Η υποκριτική μέσα από τα μάτια ενός 21χρονου ηθοποιού

Πριν περίπου έναν χρόνο, τα παιδιά που πέρασαν στις δραματικές σχολές και φοιτούν ή αποφοίτησαν από τα πανεπιστημιακά τμήματα θεάτρου, βιώσαν την υποβάθμιση των πτυχίων τους. Eίδαμε λοιπόν μία γενική αλληλεγγύη, ένα κύμα συμπαράστασης από καταξιωμένους καλλιτέχνες σε όλους τους χώρους, να ενθαρρύνουν αυτά τα παιδιά για να συνεχίσουν την πάλη τους. Εκεί κάπως ήρθε και η ματαιότητα με τα όνειρα, η κόπωση μίας χώρας που έχει υποβαθμίσει τα πάντα, και ξεκίνησε η φετινή σεζόν και ξαφνικά στις σειρές είδαμε νέα πρόσωπα. Υποδείγματα δουλειάς όπως εκείνη του “Milky Way” και ξεχωρίσαμε φρέσκα πρόσωπα που τους φανταστήκαμε στην σκηνή και στην μεγάλη οθόνη. 

Ο Νίκος Αντωνακόπουλος βρέθηκε στο 64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, για την προβολή της ταινίας “Νέα Ήπειρος” του Παντελή Παγουλάτου. Πέρασε στο τμήμα θεάτρου του ΑΠΘ, ωστόσο, ο κορονοϊός τον έκανε να επιστρέψει στην πατρίδα του την Αθήνα, όπου εκεί ξεκίνησε δειλά να διασχίζει τον δρόμου της 7ης τέχνης και της τηλεόρασης. Αυτή την στιγμή, τον βλέπουμε στην σειρά του ΑΝΤ1 “Ο πρώτος από εμάς”.

“Ασχολήθηκα με την ιστιοπλοϊα πολλά χρόνια, αγαπώ την τέχνη, είχα κόλλημα με το σινεμά. Στην εφηβεία μου είχα περάσει μία πολύ δύσκολη φάση ας πούμε “εσωτερικού εγκλεισμού” η 7η τέχνη ήταν το αποκούμπι μου, έβλεπα τρεις ταινίες την ημέρα τότε, έμπαινα σε έναν δικό μου κόσμο και ήταν το μόνο πράγμα που με γέμιζε, κάπως έτσι μπήκε η υποκριτική στην ζωή μου. Η τέχνη για εμένα είναι, έρωτας, μαγεία, ομορφιά και ασχήμια ταυτόχρονα, η προσωπική έκθεση της ζωής μου, η αλήθεια μου και ταυτόχρονα ο πόνος μου. Στα 15 μου έλεγα στην ψυχοθεραπεύτρια μου, ότι ήθελα να ασχοληθώ με την υποκριτική, τότε ξεκίνησα να παρακολουθώ μαθήματα στα εργαστήρια του Εθνικού Θεάτρου και του Ωδείου, την πρώτη φορά δεν το είχα απολαύσει, ήμουν κλειδωμένος δεν μπορούσα να συμμετέχω, ήταν περίεργη η φάση της ζωής μου. Στα 17 μου επέστρεψα στα εργαστήρια και ήταν από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου, ανεβάσαμε μία παράσταση με σενάριο που γράψαμε μόνοι μας, ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που ένιωσα ότι συνδέθηκα με τον κόσμο και είχε νόημα αυτό που έκανα. Οι πανελλήνιες για εμένα ήταν μία από τις πιο αγχωτικές φάσεις της ζωής μου, όλα τα ψυχολογικά πήγαν στο κόκκινα, ευτυχώς πέρασα στο τμήμα Θεάτρου. Γενικά στόχος μου ήταν να μπω σε κάποια δραματική σχολή, έδωσα για Εθνικό και δεν πέρασα, η εμπειρία όμως ήταν η αρχή του επαγγελματισμού μου, η προετοιμασία που έκανα στα “Βασανάκια” ήταν μία πολύ καλή περίοδος για εμένα. Ο Βασίλης Ανδρέας ο δάσκαλος μου με βοήθησε πολύ για να απελευθερωθώ. Αυτή την περίοδο έχω καθημερινά περίπου 10 ώρες γύρισμα, κοιτώ τον ελεύθερο μου χρόνο να τον περνάω με αγαπημένα μου πρόσωπα και αυτό το απολαμβάνω πολύ.”

Προτιμά το σινεμά ανάμεσα στο θέατρο και στην τηλεόραση, ωστόσο φέτος συμμετέχει σε μία τηλεοπτική σειρά στον ΑΝΤ1 αυτή την σεζόν.

