Μαρία Σολωμού: Δεν υπάρχει γυναίκα που να περνάει εύκολα αυτή τη στιγμή

Tην πέτυχα σε μία φάση που ο χρόνος της είναι πολύτιμος και δεν της περισσεύει, ανάμεσα σε πρόβες, παραστάσεις ραδιόφωνο και vidcast, γεμάτη ενέργεια, με ωραίες απόψεις, βαθιές σκέψεις και προβληματισμούς, η Μαρία Σολωμού, αυτή την στιγμή χαλαρώνει με το να κοιτά το ταβάνι της αγκαλιά με τον σκύλο της, χωρίς ερεθίσματα, μακριά από σκέψεις. Aπό τις 24 Νοεμβρίου θα βρίσκεται στο Κολοσσαίον για το θεατρικό έργο “Μ.α.ι.ρ.ο.υ.λ.α”.

Στόχος της είναι το επόμενο διάστημα να «χωθεί» στα βιβλία της.

«Το Instagram έχει αντικαταστήσει το βιβλίο, αυτό ακούγεται παράλογο και παράδοξο και για εμένα είναι κιόλας. Δεν είναι δυνατόν οι άνθρωποι οι οποίοι αγαπούν την λογοτεχνία να έχουν απορροφηθεί από το instagram, κι όμως, αυτό συμβαίνει. Εγώ δεν συμπαθώ πολύ το instagram, μου τρώει χρόνο, στον οποίο θα μπορούσα κάλλιστα να διαβάζω τα βιβλία μου.

Η πλειοψηφία των παιδιών αυτή την στιγμή έχουν κάνει το κινητό προέκταση του χεριού τους, υπάρχουν όμως κι άλλα παιδιά που δεν είναι έτσι. Όλοι είμαστε με ένα το κινητό στο χέρι, αυτό συμβαίνει λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας και της κατάστασης που βιώνουμε την δεδομένη στιγμή. Επιζητούμε την επικοινωνία με τους δικούς μας, όμως είναι κάτι άλλο το να είσαι όλη την ώρα στα social media και να σκρολάρεις διαρκώς ακόμη και όταν είσαι με παρέα.

Εγώ έκανα profile αργοπορημένη και η ζωή πριν από το instagram ήταν καλύτερη. Ήταν μία συνειδητή απόφαση ενώ ήξερα πως θα μπω σε έναν κυκεώνα πραγμάτων και θα μου φάει χρόνο. Με γνώμονα αυτό είπα: γιατί αντιδρώ τόσο πολύ σε κάτι που για την δουλειά μου είναι χρήσιμο;

Aς μην γελιόμαστε, είναι μία διαφήμιση του εαυτού μας την οποία την ελέγχουμε εμείς οι ίδιοι. Μέσα σε αυτό το χάος, βρήκα τι με ενδιαφέρει, βρήκα ένα μέρος που χωράω και το έκανα όλο με τον τρόπο μου. Έχω μία τελειομανία, θέλω με ό,τι ασχολούμαι να το κάνω όσο το δυνατόν καλύτερα. Υπάρχουν κάποιοι λογαριασμοί που είναι καλοί, μπορείς να πάρεις πολλά πράγματα από αυτούς. Μέχρι να βρεις όμως αυτούς τους λογαριασμούς, τρως όλη την τοξικίλα στα μούτρα. Αν καταφέρεις, να καθαρίσεις το feed σου τότε μπορείς να ενημερώνεσαι και από τα κοινωνικά δίκτυα».

Στο σπίτι της επιλέγει να μην έχει τηλεόραση, ενημερώνεται από τα social media.

“Δεν αρνούμαι την τηλεόραση κι εγώ παιδί της τηλεόρασης είμαι από την τηλεόραση ξεκίνησα κι έτσι έγινα γνωστή. Παλιά είχαμε σε κάθε δωμάτιο τηλεόραση στο σπίτι, ανήκουμε στην γενιά που σε όλα τα σπίτια οι τηλεοράσεις ήταν συνεχώς ανοιχτές. Για εμάς ήταν μεγάλη ιστορία, που θα την βάλεις για να βλέπει όλο το σαλόνι, δεν είχαμε τι άλλο να κάνουμε, από ασπρόμαυρη έγινε έγχρωμη, μετά ήρθε το πρώτο video στο σπίτι, το dvd.

