σαν να έχει χαλάσει ένα ραδιόφωνο. Μετά ήρθαν τα ωδεία, τα σχολεία και έδεσε το γλυκό.

Τι άκουγες τότε πιο πολύ;

Ό, τι άκουγαν όλοι. Ως αφετηρία στο πατρικό μου είχα τη Λιλιπούπολη και τον Μορμόλη, μετά στο δημοτικό μπλέχτηκα με τα άλλα παιδάκια και πήρα και εγώ το βάπτισμα από όλες τις επιτυχίες του Φοίβου (όχι του Δεληβοριά) και του Καρβέλα. Όλα χρήσιμα είναι όμως. Οι εφηβικοί μου έρωτες ήταν νομίζω αυτοί που με έφεραν πιο κοντά σε αυτό που είμαι τώρα, στον Δεληβοριά, στον Αλκίνοο και γενικότερα στους τραγουδοποιούς, γιατί ξαφνικά μου προέκυψε η ανάγκη να έρθω πιο κοντά στο συναίσθημα, στις ιστορίες και στα βιώματα.

Η αγάπη σου για τη τζαζ σε έφερε και σε ένα ολοκαίνουριο άλμπουμ με εξαιρετικούς συνεργάτες. Πώς προέκυψε αυτή η δουλειά;

Προέκυψε στην Αμερική που πέρασα εκεί την περσινή χρονιά. Εκεί παρακολούθησα κάποια μαθήματα σύνθεσης και με αφορμή αυτά ολοκλήρωσα μία σειρά κομματιών που θέλησα να τα ηχογραφήσω, να τα κάνω ένα δίσκο που θα μείνει για πάντα στο χρόνο για να μου θυμίζει την αγάπη που έχω για αυτή την μουσική. Ίσως και για να πάρω και μια επιβεβαίωση ότι σε μιαν άλλη ζωή θα μπορούσα να τα παρατήσω όλα και να γίνω τζαζ τραγουδίστρια. Τώρα που το έκανα όμως, γύρισα να συνεχίσω αυτά που άφησα στην μέση εδώ.

➤ “Το να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου δεν σε κάνει αθώο, ούτε καλό χριστιανό αλλά συνένοχο και επικίνδυνα απολιτίκ”

Λειτουργείς καθόλου με τους κανόνες της δισκογραφίας ή θες να είσαι απόλυτα εσύ σε ό, τι κάνεις;

Το δυστυχές είναι πως δεν υπάρχει καν δισκογραφία για να πας με τους κανόνες της. Υπάρχει YouTube και Tiktok. Με αυτούς τους κανόνες δεν πάω καθόλου, ίσα ίσα μέσα σε αυτό εγώ κάθομαι και τυπώνω σε φυσικό προϊον όλες μου τις δουλειές, και φροντίζω να έχουν αρχή μέση και τέλος, όπως παλιά. Να μην βγάζω single, αλλά δουλειές ολοκληρωμένες, αυτό μ’ αρέσει. Και τον τζαζ δίσκο των τύπωσα σε CD και σε βινύλιο και για την δουλειά που γράφω τώρα με τον Αντώνη Απέργη θα κάνω το ίδιο. Α λα παλαιά, που λένε.

Σκέφτομαι το «Καμία Μόνη» και είμαι σίγουρος πως παραμένει έντονη η ανάγκη να το λέμε στην εποχή μας. Σε τρομάζει καθόλου όμως, που σε τέτοια σοβαρά θέματα υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που στέκονται απέναντι στην λογική και δημιουργούν τοίχους στην εξέλιξη των κοινωνιών προς το καλύτερο;

Δεν με τρομάζουν αυτοί οι άνθρωποι, τους ξέρουμε, ανάμεσα τους μεγαλώσαμε και λογικά είναι και γείτονες, και πρώην καθηγητές μας στο σχολείο, και οι προπονητές μας, και συνεργάτες, και σταρ της τηλεόρασης και και και. Δεν τους φοβάμαι, μου δημιουργούν απέχθεια. Σε ζητήματα που αφορούν έμφυλη και ενδοικογενειακή βία, και με γυναίκες να δολοφονούνται κατά χιλιάδες, το να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου δεν σε κάνει αθώο, ούτε καλό χριστιανό αλλά συνένοχο και επικίνδυνα απολιτίκ. Θα ουρλιάζουμε καμία μόνη μέχρι να μην υπάρχει πια λόγος να μην, μέχρι να μην βασανίζεται ούτε μια γυναίκα.