“Διάβασα το πρώτο επεισόδιο της σειράς και συγκινήθηκα, σκέφτηκα πως θα μπορούσα να συμμετέχω στην σειρά κι έτσι πήγα στο casting. Ο χαρακτήρας μου στην σειρά είναι κόντρα ρόλος από την προσωπικότητα μου, αυτό μου αρέσει πολύ! Γουστάρω πάνω στην υποκριτική να λέω ατάκες που στην πραγματική μου ζωή δεν θα μπορούσα να πω ποτέ, είναι πρόκληση μεγάλη! Διάβαζα το σενάριο και σκεφτόμουν “καλά πως θα το πω αυτό”. Ο Πέτρος της σειράς, είναι ένα παιδί που κατάγεται από πλούσια οικογένεια και έχει μεγαλώσει με αρκετές ευκολίες, έχει αδυναμία στην μητέρα του και βιώνει την προδοσία, ο πατέρας μου προδίδει όλη την οικογένεια γιατί μας εγκαταλείπει, φτιάχνει ξανά την ζωή του με διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα κι εγώ κάθε μέρα (σε κάθε επεισόδιο) βλέπω την μαμά μου να κλαίει οπότε αισθάνομαι πως είναι υπεύθυνος ο πατέρας μου. Στην τέχνη δεν πρέπει να κρίνεις και προσπαθείς να καταλάβεις τον χαρακτήρα που υποδύεσαι, στην περίπτωση του χαρακτήρα μου, πρέπει να σεβαστούμε πως βιώνει μία τεράστια αλλαγή και είναι πληγωμένος γι αυτό βλέπουμε τον θυμό του. Είναι ομοφοβικός ο χαρακτήρας μου αλλά δεν είναι το βασικό του χαρακτηριστικό. Εμένα αν κάποιος δικός μου άνθρωπος μου έκανε coming out στην κανονική μου ζωή, θα έκανα πάρτι. Το καθέν@ μπορεί να είναι ότι θέλει να είναι και να προσδιορίζεται όπως θέλει να αυτοπροσδιορίζεται κι αυτό πρέπει να είναι σεβαστώ από όλους μας! Εμένα δεν με αφορά η σεξουαλική ταυτότητα κανενός, με αφορά ο χαρακτήρας του ατόμου. Κάποιοι άνθρωποι αποδέχονται την σεξουαλικότητα τους και ζουν μ’ αυτήν από πολύ μικρή ηλικία άλλοι, όμως δυστυχώς μπορεί να έχουν ανακαλύψει την σεξουαλική τους ταυτότητα και να φοβούνται να την μοιραστούν, αυτή η κατάσταση δημιουργεί το τραύμα.”

Μέσα από την τέχνη οι άνθρωποι μπορούν να εκφραστούν.

“Όταν βλέπεις στην τέχνη χαρακτήρες, οι έργα να “βιώνουν” καταστάσεις αισθάνεσαι πως δεν είσαι μόνος, ταυτίζεσαι! Η τέχνη μπορεί να δώσει σε όλους, ανακούφιση, θάρρος και ελευθερία, είναι η βοηθός της έκφρασης. Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία στήριξη σε αυτό τον τομέα αν και είμαστε η χώρα που γέννησε το θέατρο. Για να ασχοληθείς με αυτό που αγαπάς σήμερα και πόσο μάλλον την οποιαδήποτε τέχνη, την εποχή που υποβαθμίζονται τα πτυχία μας θέλει πίστη και πολλές φορές η πίστη αντικρούει με την πραγματικότητα. Αυτή την στιγμή μόνο το 5% των απόφοιτων των δραματικών σχολών εργάζονται, όταν ξεκινάς έχεις αυτή την σκέψη και φυσικά αμφισβητείς τον εαυτό σου! Με προβληματίζει πολύ αυτό, αλλά εγώ θέλω να το κυνηγήσω και να το φτάσω μέχρι το τέλος, είναι το πάθος μου και με συνεπαίρνει, δεν βλέπω την υποκριτική ως δουλειά, την απολαμβάνω. Προσπαθώ πολύ γι αυτό, θεωρώ πως δεν μπορείς να λέγεσαι καλλιτέχνης αν περιμένεις να πετύχεις. Μπορεί να είσαι ταλαντούχος αλλά να μην φανεί ποτέ αυτό. Υπάρχει κομμάτι της πολιτείας μέχρι σήμερα που υποτιμά τους καλλιτέχνες, εγώ έχω επιλέξει ανθρώπους γύρω μου που με στηρίζουν και τους αγγίζει και η τέχνη ευρύτερα. Όλοι έχουμε την δυνατότητα να αποκτήσουμε τριβή με την τέχνη, υπάρχουν τόσες ευκαιρίες να γνωρίσεις την τέχνη και να την απολαύσεις, να βρεις ένα κομμάτι της που σου ταιριάζει που σε αγγίζει και σε λυτρώνει! Το μεγαλύτερο μου όνειρο είναι να συμμετέχω σε πολιτιστικά δρώμενα που θα ήθελα να τα απολαύσω ως θεατής.”