Είμαστε η γενιά που μεγάλωσε και είδε όλη την εξέλιξη της τεχνολογίας γενικά, αδιανόητα βήματα, από τα κινητά μέχρι τους υπολογιστές, απανωτά χαστούκια. Εκεί που συνηθίζαμε το ένα ερχόταν το άλλο, δεν νομίζω πως υπάρχει άλλη γενιά που τα έχει πάθει όλα αυτά. Εγώ κάποια στιγμή, συνειδητοποίησα, πως ναι την θέλουμε την τηλεόραση, όμως πια την χρησιμοποιούσα για να βλέπω dvd, κάποια στιγμή χάλασε και δεν την ξαναέφτιαξα ποτέ. Δεν μου έλειψε, δεν είπα ποτέ, αχ να ανοίξω να δω τι παίζει.

Όταν δε πήρα laptop, και συνειδητοποίησα πως μπορώ να βλέπω ταινίες από το laptop, λέω καλύτερα, γλιτώνω διαφημίσεις και περιττές εκπομπές που δεν με ενδιαφέρουν. Για εμένα η τηλεόραση είναι μία αποχαύνωση, κάποιες εκπομπές και σίριαλ είναι πολύ ωραία και πάντα θα έχεις πράγματα να δεις, όμως προτιμώ να τα βλέπω on demand. Ο μόνος λόγος για να έχεις τηλεόραση αυτή την στιγμή είναι για να ενημερώνεσαι και η ενημέρωση των ειδήσεων στην τηλεόραση είναι κάτι που απεχθάνομαι από μικρή.

Θυμάμαι που έβαζαν οι γονείς μου ειδήσεις και σκεφτόμουν: “τι είναι αυτό τώρa, γιατί πρέπει να ακούω όλα τα δεινά της ανθρωπότητας με αυτόν τον τρόπο 100 φορές;”. Και επίσης, γιατί πρέπει να έχουν όλοι άποψη για μία είδηση, από την γειτόνισσα μέχρι τον περιπτερά; Θεωρώ πως υπάρχει ένας αδιανόητος λαϊκισμός. Δεν μπορώ να βλέπω ειδήσεις γιατί φεύγεις από το γεγονός αυτό καθ’ αυτό και αρχίζουν οι απόψεις και η κινδυνολογία, γι αυτό επιλέγω από που και τι θα διαβάζω.”

Η αφορμή για τα podcast “Όσα ξέρει η Μαρία” ήταν η καραντίνα, ζούσε μία περίοδο της ζωής της που ήθελε να κάνει κάτι πολύ διαφορετικό, ήταν η δική της ανάγκη για επαφή.

“Ο τομέας ο δικός μας σταμάτησε να λειτουργεί. Ακυρώθηκαν γυρίσματα, έκλεισαν θέατρα, δεν υπήρχε ξαφνικά επαφή με τον κόσμο. Εκείνη την εποχή πολύ συνειδητά αποφάσισα να απέχω από την υποκριτική. Ασχολήθηκα με το podcast, το οποίο δεν ήξεραν καν τι είναι. Θεωρούσα πως δεν θα το ακούσει και κανείς μέχρι να καταλάβουν εδώ στην Ελλάδα τι είναι, γιατί στην Αμερική ήταν πολύ διαδεδομένο. Έγινε της κακομοίρας, αυτή την στιγμή στην φάση που εγώ σταμάτησα μετά από 5 χρόνια, έχουν γίνει άλλα 200. Δίνω τα εύσημα στον εαυτό μου, που το ξεκίνησα σχεδόν πρώτη.