Ελληνικό ή ξένο στίχο πιο πολύ;

Ελληνικό, ελληνικό!

➤ “Το ότι η μουσική μας θάβεται κάτω από το χαλί αντί να ταξιδεύει στον κόσμο είναι το πραγματικό πρόβλημα”

Υπάρχει αγαπημένο σου τραγούδι στο νέο άλμπουμ;

Έχω μία αδυναμία στο “The worst is yet to come” ως το πρώτο μου παιδί, αλλά και στο “Love after love” που έχει pop στοιχεία και μου φαίνεται πολύ ευχάριστο στο αυτί.

Υπάρχει χώρος και μέλλον στην Ελλάδα για τους τζαζ καλλιτέχνες;

Αισθάνομαι πως όχι. Γιατί πρώτα δεν υπάρχει κοινό για αυτό, και δεν υπάρχει και αξιοπρεπής σκηνή να παίξεις, ένας χώρος αφιερωμένος σε αυτή τη μουσική. Εμένα όμως, αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ απ’όλα είναι πως, ενώ η Τζαζ είναι μια απόλυτα παγκόσμια γλώσσα, είτε ορχηστρική είτε με αγγλικό στίχο, δεν υπάρχει ένας φορέας που να εξάγει την τόσο πολύ καλή μουσική που γράφεται εδώ, στο εξωτερικό. Όχι εταιρεία, φορέας. Να στέλνουμε μουσική σε συνέδρια, διαγωνισμούς, σε περιοδείες κλπ. Δεν μου κάνει εντύπωση που δεν ανθίζει αυτή η μουσική εδώ, είμαστε ένας πολύ ανατολικός λαός στα ακούσματα μας, αλλά το ότι η μουσική μας θάβεται κάτω από το χαλί αντί να ταξιδεύει στον κόσμο είναι το πραγματικό πρόβλημα. Οπότε για να το κλείσω, χώρος δεν υπάρχει, υπάρχει όμως φανταστική και πολύ υψηλού επιπέδου μουσική.

Νιώθω πως λες συχνά ναι σε προτάσεις άλλων καλλιτεχνών και μέχρι τώρα, είναι η αλήθεια, σου έχει βγει σε καλό. Είναι που έχεις προτάσεις που σε εκφράζουν ή σου είναι δύσκολο να πεις όχι στη ζωή σου;

Νομίζω δύσκολα θα πω ναι σε κάτι που δεν με εκφράζει καθόλου, άλλα που κάνω μου είναι πιο ταιριαστά και άλλα λιγότερο, αλλά πάντα βρίσκω το κάτι τι ωραίο σε αυτά, αλλιώς δεν γίνεται να γίνουν. Σίγουρα πάντως δυσκολεύομαι πολύ να λέω όχι, και δεν το μετανιώνω, ας είμαστε ανοιχτοί όσο δεν μας καταπιέζει κάτι (σκέφτομαι προσπαθώντας να με δικαιολογήσω).

Πώς είναι να είσαι σε μία σκηνή που όλοι από κάτω κοιτούν και ακούν εσένα; Σε αγχώνει αυτό ή είναι ένας κινητήριος μοχλός;

Στα πρώτα βήματα συνάντησα πελώριο άγχος για αυτό το λόγο, άγχος που δεν ήξερα καν πως με τρώει, από που έρχεται και πότε. Με έβρισκε σε ανύποπτο χρόνο. Αν δεν περάσεις όμως από εκεί δεν το βρίσκεις το κίνητρο, οπότε εύχομαι μια μέρα να μείνει μόνο η δύναμη του και το κίνητρο.

Ο κόσμος σου τελικά έχει ποπ, έχει χιπ χοπ, έχει πολλή τζαζ και έχει και λαικό. Τι κόσμος είναι αυτός Νεφέλη;

Κόσμος ανοιχτός σε όλη την τέχνη και σε όλα τα συναισθήματα, κόσμος ανοιχτός και όχι κλειστόμυαλος, κόσμος που τους χωράει όλους και δεν αφήνει κανέναν πίσω, ο κόσμος που ονειρεύομαι.

*Η Νεφέλη Φασούλη μόλις κυκλοφόρησε το album “Phases” και έρχεται στη Θεσσαλονίκη στις 8 Φεβρουαρίου στο κλαμπ του Μύλου (Αν. Γεωργίου 56, Σφαγεία, Θεσσαλονίκη)