Ο Νίκος πρωταγωνίστησε στην ταινία “Νέα Ήπειρος” του Παντελή Παγουλάτου, την οποία απολαύσαμε στο 64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου.

“Ήταν μία δουλειά που ήθελα πολύ να την κάνω, έχει μέσα την ωμότητα μίας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας. Είχαμε πολύ καλές σχέσεις με τους συντελεστές της ταινίας, ήμασταν μία ομάδα, πέρασα πολύ καλά στα γυρίσματα. Yπήρχε μία μικρή αμηχανία στα πλάνα του γυμνού αλλά το ξεπέρασα πολύ γρήγορα, εξυπηρετούσε κάτι μέσα στην ιστορία και ήταν ωμές οι σκηνές του γυμνού. Για τον χαρακτήρα μου δεν μαθαίνουμε πολλά πράγματα στην ταινία, ούτε εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε, κάναμε απλώς αυτοσχεδιασμούς και δημιουργούσαμε μόνοι μας τον χαρακτήρα μας, μαγικό! Ο Λουκάς είναι ένα παιδί το οποίο είναι χαμένο, έχει τρομερή ανάγκη από την πατρική φιγούρα και αυτό βλέπει στον Φάνη και κάπως έτσι εξαρτιέται από αυτόν, έτσι τον είδα και τον βίωσα εγώ τον χαρακτήρα μου. Έχει μία πολύ περίεργη σχέση με τον Φάνη, στον κάθε θεατή βγάζει διαφορετικά συναισθήματα. Τη “Νέα Ήπειρο” πρέπει κάποιος να την δει για να εκτιμήσει και να γνωρίσει μία πραγματικότητα ανθρώπων που είναι εκτός των πλαισίων που πηγαίνουν τα μάτια μας στο σήμερα. Θα δεις την ωμότητα ανθρώπων της κατώτατης κοινωνικής τάξης, άνθρωποι που είναι αθέατοι αλλά με κάποιον τρόπο τους δικαιολογείς. Υπάρχει βία και ταυτόχρονα τρυφερότητα και αυτό πραγματικά είναι μοναδικό!”

Αγαπά πολύ τον Γιάννη Νιάρρο θεωρεί πως είναι απίστευτος ηθοποιός αλλά και ο Χάρης Φραγκούλης. “Βλέπω θέατρο το απολαμβάνω και θεωρώ πως ο ηθοποιός βγάζει μία απαράμιλλη αμεσότητα στο κοινό! Η αγαπημένη μου ταινία είναι το “call me by your name” εκεί ξεχώρισα τον Τιμοτέ Σαλαμέ, γιατί ήταν απόλυτα φυσικός και αυτό είναι πραγματικά πολύ δύσκολο. Ξεχωρίζω επίσης την Naomi Watch στην ταινία “Mulholand Drive”, ο ρόλος της απόλυτης αντίθεσης, ακραία ερμηνεία! Ένα παιδί που ξεκινά τώρα την υποκριτική, συνήθως ξεκινά ως κομπάρσος, εγώ ήμουν πραγματικά πολύ τυχερός που έκλεισα κατευθείαν δουλειές, είναι ελάχιστες οι πιθανότητες να πάρουν ένα νέο παιδί για πρωταγωνιστικούς ρόλους, θέλει πολύ διεκδίκηση, πρέπει να συνηθίσεις την απόρριψη, είναι αναμενόμενη. Οι πιθανότητες λένε πως δεν θα έχεις την ευκαιρία να κάνεις αυτά που θέλεις αλλά δεν πρέπει να το σκέφτεσαι αυτό, γιατί θα μένεις πίσω. Θα έφευγα στο εξωτερικό, θα ήθελα να είμαι ένας ηθοποιός ο οποίος ζει από αυτό που κάνει! Οι περισσότεροι από εμάς χρειάζεται να κάνουμε 2-3 δουλειές για να επιβιώσουμε. Το καλοκαίρι θα ήθελα να δουλέψω ως σκίπερ και ίσως θα επιστρέψω στην Θεσσαλονίκη για να τελειώσω τις σπουδές μου θα ήθελα όμως να προκύψουν κι άλλες δουλειές στον κινηματογράφο!”