Υπήρχαν podcast πριν ξεκινήσω, με ανθρώπους που επικεντρωνόταν σε σοβαρά θέματα, όμως το concept του podcast έγινε γνωστό με το “όσα ξέρει η Μαρία” και το χαίρομαι πραγματικά πολύ, υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που κάνουν podcast επιστημονικά, όμως υπάρχει και πολύ σάχλα εκεί έξω. Θα μου πεις εσύ τι έκανες κάτι σοβαρό; Καθόλου σοβαρό, απλά εγώ επιλέγω να κάνω πράγματα με ελαφράδα η ελαφράδα για εμένα είναι επιλογή ζωής. Όποιος με ξέρει το καταλαβαίνει. Δεν μου αρέσει η τοξικίλα που συμβαίνει αυτή την στιγμή και στα vlogs και στα podcast. Εμένα μ’ αρέσει η ελαφράδα στην ζωή γιατί δεν την έχουμε πουθενά, παντού ακούμε βαριά και δυσάρεστα πράγματα, ας μιλάμε τουλάχιστον με έναν τρόπο ελαφρύ για τα πράγματα, εγώ αυτό έκανα στο podcast μου.

Όταν έκανα αυτό το podcast, μιλούσα με ψυχολόγους, διάβαζα δεκάδες βιβλία για ψυχολογία, αυτοβελτίωση, νευροψυχολογία, όλη αυτήν την γνώση την πήρα από επιστήμονες.

Ό,τι έχω και ένα ένστικτο και καταλαβαίνω και κάτι παραπάνω και φυσικά το ό,τι είμαι απ’ έξω από μία συζήτηση και μία συνθήκη και αυτή η συνθήκη δεν βάλλει εμένα και ό,τι παίρνω το μέρος του ανθρώπου που πάσχει γιατί έχω φοβερή ενσυναίσθηση γενικώς σαν άνθρωπος, όσοι με άκουγαν φανατικά είπαν “μαλ@κα αυτή είναι καλή, τα λύνει όλα” τι λύνω καλέ; στον εαυτό μου έχω λύσει τίποτα; ούτε καν. Και τα podcast μου μία περσόνα ήταν, είμαι εγώ αλλά όχι στο 100%.

Υπάρχει αυτή η παραφιλολογία πως είμαι νευρική και όλο φωνάζω και τσακώνομαι, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Είμαι έντονη ακόμη και στα ήσυχα μου, το να είσαι όμως έντονος άνθρωπος  σαν προσωπικότητα και σαν χαρακτήρας, δεν σημαίνει πως είσαι νευρικός ή υστερικός.’’

Η εποχή επιτάσσει το να παίρνει κανείς θέση, και αυτό πολλές φορές φέρνει ακραίες αντιδράσεις από τις πρωινές εκπομπές στα δημόσια πρόσωπα.

“Εγώ να πω την αλήθεια, δεν βλέπω τα πρωινά πάνελ και δεν γκουγκλάρω τον εαυτό μου. Όσο έκανα τα podcast υπήρχαν άνθρωποι ακόμη και μέσα από τα πάνελ ή από αρχισυνταξίες που με ενημέρωναν πως πέφτουν να με φάνε. Γενικά, δεν με απασχολεί και δεν με πειράζει, δεν κρατάω κακία, κρατάω μονάχα σε πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους που έχουν εμπάθεια με εμένα και κατά τα άλλα αν με δουν στον δρόμο θα με χαιρετήσουν. Όλο αυτό όμως είναι κρίμα γι’ αυτούς, εγώ δεν ασχολούμαι με τέτοια πράγματα. Έχω πάρει τόσο αγάπη από τις γυναίκες με τα podcast, που κάποια στιγμή σκέφτηκα “άστους να με βρίζουν, γιατί η αγάπη του κόσμου είναι τόση πολλή που χαλάλι.”

Οι ανθρώπινες σχέσεις για την Μαρία πρέπει να αποτελούνται από σεβασμό και αγάπη.

“Η αγάπη έχει γίνει καραμέλα για όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, είτε τις φιλικές είτε τις ερωτικές. Εγώ έχω περιπτώσεις ανθρώπων που υποτίθεται πως αγαπιόμασταν που τους έκοψα μαχαίρι και δεν θέλω να τους ξαναδώ. Είμαι πολύ υπομονετική και πολύ καλός άνθρωπος, ψάχνω την θετική πλευρά στους ανθρώπους μέχρι το σημείο που θα σκάσω από την τόση υπομονή κι όταν συμβαίνει αυτό, έχω ξεπεράσει το όριο μου, δεν θα δώσω ούτε ένα δευτερόλεπτο από τον χρόνο μου. Αυτό είναι πολύ σκληρό πράγμα, όμως είναι σκληρό ενώ, έχεις περάσει, πολλά και έχεις κάνει πίσω και έχεις πει δεκάδες φορές δεν πειράζει.”

Πιστεύεις πως πάντα ήταν δύσκολο να είσαι γυναίκα, σε όλους τους τομείς;

“Είτε είσαι παντρεμένη με τρία παιδιά, είτε είσαι σε συμβατικό γάμο, είτε είσαι φουλ ερωτευμένη, είτε είσαι ελεύθερη, είτε έχεις κάνει το παιδί σου εκτός γάμου, είτε το έχεις κάνει μόνη σου, είτε δεν έχεις ανάγκη έναν άντρα για να ολοκληρωθείς, είτε είσαι καριερίστα. Βρες μου μία γυναίκα που περνάει εύκολα αυτή την στιγμή. Δεν υπάρχει. Με εμένα ήταν ίσως περίεργα τα πράγματα, γιατί από πολύ μικρή και σε μία εποχή που δεν ήταν έτσι τα πράγματα είχα την φιλοσοφία του «εγώ».

Δεν υπάρχει στην ζωή μου το εμείς, είναι το εγώ και έρχομαι σε επαφή με τους ανθρώπους μου, την οικογένεια μου, τον σύντροφο μου, γινόμαστε για λίγο εμείς και ξαναγίνομαι εγώ. Αυτό το μόνιμο εμείς, δεν το κατανοώ, είμαστε μονάδες και επιλέγουμε την επαφή μας και την επικοινωνία μας με τους τριγύρω. Δεν σημαίνει πως επειδή ανήκω σε μία οικογένεια, εγώ τα πάω και καλά μαζί τους, ή θα είμαστε πάντα αγκαλιά, ή θα πρέπει να περνάμε όλες τις γιορτές μαζί. Εγώ είμαι και το μαύρο πρόβατο της δικής μου οικογένειας που ήταν τόσο δεμένη. Θεωρώ πως είναι ωραίο αίσθημα εκείνο της οικογένειας, όμως δεν σημαίνει πως θα είμαστε κολαούζοι. Τα πράγματα για τις τελευταίες γενιές είναι πολύ σκατά. Εμείς προλάβαμε να ζήσουμε άλλες καταστάσεις, έχουμε φάει «ξύλο» όμως περάσαμε και πολύ καλά. Προλάβαμε την γειτονιά, προλάβαμε το να μην ξέρει κανείς που είμαστε, προλάβαμε τις μεγάλες παρέες, τα εξοχικά, τα ανέμελα καλοκαίρια, πράγματα που δεν διανοούμαστε αυτή την στιγμή, γιατί δεν υπάρχουνε εκεί έξω. Θα αφήσω αυτή την στιγμή το παιδί μου μικρό να πάει μόνο του στην πλατεία; Oύτε καν. Τώρα υπάρχουν πολλοί φόβοι. Εμείς μεγαλώσαμε στον αυτόματο και μόνοι μας, με άγνοια κινδύνου, το μόνο που ήξερα είναι την κοκακόλα να την πιώ μονορούφι, για να μην μου ρίξουν κάτι μέσα. Αυτό το οποίο τρεντάρει ακόμη και τώρα, είναι ένα από τα κοινά που έχει η δική μας η γενιά με την δική σας.”

Για την Μαρία είναι τραγικό το γεγονός του ότι δεν είμαστε ενήμεροι και δεν έχουμε την κατάλληλη παιδεία απέναντι στις ψυχικές διαταραχές;

“Η δική μου η γενιά ήταν η γενιά που πίστευε πως αν ένα παιδί θέλει ψυχολόγο είναι τρελό. Από γενιά σε γενιά τα πράγματα έχουν αλλάξει, αυτή την στιγμή κατανοούμε περισσότερο, όμως πέρασαν 30 χρόνια για να καταλάβουμε πως όλοι θέλουμε ψυχολόγο. Σήμερα εμένα μου κάνει εντύπωση όταν γνωρίζω άνθρωπο που δεν έχει πάει σε ψυχολόγο. Μου κάνει εντύπωση να γνωρίσω άνθρωπο ο οποίος δεν έχει περάσει από κάποια μικρή διαταραχή.

Οι ψυχικές διαταραχές υπάρχουν παντού μπροστά μας, απλά πρέπει να ενημερωθούμε τι πάνε να πουν. Θυμάμαι πριν χρόνια είχα ψάξει μήπως ο γιος μου έχει ΔΕΠΥ και διάβαζα πως στην Αμερική υπάρχουν φάρμακα γι αυτό. Είμαι κατά των φαρμάκων κυρίως στις μικρότερες ηλικίες, δεν αντιλέγω πως υπάρχουν ασθένειες που χρειάζονται αγωγές. Εγώ προσωπικά πρέπει να φτάσω στο όριο για να πάρω αντιβίωση, και έχω αναγκαστεί πολλές φορές λόγω δουλειάς. Δεν γίνεται να κλείσει η φωνή μου και να μην πάω στην δουλειά, δεν θα την παλέψω με βότανα, οπότε θα πάρω αντιβίωση.

Αυτή την στιγμή, τρεντάρουν οι ενέσεις για τον διαβήτη που τις παίρνουν άνθρωποι που δεν τις έχουν ανάγκη και προκαλούν έλλειψη σε εκείνους που τις έχουν.

“Πραγματικά κάποιοι άνθρωποι τις έχουν ανάγκη είτε λόγω διαβήτη είτε λόγω obesity. Εγώ είμαι της φιλοσοφίας  του ό,τι  αν θέλεις να χάσεις κιλά γιατί δεν νιώθεις άνετα με το σώμα σου, κάνε διατροφή, και  όχι ενέσεις. Φοβάμαι τις παρενέργειες που μπορεί να έχουν αυτά τα φάρμακα, στο μέλλον. Επίσης, να μην ξεχνάμε, πως ειδικά μετά από μία ηλικία εμείς οι γυναίκες βάζουμε κιλά, είναι η φυσιολογική εξέλιξη του σώματος μας, φυσικά να το παλέψουμε με διατροφή και γυμναστικά αλλά δεν μπορούμε να  παίρνουμε συνέχεια χάπια επειδή ανέβηκε η ζυγαριά.

Μπορεί στο μέλλον αυτό να συμβεί να παίρνουμε ένα χάπι και να γίνονται όλα, μακάρι να είναι όλα τόσο ανώδυνα. Ζούμε σε μία εποχή που 1 στους 5 έχει αυτοάνοσο, αυτό κάτι λέει. Εγώ είχα από δεκατριών χρονών, δεν μπορούσε κανείς τότε να μου πει τι έχω, έχω πάει σε όλους τους γιατρούς που υπάρχουν. Αυτή την στιγμή δεν υπάρχει γυναίκα που να έχει μπει στην εμμηνόπαυση και να μην έχει χασιμότο, αυτοάνοσο είναι κι αυτό.”

Την Ελλάδα του 2025 δεν την βλέπει πολύ καλά.

“Δεν υπάρχει αυτονόητο σε τίποτα αυτή την στιγμή. Από τα κοινωνικά τα βαρβάτα που έχουμε περάσει είναι σαν να είπαν: a εδώ στην Ελλάδα έχουμε κάτι μαλάκες θα τους φερθούμε σαν να είναι και κουτοί και μαλάκες. Αυτό νιώθω πως συμβαίνει. Συμβιβαζόμαστε με τα χάλια μας γιατί δεν πιστεύουμε πως υπάρχει κάτι χειρότερο και τελικά κάθε τρεις και λίγο μας έρχεται το χειρότερο. Δεν μιλάω ποτέ πολιτικά, δεν μου αρέσει, αλλά πραγματικά αισθάνομαι πως κάποιος μας κοροϊδεύει στα μούτρα.”

Το έργο Μ.α.ι.ρ.ο.υ.λ.α παρουσιάζει μια γυναίκα που παλεύει με την καθημερινότητα και την ζωή την ίδια μέσα από το χιούμορ με ειρωνεία και αυτοσαρκασμό απέναντι στα είθισται και τα καθώς πρέπει, αισθάνεται πολύ κοντά στην ηρωίδα.

“Αισθάνομαι πολύ κοντά με την ηρωίδα, σε πολλά όχι σε όλα. Είναι ένα κείμενο γραμμένο το 2009 και είναι επίκαιρο. Υπάρχουν κομμάτια του έργου που ίσως οι θεατές σκέφτονται πως είναι παλιά, όμως από το 2009 μέχρι το 2025 τα χρόνια είναι πολλά αλλά δημιουργούν το ίδιο εφέ με τώρα.

Στο κείμενο έχει προσθέσει η Λένα και κάποια στοιχεία για να γίνει πιο επίκαιρο. Εγώ ταυτίζομαι με την διάθεση του έργου, την αμφισβήτηση για τα πάντα, το φάσκω και αντιφάσκω, το εναντιώνομαι με χιούμορ και είμαι κι εγώ μέρος του προβλήματος, με τον αυτοσαρκασμό του έργου, την ελαφράδα που αντιμετωπίζει κάποια σκληρά πράγματα και που βρίσκεται ο χαρακτήρας μέσα σε όλα αυτά, ο οποίος είναι παρατηρητής, θύμα και θύτης. Σπάει πολλά τσιτάτα και ανατρέπει πολλά πράγματα το έργο και ενοχλεί τον κόσμο.

Το έργο το ήξερα και ήξερα και την Λένα, το είχα διαβάσει πιο παλιά, επιχείρησα να το δώσω στους μαθητές μου στην σχολή που διδάσκω κάποια στιγμή αλλά τους το έπαιρνα πίσω, γιατί σκεφτόμουν πως είναι πολύ νέοι για να καταλάβουν αυτό το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό που έχει αυτός ο ρόλος. Ήταν σαν να μην ήθελα να το δώσω.

Εγώ φοβόμουν πάντα τον μονόλογο, κάποια στιγμή πρόπερσι είπα θέλω να το κάνω και πήρα την Λένα τηλέφωνο και της είπα το και το και μου είπε “εννοείται, εσύ είσαι η Μ.α.ι.ρ.ο.υ.λ.α.” και το έκανα τελικά και πήγε και πολύ καλά που να πω πως δεν το περίμενα. Εγώ δεν έχω πολύ εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Είμαι πολύ αγαπητή σε μία μερίδα κόσμου και πολύ μισητή σε μία άλλη. Το θέατρο δεν είναι τηλεόραση ή youtube που απλά πατάς ένα κουμπί και με βλέπεις, πρέπει να ξεβολευτείς για να με δεις, έτσι όταν γέμιζε το θέατρο έλεγα “τί γίνεται δεν το πιστεύω.” Ταλαιπωρήθηκα τόσο πολύ να μάθω όλα αυτά τα λόγια, αλλά χαίρομαι τόσο πολύ που νομίζουν όλοι πως τα βγάζω από το κεφάλι μου εκείνη την ώρα στην σκηνή.

Αισθάνομαι πως τα τελευταία δύο χρόνια έχει γυρίσει ο κόσμος στο θέατρο, έχει γίνει μόδα, ας γίνει μόδα, αν πρόκειται ο κόσμος να γυρνά στο θέατρο.”

Αν γυρνούσε τον χρόνο πίσω στην 20χρονη Μαρία δεν θα έλεγε τίποτα…

“Δεν θα της έδινα καμία συμβουλή, θα της έλεγα μόνο, αντί να πάει σε αυτόν τον δρόμο να πάει στον ανάποδο, να δούμε τι θα γίνει. Θα μπορούσα να δώσω κάποιες συμβουλές, αλλά αυτό που λένε πως θα τα ξαναέκανα όλα, εγώ δεν θα ξαναέκανα τίποτα ίδιο, όλα θα τα έκανα αλλιώς μπορεί και να μην γινόμουν ηθοποιός. Νομίζω πως αυτό που είναι να κάνεις στην ζωή όταν είναι γραπτό να συμβεί, θα το βρεις μπροστά σου.” *”Μ.α.ι.ρ.ο.υ.λ.α” Θέατρο Κολοσσαίον, 24-25/11,- 1-2/12